David Morrell -- Siła strachu.pdf

DAVID

MORRELL

SIŁA STRACHU

Przekład

Przemysław Bieliński

AMBER

Tytuł oryginału THE PROTECTOR

Redaktorzy serii

MAŁGORZATA CĆBO-FONIOK ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna KATARZYNA MAKARUK

Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI

Korekta

MAGDALENA KWIATKOWSKA ELŻBIETA STEGLIŃSKA

Ilustracja na okładce EDWIN HERDER

Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER

Skład WYDAWNICTWO AMBER

Wydawnictwo Amber zaprasza na stronę Internetu

http://www.amber.sm.pl http://www.wydawnictwoamber.pl

Żadna pasja nie pozbawia umysłu wszelkiej mocy

rozumowania i działania tak skutecznie, jak strach.

Edmund Burkę O rzeczach wzniosłych i pięknych

Z 0.0.

ISBN 83-241-0403-8

Prolog

STAN WYJĄTKOWY

POLICJA ROZPĘDZA DEMONSTRANTÓW

St Louis, Missouri, 14 kwietnia (AP)

To, co dla władz mogło być trzecim dniem zamieszek, skończyło się dzisiaj rano, kiedy dwa tysiące

policjantów przy użyciu pałek i gazu łzawiącego rozpędziło dziesięć tysięcy protestantów.

Zamieszki, w które przerodził się protest przeciwko konferencji Światowej Organizacji Handlu

(WTO) w St Louis, zamieniły centrum miasta w ogromne pole bitwy. Straty spowodowane

pożarami i aktami wandalizmu ocenia się na dużo ponad piętnaście milionów dolarów.

Zdaniem protestujących WTO lekceważy ochronę środowiska naturalnego i nie szanuje praw

pracowniczych w krajach nierozwiniętych. Chociaż podobne demonstracje cztery lata temu w

Seattle pokazały władzom St Louis, czego należy się spodziewać, policja i tak początkowo była

bezradna.

- Przygotowywaliśmy się pół roku - powiedział szef policji Edward Gaines. - Ale ci anarchiści są

lepiej zorganizowani niż w Seattle. Dzięki Bogu, w końcu ich złamaliśmy.

- Anarchiści. - Prowadzący zebranie zastanowił się chwilę nad tym słowem. - Ładnie to ujął.

rozruchy. Wkroczyła policja i prawdziwi demonstranci musieli się bronić, wszczynając zamieszki i

dyskredytując swoją sprawę.

- To teoria spiskowa - westchnął przewodniczący. - Zawsze musi

być jakaś teoria spiskowa. Ale tym razem akurat mają rację. Tylko że tu

chodzi o inny spisek, niż myślą.

Generał kiwnął głową.

-1 w dodatku wszystko pokazała telewizja. Wszystkie stacje. Czarno na białym. Nikt nic nie

zauważył.

- Jak powiedziałem - oświadczył wojskowy analityk i rozejrzał się

po zebranych - operacja zakończyła się całkowitym sukcesem.

ŚMIERĆ RANGERSÓW PODCZAS MISJI SZKOLENIOWEJ

Bagno to mój przyjaciel, powtórzył Braddock.

Trzymając nad głową M-16, brnął przez sięgającą mu do piersi zimną wodę. Wprawdzie z trudem

wyciągał buty z mulistego dna, ale powtarzał mantrę, której dawno temu nauczył się na szkoleniu

od instruktora.

Bagno to mój przyjaciel.

Od tamtej pory wiele się wydarzyło. Braddock walczył na Grenadzie, w Panamie, był w

Afganistanie, brał udział w "Pustynnej Burzy"

- To Al zasugerowała, żeby Gaines tak ich nazwał w swoim oświad

czeniu - powiedział generał.

- Ale szef nie miał pojęcia, co się naprawdę stało. Ta operacja za

kończyła się całkowitym sukcesem - podsumował wojskowy analityk.

W skład grupy wchodziło jeszcze dwóch podpułkowników i wysoka muskularna kobieta. Ubrana w

kostium khaki Al (zdrobnienie od Alicia) siedziała wraz z innymi w pokoju sztabowym. Wysokie

fotele ustawiono przed dużym ekranem, na którym można było zobaczyć nagrania z zamieszek.

Właśnie skończył się reportaż NBC i zaczęła relacja CNN. Pokazano pierwszy dzień zamieszek.

Demonstracja ciągnęła się od Busch Stadium i gmachu sądu federalnego aż do olbrzymiego

America's Center, w którym odbywała się konferencja WTO. O zmierzchu całe centrum St Louis

było już sparaliżowane. Na ekranie widać było demonstrantów tłukących wszystkie okna w zasięgu

wzroku. Przewracali i podpalali samochody, a płomienie odbijały się w potłuczonym szkle.

Drugiego dnia zamieszek demonstrantów było jeszcze więcej. Niszczyli wszystko, co wpadło w ich

ręce. Na konferencji prasowej burmistrz ogłosił stan wyjątkowy i nakazał mieszkańcom omijać

centrum.

Trzeciego dnia policja miejska przy wsparciu oddziałów policji stanowej i Gwardii Narodowej

przeprowadziła kontratak. Demonstrantów zepchnięto przy użyciu gazu łzawiącego w stronę

Memoriał Park. Tam, wśród zieleni otaczającej wyniosły Gateway Arch, protestanci stratowali

miasteczko namiotów, które sami zbudowali.

Reporter mówił coś szybko. Kamera z helikoptera filmowała demonstrantów spychanych za

Gateway Arch. Z tłumu leciały na nacierających policjantów kamienie i butelki. Jedna wypełniona

była jakimś płynem i zatkana szmatą. Młody mężczyzna podpalił ją i rzucił, a kamera uchwyciła

moment eksplozji. Maski przeciwgazowe, tarcze i pancerze sprawiały, że policjanci wyglądali jak

"armia robocopów"; tak to ujął zdyszany reporter. Ignorując płonącą benzynę i kamienie, policja

odpaliła pociski z gazem łzawiącym. Demonstranci niemal zniknęli za chmurą gazu.

Druga kamera, zainstalowana na barce na Missisipi, pokazała, jak z chmury gazu wytaczają się

ludzie. Zgięci wpół, kaszlący, wyglądali na przerażonych. Za nimi pojawili się policjanci.

Demonstranci w panice rzucili się do ucieczki w jedynym kierunku, jaki im pozostał: do Missisipi.

Tysiące ludzi skoczyło do rzeki. Z trudem usiłowali utrzymać się na powierzchni. Na brzegu zaroiło

się od ciemnych sylwetek policjantów.

- Widzieliście człowieka, który rzucił koktajl Mołotowa - odezwał się generał. -Niektórzy liberalni

komentatorzy uważają, że to podżegacz z zewnątrz. Zagrożone korporacje miały wynająć ludzi,

żeby wszczęli

Camp Rudder, Floryda, 24 kwietnia (AP) Dowódca Camp Rudder, kwatery głównej 6. Batalionu

Szkoleniowego Rangersów, potwierdził, że piętnastu członków tej formacji utonęło dwa dni temu w

bagnach podczas misji szkoleniowej. Oświadczenie zostało wydane z opóźnieniem, żeby najpierw

powiadomić rodziny żołnierzy.

- Cały czas próbujemy ustalić, co się wydarzyło - powiedział podpułkownik Robert Boland. -

Prowa-

dzimy ćwiczenia w tym rejonie regularnie, ale dotąd nie mieliśmy żadnych poważniejszych

problemów. Co prawda ostatnia noc była wyjątkowo zimna, jak na tę porę roku, a po ostatnich

deszczach poziom wody znacznie się podniósł. Tylko że to byli rangersi. Na tym etapie szkolenia

wiedzieli już, jak radzić sobie w znacznie trudniejszych warunkach. Wiemy jedynie, że nie

nawiązali łączności radiowej o określonej porze.

i wielu innych tajnych misjach podczas niewypowiedzianych wojen, często w dżungli. Teraz sam

był instruktorem. Brnął przez ciemność, pochylony lekko do przodu, by zrównoważyć

trzydziestokilowy plecak, i miał nadzieję, że każdy żołnierz w jego drużynie powtarza tę samą

mantrę.

Bagno to mój przyjaciel.

Aligatory to moi przyjaciele.

Węże to moi przyjaciele.

Nie myśl.

Po prostu powtarzaj to i uwierz.

Ignorując coś, co przypominało zatopioną kłodę, ale przemknęło mu pod nogami, tak że niemal

stracił równowagę, Braddock skupił się man-trze. Miał nadzieję, że jego ludzie robią to samo.

Brnęli przez bagno już prawie trzy godziny. Przed sobą mieli jeszcze dwie. Już ponad połowa drogi

za nami, chciał pocieszyć żołnierzy Braddock, ale nie mógł tego zrobić. Podczas ćwiczenia

obowiązywała całkowita cisza. Nawet sygnały wysyłane przez radio co pół godziny do drugiej

drużyny były bezgłośne i składały się z elektronicznych impulsów. Co więcej, żaden rangers nie

miał noktowizora w myśl zasady, że nowoczesny sprzęt to luksus i nie powinni na nim polegać.

Ciemność to mój przyjaciel.

Noc była bezksiężycowa - dlatego właśnie wybrano ją na ćwiczenia. Co więcej, gęste chmury

zasłaniały gwiazdy. W ciemności majaczyły potężne pnie martwych drzew, szare na tle

wszechobecnej czerni, wyznaczając zarys okolicy. W takich warunkach mogłoby się wydawać, że

kolory maskujące na twarzach żołnierzy są zbędne. Braddock uprzedził ich jednak, że muszą być

przygotowani na każdą ewentualność. Nawet podczas nocnej misji maskująca farba na twarzy była

obowiązkowa.

Przemoczony, zimny mundur kleił się Braddockowi do ciała. Przed sobą dostrzegł lekki poblask

kompasu. Zwiadowca sprawdził położenie i zmienił kierunek marszu. Będzie musiał go za to

ukarać - zabrać przepustkę, wydłużyć codzienny bieg o kilka kilometrów. Nie powinien był

dostrzec światełka kompasu. Snajper też by je zobaczył.

Chociaż spryskał się środkiem odstraszającym owady, na twarzy siadały mu chmary komarów. Nie

zwracał na nie uwagi. Owady to jego przyjaciele.

Wsłuchiwał się w plusk wody towarzyszący oddziałowi brnącemu wśród ledwie widocznych drzew.

Uniesione w górę ręce zaczynały drętwieć. Cuchnąca woda sięgała już do szyi. Coś pod

powierzchnią otarło się o niego. Czuł smród gnijących roślin. Zadrżał.

To go zaniepokoiło. Przywykł do znacznie cięższych warunków i miał do siebie pretensję, że traci

zimną krew.

Wokół kłębiła się szara mgła, a cierpki smród zgnilizny drażnił nozdrza. Woda zrobiła się jeszcze

zimniejsza. Braddock znów zadrżał, ale drętwota nóg i ucisk w piersi nie miały znaczenia. Miał na

głowie ważniejsze sprawy.

To już za chwilę.

Nie mylił się. Na niebie rozbłysły flary, przeszywając ciemność ostrym światłem. Ludzie

Braddocka zaskoczeni spojrzeli w górę. Światło flar odbijało się w mętnej wodzie. Chociaż on sam

wiedział, co ma się stać, dostał rozkaz, żeby nie uprzedzać żołnierzy.

Przewiduj.

Nic nie może cię zaskoczyć.

To ćwiczenie miało sprawić, że zmęczony oddział Braddocka poczuje się niespodziewanie

zagrożony. Nad szkieletami drzew trzy myśliwce przemknęły tak szybko, że ogłuszający ryk dał się

słyszeć, dopiero kiedy znikły w ciemności. Braddock miał przy sobie elektroniczny lokalizator,

żeby piloci wiedzieli, gdzie nie strzelać. Pociski smugowe przeorały bagno. Dwieście metrów przed

rangersami noc ożyła wybuchami i ogniem.

- Jezu - powiedział ktoś.

Nie, jęknął bezgłośnie Braddock. Nie wolno się odzywać.

- Co, do... - zaklął ktoś inny. - Nie wiedzą, że tu jesteśmy?

Braddock rzucił się w jego stronę przez zimną wodę. "Stul pysk",

mówiło jego spojrzenie.

Cały oddział spowiły kłęby cuchnącego korytem i padliną dymu. Braddock omal się nie zakrztusił.

- Chryste, prawie nas trafili - powiedział trzeci komandos.

Braddock skoczył w jego stronę, uciszając go spojrzeniem. Cholera

jasna, panujcie nad sobą, chciał krzyknąć. Po prostu wykonujcie rozkazy. Woda wydawała się

jeszcze zimniejsza. Coś miękkiego znów szturchnęło Braddocka w bok. Zadrżał gwałtownie. Serce

waliło mu jak młotem, oddech przyspieszył.

- Nikt nie wspominał nic o rakietach - powiedział drżącym głosem

czwarty żołnierz.

Braddock z wściekłością skoczył do niego i zatrzymał się gwałtownie, gdy flary z sykiem wpadły

do wody. Wszystko utonęło w kłębach dymu. Braddock zadygotał tak mocno, że zaszczekały mu

zęby.

Poczuł, że pali go żołądek. Jego ciało powoli opanowywał niepowstrzymany strach. Drętwiały mu

mięśnie, rozsadzało klatkę piersiową. Nie był w stanie zapanować nad oddechem. Wdech, raz, dwa,

trzy. Przytrzymaj

powietrze, raz, dwa, trzy. Wydech, raz, dwa, trzy. Wdech, raz, dwa, trzy. Przytrzymaj powietrze,

raz, dwa, trzy.

Pierś jednak nie chciała go słuchać. Nic nie rozumiał. Miał za sobą tyle trudnych misji, że to była

błahostka. Bagno to mój przyjaciel. Ciemność to mój przyjaciel. Co się ze mną dzieje, chciał

wrzasnąć.

Jeden z rangersów - najtwardszy w drużynie - wrzasnął naprawdę:

- Coś mnie ugryzło!

Nie! Drżący głos żołnierza zdradzał panikę. Jakby był zwykłym cywilem! O co chodzi?

- Wąż!

Kłoda - albo coś innego - uderzyła Braddocka w bok.

- Aligator!

-Mam coś pod...!

Wtem któryś żołnierz zaczął strzelać seriami w ciemność. Ogień wystrzału wydobył drobne

zmarszczki na powierzchni wody. Pociski darły martwe pnie drzew. Reszta oddziału z krzykiem

otworzyła ogień. Prawe ramię Braddocka przeszyła kula. Stracił równowagę i runął do tyłu.

Błotnista woda zalała mu usta i nos.

Broń zagrzechotała głucho pod powierzchnią bagna. Trzymając mocno karabin, Braddock pokonał

opór ciągnącego go wdół plecaka. Szarpnął się do góry. Gdy się wynurzył, desperacko łapiąc

powietrze, huk wystrzałów go ogłuszył. Wokół kłębił się dym i czuć było smród kordytu.

Błysk wystrzałów oślepiał.

- Przerwać ogień! - krzyknął Braddock. - Przerwać ogień!

Z trudem rozpoznał własny głos. Ściskający gardło strach zmienił krzyk w cienki pisk.

Trafiony kulą w lewy bark znów osunął się do wody. Na szyi poczuł kły. Nie! Bagno to mój

przyjaciel! Aligatory, węże...!

Gdy po chwili udało mu się wydobyć na powierzchnię, w chaos paniki, krzyków i wystrzałów,

następny pocisk odstrzelił mu potylicę.

Część pierwsza

OCENA ZAGROŻENIA

uty i zegarki. Już dawno temu Cavanaugh nauczył się, że dobry ochroniarz powinien zwracać

uwagę na buty i zegarki. Na przykład mokasyny. Człowiek w mokasynach rzadko kiedy okazuje się

wyszkolonym porywaczem czy zabójcą. Takie buty łatwo zgubić podczas pościgu czy walki.

Odpowiednie są jedynie wysokie buty albo sznurowane pantofle. Również cienkie podeszwy

informowały, że ich właściciel raczej nie stanowi zagrożenia. W walce liczą się tylko grube

podeszwy. Oczywiście ktoś w mokasynach albo butach na cienkiej podeszwie też może mieć złe

zamiary, ale wtedy wiadomo że człowiek ma do czynienia z amatorem.

Podobnie cennych informacji dostarczają zegarki. Wielu agentów wyszkolonych w latach

siedemdziesiątych i osiemdziesiątych nosiło roleksy dla płetwonurków albo pilotów. Powody były

dwa. Po pierwsze, cieszyły się opinią niezawodnych w trudnych warunkach, co dla agenta jest

szczególnie ważne. Po drugie, w razie nagłej potrzeby można je było łatwo sprzedać.

Nie każdy właściciel roleksa wzbudzał podejrzenia Cavanaugha. Musiał mieć czterdzieści albo

więcej lat i pasować do wizerunku agenta wyszkolonego w latach siedemdziesiątych i

osiemdziesiątych. Agenci z tamtych lat lubili sportowe buty, dżinsy, T-shirty i wiatrówki (często

skórzane). Luźna kurtka pozwala łatwo ukryć pistolet. Dla niewprawnego oka ktoś taki wygląda

zwyczajnie, ale Cavanaugh przyglądał mu się podejrzliwie.

Agenci wyszkoleni w latach dziewięćdziesiątych i później wyglądali inaczej. Byli oczywiście

młodsi, a poza tym woleli tanie, ale wytrzymałe zegarki ze stoperem - na przykład gumowane dla

płetwonurków - dostępne w każdym przyzwoitym sklepie sportowym. Nosili buty turystyczne

2 - Silą strachu

(twarde, grube podeszwy), luźne spodnie z dużymi kieszeniami (żeby ukryć broń), luźne bluzy

(żeby ukryć broń) i plecaki (żeby ukryć broń). Dla większości ludzi na ulicy ktoś taki nie wyróżnia

się z tłumu, Cavanaugh jednak natychmiast umieszczał go na liście podejrzanych.

Zegarki. Tyle mówią o właścicielach! Cavanaugh pracował kiedyś w Istambule. Miał zapewnić

bezpieczeństwo amerykańskiemu miliardero-wi, który pojechał tam w interesach, nie zważając na

pogróżki związane ze wsparciem finansowym, jakiego udzielał Izraelowi. Zanim samolot miliar-

dera wylądował na istambulskim lotnisku, Cavanaugh sprawdził zatłoczoną halę i teren przed

terminalem. W różnobarwnym tłumie, w którym tradycyjne arabskie stroje mieszały się z ubraniami

zachodnimi, trudno było znaleźć coś charakterystycznego, jakiś wspólny mianownik. Cavanaugh

wiedział jednak, że zegarki rzadko kłamią. Wyłonił z tłumu sześciu mężczyzn koło trzydziestki, w

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: