Jordan Robert - Conan niszczyciel.pdf - KSIĄŻKI- CONAN - sarmata0203

ROBERT JORDAN

CONAN NISZCZYCIEL

TYTUŁ ORYGINAŁU CONAN THE DESTROYER

PRZEŁOŻYŁ MAREK MASTALERZ

Słońce zalewało zamorańską równinę bezlitosnym blaskiem, prażąc kolumnę, która

ciągnęła między kamiennymi wzgórzami. Jeźdźcy mieli na sobie czarne napierśniki

i hełmy

ocieniające twarze. Czarne były również kolczugi na ich ramionach i nagolenniki

nad

czarnymi butami. Ich stroje i ekwipunek miały barwę najciemniejszej nocy. Nawet

bojowy

rynsztunek rumaków był czarny. Każdy z wojowników nosił przy biodrze ciężką

szablę, a u

wysokich łęków kołysały się maczugi nabijane ostrymi szpikulcami. Jednak dłonie,

które

powinny dzierżyć lance, trzymały drewniane pałki, kije i sieci, tak grubo

splecione i ciężkie,

że wystarczyłyby do złapania tygrysa.

Na końcu kolumny jechał ciągnięty przez dwa konie wóz o wysokich kołach.

Podskakiwała na nim olbrzymia klatka z grubych jak męski nadgarstek sztab

żelaza. Woźnica

nie odkładał długiego bata, coraz to smagając grzbiety koni. Pomimo gorąca i

ciężaru zbroi

oddział posuwał się szybko i gdyby woźnica opóźnił dotarcie do celu, jego życie

byłoby

niewiele warte.

Mężczyzna, który jechał na czele, był o głowę wyższy i szerszy w ramionach co

najmniej o

szerokość dłoni od najroślejszego z podwładnych. Na czarnym, lśniącym

napierśniku widniał

znak, który świadczył o jego męstwie i pozycji. Był to otoczony skomplikowanymi

arabeskami skaczący złoty lew. Wojownik obrał sobie ten symbol przed laty i

wielu mówiło,

że walczy z okrucieństwem dorównującym temu zwierzęciu. Cienkie, pobladłe z

wiekiem

blizny — jedna przechodząca przez nos i druga biegnąca od kącika lewego oka do

skraju

szczęki, mówiły, iż nie jest nowicjuszem w sztuce walki. Jednak teraz blizny

były skryte pod

warstwą kurzu, który osiadł na zlanej potem twarzy.

— To bezcelowe — mruknął pod nosem. — Żadnego pożytku, na Erlika!

— To, co robię, zawsze ma cel, Bombatto.

Wielki mężczyzna zesztywniał, gdy zbliżył się do niego jeden z jeźdźców, w

hełmie i

masce z miękkiej czarnej skóry. Bombatta nie sądził, że jego głos dociera dalej

niż do jego

własnych uszu.

— Nie widzę potrzeby… — zaczął, ale jeździec w masce przerwał mu głosem, w

którym

brzmiał ton rozkazu.

— To, co ma być zrobione, musi zostać zrobione. Tak jak jest napisane w Zwojach

Skelos.

Dokładnie tak, Bombatto.

— Ty tu dowodzisz — odpowiedział niechętnie potężny wojownik. — Jestem posłuszny

rozkazom.

— Oczywiście, Bombatto. Ale słyszałem nie wypowiedziane pytanie. Zadaj je.

Wysoki wojownik zawahał się.

— Wypowiedz je, Bombatto. Rozkazuję ci.

— To, czego szukamy — zaczął wolno Bombatta — czy raczej to, gdzie szukamy… Tego

nie mogło być w zwojach.

Czarna skóra stłumiła śmiech zamaskowanego jeźdźca. Bombatta poczerwieniał,

słysząc

brzmiącą w nim drwinę.

— Ach, Bombatto! Myślisz, że moja moc ogranicza się do wiedzy ze zwojów? Czy

naprawdę sądzisz, że wiem jedynie to, co tam jest napisane?

— Nie — wojownik chciał wzruszyć ramionami, ale pohamował się w porę.

— Zatem bądź mi posłuszny, Bombatto. Bądź posłuszny i uwierz, że znajdziemy to,

czego

szukam.

— Ty rozkazujesz, ja wykonuję rozkazy.

Wielki wojownik wbił pięty w boki swego wierzchowca i ruszył galopem, nie

zważając na

podążających za nim ludzi.

Niech inni wściekle szemrzą, ocierając spływający z nich pot. Spiął konia raz

jeszcze, nie

bacząc na płaty piany na karku zwierzęcia. Nadal żywił duże wątpliwości, ale

zbyt długo

wspinał się na obecną pozycję, by ją teraz utracić. Nawet gdyby musiał zajeździć

na śmierć

ludzi i konie!

Zamorańskie równiny widywały przedziwne rzeczy. Szaleństwo, rozboje i święte

przysięgi

rodziły osobliwe widoki: raz był to człowiek w bogatych szatach, który rozrzucał

po piasku

złote monety, innym razem kolumna nagich mężczyzn jadących konno plecami do

przodu, to

znów procesja tańczących i śpiewających dziewic od czubka głowy po palce stóp

wymalowanych błękitną farbą.

Było tam wielu innych, niektórzy jeszcze osobliwsi od rzeczonych, jednakże

niewielu

wyglądało dziwniej od dwóch ludzi harujących z uporem na pustkowiu, obok dziury

u stóp

zasłanego skałami wzgórza. W pobliżu spętane konie szczypały rzadką, twardą

trawę.

Pierwszy był wysokim, dobrze zbudowanym młodzieńcem. Masywne ramiona naprężyły

się, gdy dźwignął grubą kamienną płytę na szczyt ustawionych wcześniej czterech

starych

głazów. Płyta zachwiała się, więc wepchnął pod nią niewielki kamień. Na jego

piersiach, na

rzemieniu z surowej skóry, kołysał się złoty amulet wyobrażający smoka.

Młody mężczyzna o błękitnych oczach wyglądał nie tyle na budowniczego, ile na

wojownika. U pasa wisiał mu szeroki miecz starożytnej roboty. Twarz okolona była

prosto

przyciętymi włosami, odrzuconymi do tyłu i związanymi rzemieniem. Nieuważnemu

obserwatorowi rzuciłby się w oczy jedynie młody wiek tego mężczyzny. Ci, którzy

przyjrzeliby się baczniej, dostrzegliby wypisane tam doświadczenie, którym można

obdarować parę osób. Doświadczenie, któremu nieobca krew i stal.

Kompan niebieskookiego młodzieńca był jego całkowitym przeciwieństwem pod każdym

względem. Był niski, żylasty i czarnooki. Tłuste, czarne, związane na karku

włosy opadały

mu poniżej ramion. Stał po uda w wąskiej dziurze, pogłębiając ją za pomocą

łopaty o

złamanym trzonku. Na ziemi obok dołu leżały dwie skórzane sakwy. Mężczyzna

nieustannie

wycierał krople potu zalewające mu oczy i przeklinał pracę, do której nie był

przyzwyczajony, lecz ilekroć jego spojrzenie padło na sakwy, zabierał się do

kopania z

podwójnym zapałem.

W końcu jednak cisnął w bok złamaną łopatę.

— Chyba jest dość głęboki, co, Conanie? Muskularny młodzieniec wyglądał, jakby

nie

słyszał. Ze zmarszczonymi brwiami patrzył na swe dzieło. Był to ołtarz, a więc

coś, w

budowaniu czego miał niewielkie doświadczenie. Jednak w surowych i mglistych

górach

rodzinnej Cymmerii nauczył się, że długi muszą być spłacane, niezależnie od ceny

trudności.

— Conanie, czy ta głębokość wystarczy?

Cymmerianin ponuro spojrzał na towarzysza.

— Gdybyś nie otwierał gęby w nieodpowiednim czasie, Malaku, nie musielibyśmy

ukrywać klejnotów. Amphrates nie dowiedziałby się, kto ukradł kamienie, straż

miejska nie

wiedziałaby, kto je ma, a my moglibyśmy siedzieć w tawernie Abuletesa z

tancerkami na

kolanach i popijając wino, zamiast pocić się na pustyni. Kop głębiej!

— Nie miałem zamiaru wykrzykiwać twojego imienia — mruknął Malak. Niezdarnie

otworzył jedną z sakw i wyciągnął garść szafirów, rubinów, szmaragdów i opali.

Chciwość zamigotała w jego oczach, gdy na powrót wsypywał do worka iskrzący

strumień

błękitu, szkarłatu, zieleni i złota. Z przepraszającym gestem zacisnął rzemień.

— Nie przypuszczałem, że może być tego tak wiele. Byłem zdziwiony. Nie zrobiłem

tego

celowo.

— Kop, Malaku — powiedział Conan, patrząc znowu na ołtarz.

Cymmerianin zacisnął wielką dłoń na złotym amulecie. Dała go mu Valeria i miał

wrażenie, że gdy go dotyka, czuje ją blisko siebie. Valeria — kochanka, wojownik

i złodziej,

wszystko to w ciele zgrabnej, złotowłosej piękności. Później zmarła, zabierając

jego życiu

radość. Widział jej śmierć, a potem jej powrót, gdy przybyła z krainy umarłych,

by uratować

mu życie. Długi muszą zostać spłacone.

Malak raz jeszcze chwycił szpadel, ale zamiast kopać, spojrzał na ołtarz.

— Nie myślałem, że wierzysz w bogów, Cymmerianinie. Nigdy nie widziałem, jak się

modlisz.

— Bogiem mojej ziemi jest Crom — odpowiedział Conan — Ciemny Pan Góry. Daje

człowiekowi życie i wolę, i nic więcej. Nie zwraca uwagi na dary i nie słucha

modłów ani

błagań. A to, co człowiek zrobi z darami Croma, jest jego własną sprawą.

— Więc po co ten ołtarz? — zapytał Malak, gdy przebrzmiały słowa Conana.

— Tutaj jest inny kraj i odmienni bogowie. Nie są moimi bogami, ale Valeria w

nich

wierzyła. — Conan zmarszczył czoło i dotknął amuletu. — Może jej bogowie

wysłuchują

próśb śmiertelnika, jak utrzymują tutejsi kapłani. Być może mogę zrobić coś, by

ulżyć w jej

przeznaczeniu.

— Kto wie, co myślą bogowie — powiedział Malak wzruszając ramionami. Żylasty

złodziej wyszedł z dołu i usiadł ze skrzyżowanymi nogami obok skórzanych sakw.

— Nawet kapłani nie są zgodni, więc co ty możesz…

Tętent końskich kopyt zagłuszył jego słowa.

Malak z jękiem schwycił skórzane sakwy. Natychmiast wcisnął kilka klejnotów do

ust.

Jego twarz wykrzywiła się z bólu, gdy je przełykał, po czym cisnął sakwy do

dołu.

Desperacko zaczął spychać kamienie i piach, by zasypać kryjówkę przed przybyciem

jeźdźców.

Conan zacisnął dłoń na skórzanej rękojeści szerokiego miecza. Zimne, błękitne

oczy

omiatały wzgórze, gdy czekał na pierwszego przybysza. Mogą być kimkolwiek,

powiedział

sobie, wcale nie musi im chodzić o mnie i Malaka. Jednakże sam w to nie wierzył.

Gdy samotny jeździec w czarnym, osłaniającym twarz hełmie i inkrustowanym złotem

czarnym napierśniku pojawił się na szczycie wzgórza, Malak roześmiał się z ulgą.

— Jeden człowiek! Może być wielki, ale poradzimy sobie z nim, jeśli spróbuje…

— Słyszałem więcej niż jednego konia — powiedział Conan.

— Niech ich Erlik! — warknął Malak. Wsunął złamaną łopatę pod spory kamień i

podważył go. — Nasze konie — wysapał. — Możemy im uciec — kamień potoczył się i

wpadł do dołu.

Conan parsknął z irytacją. Koń zwiadowcy dźwigał ciężar zbroi zarówno jeźdźca,

jak i

swojej, to prawda. Mogli więc spróbować ucieczki, jednak Cymmerianin doskonale

wiedział,

że nie zdołaliby ujechać daleko. Ich wierzchowce, choć kosztowały tyle co

królewski rumak,

zostały kupione u ludzi, którzy wiedzieli, że ich klienci muszą jak najszybciej

wynieść się z

Shadizar i nie mają czasu na targowanie się i sprawdzanie. Po niecałej mili

galopu zwierzęta

runęłyby na ziemię, a wtedy pościg dopadłby ich bez trudu.

Obserwator wciąż stał na szczycie wzgórza.

— Na co on czeka? — zapytał Malak, wyszarpując zza pasa dwa sztylety. — Jeśli

mamy

umrzeć, nie widzę powodu…

Nagle odziany w czarną zbroję wojownik uniósł rękę i pomachał nią na boki. Na

szczyt

wzgórza wpadło z łoskotem ponad osiemdziesięciu uzbrojonych po zęby jeźdźców.

Rozdzielili się, objeżdżając obserwatora, który nadal siedział z uniesioną

dłonią. Wojownicy

z krzykiem puścili konie w cwał. Okrążyli Conana i Malaka i zatrzymali się w

odległości stu

kroków od nich.

— Myślałby kto, że jesteśmy armią — powiedział Conan. — Ktoś uważa nas za

niebezpiecznych, Malaku.

— Jest ich tylu! — jęknął Malak i obrzucił tęsknym wzrokiem rżące niespokojnie

wierzchowce. — Kto przypuszczał, że Amphrates wścieknie się do tego stopnia?

— Być może nie lubi, gdy ktoś mu kradnie klejnoty — stwierdził oschle Conan.

— Przecież nie wzięliśmy wszystkiego! — zaoponował żylasty złodziej. — Powinien

być

wdzięczny, że coś mu zostało. Mógłby poświęcić monetę czy dwie na kupno kadziła

i pójść

do świątyni, by podziękować bogom za to, co ma. Nie musiał…

Cymmerianin nie zwracał uwagi na tyradę swego kompana. Już dawno nauczył się, że

trzeba go słuchać z umiarem, by nie oszaleć od bezustannych narzekań na to, co

mogłoby i co

powinno być, ale czego oczywiście nie było.

Stalowe oczy człowieka Północy spoczęły na czterech z otaczających ich

wojowników,

czterech, którzy jechali razem i teraz szperali w długim pakunku wiezionym przez

jednego z

nich przed siodłem. Cymmerianin z powrotem spojrzał na szczyt wzgórza. Inny

jeździec o

twarzy zakrytej maską stał teraz przed pierwszym i obserwował, co się dzieje w

dole.

Nieoczekiwanie wysoki zwiadowca uniósł zakręcony róg z brązu. Głośny ton poniósł

się

ze szczytu wzgórza i czterej wojownicy, którzy nieśli długi pakunek, nagle

rozwinęli go

między sobą i ruszyli galopem w stronę dwóch złodziei. Inna czwórka jeźdźców

wyłamała się

z szeregów i dołączyła do pierwszej.

Wielki Cymmerianin spochmurniał jeszcze bardziej. Pierwsi jeźdźcy rozciągnęli

sieć, a

druga czwórka niosła długie kije, na wypadek gdyby zdobycz próbowała się

wymknąć.

Malak zrobił dwa nerwowe kroki w kierunku koni.

— Czekaj! — mimo młodości Conana w jego głosie zabrzmiała nuta rozkazu, która

powstrzymała małego złodzieja. — Poczekamy na nich, inaczej będą polować na nas

jak na

króliki.

Malak skinął ponuro i poprawił rękojeści sztyletów.

Grzmot kopyt przybierał na sile. Sto kroków, pięćdziesiąt. Dziesięć! Szarżujący

wojownicy wydali okrzyk triumfu.

— Teraz! — wrzasnął Conan i skoczył prosto w sieć. Malak z jękiem rzucił się za

nim.

Miecz Cymmerianina opuścił skórzaną pochwę. Błękitne ostrze cięło róg sieci.

Jeździec,

który trzymał ją od tej strony, wydał okrzyk zaskoczenia i minął Conana, mając w

rękach

tylko kawał grubego sznura. Wojownik galopujący zaraz za nim puścił wodze i

zamachnął się

zakrzywioną szablą. Conan kucnął pod płaskim ciosem, a następnie wyprysnął w

górę. Jego

stal wślizgnęła się pod czarny napierśnik. Zdawało się, że przebity wojownik

zeskoczył do

tyłu z siodła galopującego konia.

Conan wyszarpnął skrwawione ostrze i obrócił się, gdy pierwotny instynkt

ostrzegł go

przed kolejnym niebezpieczeństwem. Górująca nad nim twarz, ukryta pod czarnym

hełmem,

była wykrzywiona z wściekłości. Gruby kij napastnika mógłby z łatwością

strzaskać czaszkę,

gdyby tylko władający nim był dość zręczny. Cymmeriańskie ostrze błysnęło w

górę, tnąc

ciało i kość. Pałka wraz ze ściskającą ją wciąż dłonią poleciała nad

barbarzyńcą. Skowyczący

mężczyzna złapał się za nadgarstek, z którego tryskała krew szkarłatną fontanną,

a koń

poniósł go dalej. Conan rozejrzał się w poszukiwaniu kolejnego wroga.

Malak zwarł się z jednym z trzymających sieć, próbując zrzucić go z siodła.

Jeden ze

sztyletów złodzieja śmignął w szczelinę między hełmem a napierśnikiem. Jeździec

charkotem runął na ziemię, pociągając za sobą Malaka. Czarnooki złodziej

natychmiast się

podniósł, unosząc drugi sztylet.

Przez chwilę znieruchomiały Conan i jego towarzysz stali twarzą w twarz z

pozostałą

piątką atakujących. Sieć leżała na ziemi, porzucona. Dłonie pozostałych dwóch,

którzy ją

nieśli, spoczywały na rękojeściach szabel. Ci z pałkami wyglądali na bardziej

niezdecydowanych. Nagle jeden z nich cisnął kij na ziemię. Zanim jednak zdołał

do połowy

wyciągnąć szablę, rozległ się kolejny dźwięk rogu. Wojownik klnąc schował broń i

wraz z

pozostałymi wrócił galopem do szeregu.

Malak oblizał usta.

— Dlaczego próbują pojąć nas żywcem? Nie rozumiem tego.

— Być może Amphrates jest bardziej wściekły, niż myśleliśmy — powiedział Conan

ponuro. — Być może chce usłyszeć, ile krzyku przed śmiercią wyciśnie z nas

gildia katów.

— Na Mitrę! — wydyszał Malak. — Musiałeś to powiedzieć?

— Pytałeś. — Conan wzruszył ramionami. Róg zabrzmiał raz jeszcze. — Przygotuj

się,

wracają.

Znów czterech jeźdźców niosło rozpostartą między sobą sieć, ale tym razem

towarzyszyło

im dwudziestu wojowników. Gdy konni pędzili w ich stronę, Conan poruszył się

Jordan Robert - Conan niszczyciel.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: