Phillips Susan Elizabeth - Chicago stars - 01 - To musiałeś być ty.pdf - Phillips Susan Elizabeth - Chicago stars - 01 - To musiałeś być ty - matush555

«Wszystko dla pań»

Powieści SUSAN ELIZABETH PHILLIPS

w Wydawnictwie Amber

ARENA

KANDYDAT NA OJCA

LALECZKA

NA PRZEKÓR WSZYSTKIM

NIE BĘDĘ DAMĄ

ODROBINA MARZEŃ

PIERWSZA DAMA

PODRÓŻ DO NIEBA

SŁODKA JAK MIÓD

TO MUSIAŁEŚ BYĆ TY

Wszystko dla pań

S USAN E LIZABETH

PHILLIPS

To M USIAŁEŚ B YĆ T Y

Przekład

Agata Kowalczyk

AMBER

Stevenowi Axelrodowi, który od początku był przy mnie ze swoją

mądrością, siłą i ogromną tolerancją dla szalonych pisarzy.

Tę książkę musiałam zadedykować tobie.

Rozdział 1

Phoebe Somerville wywołała powszechne oburzenie, przyprowadzając

na pogrzeb własnego* ojca francuskiego pudla i węgierskiego ko-

chanka. Z małym białym pieskiem na kolanach i w wysadzanych bry-

lancikami ciemnych okularach wyglądała jak gwiazda filmowa z lat

pięćdziesiątych. Żałobnikom trudno było zdecydować, kto wydawał się

tu bardziej nie na miejscu: idealnie ostrzyżony pudel, wystrojony w

dwie brzoskwiniowe kokardy na uszach, nieprawdopodobnie przystojny

Węgier z długim, przetykanym paciorkami końskim ogonem, czy sama

Phoebe.

Jej włosy, jasnopopielate z platynowymi pasemkami, opadały na jedno

oko, jak u Marilyn Monroe w Skłóconych z życiem. Wpatrzona w błysz-

czącą czarną trumnę z doczesnymi szczątkami Berta Somerville'a roz-

chyliła lekko wilgotne, pełne wargi umalowane śliczną, ciemnoróżową

szminką. Ubrana była w kostium koloru kości słoniowej, ale złoty, me-

talizowany top pod żakietem nadawał się raczej na koncert rockowy niż

na pogrzeb. Wąska spódnica, przepasana złotym łańcuchem (z jednego

z ogniw zwisał metalowy listek figowy) miała na boku rozcięcie aż do

połowy uda.

Phoebe zjawiła się w Chicago po raz pierwszy od czasu, kiedy jako

osiemnastolatka uciekła z domu, więc tylko kilka z obecnych na pogrze-

bie osób znało marnotrawną córkę Berta Somerville'a. Ale krążyły o

niej takie opowieści... Nic dziwnego, że Bert ją wydziedziczył. Jaki

ojciec chciałby przekazać swój majątek córce, która była kochanką

mężczyzny starszego od niej o ponad czterdzieści lat - nawet jeśli tym

mężczyzną był znany hiszpański malarz Arturo Flores? I jeszcze te

obrazy - taki

wstyd! Dla Berta Somerville'a golizna była zawsze golizną, a fakt, że

dziesiątki abstrakcyjnych aktów, do których pozowała Floresowi Phoe-

be, zdobiło ściany galerii na całym świecie, nie złagodził jego sądów.

Phoebe miała smukłą talię i szczupłe, zgrabne nogi, ale jej piersi i bio-

dra były krągłe i kobiece, jak za starych, dobrych, niemal zapomnianych

czasów, kiedy kobiety wyglądały jak kobiety. Miała ciało niegrzecznej

dziewczynki, ciało, które nawet w wieku trzydziestu trzech lat nadawało

się równie dobrze do nocnego klubu jak na ściany muzeów. Ciało sek-

sownego kociaka. Nieważne, że miała również mózg i inteligencję. Na-

leżała do kobiet, które ocenia się zwykle wyłącznie na podstawie

wyglądu.

Jej twarz była równie niezwykła jak cała reszta. W układzie rysów coś

jakby odrobinę nie grało, choć trudno było określić, co właściwie

sprawia takie wrażenie, bo nos miała prosty, usta ładnie wykrojone i

kształtny, silny podbródek. Może chodziło o niesamowicie seksowny

pieprzyk na policzku. A może o oczy. Ci, którzy widzieli je, zanim

założyła okulary, mogli zauważyć, że są lekko skośne - wydawały się

niemal egzotyczne. Arturo Flores często przesadnie eksponował na

obrazach te bursztynowe oczy - czasami malował je większe niż jej

biodra, czasami nakładał na jej cudowne piersi.

Podczas ceremonii pogrzebowej Phoebe wydawała się chłodna i opa-

nowana, chociaż gorące lipcowe powietrze było aż ciężkie od wilgoci.

Nawet sąsiedztwo rzeki DuPage, płynącej przez zachodnie przedmieścia

Chicago, nie łagodziło upału. Grób i kilka rzędów krzeseł, ustawionych

w półkole wokół mahoniowej trumny, ocieniał ciemnozielony bal-

dachim, krzesła były jednak przeznaczone tylko dla najważniejszych

gości, a mały baldachim nie mógł osłonić wszystkich zgromadzonych.

Większość wystrojonego tłumu stała w słońcu i kilka osób nawet

zasłabło, nie tylko z powodu panującej duchoty, ale i

obezwładniającego zapachu niemal setki wiązanek kwiatów. Na

szczęście ceremonia była krótka, a po jej zakończeniu nie zaplanowano

konsolacji, goście pocieszali się więc nadzieją, że już niedługo będą

mogli podążyć do wodopojów i ochłodzić się trochę. W sekrecie

wszyscy rozkoszowali się faktem, że to nie oni leżą na miejscu Berta

Somerville'a.

Phoebe siedziała między swoją piętnastoletnią siostrą Molly i kuzynem

Reedem Chandlerem. Lśniąca czarna trumna stała na ziemi, na

zielonym

dywanie,

dokładnie

naprzeciwko

jej

krzesła.

wypolerowanym wieku leżał wieniec w kształcie gwiazdy, spleciony z

białych róż, przybranych błękitnymi i złotymi wstążkami. Były to

kolory Chicago Stars, pierwszoligowej drużyny futbolowej, którą Bert

kupił dziesięć lat wcześniej.

Po zakończeniu ceremonii Phoebe wzięła na ręce swojego białego

jjpudla i wstała z krzesła. Kiedy wyszła z cienia, promienie słonecznego

Światła rozbłysły iskierkami na złotych nitkach króciutkiego topu i za-'

migotały na wysadzanych dżetami oprawkach okularów. Efekt był osza-

łamiający, zupełnie niepotrzebnie zresztą, bo Phoebe i bez tego robiła

oszałamiające wrażenie.

Reed Chandler, trzydziestopięcioletni siostrzeniec Berta, wstał i pod-

szedł do trumny, by położyć na niej kwiaty. Przyrodnia siostra Phoebe,

Molly, sztywno poszła za nim. Reed starał się wyglądać na

zrozpaczone- l go, choć było tajemnicą poliszynela, że ma odziedziczyć

drużynę futboli'' Iową wuja. Phoebe położyła swój bukiet na trumnie,

starając się nie dopuszczać do siebie gorzkich wspomnień. Bo i po co?

Nie potrafiła zdobyć miłości ojca, kiedy żył, i teraz wreszcie mogła

poniechać próżnych wysiłków. Wyciągnęła rękę, by pogłaskać

pocieszająco młodszą siostrę, której prawie nie znała, ale Molly

odsunęła się, jak zawsze, kiedy Phoebe próbowała się do niej zbliżyć.

Reed wrócił na swoje miejsce u jej boku. Phoebe wzdrygnęła się

odruchowo. Choć jej kuzyn zasiadał teraz w licznych komitetach dobro-

czynnych, nie mogła zapomnieć, jakim tyranem był w dzieciństwie.

Szybko odwróciła się od niego i zmysłowym, lekko ochrypłym głosem,

który aż za dobrze pasował do jej seksownego ciała, odezwała się do

stojących wokół osób:

- Tak miło z waszej strony, że przyszliście. Tym bardziej w ten okrop-

ny upał. Viktor, skarbie, czy mógłbyś wziąć Puchatkę?

Wyciągnęła pudelka w stronę Viktora Szabo, który doprowadzał niemal

do obłędu wszystkie obecne kobiety. Nie chodziło tylko o jego eg-

zotyczną urodę - bosko przystojny Węgier wydawał się wszystkim

dziwnie znajomy. Niektóre z pań trafnie rozpoznały w nim modela,

który z rozpuszczonymi włosami i rozpiętym rozporkiem prężył

naoliwione muskuły w kampanii reklamowej dżinsów znanej firmy.

Viktor wziął pieska od Phoebe.

- Oczywiście, kochanie - odparł. Jego akcent był zauważalny, jednak o

wiele mniej wyraźny niż u sióstr Gabor, choć przecież mieszkały w

Stanach ładnych kilkadziesiąt lat dłużej.

- Mój zwierzaczek - zamruczała Phoebe; nie do Puchatki, a do Vik-

tora.

Viktor osobiście uważał, że Phoebe odrobinę przeciąga strunę. Posłał jej

pocałunek i spojrzał na nią namiętnie, sadowiąc pudla w swoich

ramionach, po czym przybrał pozę, w której jego idealnie wyrzeźbione

ciało prezentowało się najlepiej. Od czasu do czasu poruszał lekko

głową,

Phillips Susan Elizabeth - Chicago stars - 01 - To musiałeś być ty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: