Jordan Robert - Conan obrońca.pdf - KSIĄŻKI- CONAN - sarmata0203

ROBERT JORDAN

CONAN OBROŃCA

TYTUŁ ORYGINAŁU CONAN THE DEFENDER

PRZEŁOŻYŁ CEZARY FRĄC

PROLOG

Promienie słońca wpadające przez ostrołukowe okna oświetlały gobeliny

zdobiące ściany komnaty oraz pięcioro zamyślonych osób. Nikt nie zwracał uwagi

na służących, którym przezornie powyrywano języki. Na niemy znak swojego pana,

słudzy bezszelestnie opuścili komnatę.

Cantaro Albanus, gospodarz, wpatrywał się pilnie w swoich gości. Mimowolnie

bawił się przy tym złotym łańcuchem, który zwisał mu na piersiach, na tle

szkarłatnej tuniki. Jedyna kobieta w tym gronie udawała, że podziwia

skomplikowany wzór gobelinów. Mężczyźni skupili się na winie.

Przedpołudnie, dumał Albanus, jest odpowiednią porą na takie spotkania,

chociaż bez wątpienia niepokoi spiskowców. Dotąd zgromadzenia takie odbywały się

nocą, w tajemnych komnatach, do których prawo wstępu miało jedynie księżycowe

światło. Któż by uwierzył, któż mógłby podejrzewać, że najświetniejsi Nemedianie

zebrani w środku dnia w samym sercu stolicy zamyślają zdradzić swego króla?

Pociągłe, drapieżne oblicze Albanusa pociemniało na tę myśl, a jego czarne,

posępne oczy rozbłysły niczym okruchy obsydianu. Albanus miał jastrzębi nos i

pasma srebra we włosach na skroniach, co nadawało mu wygląd sędziwego wodza

armii. Rzeczywiście był on kiedyś żołnierzem. Przez niecały rok. Kiedy liczył

sobie siedemnaście lat, ojciec kupił dlań oficerski patent w oddziale Złotych

Lampartów, od niepamiętnych czasów będącym przyboczną strażą władców Nemedii. Po

śmierci ojca Albanus porzucił wojsko. Nie dla niego była mozolna wędrówka po

kolejnych szczeblach władzy, nawet znacznie ułatwiona dzięki wysokiemu

urodzeniu. Nie dla kogoś, kto z woli przeznaczenia winien być królem! Dlatego

zdecydował się na zdradę.

— Dostojny Albanusie — rzekł nagle Barca Vegentius — słyszeliśmy wiele o… o

specjalnych środkach, jakie przygotowałeś, by wesprzeć nasze przymierze.

Słyszeliśmy wiele, ale jak na razie niczegośmy nie widzieli. — Obecny dowódca

Złotych Lampartów chlubił się potężną posturą, miał kwadratową twarz i szerokie

ramiona. Mówił ostrożnie i z namysłem, starając się maskować akcent z dzielnic

nędzy Belverus.

— Takie rozważne słowa są dowodem twego lęku, Vegentiusie — wtrącił z powagą

Demetrio Amarianus. Szczupły młodzian podniósł do nosa flakonik z pachnidłem,

lecz nie zdołał skryć za nim szyderczego uśmiechu, który wypełzł na jego pełne,

niemal kobiece usta. — Ale ty wszak zawsze posługujesz się ostrożnymi słowy,

nieprawdaż? Wszyscy wiemy, że jesteś tutaj tylko po to…

— Dość! — szczeknął Albanus.

Demetrio i Vegentius ucichli jak dobrze wyszkolone zwierzęta na trzask bicza

tresera. Kłócili się stale, a Albanus tolerował ich sprzeczki nie bardziej, niż

musiał. Dzisiaj postanowił nie tolerować ich wcale.

— Wszyscy — rzekł — czegoś chcecie. Ty, Vegentiusie, pragniesz dowodzić

armią, czego odmawia ci król Garian. Ty, Demetrio, chcesz zwrotu posiadłości

zagarniętych twemu dziadowi przez ojca Gariana. Ty, Stephano, pragniesz zemścić

się na Garianie, bowiem powiedział ci, że woli młodsze kobiety.

— Tak oględne stwierdzenia zaiste są częścią twych ustalonych zwyczajów —

odparła z goryczą kobieta. Dostojna Stephana Galerianus miała twarz w kształcie

serca, fiołkowe oczy i kruczoczarne włosy spływające poniżej ramion. Jej

czerwona jedwabna szata była rozcięta tak, by odsłaniać wewnętrzne krzywizny

wspaniałych piersi oraz długie nogi.

— A czego ja chcę? — zapytał czwarty mężczyzna.

Pozostali aż podskoczyli, jakby dopiero teraz przypomnieli sobie o jego

obecności. A łatwo było zapomnieć o Constanto Meliusie, bowiem cechowała go

szara, nieokreślona powierzchowność. Miał około pięćdziesięciu lat, a jedynym

jego znakiem szczególnym były stale mrugające oczy.

— Ty pragniesz, by słuchano twojej rady — odparł Albanus. — I tak będzie, gdy

ja zasiądę na tronie. — A twe rady będą wysłuchiwane tak długo, ile czasu zajmie

wydanie rozkazu skazującego cię na banicję, dodał w myślach. Garian popełnił

błąd, odtrącając tego głupca i pozostawiając go w stolicy, gdzie ten z powodu

zranionej dumy przyłączył się do spisku.

— Jak się zdaje, pominęliśmy to, o czym mówił Vegentius — rzekła porywczo

Stephana. — Ja także chciałabym zobaczyć, na jaką to pomoc z twej strony możemy

liczyć, Albanusie. Demetrio i Vegentius przynoszą wieści z pałacu. Melius i ja

dostarczamy złota, by płacić za „wywoływanie ulicznych zamieszek i palenie

zboża. Ty zachowujesz swoje plany dla siebie i tylko mówisz o czarach, które

mają sprawić, że Garian odda ci tron. Chciałabym je zobaczyć!

Inni zmieszali się tak otwartym postawieniem sprawy, ale Albanus uśmiechnął

się tylko.

Wstając szarpnął za brokatowy sznur na ścianie, po czym podszedł do stojącego

w kącie stołu. Leżały na nim jakieś przedmioty przykryte bogato haftowaną kapą.

— Chodźcie — rzekł do swych gości. Nagle ich ciekawość się ulotniła. Zbliżyli

się powoli i jakoś niechętnie.

Albanus odrzucił kapę teatralnym gestem i przez chwilę rozkoszował się

przerażeniem spiskowców. Wiedział, że przedmioty zgromadzone na stole: szafirowa

statuetka, miecz z falistym ostrzem i jelcem pokrytym starożytnymi runami, kilka

kryształów i rzeźbionych klejnotów, były, z jednym wyjątkiem, niemal

bezużyteczne. Księgi, które z mozołem odczytywał, przypisywały im niewielką

przydatność. Atrybuty prawdziwej mocy przezornie trzymał gdzie indziej.

Dziesięć lat wcześniej niewolnicy z jego północnych posiadłości odkryli

podziemną komorę. Szczęśliwym trafem był tam wówczas i rozpoznawszy skarbiec

czarnoksiężnika, osobiście dopilnował, by niewolnicy starannie opróżnili jamę, a

następnie zostali w niej pogrzebani.

Dopiero po roku zdołał odkryć, jak bardzo starożytny był ów schowek.

Pochodził z czasów Archeonu — mrocznego cesarstwa rządzonego przez

najnikczemniejszych magów, które ponad trzy milenia wcześniej obróciło się w

proch. Albanus przez następne lata uparcie studiował zawartość skrytki. Unikał

pomocy mistrzów czarnej magii ze strachu, że jakiś podstępny czarnoksiężnik

zagarnie znalezisko dla siebie. Była to mądra decyzja, ponieważ gdyby wyszło na

jaw, że zgłębia wiedzę tajemną, z pewnością stałby się ofiarą pogromu

czarowników przeprowadzonego niedawno na rozkaz Gariana. Myśląc o przeszłości,

Albanus lewą ręką podniósł ze stołu małą kulę z czerwonego kryształu.

— Nie ufam takim rzeczom — rzekła Stephana z drżeniem w głosie. — Byłoby

lepiej, gdybyśmy polegali na bardziej naturalnych sposobach. Subtelna trucizna…

— …sprowokowałaby wybuch wojny domowej o sukcesję — dokończył Albanus. —

Chyba nie muszę jeszcze raz wam powtarzać, że nie mam zamiaru walczyć o tron z

dziesiątką pretendentów. Jak mówiłem, korona zostanie mi oddana bez walki.

— Uwierzę, gdy zobaczę to na własne oczy — burknął z powątpiewaniem

Vegentius.

W tym momencie do komnaty weszła wezwana dziewka służebna i Albanus gestem

nakazał ciszę. Dziewczyna miała ledwie szesnaście lat, jasne włosy i kremową

karnację. Jej prosta biała tunika z wyhaftowanym na rąbku znakiem domu Albanusa

nie zasłaniała drobnych piersi. Dziewczyna uklękła natychmiast na marmurowej

posadzce i nisko schyliła głowę.

— Nazywa się Omphala — rzekł jej pan.

Dziewczyna drgnęła na dźwięk swego imienia, ale nie podniosła głowy. Została

sprzedana za długi ojca i służyła w pałacu od niedawna, ale pewnych rzeczy

niewolnik uczy się szybko.

Albanus wyciągnął kryształową kulę na długość ramienia, prawą dłonią zaś

uczynił tajemny znak i zaintonował:

— An–naan naa–thaan Vas–ti no–entei!

Ponad kryształem zamigotał spiczasty płomień, długi na łokieć i bardziej

materialny niż zwyczajny ogień. Wewnątrz pulsującej czerwieni i żółci dwa

ciemniejsze miejsca, niepokojąco przypominające oczy, poruszały się, tak jakby

oglądały komnatę i obecnych w niej ludzi. Wszyscy cofnęli się odruchowo — z

wyjątkiem Albanusa i Omphali, która skuliła się na swoim miejscu.

— Pierwiastku ognia — rzekł Albanus łagodnym tonem — zabij Omphalę.

Usta blondynki rozwarły się do krzyku, lecz nie wydobył się z nich dźwięk,

płomień skoczył ku dziewczynie i spowił ją całkowicie. Niewolnica zerwała się z

podłogi i zaczęła miotać w środku kłębu ognia, który powoli stawał się

nieprzejrzysty. Płomień skwierczał i syczał, a przez te odgłosy przedzierał się

cichutki krzyk, dobiegający jakby z coraz większej odległości. Po chwili kłąb

ognia zniknął z głuchym cmoknięciem, pozostawiając po sobie jedynie mdląco

słodki zapach.

— Ale bałagan — mruknął Albanus, pocierając pantoflem oleistą czarną plamę na

marmurowej posadzce, tam gdzie jeszcze przed chwilą klęczała dziewczyna.

Pozostali wpatrywali się w niego z przerażeniem i niewiarą, jak gdyby zmienił

się w legendarnego smoka Xutharcana. Zdumiewające, ale to Melius pierwszy

odzyskał głos.

— Te przybory, Albanusie, czy my również nie powinniśmy mieć niektórych? —

Jego podkrążone oczy zamrugały niespokojnie, gdy inni go nie poparli. — Jako

dowód, że wszyscy jesteśmy równi — dokończył niepewnie.

Albanus uśmiechnął się. Już niedługo im pokaże, jacy są równi…

— Oczywiście — rzekł gładko. — Sam o tym myślałem — wskazał na stół. —

Bierzcie, a ja wyjaśnię, jaką moc posiada wybrany przez was przedmiot — mówiąc

te słowa wsunął do sakiewki u pasa czerwoną kulę.

Melius zawahał się, wyciągnął dłoń i zawiesił ją tuż nad rękojeścią miecza.

— Jaką… jaką moc ma to?

— Przemienia każdego, kto go dzierży, w mistrza fechtunku. — Albanus po

odkryciu tej właściwości broni nie dociekał dalej. Nie interesowało go bycie

bohaterem, on chciał zostać królem. — Weź miecz, Meliusie. Albo jeżeli się

boisz, może Vegentius… — Albanus podniósł pytająco brwi i zerknął na żołnierza.

— Ja nie potrzebuję żadnych magicznych sztuczek — odparł z pogardą Vegentius.

Nie ruszył się z miejsca.

— Demetrio? — rzekł Albanus. — Stephano?

— Nie lubię czarów — szczupły młodzieniec pośpiesznie cofnął się od stołu.

Stephana była z twardszego materiału, ale równie szybko potrząsnęła głową.

— Jeżeli te czary mogą ściągnąć Gariana ze Smoczego Tronu, to mi wystarczy. A

jeżeli nie mogą… — przez chwilę patrzyła Albanusowi w oczy, po czym spuściła

wzrok.

— Ja wezmę miecz — odezwał się Melius. Podniósł broń, sprawdził wyważenie i

roześmiał się. — Chciałbym zostać mistrzem miecza i nie mam takich skrupułów jak

Vegentius.

Albanus uśmiechnął się dobrotliwie, ale po chwili jego rysy stwardniały.

— Teraz słuchajcie — zaczął, przeszywając ich po kolei lodowatym spojrzeniem.

— Pokazałem wam ledwie małą cząstkę mocy, która pozwoli mi przejąć tron Nemedii

i spełnić wasze marzenia. Wiecie, że nie ścierpię poczynań, które mogłyby

przeszkodzić mym zamiarom. Nic nie może stanąć między mną a Koroną Smoka. Nic!

Idźcie już!

Cofnęli się tyłem do wyjścia, jak gdyby Albanus już siedział na Smoczym

Tronie.

Wysoki, muskularny młodzieniec kroczył ulicą Belverus, stolicy Nemedii,

czujnie i z ręką w pobliżu rękojeści miecza. Błękitne oczy i podbity futrem

płaszcz świadczyły, iż pochodził z Północy. Belverus w lepszych czasach widywało

wielu barbarzyńców ogłupionych wielkomiejskimi przybytkami i z łatwością

rozstających się ze swym srebrem czy złotem. Częstokroć straż miejska wywlekała

ich ze spelunek, bowiem nie rozumiejąc tutejszych zwyczajów, chwytali za miecz,

gdy ograno ich w kości. Jednakże ten człowiek, aczkolwiek liczący sobie ledwie

dwadzieścia dwa lata, szedł z pewnością kogoś, kto szlifował bruki miast równie

wielkich, a nawet większych; Arenjum, Shadizar zwanego Przeklętym, Sultanapuru

czy Aghrapur, a nawet legendarnych miast dalekiego Khitai.

Szedł ulicą Wysoką w Dzielnicy Targowisk, biegnącej mniej niż pół mili od

pałacu Gariana, króla Nemedii. Przed otwartymi sklepami stały stoły z wyłożonymi

towarami. Tłum kłębił się między nimi, oceniając tkaniny z Ophiru, wina z Argos

i inne dobra z Koth i Korynthii, a nawet Turami. Ceny sprawiały, że Conan z

niepokojem zastanowił się, jak długo zdoła przeżyć w tym mieście.

Między sklepami tłoczyli się żebracy, okaleczeni, ślepi albo jedno i drugie.

Ich jękliwe prośby o jałmużnę konkurowały z krzykami przekupniów zachwalających

towary. Na każdym rogu wałkoniła się gromada wyrostków, którzy bawili się

rękojeściami mieczy, bez żenady ostrzyli sztylety lub podrzucali pałki. Ich

bezczelne i pożądliwe oczy śledziły przemykające bojaźliwie, smukłe dziewczyny.

Co chwila gwizdali na ladacznice w brązowych i miedzianych bransoletach oraz

głęboko porozcinanych sukniach, ukazujących przeznaczone na sprzedaż wdzięki.

Wszędzie unosił się smród wymiotów, moczu i ekskrementów. Rosłemu młodzieńcowi

ta mieszczańska dzielnica przypominała jedną z tuzina widzianych przezeń

dzielnic nędzy.

Naraz sześciu opryszków odzianych w strzępy strojnych ubrań i najpodlejsze

łachmany zatrzymało przejeżdżający skrzyżowanie wózek sprzedawcy owoców. Chudy

przekupień stał w milczeniu, ze spuszczonymi oczami i pobladłą z niepokoju

twarzą, a oni grzebali w jego towarze, gryząc owoce i rzucając je na bruk.

Wypchawszy zanadrza tunik, poszturchując się i przechwalając jeden przez

drugiego, zebrali się do odejścia. Ich zuchwałe spojrzenia onieśmielały

wszystkich przechodniów, którzy zachowywali się tak, jakby mężczyźni ci byli

niewidzialni.

— Nie przypuszczam, byście zamierzali zapłacić — zajęczał sprzedawca, nie

podnosząc głowy.

Jeden z bandziorów, zarośnięty drab w haftowanym złotogłowiem brudnym

płaszczu, pokazał w szerokim uśmiechu poczerniałe pieńki zębów.

— Zapłacić? A masz zapłatę! — uderzył sprzedawcę w twarz, a ten zwalił się z

jękiem na kamienie. Zbir z chrapliwym śmiechem przyłączył się do pozostałych,

którzy przystanęli, by nacieszyć oczy widokiem leżącego w błocie sprzedawcy. Po

chwili ruszyli w swoją drogę, a mieszczanie rozstępowali się przed nimi bez

słowa.

Muskularny młodzieniec z Północy zatrzymał się krok od wózka.

— Nie wezwiesz miejskiej straży? — zapytał z zaciekawieniem.

Sprzedawca wyprostował się z obawą. — Proszę… Muszę nakarmić rodzinę. Są inne

wózki.

— Nie kradnę owoców ani nie biję bezbronnych — rzekł oschle młodzieniec. —

Nazywam się Conan. Czemu strażnicy cię nie bronią?

— Strażnicy? — roześmiał się gorzko starzec. — Siedzą w koszarach i dbają

tylko o własną skórę. Sam widziałem, jak trzech takich zbójów powiesiło jednego

z nich za pięty i wykastrowało. Tyle sobie robią ze straży — wytarł drżące ręce

o przód tuniki i nagle uświadomił sobie, że rozmawiając z barbarzyńcą na środku

skrzyżowania, za bardzo rzuca się w oczy. — Muszę iść — mruknął. — Muszę iść —

schylił się do dyszla wózka i podreptał nie patrząc na Cymmerianina.

Conan spoglądał za nim z litością. Przybył do Belverus, aby wynająć się jako

żołnierz. Niegdyś był już najemnikiem, podobnie jak złodziejem, przemytnikiem i

bandytą. Jak na razie wyglądało na to, że ten, kogo będzie stać na skorzystanie

z jego usług, na nieszczęście nie będzie tym najbardziej potrzebującym ochrony.

Niektórzy ze sterczących na rogu opryszków zwrócili uwagę na rozmowę Conana z

handlarzem i zamierzali rozerwać się nieco, zaczepiając cudzoziemca. Jednakże

gdy omiotło ich spojrzenie oczu zimnych niczym górskie lodowce Cymmerii,

zrozumieli, że tego dnia sama Śmierć wyszła na przechadzkę ulicami Belverus.

Zadecydowali, że gdzie indziej znajdą łatwiejszy łup i za chwilę zniknęli ze

skrzyżowania.

Kilka osób spojrzało na Conana z wdzięcznością, bowiem na pewien czas uczynił

to miejsce bezpiecznym. Cymmerianin z niezadowoleniem potrząsnął głową. Był zły

w połowie na siebie, w połowie na nich. Przybył tu, by wynająć swój miecz dla

złota i sławy, a nie po to, by oczyszczać ulice z miejscowych kanalii.

Strzęp pergaminu niesiony przez wiatr zahaczył o jego wysoki but. Podniósł go

odruchowo i przeczytał wypisane na nim starannie słowa.

Król Garian w Belverus wszechwładnie nam włada,

Król Garian samotnie do uczty zasiada.

Gdy ty w pocie czoła na swój chleb harujesz,

I na miejskich ulicach przemożny strach czujesz,

Nie znajdziesz u króla cnej sprawiedliwości,

Lecz może u niego śmierć wkrótce zagości.

Król Garian samotnie w komnatach ucztuje,

Niech Mitra przed nędzą Nemedię ratuje!

Puścił pergamin i pozwolił, by powędrował dalej, przyłączając się do innych

kartek wirujących na ulicy. Zobaczył, że ludzie podnoszą je i czytają. Jedni

odrzucali je z pobladłymi twarzami, inni darli w gniewie, ale niektórzy

ukradkiem chowali te okruchy buntu do sakiewek.

Belverus było niczym dojrzała, gotowa do zerwania śliwka. Conan widział takie

znaki wcześniej, w innych miastach. Wkrótce lęk przeminie, a zaciśnięte pięści

zaczną otwarcie wygrażać pod królewskim pałacem. Niejeden silniejszy tron

zachwiał się w posadach z mniej ważnych powodów.

Nagle przepchnął się obok niego człowiek z przerażeniem w oczach, za nim

przebiegła kobieta z ustami otwartymi w bezgłośnym krzyku i gromadka dzieciaków

wrzeszczących coś niezrozumiale.

Krzyki, wrzaski i płacz stawały się coraz głośniejsze. Po chwili na

skrzyżowanie wpadł przerażony tłum. Strach udzielił się innym, którzy nie

wiedząc, co się dzieje, rzucili się do ucieczki. Conan z trudnością dotarł pod

kram opuszczony przez właściciela. Ciekawe, o co im chodzi, pomyślał.

Ludzki potok zrzedniał i zniknął, pozostawiając po sobie liczne ciała.

Niektóre były stratowane, inne, leżące dalej, pozbawione ramion czy głów.

Środkiem ulicy maszerował mężczyzna w bogato haftowanej niebieskiej tunice,

uzbrojony w miecz o dziwnym, falistym ostrzu ociekającym krwią na całej

długości. Z kącika ust idącego spływała nitka śliny.

Conan położył dłoń na rękojeści miecza, ale cofnął ją szybko. Za złoto,

przypomniał sobie, nie dla zemsty za niewinnych przechodniów. Odwrócił się, by

wejść głębiej w cień.

W tym momencie ze sklepu, wprost na szaleńca, wyskoczyła nie więcej niż

ośmioletnia dziewczynka. Zanosiła się płaczem, bose stopki zamigotały nad

ziemią. Szaleniec wzniósł z rykiem miecz i rzucił się za nią.

— Na wnętrzności i pęcherz Erlika! — zaklął Conan. Jego szeroki miecz lekko

wysunął się z podniszczonej pochwy.

Dziecko minęło szaleńca, który zatrzymał się. Z bliska, mimo bogatego stroju,

rzedniejące włosy i worki pod oczami nadawały mu wygląd podrzędnego urzędnika.

Jednak w tych zmętniałych, brązowych oczach błyszczało szaleństwo, a z gardła

wyrywały się niezrozumiałe warknięcia. Nad owocami rozrzuconymi przez uliczników

brzęczały muchy.

Pozostało mu rozsądku przynajmniej na tyle, że nie rzucił się bezmyślnie na

mój miecz, stwierdził Conan.

— Hej, ty tam! — zawołał. — Nie jestem uciekającym dzieckiem czy

sklepikarzem, byś miał mnie uderzyć w plecy. Dlaczego nie…

Conan miał wrażenie, że prócz brzęczenia much słyszy jakieś metaliczne

zawodzenie. W chwilę później zwierzęcy ryk, który wydarł się z gardła mężczyzny,

zagłuszył wszystko. Szaleniec rzucił się nań ze wzniesionym mieczem.

Cymmerianin podniósł broń, by sparować cios, lecz faliste ostrze z

oszałamiającą prędkością zmieniło kierunek. Conan odskoczył. Czubek ostrza

rozciął mu tunikę na brzuchu i lekką kolczugę z taką łatwością, jakby to był

pergamin. Cymmerianin znów cofnął się o krok, by przygotować sobie miejsce do

ataku, ale szaleniec podążył szybko za nim. Skrwawione ostrze cięło powietrze

niczym błyskawica i składało się do pchnięć z niewiarygodną siłą. Wbrew woli

muskularny młodzieniec zaczął ustępować pola.

Conan ze zdumieniem zdał sobie sprawę, że broni się przed atakami drobnego,

pospolitego człowieczka. Cała jego szybkość i umiejętności pozwalały mu jedynie

utrzymać się przy życiu, a i tak krwawił już z co najmniej pół tuzina

zadraśnięć. Zrozumiał, że może zginąć.

— Na Pana Góry, nie! — wrzasnął rozsierdzony. — Na Croma i stal! — Ale widząc

przed sobą migoczące złowrogo ostrze, ciągle musiał się cofać.

Nagle nastąpił na nadgryzione jabłko i runął z łoskotem na ziemię. Upadł na

plecy, a srebrne punkciki zatańczyły mu przed oczami. Walcząc o oddech patrzył,

jak faliste ostrze szaleńca wznosi się, by położyć kres jego życiu. Conan

jednakże daleki był od tego, by pozwolić się zarżnąć jak ofiarne zwierzę.

Odturlał się na bok, gdy nieznajomy ciął z rozmachem. Skrwawione ostrze

wykrzesało iskry z bruku w miejscu, w którym przed chwilą leżał Conan.

Cymmerianin dotoczył się do ściany, zerwał na nogi i oparł plecami o mur.

Szaleniec znów skoczył, unosząc miecz.

Naraz w powietrzu rozległ się brzęk jakby rozeźlonych szerszeni i w jednej

chwili szaleniec upodobnił się do poduszeczki do igieł. Conan zamrugał. Wreszcie

przybyła straż miejska — dziesięciu łuczników w czarnych płaszczach. Trzymając

się z tyłu, ponownie napięli łuki, ponieważ przeszyty strzałami szaleniec stał

nadal. Z jego wąskich, przypominających bliznę ust dobywały się nieartykułowane

dźwięki. Ostatkiem sił zamierzył się na wielkiego Cymmerianina.

Miecz Conana zbił dziwne ostrze, które raz jeszcze zadźwięczało na

kamieniach. Strażnicy ponownie zwolnili cięciwy. Szaleniec, przeszyty drugą

Jordan Robert - Conan obrońca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: