Wilbur Smith -- Szlak orła.pdf

Wilbur Smith

SZLAK ORŁA

(Eagle in the Sky)

Przełożył Witold Radwański

Od autora

Pisząc tę książkę, korzystałem z pomocy wielu osób. Major Dick Lord i porucznik

Peter Cooke udzielili mi cennych informacji na temat szczegółów konstrukcyjnych

i techniki walki nowoczesnego samolotu myśliwskiego. Dr Robin Sandell i dr David

Davies zapoznali mnie z pewnymi aspektami problematyki medycznej. Czcigodny Bob

Redrup, podobnie jak ja zapalony wędkarz, przyczynił się do wyboru tytułu. Im

wszystkim winien jestem wdzięczność.

Przebywając w Izraelu, doznawałem serdecznego przyjęcia ze strony licznych

obywateli tego państwa. Przykro mi, że nie mogę wymienić tu ich nazwisk.

Przez cały ten czas była ze mną moja wierna towarzyszka i asystentka –

w najtrudniejszych momentach jak zawsze służyła mi wsparciem, zachętą i radą.

Dedykuję tę książkę jej synowi, a mojemu pasierbowi, Dieterowi Schmidtowi.

Te trzy rzeczy są ukryte przede mną,

Owszem, cztery, których nie wiem:

Drogi orlej na powietrzu,

Drogi wężowej na skale,

Drogi okrętu pośród morza

I drogi młodzieńca z panną.

Przypowieści, 30, 18-19

Szczyty gór Holandii Hotentockiej pokrywał śnieg, a wiejący od nich wiatr zawodził

jak kojot. Instruktor pilotażu stał w drzwiach swego małego biura, wtulając głowę

w kołnierz lotniczej bluzy i wciskając dłonie głęboko w obszyte futrem kieszenie.

Spoglądał na czarnego cadillaca, sunącego w jego kierunku wąską drogą między

wielkimi, blaszanymi hangarami. Wargi wykrzywił mu kwaśny grymas. Ostentacyjne

oznaki zamożności napawały Barneya Ventera głęboką odrazą, przemieszaną z zawiścią.

Cadillac wjechał na specjalnie oznaczone miejsce do parkowania pod ścianą hangaru

i stanął. Tylne drzwi otworzyły się i wyskoczył z nich chłopak. Zamienił parę słów

z czarnoskórym szoferem, po czym ruszył w kierunku Barneya.

Poruszał się z lekkością rzadką u chłopców w tym wieku. Nie człapał na zbyt dużych

stopach, trzymał się prosto. Zawiść ukłuła Barneya jeszcze mocniej na widok

zbliżającego się wyrostka. Nie znosił takich nadzianych, wypieszczonych chłopaczków

i przeklinał los, który kazał mu spędzać co dzień wiele godzin w ich towarzystwie. Ale

cóż – tylko prawdziwych bogaczy stać było na ponoszenie kosztów wprowadzenia synów

w arkana sztuki pilotażu.

Do objęcia pieskiej funkcji instruktora zmusił go pogarszający się stan zdrowia,

naturalny proces, postępujący nieubłaganie z biegiem lat. Właśnie dwa lata temu nie

zdołał przejść przez rutynowe, ale surowe badania medyczne, od których pomyślnego

wyniku zależało utrzymanie posady w towarzystwie lotniczym, gdzie był pilotem

w randze kapitana. Teraz zmierzał drogą prowadzącą w dół, by zapewne skończyć

nędznie, pilotując wysłużone, zdezelowane maszyny jakichś firm frachtowych, nigdzie

nie zarejestrowanych i nie respektujących żadnych przepisów, często na trasach

podejrzanych, nie ujętych w żadnych wykazach.

Ta świadomość sprawiła, że warknął na stojącego przed nim chłopaka.

– Pan Morgan, nieprawdaż?

– Tak, proszę pana, ale proszę mi mówić Dawid.

Chłopak wyciągnął rękę i Barney instynktownie podał mu swoją, potępiając się

jednocześnie za ten gest. Dłoń chłopca była szczupła, ale jej uścisk był mocny.

– Dziękuję, Dawidzie – w głosie Barneya brzmiała ironia. – Ty zaś w dalszym ciągu

możesz mi mówić „proszę pana”.

Wiedział, że jego uczeń ma dopiero czternaście lat, niemniej dorównywał mu prawie

wzrostem, pomimo że Barney nie był ułomkiem. Dawid uśmiechnął się i Barneya

uderzyła jego niezwykła uroda. Wyglądało to tak, jak gdyby każdy element jego twarzy

został pieczołowicie wyrzeźbiony przez najznakomitszego z artystów. Rezultat wydawał

się tak doskonały, że aż nierealny. W jaki sposób prawdziwe, ciemne włosy mogły

układać się w tak harmonijne, połyskujące fale, czyż prawdziwa skóra mogła być tak

aksamitna, cera tak subtelnie śniada, oczy kryć w sobie taką głębię i skrzyć się takim

żarem?

Barney uświadomił sobie, że gapi się na chłopca, że uległ jakiemuś czarowi, który

ów zdawał się z siebie emanować. Obrócił się na pięcie.

– Chodźmy – powiedział krótko.

Poprowadził go przez biuro, o ścianach obwieszonych poplamionymi kalendarzami,

na których gołe dziewczyny prezentowały swe wdzięki, skreślonymi ręcznie

oświadczeniami, przestrzegającymi przed zawieraniem kontraktów na kredyt oraz przed

wykonywaniem manewru krążenia w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara.

– Co wiesz na temat latania? – spytał chłopca, gdy przeszedłszy przez biuro znaleźli

się w mrocznym wnętrzu hangaru i wzdłuż długich rzędów barwnych maszyn zmierzali

ku szerokim wrotom na drugim jego końcu.

– Nic, proszę pana.

Taka odpowiedź napawała pewnym optymizmem i niechęć Barneya nieco osłabła.

Wyszli z hangaru i stanęli w rażących, choć niezbyt gorących, zimowych promieniach

słońca.

– Ale chcesz się uczyć?

– O, tak!

W stwierdzeniu tym było tyle woli i niekłamanego zapału, że Barney spojrzał na

chłopca zdziwiony. Oczy Dawida były tak ciemne, że prawie czarne, lecz teraz słońce

nadawało im głęboki odcień indyga.

– W porządku. No to zaczynamy.

Samolot stał już na płycie lotniska.

– To jest Cessna 150, jednopłatowiec, ze względu na umieszczenie skrzydeł

określany jako górnopłat – powiedział i rozpoczął rutynową kontrolę elementów

zewnętrznych. Dawid śledził uważnie każdy jego ruch, a kiedy Barney zaczął udzielać

krótkich objaśnień na temat działania sterów oraz zasady stosunku siły nośnej do

obciążenia jednostkowego powierzchni skrzydeł, szybko zorientował się, że chłopak wie

na ten temat całkiem sporo. Jego odpowiedzi na retoryczne pytania Barneya były trafne

i dokładne.

– Poczytałeś sobie co nieco? – rzucił z przekąsem.

– Owszem, proszę pana – przyznał Dawid z uśmiechem, ukazując dwa idealnie

równe rzędy lśniąco białych zębów. Uśmiechowi temu nie sposób się było oprzeć. Mimo

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: