Wood Barbara - Psy i szakale.pdf - Wood Barbara - agusia_b2

sy i szakale

Przełożyła Elżbieta Zawadowska

DIOUD

Wydawnictwo Da Capo Warszawa 1995

HOUNDS

Wydanie 1 ISBN 83-86611-^

Roz

Pierwszy

K*is *ss-. "ssą sSS

Ił*s

Barbara Wood

nił kostkę pacjenta, żeby wprowadzić kateter. Usłyszałam czyjś okrzyk:

- Odsunąć się! Strzelamy!

Leżące na stole ciało podskoczyło. Puls jednak nie powrócił.

- Jeszcze raz! Cofnąć się! Teraz dwieście volt! Strzelamy!

Wciąż nie było pulsu.

- Jeszcze jedna ampułka dwutlenku sodu. Lidio, trzymaj elektrody. Nie

upuść! Mamy jego grupę krwi? Będzie potrzebna. Na razie ani słowa

rodzinie! Lidio, elektrody! Strzelamy!

Wszyscy wpatrywaliśmy się w monitor. Zobaczyliśmy punkcik. Zaraz potem

drugi. Trzeci. Kreska na monitorze chwiała się i załamywała.

- Dobrze. Jeszcze raz. Wyjdzie z tego. Strzelamy!

Patrzyliśmy z nadzieją na ekran. Te dwieście volt uratowało mu życie.

Pozostawał w stanie śmierci klinicznej trzy i pół minuty. Biologicznie

nie umarł ani na chwilę.

- Dobrze. Możemy wracać. - Kellerman mówił cichym, spokojnym głosem. -

Potrzebne będzie łóżko z OIOM-u. Trzeba go cały czas obserwować. Lidio,

szew otrzewnowy.

Kiedy podałam mu pojemnik z igłami, spojrzał na mnie, a w jego oczach

błąkał się cień uśmiechu. Doktor mówił w ten sposób: „No, tym razem mało

brakowało, ale wygraliśmy."

Członkowie zespołu reanimacyjnego wychodzili powoli z sali, a my

poszliśmy spokojnie do sali numer dwa, żeby dokończyć operację. Byliśmy w

nieco gorszych nastrojach niż wtedy, kiedy ją zaczynaliśmy, bo baliśmy

się trochę i skoncentrowaliśmy się wyłącznie na pacjencie, który z takim

zaufaniem oddał się w nasze ręce. Odetchnęliśmy dopiero, gdy wywieziono

go na łóżku.

Objęłam wzrokiem roztaczający się wokół mnie bałagan: stosy zakrwawionych

gąbek, porozrzucane narzędzia, puste ampułki, przerażający

elektrokardiogram... Zawsze miałam wrażenie, że sala operacyjna po

skończonym zabiegu

Psy i szakale

przypomina krajobraz po bitwie. Kiedy tak kręciłam z niezadowoleniem

głową i oceniałam ogrom pracy, jaką będę musiała wykonać, żeby to

wszystko doprowadzić do ładu, pani Cathcart jeszcze raz zajrzała do

pokoju.

- Lidio, zrób sobie przerwę. Jenny obiecała, że posprząta. Idź

zatelefonować.

Uniosłam w gćrę brwi. Tak. Rzeczywiście. Adela. W Rzymie. Pilna rozmowa

międzynarodowa. Zupełnie o tym zapomniałam.

Jedną ręką, spoconą pod chirurgiczną rękawiczką, trzymałam słuchawkę przy

uchu, a drugą szarpałam nerwowo maskę. W końcu udało mi się zapalić

papierosa. Wydawało mi się, że już od godziny czekam na zgłoszenie się

telefonistki.

- Cały czas próbuję, ale linia jest zajęta. Może zadzwoni pani później?

- Nie, to pilne. Zaczekam.

- Dobrze, cały czas będę łączyć.

Przyłożyłam słuchawkę do drugiego ucha. Głos panienki z centrali brzmiał

tak, jakby mówiła przez celofan.

W holu było pusto, miałam więc teraz trochę spokoju. Spokój ten był

jednak pozorny, bo myślałam o wydarzeniach ostatnich szalonych godzin, w

wyniku których siedziałam teraz ze słuchawką przy uchu i zastanawiałam

się, jaka czeka mnie wiadomość. Nie kontaktowałam się z Adelą od czterech

lat, a pielęgniarka oddziałowa twierdziła, że moja siostra telefonuje z

Rzymu.

Przypominając sobie zamieszanie, jakie wypełniło ostatnią godzinę, wcale

nie byłam pewna, co bardziej mną wstrząsnęło: wiadomość, że siostra

dzwoni do mnie zza Atlantyku czy zatrzymanie akcji serca u pacjenta,

który leżał właśnie na stole operacyjnym.

-t roszę chwilę zaczekać - powiedział ktoś z włoskim akcentem.

Udało mi się wreszcie dodzwonić pod numer, któryBarbara Wood

podała mi Adela, czyli do hotelu Residence Pałace w Rzymie, i właśnie

miałam usłyszeć głos dawno nie widzianej siostry. W rozbiegane myśli na

temat operacji, nagłego zatrzymania akcji serca i stresów związanych z

wykonywaniem zawodu pielęgniarki wkradła się również ciekawość, dlaczego

Adela do mnie zadzwoniła, a przede wszystkim jakież to wydarzenie może

być i dla niej, i dla mnie aż tak ważne.

Kiedyś byłyśmy sobie bardzo bliskie, ale po śmierci rodziców i brata

wszystko się zmieniło. Na ogół śmierć najbliższych łączy pozostałych przy

życiu członków rodziny. Nam jednak los spłatał głupiego figla i

oddaliłyśmy się od siebie. Po wielu miesiącach smutku i żałoby stałyśmy

się sobie obce, a przed czterema laty pożegnałyśmy się ostatecznie. Ja

miałam wtedy dwadzieścia dwa, ona dwadzieścia trzy lata. Ja uczyłam się

chirurgii, ona zaś -jak uwodzić mężczyzn. W dniu wyjazdu prawie się do

mnie nie odzywała, a ja napomknęłam coś na temat ważnego spotkania, na

które właśnie się wybieram. Potem wymieniłyśmy chłodny uścisk dłoni, jak

uczciwe parafianki, które żegnają się po kościelnej herbatce. I przez

cały ten czas, aż do dziś, siostra nie dała znaku życia.

- Liddie? Liddie? To ty?

Usłyszałam jej głos i miałam wrażenie, że stoi przede mną duch mojej

siostry.

- Tak. Adela? Mój Boże!

- Och, tak się cieszę, że cię słyszę. To naprawdę niesamowite. Nie mogę

się już doczekać, żeby ci wszystko opowiedzieć.

Jej słaby, daleki głos brzmiał trochę piskliwie; szczebiotała jak

egzaltowana nastolatka. Słyszałam ją wyraźnie w słuchawce i z

niedowierzaniem wpatrywałam się w ścianę. Nazwała mnie Liddie. Adela

nazwała mnie Liddie, tak jakbyśmy rozstały się dopiero wczoraj.

- Uspokój się - powiedziałam i poczułam, że zaczyna mi się udzielać jej

podniecenie. - Co się stało? Dobrze się czujesz?

Psy i szakale

- Oczywiście. Po prostu wspaniale. Jestem w Rzymie,

Liddie.

- Wiem.

- Nie, nie uległam wypadkowi, ani nic takiego. Ale to jest równie pilne.

Możesz przyjechać do Rzymu?

- Co takiego?

- Słuchaj, wysłałam ci paczkę. Kiedy ją dostaniesz, wszystko zrozumiesz.

Powinna nadejść lada dzień, bo rozumiem, że jeszcze do ciebie nie

dotarła. Wysłałam ją pocztą lotniczą. A może powinnam była nadać jako

wartościową? Teraz żałuję, że tego nie zrobiłam. Och, Liddie. Musisz

koniecznie przyjechać, błagam!

W jej głosie wyczułam napięcie, a nawet panikę, więc lepiej nadstawiłam

ucha. Adela była wyraźnie zadowolona i podniecona, ale siostrzany

instynkt podpowiadał mi, że chyba nie wszystko wygląda tak świetnie.

- Co się stało?

- Nie mogę ci powiedzieć. Ale to zupełnie fantastyczna historia. Muszę

ci ją opowiedzieć osobiście. Czy możesz przyjechać do Rzymu?

- Oczywiście, że nie. Nie żartuj. - Taka właśnie była Adela: kapryśna i

popędliwa. - Nie mogę zostawić pracy. Powiedz mi, proszę, o co chodzi.

- Daj sobie spokój z tą głupią pracą. Musisz przyjechać. Słuchaj,

Liddie, spieszę się... - Urwała nagle.

- Mów, mów. Słucham - powiedziałam po chwili. Milczała.

- Adelo, nie wygłupiaj się. Nie zamówiłam tej pioruńsko drogiej rozmowy,

żeby bawić się z tobą w ciuciubabkę. Wykrztuś wreszcie, o co ci chodzi.

Nie zamierzam cię ciągnąć za język. Adelo?

Na linii było zupełnie głucho. Jak ostatnia idiotka wzięłam do ręki

słuchawkę i obejrzałam ją.

- Halo? Adela? Centrala? - Przycisnęłam guzik centrali wewnętrznej.

Usłyszałam głos telefonistki. - Przerwano mi rozmowę - wyjaśniłam. - Czy

może pani połączyć mnie jeszcze raz?

Barbara Wood - Chwileczkę.

Czekałam. Nasłuchiwałam. W słuchawce szumiało jak w oceanie. Słyszałam

trzaski i czyjś oddech. W końcu znów odezwała się telefonistka:

- Przykro mi, ale połączenie nie zostało przerwane. Ktoś po prostu

odłożył słuchawkę.

- Co? To niemożliwe.

- Czy chce pani, żebym jeszcze raz zamówiła rozmowę?

- Ałeż moja siostra nie położyła słuchawki. Ktoś nas rozłączył. Może

tełefonistka w Rzymie. Ałbo ktoś z hotelu.

- Przykro mi, ale oni twierdzą, że osoba, z ktdrą pani rozmawiała,

odłożyła słuchawkę. Czy mam zamówić jeszcze raz?

Zastanawiałam się przez chwilę, czy lepiej będzie rozmawiać z Adelą ze

szpitala, czy z mojego mieszkania, gdzie nikt mi nie będzie przeszkadzał.

- Nie, dziękuję - odparłam. - Spróbuję później. W szatni szybko wzięłam

prysznic, przebrałam się w wyjściowe ubranie i zameldowałam w portierni,

że wychodzę pdł godziny wcześniej. Nikt nie miał nic przeciwko temu. Przy

Ocean Avenue dopadła mnie mgła tak gęsta, że wyglądała zupełnie jak biała

ściana p^ f*~

wana siedziałam na

psy i szakale

- Jest pan pewien? Dokąd w Aki Rł S?

z Ameiyki. Rozmawiałam z S?LJ? ^^ Telef°nuje tam. W tym hotelu. MusiSa

iw^H? P° P°łudniu- B*a mość. Choćby nowy numer Snu t*™*^ wiado-nana

betonu. Jestem o tym przeko-

nana.

- Przykro mi, proszę pani. Nie ma żadnej wiadomości.

- Dla Lidii Harris? Na pewno? Widziałam niemalże, jak wzrusza ramionami.

- Panna Harris wyjechała już jakiś czas temu. Jej pokój m jest pusty,

zapłaciła rachunek. Nic mi nie mówiła.

-----mt przeciwko temu. _ Rozumiem. - Oczywiście nie

rozumiałam nic. Ani

~v v^can Avenue dopadła mnie mgła tak gęsta, że w ząb. - No cdż,

trudno. Do widzenia, wyglądała zupełnie jak biała ściana. Po tym upiornym

dniu _ Do widzenia pani.

podziałała na mnie orzeźwiająco. Już nie mogłam się do- Trochę

paliła mnie twarz, bo na kominku płonął ogień,

czekać swwne&m&nam w moim mieszkania -*-- Patrzyłam tępo

przed siebie. Ach, to postrzelone dziecko -

ledy to bede p^*i~ --

, mysjajam L>zwonj ^o mnie do szpitala, żąda, żeby mnie

natychmiast poproszono do telefonu, wmawia wszystkim, że to takie pilne,

potem robi sobie ze mnie żarty, nie zdradzając ani słowem, o co jej

chodzi, a na koniec odkłada słuchawkę. Po czym wyprowadza się z hotelu.

Niezły numer z ciebie, Acjelo.

Miałam właśnie ochotę wrzucić aparat telefoniczny do ognia, kiedy

usłyszałam pukanie do drzwi. To była Shelly, moja sąsiadka, barmanka,

ktdra pracowała w nocy, a spała w dzień. Trzymała w rękach pogniecioną

paczkę.

~ Cześć, strasznie się spieszę. To przyszło dla ciebie pocztą.

- Tak? - Wzięłam od niej pudełko opakowane w szary

v/ Ł.yni upiornym dniu

na mnie orzeźwiająco. Już nie mogłam się doczekać spokojnego wieczoru w

moim mieszkaniu w Malibu, kiedy to będę czytała książkę albo zajmę się

szyciem. Po pracy nigdy nie robiłam nic nadzwyczajnego. Dzisiejszy

wieczór zatem nie będzie różnił się od innych. Z wyjątkiem tego, że

zamierzałam porozmawiać z siostrą.

Iłlocno poirytowana siedziałam ze słuchawką przy uchu, podczas gdy osoba

na drugim końcu linii szukała kogoś, kto mówiłby po angielsku. Miałam już

za sobą rozmowę z włoską telefonistką, ktdra powiedziała mi, że żadna

Adela Harris nie mieszka w hotelu Residence Palące. Poprosiłam ją zatem,

żeby połączyła mnie z kimś z recepcji, bo z pewnością zaszła jakaś

pomyłka. Zdawałam sobie sprawę, że to może zająć nawet pdł godziny, więc

zrezygno-

Barbara Wood

papier, który był wymięty i podarty. Przesyłkę zaadresowała niewątpliwie

Adela we własnej osobie.

- Listonosz nie chciał zostawić paczki pod drzwiami, więc

zaproponowałam, że ja ją wezmę. Pokwitowałam. Dobrze zrobiłam?

- Świetnie. Bardzo ci dziękuję. Zapraszam na drinka.

- Wybacz, ale już i tak jestem spóźniona. Powiedz tylko, co może być w

środku? To od twojej siostry?

Nazwisko Adeli widniało w rogu, tuż nad adresem hotelu Residence Pałace

przy Via Archimede w Rzymie.

- Tak, to od niej.

- O ile pamiętam, nigdy nie przysłała ci nawet kartki na święta. Masz

urodziny, czy co?

- Niezupełnie. Bardzo ci dziękuję, Shelly. Jestem naprawdę zobowiązana.

Zamknęłam drzwi i popatrzyłam na paczkę. Z pewnością była to ta sama

przesyłka, o której Adela wspomniała przez telefon. Wysłała ją zwykłą

pocztą lotniczą i żałowała, że nie jako poleconą. Widocznie paczka

zawierała coś naprawdę ważnego, a nie jakiś zwykły upominek. Nagle

przyszło mi do głowy, że w środku znajduje się z pewnością list z

wyjaśnieniem. Przestałam więc zachodzić w głowę i rozerwałam papier.

Ujrzałam zwyczajne białe pudełko wypchane pomiętą włoską gazetą i kilkoma

serwetkami z hotelu. Wyczułam palcami jakiś twardy przedmiot. Miałam

właśnie zamiar go odwinąć, gdy w rogu pudełka dostrzegłam mały kartonik.

Wyjęłam go spośród pomiętych papierów i zobaczyłam, że ktoś napisał na

nim: OSTROŻNIE. To było wszystko.

Zdarłam prowizoryczne opakowanie i stanęłam na środku salonu, trzymając w

rękach niesamowity przedmiot.

Rozdział drugi

intrygujący przedmiot miał dwa centymetry długości, a wykonany był z

gładkiego kremowego materiału, w którym rozpoznałam kość słoniową.

Przypominał szeroki nóż do rozcinania kartek, zwężał się ku końcowi i był

rzeźbiony u nasady. Zupełnie jak miniaturowa laska, miał głowę w

kształcie psa rzadkiej rasy.

Z pewnością wpatrywałam się długo w tę figurkę, bo kiedy wreszcie

wyrwałam się spod jej uroku, stwierdziłam, że ogień na kominku wygasł, a

w pokoju zrobiło się chłodno. Trzymając „psa" z kości słoniowej oraz

pudełko i papier,; w które był opakowany, ciężko opadłam na krzesło.

Obejrzałam dokładnie papier i pudełko, ale poza karteczką z napisem

OSTROŻNIE przyklejoną do paczki niczego interesującego nie znalazłam.

Tylko tyle. Żadnego listu. Nadal nie miałam pojęcia, co to za przedmiot i

dlaczego właściwie Adela mi go przysłała.

Czyżby był tak cenny, że musiała zadzwonić do mnie zza oceanu, by

uprzedzić mnie o nadejściu tej przesyłki? I jeszcze żałować poniewczasie,

że nie nadała paczki wartościowej? Oczywiście najbardziej chciałam

zrozumieć, dlaczego przysłała tę figurkę właśnie mnie.

Obracałam ją w palcach. Wydawało mi się, że jest dosyć stara, ale nie

byłam ekspertem w tych sprawach. Zagadkę stanowił również pies

wyrzeźbiony na grubszym końcu. Jeśli w ogóle to był pies. Figurka miała

dziwny kształt. Jeśliby przyjąć psa za jej podstawę, przypominała

rzeźbioną świecę.

Nie wiedziałam też zupełnie, co robić dalej, i to był mój

Barbara Wood

Otworzyłam szeroko oczy ze zdziwienia. Na fotografii widniał wyraźnie

nasz szakal, a w najgorszym wypadku jego brat bliźniak. Kellerman

przeczytał mi krótki opis staroegipskiej gry zwanej „Psy i szakale". W

książce zamieszczono rysunek przedstawiający planszę i fotografię szakala

z kości słoniowej. Na hebanowej planszy wyryso-wane były różne dziwne

wzory. Wywiercono w niej również dziurki, które układały się w linie.

Spiczasty koniec pionka tkwił w dziurce, a rzut kostką decydował o

sposobie poruszania się po planszy. Choć trudno dziś odtworzyć zasady tej

gry, można się domyślić, że było kilka pionków w kształcie psów, które

wyglądały mniej więcej tak jak nasze psy, oraz tyle samo szakali. Być

może poruszano się nimi po planszy tak, jak dziś gramy w warcaby.

Wszystko to zrobiło na mnie ogromne wrażenie.

- Jeśli ten szakal jest autentyczny, ma z pewnością ogromną wartość -

oświadczył Kellerman, wręczając mi książkę. - Jeżeli naprawdę pochodzi ze

starożytnego Egiptu, a zakładam, że tak, to dostałaś wspaniały upominek.

- Rzeczywiście. - Patrzyłam ze zdziwieniem na szakala z kości słoniowej

spoczywającego spokojnie w mojej dłoni. - Ale dlaczego ona mi go wysłała?

Przecież nie jestem egiptologiem. Nie interesuję się takimi rzeczami.

- A twoja siostra?

- Też raczej nie. Chociaż muszę przyznać, że Adela zawsze lubiła zagadki

i tajemnice. Wróżyła sobie z ręki i wierzyła w starożytne klątwy.

Przypuszczam, że natknęła się na szakala w Rzymie i chciała po prostu

rozpalić moją ciekawość. - Zmarszczyłam brwi, bo sama nie wierzyłam w to,

co mówię. Nie byłam szczera. Tak naprawdę nie chciałam przyjąć do

wiadomości jedynego prawdopodobnego wytłumaczenia tej historii, a

mianowicie tego, że Adela chciała mi przekazać jakąś wiadomość.

- Mówisz, że chce cię ściągnąć do Rzymu? I nie powiedziała dlaczego. No

cóż. - Potarł podbródek. W przeciwieństwie do innych chirurgów w jego

wieku, to znaczy około pięćdziesiątki, doktor Kellerman nosił brodę. -

Myślę za-

Psy i szakale

Wood Barbara - Psy i szakale.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: