Du Brul Jack - Philip Mercer 7 - Zagłada.pdf - Du Brul Jack - agusia_b2

JACK DU BRUL

Cykl Philip Mercer 04

ZAGŁADA

MAJ 1937 ROKU

Po trzech samotnych dniach w ciasnej kabinie szaleniec siedział na

wąskim łóżku i kołysał się na boki. Wbijał wzrok w matowe drzwiczki

podróżnego sejfu, trawionym gorączką ciałem wstrząsały dreszcze. Nie

wiedział, kiedy olbrzymi statek przeleciał nad Atlantykiem; nie zwracał uwagi

na wibracje silników obracających czterema wielkimi śmigłami, luksusową

obsługę czy następujące po sobie dni i noce. Wszystkie siły poświęcił na to,

żeby nie spuszczać oczu z opancerzonej szafki.

Od kiedy opuścił Europę, z kabiny wychodził tylko późno w nocy, by

skorzystać ze wspólnej toalety. Lecz nawet jeśli w czasie takiej pospiesznej

wycieczki usłyszał głosy współpasażerów albo członków załogi, uciekał do

swojej kajuty. Pierwszego wieczoru po starcie i przez cały kolejny dzień

steward pukał raz po raz do jego drzwi z pytaniem, czy może napiłby się

herbaty, koktajlu albo zjadł kilka krakersów, które przyniosą ulgę żołądkowi,

jeśli kołysanie sterowca przyprawia go o mdłości. Mężczyzna za każdym

razem odmawiał poczęstunku, walcząc z narastającym gniewem. A drugiej

nocy, przy kolejnym pytaniu o posiłek, pasażer kabiny 8a wpadł w szał;

wrzeszczał i przeklinał Bogu ducha winnego kelnera w trudnej do

zrozumienia mieszaninie angielskiego, greckiego i jakiegoś afrykańskiego

narzecza, którego uczył się przez kilka ostatnich miesięcy.

W miarę jak trzeci dzień podróży zbliżał się ku wieczorowi, tajemniczy

mężczyzna coraz słabiej panował nad swoim umysłem. Ale nie dbał o to. Od

domu dzieliły go już nie dni czy tygodnie, lecz godziny. Pokonał ich

wszystkich. Sam.

Brakowało mu okna, bo dostał kabinę wewnątrz gondoli. Pomieszczenie

oświetlały lampka przymocowana do maleńkiego biureczka i eleganckie

kinkiety nad piętrowym łóżkiem. Wszystkie sprzęty wykonano z błyszczącego

perforowanego aluminium, nadając im futurystyczne kształty. Kiedy wszedł

na pokład, pomyślał o statkach z powieści Verne'a czy Wellsa. Sejf ustawił w

jedynym wolnym kącie, a steward, który pomógł mu go wnieść, nieco zbyt

długo czekał na napiwek. Nie wiedział, że mężczyzna nie ma pieniędzy. Tylko

połowa miejsc na pierwszy lot w sezonie została sprzedana, bo ceny rejsu

przez Atlantyk były wyższe niż kiedykolwiek.

Gdyby nie presja czasu albo gdyby miał pewność, że prześladowcy nie

zdołają go dopaść, wybrałby tańszy środek transportu. Mogło jednak się

okazać, że droga kajuta na tę podróż była jednym z jego najgenialniejszych

posunięć. Ci, którzy go ścigali, nigdy nie przypuszczali, że ucieknie ich

własnym okrętem flagowym, którym tak się chełpili.

Wyciągnął rękę i dotknął sejfu. Drżącą dłonią powiódł po chłodnej,

chropowatej powierzchni. Rozkoszował się myślą, że spełnienie jego

życiowych ambicji znajduje się wewnątrz. Zadrżał, czy to z wyczerpania, czy

to z gorączki. Na ścianie po drugiej stronie kabiny wisiało niewielkie lustro.

Spojrzał na siebie, starannie omijając oczy, jeszcze niegotowy na to, co

mógłby w nich zobaczyć. Miał długie potargane włosy, przyprószone siwizną,

która pojawiła się całkiem niedawno. Od kilku tygodni wypadały w

zastraszających ilościach. Kiedy przesunął dłonią po głowie, czuł, jak wyrywa

je z cebulkami, zahaczone o połamane paznokcie. Skóra na twarzy straciła

jędrność i pomarszczona zwisała, jakby było jej za dużo. Broda, niegdyś

zawsze starannie przystrzyżona, teraz przypominała splątany zarost

bezdomnego.

Wykrzywił usta w grymasie, który miał być uśmiechem, odsłaniając zęby i

czerwone spuchnięte dziąsła. Domyślał się, że krwawiły, bo od wyjazdu z

New Jersey nie jadł zdrowych posiłków.

Z tego samego powodu bardzo stracił na wadze. Nigdy nie był atletą, a

teraz tak wychudł, że wyglądał niemal jak szkielet. Każdy ruch sprawiał mu

ból. Od jakiegoś czasu nie potrafił opanować drżenia rąk i skupić wzroku,

jakby zanikające mięśnie karku nie mogły znieść ciężaru głowy.

Przez drzwi kabiny przebił się podekscytowany dziewczęcy głos:

- Pospiesz się, Walterze! Zaraz będziemy nad Nowym Jorkiem. Chcę mieć

dobre miejsce na pokładzie widokowym!

Najwyższy czas, pomyślał. Spojrzał na zegarek. Zbliżała się piętnasta.

Mieli dziewięć godzin spóźnienia.

Wbrew swoim zasadom postanowił na chwilę wyjść. Musiał zobaczyć na

własne oczy, że jest już prawie w domu. Potem wróci do mikroskopijnej

kajuty i spokojnie poczeka na lądowanie.

Chwiejnie ruszył do drzwi. W wąskim korytarzu stała dziewczynka, na oko

dwunastoletnia, i czekała na brata, który kucał obok i wiązał buty. Sapnęła

gwałtownie, widząc nieznajomego mężczyznę; ten niekontrolowany spazm

strachu sprawił, że jej twarz zbladła. Wytrzeszczając oczy, po omacku

znalazła rękę brata i przyciągnęła go do siebie. Chłopiec chciał krzyknąć, ale

gdy uniósł głowę, sam zamarł z otwartymi ustami. Po chwili jak na komendę

oboje odwrócili się i pobiegli w dół korytarza. Dziewczynka zadarła

spódniczkę, żeby nie spowalniała jej ruchów.

Niewinne spotkanie przyprawiło go o skurcz żołądka. W gardle poczuł

kwaśne wymiociny. Przełknął gwałtownie, zamknął drzwi i ruszył w kierunku

klatki schodowej na prawej burcie. Na pokładzie B przy panoramicznych

oknach stało kilku członków załogi, a jakiś samotny pasażer przyciskał nos

do szyby. Za ich plecami znajdowało się wejście do toalety dla personelu.

Kiedy mężczyzna podszedł do okna, z ubikacji wyszedł oficer, ciągnąc za sobą

delikatny obłoczek smrodu. Zapach nie był gorszy, ba, może nawet nieco

lepszy niż ten, który rozsiewał wokół siebie tajemniczy pasażer. Od ucieczki z

Kairu ani razu się nie mył i nie zmieniał ubrań.

Mężczyzna położył dłonie na parapecie i poczuł wibracje silników niosące

się po metalowej konstrukcji gondoli. Zbliżył twarz do szyby i spojrzał na

strzeliste budynki Manhattanu wynurzające się z burzowych chmur.

Linia obsługująca sterowce szczyciła się zerową liczbą wypadków.

Uśmiechnął się, spoglądając na coraz wyraźniej widoczne miasto w dole.

Zgodnie z zapowiedzią podróż z Niemiec przebiegła bez niespodzianek; już

wkrótce okręt flagowy przedsiębiorstwa Deutsche Zeppelin Reederei obniży

lot i zacumuje przy maszcie na lotnisku Lakehurst w New Jersey.

Ciężkie burzowe chmury rozstąpiły się nad gigantycznym cielskiem

„Hindenburga", a słońce uformowało wokół niego jasną aureolę. Cień

sterowca przesuwał się jak ciemna plama po wąwozach ulic Nowego Jorku,

pogrążając w chwilowym mroku wszystko z wyjątkiem górującego nad

okolicą Empire State Building. Zeppelin, znacznie większy od większości

morskich liniowców i cztery razy od nich szybszy, potrzebował zaledwie

trzech dni na przebycie Atlantyku. Cztery mocarne diesle Mercedesa bez

wysiłku popychały dwieściepięćdziesięciometrowe-go potwora z prędkością

niemal osiemdziesięciu węzłów.

Na tarasie widokowym Empire State Building stali ludzie i machali w ich

kierunku. Mężczyzna przez chwilę miał ochotę odmachać - impuls, który dał

mu nadzieję, że może pewnego dnia na powrót stanie się częścią

społeczeństwa. Gdy tylko skończy swoją misję.

Zamiast tego obrócił się na pięcie i popędził do swojej kabiny. Gardło

ścisnął mu strach, który zniknął, dopiero kiedy mężczyzna się upewnił, że

sejf jest bezpieczny. Cały spływał potem. Usiadł na łóżku i znów zaczął się

kołysać.

Będzie tak siedzieć do samego lądowania. Majestatyczny sterowiec pod

dowództwem kapitana Maxa Prussa zmierzał przez okno w burzowych

chmurach do bazy lotnictwa marynarki wojskowej w Lakehurst. Przed piątą

ktoś zapukał do drzwi. Mężczyzna nie miał pojęcia, kto to może być.

Onieśmieleni jego zachowaniem stewardzi pukali raczej cicho, delikatnie,

jakby zmieszani, że znów muszą mu przeszkodzić. Tym razem uderzenia były

głośne i energiczne. Poczuł, że znów oblewa się potem.

- O co chodzi? - zapytał szorstkim, chropowatym głosem. Już nie

pamiętał, kiedy ostatnio wypowiedział pełne zdanie.

- Panie Bowie, nazywam się Gunther Bauer. Jestem oficerem. Czy

mógłbym zamienić z panem słowo?

Chester Bowie rozejrzał się nerwowo po maleńkiej kabinie. Wiedział, że

nie ma dokąd uciec, lecz nie potrafił powstrzymać tego odruchu. A już prawie

mu się udało. Zabrakło kilku godzin, by zszedł bezpiecznie na ląd i umknął

nazistom... Do diabła, musieli jakoś wpaść na jego trop. Ale to nie jego

ścigali. On był już zbędny. To, co jak magnes przyciągało prześladowców,

spoczywało w sejfie.

Zbyt daleko zaszedł, żeby zgodzić się na takie zakończenie. Miał tylko

jedno wyjście. Wiedział, że musi to zrobić, i czuł irytację.

- Tak, oczywiście - odpowiedział. - Za moment.

- Oficerowie i załoga martwią się, że mógł pan odnieść błędne wrażenie o

poziomie obsługi klientów - kontynuował Bauer zza drzwi. Mówił dość

płynnym angielskim, wyraźnie zmuszając się do uprzejmości, lecz Chester

nie dał się zwieść. - Dlatego pozwoliłem sobie przynieść panu kilka

drobiazgów. Ołówki i papeterię. Prezenty na pamiątkę wspólnego lotu.

- Proszę zostawić je pod drzwiami - odparł Bowie, napinając mięśnie.

Wiedział, że kilka najbliższych sekund będzie decydujących.

- Wolałbym wręczyć je panu osobiście...

Cóż, spodziewał się tych słów. Chcieli wejść do jego kabiny i ukraść sejf.

Zanim przebrzmiało ostatnie słowo, Chester szarpnął klamkę przesuwanych

drzwi i złapał Niemca za klapy czarnego munduru. Zignorował plik kartek i

ołówki, które rozsypały się po podłodze, i wciągnął oficera do środka.

Ten tylko jęknął. Nawet nie próbował się bronić. Bowie rzucił nim o

drabinkę na górne łóżko, a kiedy Bauer się od niej odbił i zaczął osuwać na

podłogę, skoczył mu na plecy. Z impetem wbił kolano między łopatki, tuż

poniżej karku. Obaj upadli, a ich połączony ciężar wystarczył, by złamać

Niemcowi kręgosłup między czwartym a piątym kręgiem. Bauer zwiotczał, po

raz ostatni wypuścił powietrze z płuc i znieruchomiał.

Bowie zamknął drzwi. Nie pozwolą mu zejść z pokładu. Zgubił ich,

uciekając z Afryki, i ten drobny sukces uśpił jego czujność. Powinien był

wiedzieć, że wcześniej czy później wpadną na jego trop. A przecież decyzja, by

ukryć się w ich kraju i wrócić do domu na pokładzie ich największej dumy,

była zaiste genialna. Nikt by nie przewidział takiego ruchu. Jednak podjęli

trop. Oni są źli. Przeklęci. Jak wszystkowidzące gorgony, które znają

człowiecze kroki.

Ciało oficera zajmowało prawie całą podłogę. Chester musiał nad nim

przejść, żeby wziąć z biurka notatnik. Potem podniósł jeden z ołówków

upuszczonych przez Bauera. Nie miał pojęcia, ile czasu minie, zanim kapitan

wyśle kolejną osobę. Albo - co bardziej prawdopodobne - całą grupę. A z

grupą w żaden sposób sobie nie poradzi.

Zaczął szybko pisać. Ołówek śmigał po papierze, jakby sam wiedział, jaki

ślad ma zostawić, a człowieka potrzebował tylko po to, by zapewnił właściwą

siłę nacisku. Chester wpatrywał się zaskoczony we własną dłoń, wędrującą

od prawej do lewej, nie do końca świadomy słów, które notował. Po

kwadransie zapełnił drobnym, ledwo czytelnym pismem osiem stron. Nikt nie

pukał, więc zapisał jeszcze dziesięć, opowiadając swoją historię

najdokładniej, jak potrafił. Wiedział, że tylko to pozostanie z obsesji, której

poświęcił życie - słowa na papierze i próbka w sejfie. Ale to wystarczy.

Podążył ścieżką, którą przed nim szedł tylko największy geniusz i władca

starożytności - i nikt poza nimi dwoma.

Kiedy skończył pisać, otworzył sejf i włożył kartki do środka. Przy okazji

spojrzał na przedmiot, który przywiózł z Afryki. Po raz ostatni w życiu.

Próbka przypominała kulę armatnią - była idealnie okrągła. Kształt pomógł

jej nadać kowal w Chartumie. Zamknął masywne drzwiczki, na tekturowej

okładce notatnika drukowanymi literami zapisał krótką informację, a

następnie wyrwał pozostałe kartki. Przez spiralę z drutu przewlókł

sznurowadło i przywiązał kartonik do klamki sejfu. Nie pozostało mu już nic

poza modlitwą, by znalazca sejfu przekazał go adresatowi z tekturowej

etykietki.

Nie było potrzeby podawać adresu. I tak wszyscy go znali.

Chester Bowie wsunął ciało Gunthera Bauera pod dolne łóżko, starając

się nie zwracać uwagi na nienaturalny kąt, pod jakim odstawała głowa. Gdy

skończył, chwycił za krawędź sejfu. Początkowo nie mógł go ruszyć, lecz

desperacja dodała mu sił i już po chwili pięćdziesięciokilogramowa szafka

znalazła się przy drzwiach. Otworzył je i rozejrzał się po korytarzu. Nie

dostrzegłszy nikogo, wytaszczył sejf z kabiny i z mozołem zaczął pchać go w

kierunku klatki schodowej.

Na razie nikt go nie zauważył, ale wiedział, że na pokładzie poniżej

pasażerowie i załoga obserwują wybrzeże New Jersey.

- Czy mógłbym panu pomóc, sir?

Bowie zamarł. Znał głos, który rozległ się za jego plecami. Tylko skąd?

Wspomnienia wirowały mu w głowie. Kair? Chartum? Może gdzieś w dżungli?

Odwrócił się, gotowy do walki i zobaczył młodego stewarda, na którego

nawrzeszczał drugiego dnia podróży.

Du Brul Jack - Philip Mercer 7 - Zagłada.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: