Laurens Stephanie - Cynsterowie 09 - Gdy nadchodzi świt.pdf - Stephanie Laurens - matush555

Stephanie

Laurens Rozdział l

Mount Street, Londyn

25 maja 1825, godzina 3 rano

Był pijany, cudownie pijany, jak jeszcze nigdy

przedtem. Oczywiście, że nie wpadł w nałóg, ale oka-

zja, jaka nadarzyła się dzisiejszej nocy, a ściśle mó-

wiąc dziś rano, nigdy już się nie powtórzy: po ośmiu

długich latach był nareszcie wolny.

Lucien Michael Ashford, szósty wicehrabia Calver-

ton, szedł nieśpiesznie wzdłuż Mount Street, nonsza-

lancko wymachując hebanową laseczką, a na usta wy-

płynął mu szczery, niczym nieskrępowany uśmiech.

Miał dwadzieścia dziewięć lat, ale dopiero dzisiej-

szą datę uważał za pierwszy dzień swego dorosłego

życia, dzień, w którym mógł powiedzieć, że zaczy-

na żyć po swojemu; co więcej, dziś mógł powiedzieć

coś, czego nie mógł powiedzieć wczoraj - że jest bo-

gaty, cudownie, fantastycznie, a na dodatek całkowi-

cie legalnie, bogaty. Nie mógł życzyć sobie już nicze-

go więcej. Gdyby się nie bał, że się wywróci jak dłu-

gi, zatańczyłby na środku opustoszałej ulicy.

Księżyc świecił jasno; budynki rzucały długie cie-

nie na skąpane w księżycowej poświacie ulice. Lon-

Gdy nadchodzi świt

dyn wokół niego pogrążony był we śnie, ale stolica,

nawet o tej porze, nigdy nie pogrążała się w zupełnej

ciszy. Z oddali dochodziły dźwięki, zniekształcone

nieco, gdyż odbijały się od kamiennych fasad budyn-

ków: pobrzękiwanie uprzęży, głuchy stukot kopyt

i bliżej niezidentyfikowane nawoływania. Lucien nie

bał się, mimo że czasem nawet tutaj, w najmodniej-

szej dzielnicy Londynu, niebezpieczeństwo czaiło się

w półmroku. Wszystkie jego zmysły wciąż działały

bez zarzutu i mimo że nie był trzeźwy, starał się iść

prosto. Każdy, kto miałby wobec niego zbrodnicze

zamiary, spojrzawszy, ujrzałby wysokiego, dobrze

zbudowanego i poruszającego się z gracją wysporto-

wanego dżentelmena z laseczką, która mogła być,

i w rzeczy samej była, laseczką z ukrytą szpadą; ktoś

taki z pewnością poszukałby innej ofiary.

Pół godziny temu opuścił klub przy ulicy St. Ja-

mes i towarzystwo kilkorga przyjaciół, decydując

się na powrót do domu pieszo, głównie po to, by

uwolnić umysł od skutków działania sporej ilości

najlepszej francuskiej brandy. Świętowanie było

mocno ograniczone, głównie ze względu na ten

prosty fakt, że żaden z jego wzmiankowanych już

przyjaciół, a w zasadzie nikt w ogóle, poza matką

i starym przebiegłym bankierem Robertem Chil-

dem, nie wiedział o sytuacji, w jakiej wcześniej znaj-

dował się Lucien, o tarapatach, w które wpakował

i jego, i całą rodzinę ojciec, nim umarł, osiem lat te-

mu; od chwili jego śmierci Lucien wkładał wiele wy-

siłku, by przywrócić sprawom dawny porządek

i wreszcie mu się to udało: od wczoraj był wolny.

To, że jego przyjaciele nie wiedzieli, z jakiej to oka-

zji Lucien świętuje, nie przeszkodziło im w dołącze-

niu się do niego, co zaowocowało długą nocą wypeł-

nioną winem, śpiewami i damskim towarzystwem.

Wielka szkoda, że jego starego przyjaciela i jedno-

cześnie kuzyna, Martina Fulbridge'a, teraz już hra-

biego Dextera, nie ma obecnie w Londynie. Z dru-

giej strony Martin bez wątpienia doskonale bawił się

w swoim domu na północy, pławiąc się w korzyściach

płynących z bycia świeżo poślubionym mężem; ty-

dzień wcześniej pojął za żonę Amandę Cynster.

Uśmiechając się do siebie, Luc okazał swoją wyż-

szość kręcąc z dezaprobatą głową i ubolewając

nad słabością kuzyna, który poddał się miłości. Do-

szedłszy do domu, skręcił w stronę wąskich schod-

ków prowadzących do frontowych drzwi. Przez chwi-

lę kręciło mu się w głowie, ale zaraz potem odzyskał

równowagę i wyprostował się. Ostrożnie wszedł

na schodki, zatrzymał się przed drzwiami i zaczął

szukać w kieszeni kluczy.

Wypadły mu dwa razy nim wreszcie udało mu się

chwycić je i utrzymać w dłoni. Zmarszczywszy czoło,

próbował w pęku kluczy odnaleźć ten, który paso-

wałby do frontowych drzwi. Gdy wreszcie i to mu się

udało, chwycił go, zmrużył oczy i próbował wcelo-

wać w dziurkę... Udało się przy trzeciej próbie.

Przekręcił klucz i usłyszał przesuwające się zapadki

zamka.

Włożył klucz z powrotem do kieszeni, położył rę-

kę na gałce, otworzył szeroko drzwi i przeszedł przez

próg...

Nagle z ciemności wyłoniła się jakaś postać. Luc

ledwie zauważył, że coś przemknęło i nie miał czasu

na zastanawianie się, gdy postać przebiegła obok

niego, uderzając go łokciem i pozbawiając równowa-

gi. Zachwiał się i wpadł na ścianę.

Krótkotrwały kontakt z ludzkim ciałem, nieco

stłumiony przez warstwy tkaniny, sprawił, że zmy-

słowe odczucia wstrząsnęły ciałem Luciena i bez-

głośnie powiedziały mu, kim jest owa postać: Ame-

lią Cynster, siostrą-bliźniaczką żony jego kuzyna,

a także przyjaciółką rodziny, którą znał od czasu,

gdy była jeszcze dzieckiem. A także niezamężną

kobietą, o niezłomnej woli i stalowym kręgosłupie.

Odziana w pelerynę, z kapturem na głowie wpadła

do ciemnego holu, zatrzymała się gwałtownie, za-

kręciła wokół własnej osi i stanęła przed Lucie-

nem.

Mógł ustać tylko dzięki ścianie znajdującej się tuż

za jego plecami. Wpatrywał się w dziewczynę, zdumio-

ny i całkowicie skonsternowany... Czekał aż opadną

emocje wywołane jej dotykiem...

Amelia wydała z siebie pełen wściekłości i frustra-

cji dźwięk, rzuciła się z powrotem w kierunku drzwi

i zamknęła je gwałtownie. Zniknęło światło księżyca,

wpadające do holu przez otwarte drzwi; Lucien za-

mrugał, przyzwyczajając wzrok do ciemności. Za-

mknąwszy drzwi Amelia odwróciła się i oparła o nie,

nie spuszczając wzroku z Luciena - czuł to.

- Co się, do diabła, z tobą dzieje? - wysyczała.

- Ze mną? - Lucien oderwał się od ściany i udało

mu się nie stracić równowagi. - Raczej co ty tutaj ro-

bisz, do cholery?

Nie próbował nawet zacząć sobie tego wyobrażać.

Ponad ich głowami światło księżyca sączyło się wą-

skim strumieniem do środka przez małe półkoliste

okienko nad drzwiami i padało na kafelki w holu.

W bladym, rozproszonym świetle z trudem dostrze-

gał subtelne rysy jej pięknej owalnej twarzy, otoczo-

nej złotymi lokami spływającymi spod kaptura.

Wyprostowała się i uniósłszy brodę, zsunęła z gło-

wy kaptur.

- Chciałam porozmawiać z tobą na osobności.

- Jest trzecia nad ranem.

- Wiem! Czekam od pierwszej. Ale nie chcę, żeby

ktokolwiek dowiedział się o tej rozmowie. A nie mo-

gę przecież przyjść tutaj w ciągu dnia i zażądać roz-

mowy z tobą na osobności, prawda?

- Nie, i to z kilku powodów. - Amelia była nieza-

mężna,

był

kawalerem.

Gdyby

nie

stała

przy

drzwiach,

kusiłoby

go, żeby

otworzyć

i...

Zmarszczył czoło. - Nie przyszłaś tu chyba sama?

- Oczywiście, że nie. Lokaj czeka na zewnątrz.

- Aha. To dobrze. - Lucien położył dłoń na czole:

wszystko to nazbyt się komplikowało.

- Na miłość boską! Po prostu posłuchaj! Wiem

o sytuacji finansowej twojej rodziny.

Słowa Amelii natychmiast przykuły jego uwagę,

i to całkowicie. Zauważyła to i pokiwała głową.

- No właśnie. Ale nie musisz się martwić, że komuś

powiem. Jest dokładnie na odwrót - nie powiem ni-

komu. I właśnie dlatego chciałam porozmawiać z to-

bą na osobności. Mam dla ciebie pewną propozycję.

Lucien czuł, że kręci mu się w głowie, a jego myśli

galopują - nie wiedział, co powiedzieć, ale też nie

potrafił nawet wyobrazić sobie, co może mu powie-

dzieć Amelia. A ta nie zastanawiała się zbyt długo;

wzięła głęboki oddech i zaczęła mówić:

- Nawet dla ciebie musi być jasne, że rozglądam

się za mężem, ale prawda jest taka, że w okolicy nie

ma ani jednego odpowiedniego dżentelmena,

do małżeństwa z którym mogłabym choć trochę się

skłaniać. Ale teraz, gdy Amanda jest już mężatką,

w najwyższym stopniu nudzi mnie żywot niezamęż-

nej młodej damy. - Amelia zamilkła na chwilę, po-

tem podjęła wątek: - To po pierwsze. Po drugie, ty

i twoja rodzina znaleźliście się w trudnym położeniu.

- Uniosła dłoń, by Lucien jej nie przerwał. - Nie mu-

sisz mi wmawiać, że jest inaczej; w ciągu ostatnich

kilku tygodni spędziłam tu mnóstwo czasu i to najczę-

ściej w towarzystwie twoich sióstr. Emily i Anne o ni-

czym nie wiedzą, prawda? Nie bój się, nic im nie po-

wiedziałam. Ale gdy jest się tak blisko, pewne rzeczy

wychodzą na jaw. Kilka tygodni temu zdałam sobie ze

wszystkiego sprawę i odtąd wiele z tego, co dostrze-

głam, tylko potwierdziło moje wcześniejsze wnioski.

Wiele osób żąda od ciebie spłaty długów... Nie! Nic

nie mów. Po prostu mnie posłuchaj.

Lucien mrużył oczy - z trudem nadążał za rewela-

cjami i potokiem słów padających z ust Amelii. W tej

chwili żadna część jego umysłu nie była w stanie po-

radzić sobie ze sformułowaniem jakichkolwiek myśli

i ubraniem ich w słowa.

Amelia patrzyła na niego z typową dla niej cierp-

kością, najwyraźniej jeszcze bardziej zachęcona jego

milczeniem.

- Wiem, że to nie twoja wina; to ojciec wpakował

was w te tarapaty, prawda? Słyszałam, jak damy

w towarzystwie wystarczająco często powtarzały, że

lepiej byłoby, gdyby umarł, nim zmarnował posia-

dłość i majątek. Ale prawda jest taka, że najpierw

ściągnął na rodzinę kłopoty, a dopiero potem skrę-

cił sobie kark. Od tego czasu ty i twoja matka jeste-

ście niezwykle ostrożni, by zachować pozory, że nic

się nie stało. - Amelia mówiła teraz miękkim gło-

sem. - To herkulesowe zadanie, ale radzicie sobie

doskonale; myślę, że nikt się niczego nie domyśla.

A ja, oczywiście, rozumiem wasze postępowanie -

nie chodzi tylko o Emily i Anne, ale także o Portię

i Penelope: gdyby rozeszło się, że są biedaczkami,

doprawdy miałoby to dramatyczne konsekwencje. -

Amelia zmarszczyła czoło, jakby sprawdzała zapiski

na jakiejś liście, którą miała w głowie. - To był punkt

drugi - że konieczne jest, byście ty i twoja rodzi-

na nadal należeli do towarzystwa, ale obecnie nie

macie środków, by móc pozwolić sobie na taki styl

życia. A to doprowadza nas do punktu trzeciego:

ciebie. - Amelia utkwiła wzrok w twarzy Luciena. -

Nie wydaje się, byś kiedykolwiek brał pod uwagę

małżeństwo jako sposób na rozwiązanie problemów

finansowych. Domyślam się, że nie chcesz brać

na siebie kolejnego ciężaru w postaci żony, która

mogłaby mieć kosztowne zachcianki i w ogóle jakie-

kolwiek wymagania w stosunku do twojej osoby. I to

jest właśnie punkt trzeci, z którego to właśnie powo-

du chciałam porozmawiać z tobą na osobności. -

Zebrała się w sobie, jeszcze wyżej uniosła brodę. -

Wierzę, że my - ty i ja - moglibyśmy dojść do poro-

zumienia, które byłoby korzystne dla nas obojga.

Mam znaczny posag, więcej nawet niż wystarczają-

cy, by wskrzesić rodzinną fortunę Ashfordów, przy-

najmniej na tyle, by rodzina znów radziła sobie fi-

nansowo. Ty i ja znamy się od zawsze, dobrze się ro-

zumiemy, a i ja dobrze znam twoją rodzinę, oni

mnie znają i...

- Sugerujesz, że powinniśmy się pobrać?

Stał jak rażony i patrzył na nią piorunującym

wzrokiem.

- Tak! I zastanów się chwilę zanim powiesz, jak

nonsensowny

jest

pomysł.

Nie

spodziewam

się...

Czegokolwiek się spodziewała, przeoczył to. Mi-

mo mroku wpatrywał się w Amelię. Jej usta nadal się

poruszały, zapewne coś mówiła. Próbował słuchać,

ale jego umysł odmawiał współpracy. Nie chciał się

otworzyć na jeden jedyny ważny, niezwykle istotny,

niewiarygodny fakt.

Zaproponowała

małżeństwo

zaproponowa-

ła, że zostanie jego żoną.

Laurens Stephanie - Cynsterowie 09 - Gdy nadchodzi świt.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: