Sergiusz Piasecki - Trylogia złodziejska. tom. 1 - Jabłuszko.pdf - Sergiusz Piasecki - mateo.73

Sergiusz Piasecki

Trylogia złodziejska

Tom 1

Jabłuszko

Wydawnictwo Dolnośląskie

Wrocław 1990

W powieści Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy zobrazowałem Ŝycie przemytników. W

powieściach Piąty etap i Bogom nocy równi - pracę szpiegów wojskowych na terenie Rosji.

W powieściach Jabłuszko, Spojrzę ja w okno..., Nikt nie da nam zbawienia... zaprezentuję

świat przestępców zawodowych. Aby nie być - jak poprzednio - fałszywie zrozumianym, daję

krótki wstęp.

Te trzy powieści - tak jak i poprzednie - nie są amoralne. Kiedyś napiszę o tym. MoŜe

pewni ludzie pokuszą się, by nazwać je akademią przestępstw. W tym wypadku ja nazwę je

akademią zwalczania przestępstw i przestępców zawodowych przez poznanie ich Ŝycia,

zwyczajów, „filozofii”, praw, „etyki” i metod pracy... Przestępcy zawodowi o „frajerach”

wiedzą wszystko. „Frajerzy” o nich mało. Przestępcom moje ksiąŜki są zbędne. Psychologów,

kryminologów nauczą wiele.

Powieści te są szóstą, siódmą i ósmą z rzędu. Drugiej, pt. śywot człowieka

rozbrojonego i czwartej - Droga pod mur, nie wydam jeszcze przez dłuŜszy czas ze

względów „egoistycznych”.

Jabłuszko pisałem podczas okupacji niemieckiej na Wileńszczyźnie, w róŜnych

okresach czasu - od roku 1941 do 1944. Skończyłem w styczniu 1944 roku. Czasem

urywałem pisanie w połowie zdania i nie wracałem do pracy wiele miesięcy z powodów ode

mnie niezaleŜnych. Drugą powieść Spojrzę ja w okno..., napisaną w trzech czwartych,

przerwałem 30 maja 1944 roku. PoniewaŜ chcę odrzucić ten temat, skończę obecnie powieść

Spojrzę ja w okno... i napiszę Nikt nie da nam zbawienia...

Powieści te obejmują okres od wczesnej wiosny 1918 roku po koniec lata 1919. Tło

ich: Mińsk Litewski, który koncentrował wówczas Ŝycie dawnego imperium rosyjskiego i...

Europy. Miasto stanowiło centrum walczącej Europy. Przebyło okupację niemiecką i

bolszewicką. Jest tu analogia do okresu okupacji niemieckiej i bolszewickiej w obecnej

Polsce.

Bohater powieści, Aleksander Baran, to postać autentyczna. Pochodził z Wilna i takie

miał nazwisko. Został rzeczywiście rozstrzelany latem 1919 roku w Mińsku na Komarówce.

Paulinka Churdziczówna istniała równieŜ, lecz nazywała się Zapolska i pochodziła z Wilna.

W roku 1921 odnalazłem tam jej rodzinę.

Meliny, złodzieje - są przewaŜnie autentyczni. Przygody w połowie rzeczywiste. Jest

tam sporo fantazji, lecz nie ma nic z próŜni. Wszystko powstało z czegoś, co przeŜyłem w

więzieniach lub na wolności.

Pisałem te powieści chcąc pomóc ludziom w poznaniu ich braci z marginesu Ŝycia i

pomóc tym wydziedziczonym przez Los nieszczęśliwcom, przez zobrazowanie tragizmu ich

Ŝycia.

Tytuły powieści są słowami pieśni. Jabłuszko to „hymn i sztandar” wszystkich

skrzywdzonych przez bolszewizm przestępców i ludzi uczciwych, którzy niespodzianie razem

z nimi znaleźli się na jednym poziomie: szczutych i ściganych zwierząt. Spojrzę ja w okno...

to - mało znana, oryginalna, nieco komiczna w swej „dumie” piosenka złodziejska. Nikt nie

da nam zbawienia... to początek drugiej zwrotki Internacjonału po rosyjsku... - tym ludziom

nikt nie da zbawienia, prócz... Kultury.

Miałem wielokrotnie moŜność porównywania etyki i praw złodziejów zawodowych z

tymi kategoriami pojęć ludzi „mechanicznie” uczciwych. Nie pozory i formę a treść tych

słów. Porównania wypadły fatalnie dla ludzi uczciwych. Złodziej, którego los rzucił na

poniewierkę, który idzie ze swym krzyŜem po tej ścieŜce, którą mu wytyczyły nasze prawa,

pozbawienie praw i pogarda, jeśli ma charakter, wolę i serce, jest Człowiekiem...

skrzywdzonym. Natomiast człowiek uczciwy, który przy próbie okaŜe się brudną szmatą,

zdrajcą, tchórzem - jest tylko dlatego „uczciwy”, Ŝe nie było próby i probierza... Wojna,

niewola i walka o wolność wiele nas nauczyły i sądzę, Ŝe teraz potrafimy głębiej i lepiej

szacować ludzi.

Niech ta ksiąŜka słuŜy historykom obyczajów, kryminologom, psychologom i

socjologom. Niech pomoŜe naszym wydziedziczonym braciom upomnieć się o swoje prawa.

Oni, sponiewierani, teŜ byli na barykadach, oni teŜ walczyli o wolność i prawa człowieka.

Oni się nie legitymowali prawem do walki. Oni - pozbawieni praw - napiętnowani i

pogardzeni walczyli o wasze prawa. Wśród nich było najmniej zdrajców Narodu... moŜe i

wcale nie było. Ja takich nie znam. Natomiast wśród ich surowych „sędziów”... nie warto

pisać.

Niech ci, co pieszczotliwie wymawiają słowa: malwersacja, defraudacja,

sprzeniewierzenie, naduŜycie, wykroczenie, nie akcentują zbyt ostro wyrazu „złodziej”. Ja

znam straszniejsze wyrazy: zdrajca, szpicel, sadysta, oportunista, tchórz, pyszałek, tyran...

Porównanie moŜe być bardzo niekorzystne.

Niech, wreszcie w sądach, gdzie syci, wykształceni ludzie sądzą zapędzonego przez

nich i Ŝycie w kąt nędzarza, szatan nie pęka ze śmiechu. Niech za stołem sędziowskim

usiądzie nie sztywny, obojętny dyplom - obciąŜony umysłowo - a Sędzia, Lekarz, agent

Kultury i rzecznik Ducha. Mniej będziecie pogardzani jako frajerzy, szatan zasmuci się w

piekle, a na barykadzie Kultury - na której obok was walczyli niedawno o wolność Narodu

prostytutka i złodziej - niech oni równieŜ znajdą miejsce... Po zwycięstwie na tej ostatniej

barykadzie - przestępców zawodowych nie będzie!

„MELODRAMATYCZNY”, NIEPOTRZEBNY WSTĘP DO POWIEŚCI, KTÓRY

MÓGŁBY BYĆ POCZĄTKIEM śYCIORYSU KLAWISZNIKA ALEKSANDRA

BARANA, GDYBY TAKI śYCIORYS ZOSTAŁ NAPISANY

Zaranie Ŝycia Aleksandra Barana było twarde, czarne, zimne, gorzkie i cuchnące.

Matka jego, Andzia Baran, pracowała jako młodsza słuŜąca w licznej rodzinie zamoŜnego

rosyjskiego urzędnika. Nic nie umiała i nie posiadała określonego zajęcia, a wyręczała

wszystkich domowników w pracy. NaleŜała do osób, których obecności się nie dostrzega, a

roboty nie docenia. UwaŜano, Ŝe tylko zawadza. A stłuczenie przez nią popękanego talerza

poczytywano za zamach na byt rodziny. Poniewierano nią i lekcewaŜono, a często

niezasłuŜenie karcono. Lecz gdyby nagle Andzi zabrakło, wówczas okazałoby się, Ŝe nie ma

komu przynieść węgla z piwnicy, drzewa z szopy, wody ze studni - a mieszkanie było na

trzecim piętrze - Ŝe nie ma komu wynieść śmieci, zamieść pokoi, zasłać łóŜek, wyczyścić

obuwia i ubrania, skoczyć kilkadziesiąt razy dziennie do sklepiku i spełnić mnóstwo innych

posług.

Od rana do nocy dziewczyna uganiała po czarnych schodach duŜej, ponurej

kamienicy. Przemierzała je wiele razy, przewaŜnie dźwigając cięŜary. MoŜe by się stały one

utrapieniem i zmorą tego nędznego, bezbronnego stworzenia, lecz - zapewne wiedziona

instynktem - uczyniła sobie z nich zabawkę. Początkowo, idąc bez cięŜaru, zbiegała w dół,

przeskakując po kilka stopni naraz. Z czasem doszła do takiej wprawy, Ŝe kaŜdą kondygnację

schodów przebywała w dwa susy... Skakała z górnego pomostu w dół, głową naprzód,

zaledwie dotykając dłonią - dla zachowania równowagi i kierunku - Ŝelaznej poręczy. W porę

opadała na stopę drugiej nogi, robiła następy skok i wpadała na zakręt schodów.

Błyskawicznie go okrąŜała. Znów robiła dwa susy i znów zakręt. Tak mijając piętra jak burza

wpadała w dół, zdyszana, z zapłonionymi policzkami i lśniącymi oczami - prawie szczęśliwa.

Umiała równieŜ ześlizgiwać się po okutych Ŝelaznymi listwami brzegach stopni w ten sposób,

Ŝe dotykała ich tylko obcasami trzewików. Przy duŜej szybkości odbywało się to równo jak

po lodzie i tak prędko, Ŝe dziewczynie oddech w piersi tamowało... Im więcej ją

poniewierano, tym szybsze i zapamiętalsze były jej ewolucje na schodach kamienicy. Gdy

doznawała szczególnie dotkliwej krzywdy, wówczas się rzucała w dół po schodach jak

szalona i dziw, Ŝe się nie kaleczyła... Były to jej imaginacyjne samobójstwa, które pomagały

dziewczynie zachować równowagę duchową.

Pewien lokator kamienicy, obserwując wielokrotnie, jak sprytnie uganiała się Andzia

Sergiusz Piasecki - Trylogia złodziejska. tom. 1 - Jabłuszko.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: