Carpenter L. - Conan Wielki.pdf - KSIĄŻKI- CONAN - sarmata0203

LEONARD CARPENTER

CONAN WIELKI

TYTUŁ ORYGINAŁU CONAN THE GREAT

PRZEŁOŻYŁ ADAM RYĆ

Tedowi Williamsowi

z podziękowaniami

1. ZWYCIĘSTWO

W świetle porannego słońca pokryta rosą trawa na rozległej równinie Tybor

lśniła szmaragdowym blaskiem. Nizinę tę, położoną między hyboryjskimi

królestwami Aquilonii, Nemedii i Ophiru, porastały kwitnące krzewy i samotne

drzewa.

Na tle soczystej murawy potężne armie spiesznie rozwijały szyki. Równe

szeregi tworzyły na nizinie barwne wzory niczym warcaby rozstawione na płaszczu

z zielonego tartanu.

Zbrojni wielu narodów wchodzili w skład wojsk, które miały się zetrzeć w tym

miejscu. Południową część pola zajmowały legiony imperialnego Ophiru:

maszerująca piechota, toczące się rydwany oraz konni rycerze. Groty ich włóczni

i ostro zakończone hełmy błyszczały w porannym świetle jak ruchomy gwiazdozbiór

iskier. Zajmowali pozycje przy dźwiękach trzcinowych piszczałek, maszerowali

ramię w ramię z odzianymi w szarości i brązy sojusznikami.

Te oddziały szczękając orężem, przy warkocie bębnów ustawiały się w

sztywniejsze szyki. Ciemniejsza armia, skupiona pod czarnymi sztandarami

Nemedii, zajmowała w szyku pozycję bardziej wysuniętą na północ. Wojownicy

kierowali na zachód zwarte rzędy pik i halabard podobne stalowej palisadzie, a

poranne słońce grzało im plecy. W centrum szyku, pośrodku falangi rycerzy

zbrojnych w kopie ozdobione czarnymi proporcami, widać było siwowłosą i

siwobrodą postać starego, zawziętego króla Balta.

Krępy, odziany w prosty kaftan ze skóry nabijanej żelaznymi płytkami, Balt

dosiadał gniadego rumaka. Niegdyś prosty oficer w Żelaznych Legionach Nemedii,

dziś był królem, a jego szary hełm i pancerz pokrywało złoto najczystszej próby.

Konny giermek trzymał potężną tarczę, której skołatane ciosami żelazo także

pokryto białym i czerwonym złotem. Te dwa kolory składały się na mistrzowską

inkrustację wyobrażającą królewskie godło Nemedii: gryfa zbrojnego w ostry dziób

i pazury.

Świta króla Balta, pędząc na południe wśród wysokich traw, wysunęła się

znacznie poza pierwszą linię nemediańskich oszczepników. Zmierzała w stronę

drugiej zdobnej pióropuszami i sztandarami grupy, której czoło stanowili rycerze

w błyszczących zbrojach, a skrzydła osłaniały rydwany. Była to elitarna gwardia

przyboczna młodego lorda Malvina, najzdolniejszego generała Ophiru i samolubnego

despoty.

Malvin nie raczył jeszcze koronować się na króla, gdyż nie był pewien, czy

królestwo nie byłoby krokiem wstecz wobec jego dotychczasowych ambicji. Zgłaszał

on bardzo śmiałe roszczenia wobec krajów ościennych oraz do części tych pól, na

których teraz stała armia sprzymierzonych. Terytorialne ambicje Malvina cieszyły

się bądź gorliwym poparciem, bądź niechętnym przyzwoleniem książąt, baronów,

margrabiów i innej szlachty ophirskiej, której rodowe herby zdobiły tarcze i

proporce jego świty.

Malvin dosiadał siwego ogiera okrytego posrebrzanym kolczym pancerzem, a jego

wodze i rząd ozdobiono trzepoczącymi niebieskimi proporczykami. Elegancki młody

władca nosił kosztowną zbroję płytową. Pozwalała mu ona na znaczną swobodę

ruchu, o czym świadczyły teatralne gesty, jakimi wydawał polecenia swym

oddziałom. Jego pancerz sporządzony był z gładkiego metalu. Żaden ornament nie

zdobił zbroi, która tak dobrze pasowała do dowódcy oddziałów zdobywających

właśnie opinię najsprawniejszej armii świata.

Młody lord znalazł w osobie Balta potężnego i gorliwego wspólnika. Obaj

władcy radzi byli odkroić nieco z porośniętych łąkami zachodnich krain, które

stanowiły bogaty przedsionek ich potężnych państw. Malvin, uchyliwszy przyłbicy,

obserwował zbliżanie się starego monarchy. Kiedy oba orszaki połączyły się,

spiął ostrogami wierzchowca i ruszył przez tłum rycerzy i giermków, by pozdrowić

sojusznika okrzykiem i braterskim uściskiem dłoni.

Ich spotkanie przedstawiało wspaniały widok. Heraldyczne symbole obu wielkich

królestw skupiły się i zmieszały. Rozbrzmiewały dziarskie okrzyki, lśnił oręż, a

piskliwe dźwięki fujarek i trąbek uniosły się piskliwym hałasem pod błękitną

kopułę nieba. Uniesienie rozeszło się jak fala aż po najdalsze krańce szyku,

prowokując do krzyku szeregi shemickich łuczników, konnych najemników

zamorańskich i pstry tłum zbrojnych we włócznie kmieci, którego krańce

rozpływały się w porannej mgiełce.

Piękny był ich szyk, wspaniały cel, a na drodze pozostała tylko jedna

przeszkoda. Były nią czerwone, czarne i zielone linie wojsk, które stały

naprzeciw.

Siły te rozwinęły się w zachodniej części równiny, za plecami mając rzekę

Tybor. Połączone siły dumnej Aquilonii składały się z zahartowanych w bojach

legionów z królewskich garnizonów w Shamar i Tarancji: wysokich, świetnie

wyćwiczonych Gunderlandczyków z mroźnych, północnych marchii i odzianych w

zielone kubraki Bossończyków, ściągniętych na wschód z piktyjskiego pogranicza.

Wojsko to liczyło około dwóch tysięcy jezdnych i dwanaście tysięcy piechurów, i

zdawać się mogło, iż niemal ginęło w lesie włóczni i halabard, który w ciągu

nocy wyrósł na równinie Tybor.

Konni oficerowie aquilońscy czekali przed frontami oddziałów. Jeźdźcy krążyli

wokół samotnego złotego sztandaru, pod którym trwał w zamyśleniu ich legendarny

dowódca, król Conan. Jego sylwetka krzepkiego, ciemnogrzywego barbarzyńcy z

Północy pysznie przedstawiała się na grzbiecie Sheola — czarnego jak węgiel

zambulońskiego rumaka. Jeździec i koń odziani byli w ciemne, zdobione złotem

pancerze Czarnych Smoków — elitarnej gwardii pałacowej.

Ludzie trzeźwo myślący powiadali, że Conan nie był z tych, co pozwoliliby

sobie wyrwać choć kawałek aquilońskiej ziemi. Gotów był przeciwstawić się

wszelkim roszczeniom terytorialnym, nawet w obliczu zdradzieckiego sojuszu obu

wschodnich sąsiadów. Jego wojska, choć mniej liczne od sił przeciwników, stały

gotowe do walki. Wszelkie wątpliwości zniknęły, kiedy w chwili spotkania obu

wrogich królów Conan wzniósł miecz i wydał komendę: — Do ataku!

Wściekłe beczenie trąbek rozbrzmiało jak echo po jego okrzyku i obwieściło

pierwszy cios tej wojny: chmura strzał oderwała się od linii aquilońskich.

Pociski szumiąc złowrogo wzniosły się stromym łukiem, po czym spadły jak grad na

pierwszą linię ophirskich i nemedejskich pikinierów.

Część strzał nie dosięgła przeciwnika, część odbiła się od tarcz, jednak

poszarpane luki, jakie otwarły się nagle w szyku przeciwnika, potwierdziły

legendarną, śmiercionośną celność bossońskich łuczników. Ci z wrogów, którzy

ocaleli, skulili się ze strachu, a przez ich szyki przeszedł szmer lęku i

zaskoczenia wobec nagłego deszczu pierzastej śmierci.

W niebo wzniosła się druga salwa, potem trzecia. Ruszyła pierwsza fala

aquilońskich rycerzy, łucznicy przestali strzelać, nie chcieli, aby ich długie

na trzy stopy strzały trafiały w opancerzone grzbiety własnych rycerzy.

Zahartowani jeźdźcy z Poitanii galopowali strzemię w strzemię z chwacką,

dosiadającą pysznych rumaków szlachtą tarantyjską. Przedostali się przez wąskie

luki w szyku własnych łuczników i runęli na wroga. Odziani w ciężkie zbroje

płytowe i kolczugi jeźdźcy rozpędzali się, a tętent kopyt ich rumaków wprawiał w

drżenie ziemię pod stopami patrzących.

Teraz shemiccy łucznicy stojący na skrzydłach wojsk Nemedii i Ophiru mieli

szansę porazić szarżującą aquilońską jazdę. Ich krótkie, grube łuki i strzały

pracowały sprawnie i szybko, ale nie mogły uczynić wiele szkody szybko

poruszającej się sile pancernej. Tu i ówdzie rumak się potknął albo upadł

jeździec, ale większość rycerzy w czarnych zbrojach wyszła bez szwanku z deszczu

grotów. Otrząsnęli się ze strzał jak z dokuczliwych komarów, pochylili się w

siodłach i opuścili kopie zdobne czerwonymi proporcami.

Dopadli przeciwnika. Odgłos zderzenia rozszedł się jak odgłos oceanicznej

fali bijącej o skalisty brzeg. Błyszcząca palisada włóczni, częściowo już

złamana i przetrzebiona przez łuczników, zdołała wysadzić z siodeł jedynie kilku

jeźdźców. Szarżujący rycerze, porzuciwszy kopie wbite w piersi wrogów, dobyli

mieczy, maczug i toporów bojowych. Z tym orężem wzięli się do oczyszczania drogi

dla piechoty. Składała się ona głównie z odzianych w czerwone kubraki

Gunderlandczyków, którzy wrzeszcząc mrowili się tuż za rycerstwem.

I znowu przyszła kolej na shemickich łuczników. Tym razem ich pociski zadały

większe straty. Ostrzał ten został jednak nagle przerwany. Na przeszkodzie

stanęła mu nemedyjska i ophirska jazda, które wiedzione żądzą krwawego odwetu,

ruszyły do kontrataku.

Sojusznicy pod naporem konnych i pieszych wojowników Aquilonii zmuszeni byli

zacieśnić swe szyki i dlatego luki pozostawione uprzednio dla manewru jazdy

zostały zamknięte. Najdzielniejsi jeźdźcy, rozpaczliwie łaknąc walki, uciekli

się do jedynego możliwego manewru: ruszyli przez luki utworzone w szyku na

flankach. W swych planach nie wzięli jednak pod uwagę najbardziej morderczej

broni przeciwnika: długiego łuku bossońskiego. Żylaści łucznicy, osłaniani przez

szeregi oszczepników, mieli teraz wysokie i masywne cele, poruszające się w

zasięgu ich wzroku, w niewielkiej odległości. Okrutni ludzie z północnego

pogranicza, dziękując za to swym północnym bogom o lodowatym wzroku, raz po raz

napinali cięciwy i strzelali. Mieli dosyć czasu, aby wykorzystać swe długo

praktykowane umiejętności. Ich celne strzały odnajdowały każdą lukę w ophirskim

pancerzu, każdą nie dopiętą klamerkę, każdą zardzewiałą łuskę w zbroi

nemediańskiego giermka. Kiedy indziej, jeśli kąt strzału był prosty, strzała

wyważona, a grot ostry, pocisk przebijał stalową płytę, przenikał żebra i

pogrążał się w bijącym sercu.

Łucznicy zaczęli żartować, komentowali głośno każde trafienie. W czasie walki

robili między sobą zakłady, wygrywali w nich i przegrywali, wszystko przy brzęku

cięciw. Czasem łączyli swe umiejętności i strzelali zespołowo. Niejeden wschodni

rycerz, poczuwszy uderzenie w tył hełmu, odwracał się nieostrożnie po to tylko,

by ujrzeć drugą, starannie wymierzoną strzałę, która godziła go w oko przez

szczelinę przyłbicy. Niektórzy jeźdźcy, chociaż już martwi, galopowali pokryci

wbitymi w ciało strzałami. Niejeden z żywych nie był zdolny do walki, gdyż

strzała przybiła mu rękę do piersi, udo do boku rżącego z bólu konia lub język

do strzaskanego podniebienia.

Wydawało się, że nikt z rycerzy Nemedii i Ophiru, którzy zdecydowali się na

wypad, nie wyjdzie cało z pola rażenia Bossończyków. Jednak kolejny zwrot

wydarzeń na polu walki uwolnił ich od pierzastej plagi. Los pozostawił przy

życiu kilkudziesięciu, rzucając ich na pastwę szarży elitarnej aquilońskiej

gwardii prowadzonej przez samego Conana.

Posępny zachodni monarcha śledząc początek bitwy dostrzegł, że bezładna

szarża nieprzyjacielskiej jazdy daje mu szansę na zwycięstwo. Teraz jego

dosiadające wspaniałych wierzchowców Czarne Smoki minęły galopem łuczników i

oszczepników, by runąć naprzód na niedobitki wrogiego rycerstwa. Ostatni jeźdźcy

przeciwnika legli bezsilni od kopii rycerzy Conana. Aby zbadać lukę, która za

sprawą nieprzyjacielskiej szarży powstała na prawym skrzydle wojsk Ophiru, król

wraz ze swą jazdą skręcił dalej przed liniami Gunderlandczyków, którzy

pozdrawiali go krzykiem i wymachiwaniem toporami. Celem Conana i jego Smoków

było teraz przedarcie się do serca nieprzyjacielskiej formacji i zmierzenie się

z jej dowódcami.

Najpierw jednak musieli stawić czoło shemickim łucznikom. Smagli najemnicy,

odziani w baranie i skórzane czapki, wyrzucili chmurę strzał w stronę

zbliżającej się masy jezdnych. Jednak ich krótkie dębowe łuki i strzały nie

miały siły rażenia takiej jak broń wykonana z giętkiego cisu północnych puszcz.

Kiedy Shemici zobaczyli, jak mało szkód wyrządziły Smokom ich pierwsze strzały,

następną salwę oddali już bez przekonania, a dystans wciąż się zmniejszał.

Trzecia salwa była tylko desperacką konwulsją wyrzuconą w chwili, gdy lawina

rycerstwa zwaliła się na ich linie.

Stalowe podkowy wgniatały w ziemię ludzi i broń, niejeden aquiloński miecz

pozbawił życia dwóch albo trzech najemników od jednego, straszliwego zamachu.

Krótkie miecze łuczników były bezsilne wobec odzianej w stal aquilońskiej furii.

Shemici, którzy nie padli od pierwszych, gromowych uderzeń, zaczęli uciekać.

Szybko zarazili paniką i zamieszaniem tylne szeregi.

Widok z góry był wspaniały: szeroko rozpostarte linie czerwieni i czerni

wyrzuciły z siebie ciemny, połyskujący półksiężyc, który wbił się jak pazur w

serce błękitnego szyku. Ten zaś jakby zwinął się z bólu. Nie tylko błękitna

część szyku, ale także szaro — brązowa odczuła skutki morderczego uderzenia.

Przez poszerzającą się wyrwę masy błękitnych i brązowych sylwetek przebijały się

naprzód, by wziąć udział w walce, inni wycofywali się pośpiesznie, a ruch

jednych i drugich spowodował powstanie wiru, który zmieszał składny z początku

szyk.

Wkrótce nawet centrum — skupisko wielobarwnych sztandarów towarzyszących

wschodnim dowódcom — zaczęło się chwiać. Barwny poczet poruszał się chaotycznie

i bez celu, roztapiał stopniowo w strumieniach uciekinierów. Kiedy uderzające

miarowo topory i maczugi aquilońskiej jazdy były już blisko, elitarna formacja

zaczęła ustępować. Nie była już nawet barwnym balonem, który mógłby pęknąć za

ukłuciem stalowej szpilki. Zostały z niej tylko porozrzucane jaskrawe strzępy —

orszaki uciekających szlachciców i oficerów.

Potem nastąpił ogólny, bezładny odwrót. Całe fragmenty szyku ułamywały się i

uciekały wystawiając inne jednostki na niebezpieczne ciosy. Te były kolejno

okrążane i niszczone przez szeregi czerwone i czarne, nacierające teraz na całej

linii frontu.

2. POBOJOWISKO

W końcu noc okryła ciemnością równinę Tybor. Skradając się po równinie ta

ciemna piastunka śmierci okrywała swym nieprzeniknionym welonem przerażające

pozostałości bitwy. Na wschodzie podniósł się obrzmiały księżyc, którego

wścibskie oko zabłysło trupim blaskiem. Widok zasłoniły mu jednak chmury i dymy

płonących na horyzoncie zagród.

Jakaś powłócząca nogami postać nadeszła od wschodu, wyszukując sobie drogę

pomiędzy zmasakrowanymi szczątkami ludzi i koni. Człowiek ów szedł zataczając

się zrazu, z powodu zmęczenia i ran. Potem energicznie ruszył na zachód, jakby

odnajdując w sobie nowe siły.

Ciało nocnego wędrowca pokrywały plamy krwi — jedne zakrzepły w skorupę, z

innych sączyła się ciemna, wilgotna posoka. Nieznajomy odziany był w straszliwie

poszarpane resztki zbroi, niemal każdy jej fragment nosił ślady ciosów, w

niektórych miejscach prześwitywało nagie, muskularne ciało. Nie miał hełmu, a w

ręce trzymał długi miecz godny króla, teraz wyszczerbiony i pokryty krwią.

Rycerz niedbale wlókł klingę po zakrwawionej murawie, omijając w mdłym blasku

księżyca co większe stosy ciał.

Nagle zatrzymał się na dźwięk ludzkiego głosu dochodzącego z jednej ze stert.

Głos ozwał się znowu, a był to niski, gardłowy jęk i wydawało się, że dobiega

spod ciała martwego konia. Nieznajomy z trudem podszedł i spróbował przeniknąć

ciemność posępnym spojrzeniem. Udało mu się odróżnić sylwetkę okrytego ciemnym

płaszczem piechura, który, sądząc po ubiorze, był żołnierzem Ophiru.

Odłamek rycerskiej kopii przyszpilił tego człowieka do ziemi. Grot przeszył

wnętrzności i wbił się mocno w ziemię. Strzaskane drzewce sterczało z pleców

piechura. Spiczasty hełm leżał z boku, włosy rycerza były zmierzwione, a trawa

wokół ciała nosiła ślady całodziennej agonii. Kiedy z trudem podniósł głowę, aby

wezwać pomocy, blask księżyca oświetlił jasną brodę i wąsy zlepione krwią, która

obficie sączyła się z ust i nozdrzy.

— Na litość boską, błagam! Na Mitrę, balsam… och! — ochrypła skarga urwała

się nagle, gdy miecz nieznanego wojownika pogrążył się w szyi rannego. Nie był

to finezyjny cios, ale spełnił dzieło miłosierdzia. Kiedy ciało dobitego opadło,

miecznik oswobodził broń i z wysiłkiem podjął marsz.

Nie zdążył odejść daleko, kiedy znowu dostrzegł ruch wśród ciał poległych.

Ciężkim, powolnym krokiem ruszył w stronę, skąd dobiegał głos. Leżał tam

olbrzymi Gunderlandczyk. Miał pospolitą twarz, błędny promień księżycowego

światła nadawał żółtawy blask jego oczom i zębom. Nie wydawał żadnego dźwięku

poza ciężkim, miarowym sapaniem. Śmiertelnie ranny w brzuch, był w agonii. A

jednak krwawy ślad na trawie wskazywał, że człowiek ów zdążył przeczołgać się

ruchem ślimaka na sporą odległość, znacząc przebytą drogę własnymi

wnętrznościami.

Miecz zatoczył szeroki łuk i przebiwszy brązową obręcz hełmu rannego,

pogrążył się w jego czaszce. Wyszczerbiony sztych ugrzązł w kości i trudno go

było wyciągnąć. Samotny wojownik szarpnął, klnąc przy tym siarczyście, wreszcie

przerwał trud, by zaczerpnąć oddechu. Jakiś chorobliwy kaprys kazał mu ogarnąć

wzrokiem otaczające go żniwo śmierci i wzdrygnął się powodowany zabobonnym

lękiem. Zastanowił się, ilu jego poddanych, a ilu wrogów może jeszcze żyć, ilu

ranionych dyszy ciężko w ciemności, ilu zostało pogrzebanych żywcem pod stosami

ciał i czy nie powstaną tej nocy i otoczą go niebawem zarówno przyjaciele i

wrogowie sięgając po omacku, by zewrzeć się z nim w drapieżnym uścisku…

Oswobodziwszy wreszcie miecz, ruszył chwiejnym krokiem, przestępując przez

porozrzucane ciała, następując niekiedy, ku swemu przerażeniu, na któreś z nich.

Nagle, kiedy próbował przedostać się przez korpus przewróconego rydwanu, do jego

uszu dobiegł jakiś piskliwy głos.

— Nie, zabójco bezbronnych, nie morduj mnie! Oszczędź mnie przez wzgląd na

Croma, Manannana, Mitrę czy innego krwawego boga, dla którego zgotowano tę

ucztę!

Okryty krwią wędrowiec zatrzymał się zdumiony i próbował przeniknąć wzrokiem

ciemność. W chwilę później dostrzegł twarz i sylwetkę mówiącego. Był to krępy

mężczyzna o topornych rysach, leżący na wznak w trawie nie dalej niż o pół

kroku. Obcy nie był groźny, dolną część ciała przygniatał mu przewrócony rydwan,

przygnieciony na dodatek ciałami dwóch dereszowatych wałachów zaplątanych w

uprzęży.

— Czemu miałbym cię oszczędzić? — zabrzmiała odpowiedź samotnego wojownika. —

Aby uczynić cię jeńcem? Jestem wojownikiem, a nie łowcą niewolników! — Rycerz

uniósł miecz i uspokoił oddech. — Moim obowiązkiem, obowiązkiem uczciwego

żołnierza jest dobijać rannych, w zamian za skromny łup, jaki mogą mi dać. Mam

nadzieję, że jakaś szlachetna dusza wyświadczy mi podobną przysługę, kiedy

przyjdzie moja kolej. — Wojownik pochylił się, aby spojrzeć w twarz

przygniecionego. — Czyż nie powinienem zachować się uprzejmie wobec ciebie?

— Uczciwy żołnierz? — krzyknął przygnieciony. — Nie, kłamco! Wiem, że jesteś

królem! — Słowo to rozbrzmiało głośnym echem i niczym oskarżenie dotarło do uszu

setek poległych. — Tyś jest król Conan Krwaworęki… Conan Zbroczony Topór,

parweniusz na tronie Aquilonii! — wypowiadający te słowa, chociaż ranny,

wykazywał zdumiewającą żywotność. Łypał żabim okiem i słał rozmówcy grymasy spod

swego zbyt dużego hełmu. — Jako król nie musisz już zawracać sobie głowy

obyczajami zwykłych żołnierzy! Czy nikt ci tego jeszcze nie powiedział? Dla

ciebie, królu, wszystko jest możliwe!

Potężny wojownik zastanowił się przez chwilę, nim udzielił odpowiedzi.

— Jesteś więc obcym, a jak się zdaje, znasz obyczaje królów. Nie miałem

zamiaru wypierać się swej tożsamości. — O dziwo, upiorna sprzeczka z umierającym

człowiekiem uwolniła jego duszę od lęku. — A jednak mogę cię zabić, aby skrócić

twoje męczarnie albo z innego powodu.

— Moje męczarnie? Nie, Królu Rzeźniku, nie jestem ranny! Walczyłem zbyt

zajadle, aby odnieść rany nawet z rąk twoich strzelających w plecy łuczników. —

Rozmówca Conana przewrócił białkami oczu i zaczął drapać ziemię obiema rękami,

które w świetle księżyca robiły wrażenie dziwnie skróconych. — Walczyłbym nadal,

gdyby ten rydwan nie przygniótł skraju mego pancerza.

Wskazał miejsce, w którym mosiężna burta przecięła metalowe łuski i

przyciskała zbroję do ziemi. — To tani, źle dopasowany pancerz, wykonany w

pośpiechu w przeddzień naszego wymarszu z Ianthe. Mój zapał do rzezi był tak

wielki, że nawet król Balt nie mógł mi tego odmówić! Lord Malvin zaopatrzył mnie

w rydwan, lecz o hańbo! zabrakło mu zręcznego woźnicy.

— Na Croma, rozumiem… jesteś karłem! — król Conan wbił sztych swego miecza

między napierśnik a fartuch zbroi, przeciął łączące je rzemienie, a ostrze nie

napotkało przy tym kości biodrowej ani brzucha. Górna część zbroi została

oswobodzona, a spod kolczugi wysunęła się para niezgrabnych nóg.

— No, jesteś wolny.

— Tak, nareszcie! — Karzeł wstał. Jego krępa sylwetka sięgała Conanowi do

połowy uda. — A oto mój szlachetny miecz, Przebijacz Serc. Leżał poza zasięgiem

mojego ramienia i kusił mnie od rana. — Karzeł wziął do ręki coś w rodzaju

długiego sztyletu, uniósł go nad głową i obrócił, aby zobaczyć na klindze

odbicie księżycowego światła. Gwałtownie zwrócił wzrok na Conana i popatrzył

zuchwale spod przekrzywionego szyszaka. — Gdzie toczy się walka?

— Walka skończyła się, mały człowieczku. Przegraliście.

— Co? Tego się obawiałem, gorzkiej hańby! — Karzeł przechylił głowę i

zmarszczył brwi, wyraźnie strapiony. — A jednak może za wcześnie ogłaszać koniec

wojny i obwieszczać imię zwycięzcy! — dodał filozoficznie. Wzruszył ramionami,

co spowodowało, że hełm zachwiał mu się na głowie. — Powiedz, królu, czy nie

byłoby zbyt wielką ujmą dla twego królewskiego majestatu, gdybyś pomógł mi zdjąć

ten napierśnik? Obija mi golenie przy chodzeniu.

— Oczywiście, chłopie, ale przysięgnij, że nie będziesz próbował żadnych

sztuczek! — Conan schylił się, chwycił drobną rączkę karła, wyrwał mu sztylet,

potem uklęknął, aby wsunąć ostrze pod rzemienie mocujące zbroję. Dobrze

naostrzona klinga rychło uporała się ze starą skórą, a płyty pancerza zostały

obluzowane. — Jak masz na imię, mały człowieczku?

— Och, ostrożnie, Królu Gaduło, nie jestem langustą, żebyś wydłubywał ze mnie

Carpenter L. - Conan Wielki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: