Makowiecki Witold - Diossos.pdf - Lektury - szkoła podstawowa - beata7922

Makowiecki Witold

Diossos

Ilustrował Waldemar Andrzejewski

Ta książka przeznaczona jest d!a Ciebie, miody Czytelniku. Mamy nadzieję, że

sięgniesz do kolejnych tomów tej serii — rozpoznasz ją łatwo

po jednolicie skomponowanej szacie graficznej.

Wybierać będziemy do tej serii

książki szczególnie wartościowe

i popularne; zabawne i poważne;

takie, które się czyta

„jednym tchem",! takie, które czytamy

powoli, srnakuśąc ich urodę. Słowem, będą to książki bardzo różne, lecz łączy je

jedno zostały wydane w Ludowej Poisce.

Nasza Księgarnia Warszawa

Okładka: Zbigniew Rychłicki

Układ typograficzny: Józef Worytkiewicz

Fotografia autora: Tadeusz Bukowski

Część I

Rozdział pierwszy

Diossos był ślicznym chłopcem. Wśród gromady swoich rówieśników, jedenasto-,

dwunastoletnich malców, wyróżniał się dziwną, odmienną urodą, zwracającą uwagę

wszystkich. Był śniady, oczy i włosy miał ciemne jak każdy Grek. A jednak był

zupełnie inny.

Kiedy wraz z innymi chłopcami bawił się obok przystani w porcie istmfjskim,

przechodnie zatrzymywali się.

— Patrzcie, jaki piękny dzieciak — mówili. A kobiety dodawały zawsze:

— Tak, ale nie chciałybyśmy mieć takiego. Biedne to jakieś, delikatne, źle

odżywione, smutne.

I to była prawda. Diossos rzadko kiedy mógł najeść się do syta. Czasem, gdy

udato mu się złowić rybę w zatoce, matka przyrządzała dla całej rodziny

prawdziwą ucztę; potem jednak znów przez wiele dni trzeba się było zadowolić

kawałkiem jęczmiennego placka aibo garścią suszonego bobu, trochę stęchlego, bo

taki był znacznie tańszy. Czasami udało mu się zarobić parę oboli * przy myciu

statków, wielkich barek żaglowych, przybyłych zza morza, czasem dostał zapłatę

za pomoc przy układaniu w beczkach wspaniałych owoców, przeznaczonych na

sprzedaż do Fenicji czy Egiptu. Niewielkie to były zarobki, ale cokolwiek miał,

zanosił do matki,

* Objaśnienia wyrazów oznaczonych gwiazdką znajdują się na końcu książki.

właściwie do siostry, bo matka pracowała dzień cały, do domu wracała późno,

zostawiając gospodarstwo na wyłącznej opiece córki. Takie to było gospodarstwo!

Parę izb w starym, rozwalającym się domku, położonym nad samym brzegiem morza,

maleńki ogródek z kilkoma zagonami bobu i fasoli i jedna stara koza, wiecznie

chuda i głodna jak jej właściciele. Doprawdy, bieda była u tych Karyjczyków.

Diossosa nazywano Karyjczykiem; matka jego nie była rodowitą Greczynką,

pochodziła aż z Karii, z Azji Mniejszej. Stamtąd przywiózł ją przed laty

pierwszy jej mąż — Phemon

przewoźnik.

Kiedyś i u nich bywał jaki taki dostatek, ale czasów tych Diossos nie pamiętał.

Po śmierci ojca, który zginął przy po-, żarze własnego domu, po spaleniu się

jednoczesnym całego dobytku, koni i wozu, zawaliły się od razu wszystkie

podstawy ich życia. Straszny ten wypadek zdarzył się przed ośmiu laty i od tej

pory mały Diossos rozumiał dobrze, i to coraz lepiej, co znaczy bieda. Przez

chwilę jeszcze zdawało się, że i dla nieszczęśliwej rodziny nastaną lepsze

czasy. Było to przed trzema laty, gdy matka Diossosa wyszła powtórnie za mąż.

Ale nadzieje biednej matki, że w ten sposób poprawi byt swoich dzieci, a może i

sama odpocznie po męczącym, pełnym trudów życiu, rozwiały się prędko. Nowy jej

mąż, a ojczym Diossosa, Dromeus, strażnik na wielkiej barce handlowej, był

nicponiem ostatniego rzędu. Pijak i szuler, spędzający dni całe na grze w kości

z marynarzami, stracił prędko pracę na statku, żył przez pewien czas z pracy i

zarobków swej żony, a gdy te źródła się wyczerpały, porzucił ją bez ikrupułu,

zniknął na długi czas i powrócił dopiero po półtora roku. Znów wyprzedał po

kolei wszystko, co było w domu, potem wyniósł się na drugi koniec portu i nie

dawał jakiś czas znaku o sobie. Staczał się jednak coraz niżej, został w końcu

łapaczem niewolników, co było najbardziej pogardzanym zajęciem. Taki łapacz

węszył i tropił zbiegłych niewolników i dosta-

wał niezłe wynagrodzenie za każdego schwytanego nędzarza. Zarobki takie zdarzały

się dość często, bo w Koryncie roiło się od niewolników. Korynt był jedynym

Strona 1

PDF created with FinePrint pdfFactory Pro trial version http://www.fineprint.com

Makowiecki Witold - Diossos

miastem w Grecji, gdzie handel ludźmi prowadzony był na wielką skalę, skąd

rokrocznie wysyłano żywy towar na wielkie targi niewolnicze w fenickich

miastach: Tyrze i Sydonie. Prócz tego przez Korynt prowadziła jedyna droga z

Peloponezu do środkowej Grecji i tędy próbowali nieraz ucieczki heloci * ze

Sparty lub niewolnicy z Arkadii czy Elidy chcąc dostać się do Aten lub do

Beocji. Zwłaszcza do Aten, gdzie od czasów rządów mądrego i uczciwego Solona*

poprawił się byt niewolników: dano im jakąś opiekę prawną, nie pozwolono

bezkarnie zabijać. Wieści o tym rozchodziły się szeroko po całej Grecji; w

arystokratycznej Sparcie i w państwach sprzymierzonych z nią, jak Korynt,

wywołały oburzenie wśród panów i bogatych obywateli; tłumy jednak niewolników

patrzyły z nadzieją na północ, mówiąc o niedalekiej Attyce jak o prawdziwym raju

nędzarzy.

mniej potrzebne. Ale flet! To było straszne. Tego nie można

było darować.

W ciągu dnia plan Diossosa dojrzał. Chłopiec nie wdawał się w to, że według praw

korynckich mąż mógł rozporządzać majątkiem żony, on wiedział tylko, że flet był

jego przyjacielem, jego radością i został mu ukradziony, po prostu — ukradziony.

Postanowił więc go odebrać, i już. Ponieważ Terpnos jest silny i zły i nikt nic

stanie w obronie biednego chłopca, wiec jest tylko jedna droga, by odzyskać

swego przyjaciela — wynieść go po kryjomu z domu Terpnosa. Innej rady nic ma.

Gdy tedy zapadła noc, wyszedł na pakach z domu i zakradł się po cichu do

obejścia młynarza. Było to istne szaleństwo i ty'ko zupe'na rozpacz mogła go

zmusić do takiego kroku. Dom Terpnosa był duży, a Diossos nie pamięta! go wcale.

Znajomy młynarczyk wspomina! mu wprawdzie, gdzie Terpnos rzucił flet po

przyjściu od Karyjczyków, ale z taką wiadomością trudno było znaleźć niewielki

przedmiot nawet w dzień, cóż dopiero w nocy, Diossos nie miał przy tym żadnych

złodziejskich zdolności i jego niemądra wyprawa skończyła się tak, jak się

skończyć musiała.

Zaraz po wejściu do cudzego domu kogoś obudził, przeraził się. krzyknął i

nieprzytomny z trwogv, zaczął uciekać przez ogród. Wyleciał za nim Terpnos, a!e

nie miał zamiaru sam męczyć się pościgiem za małym chłoncem, którego drobny cień

widział doskonałe wśród jasnej /ocy. Spuścił z łańcucha psa i poszczuł go za

zbiegiem.

„Ten się już z nim rozprawi" — myślał z zadowoleniem. A Diossos usłyszawszy

nagle za sobą galop wielkiego zwierzęcia i chrapliwy charkot wydzierający się z

piersi złej bestii — zdrętwiał. Przystanął bezradnie o parę zaledwie kroków od

muru, a pies dopadł doń w jednej chwili. Dopadł i znieruchomiał. Obwąchat pTędko

stopy chłopca, przestał warczeć, machnął niezdecydowanie ogonem, popatrzy! za-

kłopotany; nagle skoczył naprzód i zaczął szczekać na stojący nie opoda!

kamienny siup. Chciał przez to dać do zrozumienia chłopcu, że cały ten pościg,

cała ta awantura była właściwie zupełnie niepotrzebna, a w każdym razie nie

skierowana przeciwko niemu. Skądże? W żadnym razie! Głupia pomyłka, i tyle.

Zaszczekał jeszcze raz na słup, na drzewo jedno, drugie —

i zawrócił do domu.

Chłopiec, drżący jeszcze z przestrachu, miał czas przejść spokojnie przez

ogrodzenie. Skulony za murem słuchał teraz ze zgrozą, jak zły pies dostaje lanie

od złego pana.

Terpnos wściekł się na swego psa, klął i wymyślał, kopał i bił, łoił kijem po

łbie, po pysku, gdzie popadło.

A Argos, pokaleczony, zbity — skomlił, prosił łaski, udawał, że nie wic, o co

chodzi, że jest niewinny, że nie rozumie dlaczego. A wiedział, besiia,

doskonale, ale w jego wielkim, czarnym łbie zapadło już niewzruszone

postanowienie: „Ty chcesz, żebym ja pogryzł tego chłopca! A ja go nie pogryzę,

żebyś mnie nawet zabił — nie pogryzę. Właśnie jego jednego nie. Mogę ci pogryźć

pięciu innych, a jego nie".

Tak mówił do siebie chytry pies Argos czekając cierpliwie, aż wyczerpie się

złość jego pana. Gdy plagi nie ustawały, a ból stał się zbyt dotkliwy, zawarczał

krótko, ale strasznie.

Terpnos przestał go bić. Lepiej nie zaczynać z psem nie uwiązanym, gdy pies ten

jest wielki jak wilk, a silniejszy nawet od wilka. Kopnął go tedy tylko na

odchodne i wrócił do

domu klnąc.

A Diossos wrócił do domu bez fletu wprawdzie, ale z sercem wezbranym czułością i

oddaniem. Powrót miał niewesoły, bo matka oczekiwała go w progu, a dowiedziawszy

się łatwo o przyczynie nocnej wycieczki zbiła Diossosa i rozszlochała się na

nowo.

— Tego tylko brakowało w naszym nieszczęściu, żeby cię wzięli za złodzieja —

powtarzała wśród łkań.

Strona 2

PDF created with FinePrint pdfFactory Pro trial version http://www.fineprint.com

Kazała mu też przysiąc, że nie pójdzie więcej do ogrodu Terpnosa po ten głupi

flet.

Diossos przysiągł i dotrzymał słowa. Ale zaraz następnego wieczora, gdy tylko

zapadł mrok, znalazł się znowu wprawdzie nie w ogrodzie, aie na murze ogrodu

Terpnosa. Czekał, aż pies będzie spuszczony z postronka, i zaczął go przywoływać

długo i pieszczotliwie, ściszonym, dziecinnym głosem, gorąco, jak tylko umiał.

Pies błądził jakiś czas po obejściu, usłyszał wreszcie stłumione wołanie i

przybiegł natychmiast. Pociągnął nosem i zamachał ogonem. Wówczas chłopiec

zrzucił mu z muru garść ości i rybich kręgów, które zebrał w ciągu dnia na

jednym z przyjezdnych statków. Argos uwinął się prędko z tym poczęstunkiem, po

czym wspiął się na łapy opierając je o mur. Diossos spuścił ku niemu ręce i

zanurzył je z ufnością w wielkie, czarne kudły na łbie i szyi zwierzęcia. Trwali

tak długi czas bez ruchu.

Rozdział drugi

W rojnym jak zawsze porcie istmijskim panuje niezwykły ruch. Od kilku tygodni

dzień w dzień setki żaglowców, barek, większych i mniejszych galer bez przerwy

przybijają do brzegu. Tłumy przyjezdnych ze wszystkich krajów Grecji tłoczą się

na wybrzeżu i na wielkiej drodze prowadzącej do Koryntu.

Za kilka dni otwarcie igrzysk istmijskich, Korynt kipi — setki zawodników,

tysiące widzów przybyło i jeszcze przybywa co dzień do wielkiego grodu między

morzami. Kupcy, jak ptaki za łupem, dążą z najdalszych stron, by wykorzystać dla

swych celów to niezmierne zbiorowisko ludzkie. Wśród rodowitych Hellenów*

wyróżniają się obcością rysów bogato ubrani Fenicjanie, ruchliwi Etruskowie,

miedzianoskórzy Egipcjanie i Lidowie, i Syryjczycy z Małej Azji. Ile barw, ile

krajów, ile odmiennych szat, strojów, bogactw! Oczy aż bolą od patrzenia, uszy —

od słuchania tych tysięcznych głosów

i nawoływań.

Diossos chodzi w tym tłumie potrącany raz po raz, patrzy, słucha, ale nie cieszy

go nic. Oczy jego pozostają smutne. Jakże może się cieszyć, gdy od dziesięciu

dni na próżno wystaje dni całe w porcie, daremnie usiłując zwabić kogoś z

przyjezdnych do siebie na nocleg. Tak. Karyjczycy, za przykładem wielu obywateli

korynckich, w przewidywaniu tłumnego zjazdu na igrzyska przygotowali

pomieszczenia dla cudzoziemców. Wyprzątnęli jedną izbę w swym półotwartym dom-

2 — Diossos

ku, sporządzili ławy, zakupili słomę na leża. Niewielkie to byiy wydatki i tak

jednak dość ciężkie dia nich. Ponieśli je sądząc, że zapłata za dłuższy pobyt

cudzoziemców wynagrodzi im wszystko i przyniesie w zysku kilkanaście drachm*. A

te drachmy, na Zeusa*, jakże im były potrzebne. Diossos dobrze wiedział o tym i

dlatego całymi godzinami wystawał cierpliwie w porcie, podbiegał do każdego

żaglowca, do każdej barki. Wszystko na próżno. Zawsze peino już tam było innych

chłopaków, dorosłych prawie, silnych i śmiałych. Ci odpędzali go łatwo,

zagradzali drogę, przekrzyczeli, wyśmiali nieraz. I co mógł im zrobić?

Zapraszali do siebie podróżnych do Schoinuntu, Koryntu, do osad przybrzeżnych. A

on pozostawał sam. I powracał z pustymi rękami do domu, gdzie oczekiwała go

coraz bardziej zgnębiona matka, coraz smutniejsza siostra. I to przez niego,

przez jego niedołęstwo, niezaradność, głupotę. Dziś oto jeszcze i jutro tylko, a

zjazd zawodników się skończy, zaczną się igrzyska. Przeminie ostatnia

sposobność.

Diossos nie wiedział, jak będzie śmiał oczy pokazać w domu wieczorem. Siostra

będzie mu robiła wyrzuty. Naturalnie. Chłopcu łzy napłynęły do oczu. Siostrę

swoją, piętnastoletnią Eukleję, kochał strasznie. Uważał ją za najpiękniejszą

dziewczynę w całym Koryncie, w czym się może i nie mylił. Eukleja miała

rzeczywiście tę samą co Diossos, niepokojącą urodę, tylko włosy jej były jeszcze

ciemniejsze, cera jeszcze bielsza, rysy jeszcze delikatniejsze, nieskazitelnie

rzeźbione. Wyższa od brata, była smukła i giętka jak on. I oczy miała podobne:

głębokie, ciemne, smutne i ciekawe.

Dla Diossosa była nie tylko najładniejsza, ale i najmądrzejsza, najdzielniejsza

i najlepsza. Zdania tego nie zmieniał nigdy, nawet wtedy gdy dostawał od niej w

skórę, co zreszią przyjmował ze spokojem, rozumiejąc, że siostra w czasie

nieobecności matki musi ją zastępować pod każdym względem. Zresztą siostra

pieściła go często, a biła rzadko. Diossos-zaś

mógł się zawsze pocieszyć tym, że miał jeszcze młodszego ośmioletniego

braciszka, który musiał z kolei słuchać jego, a którego on pieścił również,

Strona 3

PDF created with FinePrint pdfFactory Pro trial version http://www.fineprint.com

Makowiecki Witold - Diossos

tylko znacznie rzadziej, i bił również, tylko znacznie częściej.

Ale teraz wszyscy — i matka, i siostra, i brat, oczekiwali pomocy od niego, a on

nic nie potrafi, nie umie, nic może.

Zobaczy! wjeżdżający pomiędzy przycumowane przy brzegu łodzie mały, piękny

żaglowiec i pośpieszył do niego. Ale nie miał nadziei. Nie, nie miał żadnej.

Naturalnie. Już tam są jacyś inni chłopcy, piętnasto-, szesnastoletnie dryblasy,

już przedostali się do łodzi, rozmawiają z przybyłymi. Diossos próżno usiłuje

przepchać się naprzód, powiedzieć coś, nikt nie zwraca na niego uwagi, a tamci

starsi już porozumiewają się z podróżnymi, mają ich prowadzić. Ale nie.

Pokłócili się teraz między sobą i biją się, a przybysze zwracają się nagle do

stojącego obok bezradnie Diossosa. Wysoki, bardzo wysoki, szczupły młodzieniec o

jasnych, złotawych włosach bierze go za ramię.

— I ty masz nocleg?—¦ pyta.

— Mam — odpowiada prędko Diossos.

— Prowadź nas w takim razie.

Diossos nie chce uwierzyć swemu szczęściu. Rusza naprzód. Ktoś z boku rzuca

nagle:

— Gdzie dostojni panowie idą? Do tych nędzarzy? Tam nawet stołka całego nie ma.

To łachmaniarze!

Wysoki pan zwraca na Diossosa łagodne oczy.

— Czy to prawda, chłopcze?

Diossos ma oczy pełne łez. Nie śmie odpowiedzieć ani tak, ani nie. Po krótkiej

chwili mówi tylko:

— To bardzo blisko, panie — i pokazuje ręką niedaleki domek.

— Możsmy zobaczyć — decyduje drugi, również młody, ale krępy, barczysty

mężczyzna. I ruszają.

Diossosowi drży serce. Oczywiście zobaczą, że to prawda, że tam u nich nic nie

ma, tylko gołe ściany i słoma. I pójdą sobie. Trudno. Wszedłszy na maleńkie

podwórko Diossos nie śmie spojrzeć w oczy -wspaniałym podróżnym, którzy idą tuż

obok.

Ale w progu stoi siostra; ujrzawszy obcych patrzy na nich zdziwionymi,

przelęknionymi oczyma. Przybysze stoją bez słowa dłuższą chwilę.

Teraz weszli do środka, rozglądają się po izbie. Diossos wśliznął się za nimi do

wnętrza. Eukleja spłoszona daje kilka koniecznych objaśnień, wycofuje się do

drugiej izby. Nie przystoi młodej dziewczynie rozmawiać z obcymi mężczyznami bez

świadków i bez zasłony na twarzy. W dodatku to bardzo młodzi mężczyźni.

A przybysze naradzają się ze sobą półgłosem.

Mniejszy, czarny, o energicznych oczach chce szukać innej izby.

— Tu rzeczywiście nic nie ma, Poliniku — mówi — ani stołka, ani kołka, jak

powiadają.

Ale ten drugi, nazywany Polinikiem, protestuje niespodzianie.

— Ja się stąd nie ruszę — mówi stanowczo.

— Dlaczego?

— Dlatego że... Czysty widział, Meli kiesie, tę dziewczynę? Melikles wybucha

nagle szczerym śmiechem, a wysoki,

szczupły mężczyzna ciągnie dalej już szeptem:

— Na wszystkich bogów, nigdy nie widziałem piękniejszej.

— A Anyte?

— Ba, Anyte, Anyte się nie liczy. To siostra.

Coś tam jeszcze mówią ze sobą, coś radzą, ale postanowienie już zapadło.

Zostają.

Tego dnia Diossos miał moc roboty.

Po dziesięciokroć był na żaglowcu przyjezdnych, skąd musiał przynosić różne

naczynia, dzbany, płaszcze, żywność. Prócz dwóch młodych przybyszów na statku

by! jeszcze jeden stary marynarz, ciągle skrzywiony i zrzędzący, i jakiś młody

chłopak — służący. Przed wieczorem Diossos wiedział już wszystko.

Wiedział, że łódź nazywa się „Anyte", że należy do tego młodego, niższego

mężczyzny, który jest tutaj najważniejszy, że ten drugi, wysoki, jest jego

szwagrem i przyjacielem, a ten trzeci, stary — sternikiem na łodzi.

Wiedział, że przyjechali aż z MiSetu, z Azji, że ten szczupły, wysoki pan,

którego nazywano Pelinikiem, ma stawać do igrzysk jako zawodnik — szybkobiegacz.

Diossos patrzył na niego z największym uwielbieniem. To dzięki niemu, tylko

dzięki niemu zauważyli jego, Diossosa, na przystani i przyszli tu do mieszkania,

a potem dzięki niemu tylko zgodzili się wziąć izbę. Diossos słyszał przy tym, że

Polinik nazwał jego siostrę najpiękniejszą dziewczyną na świecie — i serce jego

Strona 4

PDF created with FinePrint pdfFactory Pro trial version http://www.fineprint.com

Makowiecki Witold - Diossos

wezbrało dumą i wdzięcznością dla przybysza.

Nie bał się go nic. Istotnie, Polinik nie mógł w nikim wzbudzić lęku. Łagodna,

młodzieńcza twarz patrząca na ludzi z delikatnym, nieśmiałym jakby uśmiechem,

włosy jasne, złotawe i oczy jasne, niebieskie, niezmiernie pogodne. Któż mógłby

się go lękać! 1 to przy tym zawodnik, prawdziwy zawodnik, może przyszły

zwycięzca wybrany z tysiąca.

A Połinik, widząc zachwyt i bezmierną ufność malującą się na twarzy chłopca,

uśmiechał się doń i rozmawiał jak z równym. Bawiło go to uwielbienie, ujmowała

niepospolita uroda chłopca, chciał się przy tym dowiedzieć czegoś o jego

siostrze, pięknej Eukiei.

Kiedy przyszła pora wieczerzy, posadził go obok siebie na ławie, kazał mu pić i

jeść razem. Diossos, który poznał już smak wina, pszennego chleba, dobrej

wędzonej ryby — nie mógł się nacieszyć tą zwykłą żeglarską strawą. Nabierał też

coraz więcej zaufania do swego ogromnego towarzysza i wypytywany, powoli

opowiadać zaczął o wszystkich swych troskach, kłopotach, o biedzie, o

niegodziwym ojczymie, który wszystko wynosi z domu, o swoim flecie. Dopiero

Eukleja słysząc z drugiej izby te zwierzenia przywołała go i ofuknęła srogo za

opowiadanie obcym ludziom takich rzeczy.

— To nie jest żaden obcy — zdziwił się chłopiec. —Ja go już dobrze znam i lubię

bardzo. I tyś go powinna lubić — dorzucił po chwili.

— Dlaczego?

— Dlatego, że jest bardzo dobry i taki wspaniały, i... jest zawodnikiem — i...

i dlatego, że on cię lubi. Słyszałem, jak mówił do tego drugiego, czarnego, że

jesteś najpiękniejszą dziewczyną, jaką widział. Mówił to cicho, ale i tak

słyszałem. Rozumiesz?

Na to dziewczyna nie odpowiedziała nic, ale zaczerwieniła się aż po białka oczu

i odwróciła prędko. Ale gdy za chwilę musiała wyjść do gości, aby nalewać wina

biesiadnikom, gęsta zasłona pokrywała jej twarz pozwalając ukryć rumieniec

wstydu, zmieszanie i niepokój, który ją ogarniał coraz mocniej.

Szczęściem nadejście matki wybawiło ją od kłopotu usługiwania młodym

nieznajomym.

Matka wyprawiła Diossosa z izby, ale chłopak pod pierwszym lepszym pozorem

wcisnął się tam z powrotem. Nie mógł się wyrzec takiej sposobności patrzenia na

prawdziwych żeglarzy, prawdziwych zawodników, słuchania ich rozmów, ich

opowieści.

Ale dzień ten tak niezwykły dla Karyjczyków, choć skłania! się już dobrze, ku

wieczorowi, przyniósł jeszcze jedno ważne wydarzenie.

Oto nagle przed drzwiami zrobił się runor; Diossos wyjrzał do przedsionka. Stał

tam wielki, gruby, suto ubrany mężczyzna, za nim młody, kilkunastoletni chłopak

i Murzyn niewolnik dźwigający ciężki kosz.

— Czy tu zamieszkał dostojny Mclikłes z Miletu? — rzucił nowo przybyły władczym

głosem.

Diossos zdrętwiał. Więc ci żeglarze z Miletu są dostojnikami, o Zeusie!

A przybysz nie czekając na odpowiedź odsunął Diossosa i wszedi do wnętrza

wypełniając sobą całe drzwi.

Młodzieńcy siedzący w izbie zerwali się na jego widok a niższy Melikłes krzyknął

z radości i rzucił się w jego otwarte ramiona.

— Tyżeś to, Kaliasie! Ty... Skąd tutaj? Jakim sposobem? A gruby, potężny pan

był również wyraźnie ucieszony.

Sapał z zadowolenia, przyglądając się bacznie młodzieńcom, aż trzepnął mocno w

ramię Mcliklesa.

— Cóż, ożeniłeś się, chłopcze?

— Ożeniłem.

— Z tą... jego siostrą, córką Diomersesa, jakże jej to było': Anyte? Co?

Melikies uśmiechnął się.

— Z tą właśnie. Mamy już małego synka. Już umie chodzić, biega nawet.

— To dobrze. To dobrze. — Kalias śmiał się tubalnie. — Wyrośnie z niego zuch.

Zobaczysz, wda się w ciebie. I dobrze, żeś się ożenił, bo przez to mężczyzna

powagi nabiera i godności, a to w kupieckim stanie najważniejsze. Taki wielki,

poważny kupiec jak ja nie mógłby się nawet pospolitować z byle nieopierzonym

chłystkiem. Co innego ojciec rodziny, zupełnie co innego. Możemy się nawet napić

razem, jak równy z równym.

Melikies zajął się nalewaniem wina, a Kalias rozsiadł się szeroko na tapczanie i

rozglądał dokoła

— Nie mogliście znaleźć czegoś lepszego od tej nory? — mruczał.

Strona 5

PDF created with FinePrint pdfFactory Pro trial version http://www.fineprint.com

Makowiecki Witold - Diossos.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: