Pazuzu
Demon z mitologii mezopotamskiej
Pazuzu - demon z mitologii sumeryjskiej, król demonów wiatru i syn boga Hanbi. Był on również ucieleśnieniem południowo-zachodnich wiatrów. Przedstawiany jako chudy mężczyzna o głowie lwa, z dwiema parami skrzydeł, oraz szponami u dłoni i stóp, z ogonem skorpiona. Na posążkach zawsze z podniesioną prawą dłonią. Po raz pierwszy pojawia się w wierzeniach babilońskich pod nazwą Zu. Według niektórych źródeł wykradł notesy przeznaczenia bogini Tiamat. W wierzeniach babilońskich pojawia się już jako Pazuzu. Wzywany przez wyznawców, ukazywał się w postaci posągu (w tej postaci był nieszkodliwy), z której ożywał. Jako demon południowo-zachodnich wiatrów oskarżany był o sprowadzanie sezonowych susz, plag szarańczy oraz głodu. W popkulturze pojawia się w filmach z serii Egzorcysta i twórczości zespołów Behemoth, Cradle of Filth oraz Gorillaz.
Brahmadaitya
Brahmadaitya - to akurat jedno z dobrotliwych nadprzyrodzonych istot indyjskich. Mówi się, że jest to podobno duch bramina, który zmarł w stanie bezżennym. Zjawa ta jest bardzo wybredna, jeśli chodzi o pożywienie, zamieszkuje korony drzew i jest życzliwa dla ludzi, którzy nie naruszą jej terytorium. Jeśli to jednak, brońcie bogowie! ;-), uczynią, może im dosłownie skręcić kark.
Wodnik
Topielec,straszydło
słowiański demon wodny
Wodniki są demonami opiekuńczymi dużych i małych śródlądowych akwenów wodnych. Zamieszkują we wszelkiego rodzaju rzeczkach, jeziorach, stawach a nawet w studniach i przydrożnych rowach. Są to ludziki wysokości nieco ponad pół metra z rybimi, zabarwionymi na zielono oczami, pomarszczoną twarzą i długimi, rozczochranymi włosami. Palce u rąk i nóg mają zrośnięte błoną pławną a każdy z nich kończy się lekko zakrzywionym szponem. Ubierają się zazwyczaj na czerwono i w taki sposób, że czasem trudno ich odróżnić od małego człowieka. Gdziekolwiek zaś staną zostaje po nich kałuża wody.
Wodniki słyną ze swojego zwyczaju topienia ludzi. Czasem robią to osobiście a czasem tylko prowokują nieostrożnych, rozwieszając po trzcinach kolorowe wstążki dla dzieci albo zaczepiając na wodorostach świecidełka dla panien.
Wodniki lubią wygrzewać się na brzegu albo przesiadywać na wszelkiego rodzaju kładkach i mostkach. W takich przypadkach lepiej omijać ich z daleka a już w żadnym razie nie próbować wchodzić do wody.
Utopiec
Utopek,utopel,utopnik,utoplaszek,utopluszek,besterman,czarny chłopek,czarny chopek,Franc,Iwan,jaroszek,Jędra,łutopiec,aserman,wasermun,rarek
Utopce- w mitologii słowiańskiej demony wodne lęgnące się z dusz niektórych topielców oraz poronionych płodów.
Mają wygląd wysokich, niezwykle chudych ludzi o zielonej, oślizgłej, oblepionej błotem skórze, dużej głowie i ciemnych włosach. Na brzeg wychodzą tylko w czasie nowiu. Można ich wtedy zobaczyć suszących się lub iskających. Czasami oddalają się od zbiorników wodnych ale bez względu na to jak daleko odejdą wiecznie ociekają wodą zaś w miejscu gdzie zatrzymają się choć na chwilę pozostaje po nich potężna kałuża.
Podobnie jak wodniki, utopce uwielbiają wciągać pod wodę kąpiących się ludzi. Potrafią ich także przywoływać w taki sposób, że ci nie mogą się oprzeć chęci wejścia do wody i w rezultacie topią się sami. Nie gardzą także przeprawiającymi się na drugi brzeg zwierzętami.
Utopce są także miłośnikami zagadek a im zagadka trudniejsza tym bardziej ich interesuje. Nie znoszą jednak oszustów, których karzą natychmiast i bez litości.
Asmodeusz
aēszma – „gniew”; daēwa – „demon”
"duch zła"
- imię pochodzi od aeszma dewa, a sam Asmodeusz jest bardziej perskim niż żydowskim diabłem. Niemniej został włączony do tradycji żydowskiej, gdzie uważany jest za ducha zła.
Zdaniem Forlonga Asmodeusz to "talmudyczny Aszmedaj, demon przejęty z Zend Aszmadewy" i "wściekły diabeł"; według Forlonga to właśnie Asmodeusz upił Noego.
W Księdze Tobiasza (3, 8; 8, 3)
3,8 że była ona wydana za siedmiu mężów, których zabił zły duch Asmodeusz zanim była razem z nimi, jak to jest właściwe dla żon. Służąca mówiła do niej: «To ty zabijasz swoich mężów. Oto już za siedmiu byłaś wydana i od żadnego nie otrzymałaś imienia
8,3 Zapach ryby powstrzymał demona i uciekł aż on aż do Górnego Egiptu. A Rafał poszedł za nim, związał go tam w oka mgnieniu i unieszkodliwił go
Asmodeusz jest złym duchem, który zabił siedmiu nowo poślubionych mężów Sary i który, pokonany przez anioła Rafała (Ra-faela), uciekł "aż do Górnego Egiptu".
W demonologii Asmodeusz, jest zarządcą piekielnych domów gry. Zdaniem demonologa Wierusa, wzywając Asmodeusza, należy zdjąć nakrycie głowy, w przeciwnym razie demon oszuka przywołującego. Barrett przedstawia Asmodeusza jako jedno z "naczyń gniewu Bożego".
W The Devil's Own Dear Son Cabbela Asmodeusz jest synem pierwszej żony Adama, Lilit, i demona Samaela. Z kolei w Księdze świętej magii Abra-Melina czytamy, że "zdaniem niektórych rabinów Asmodeusz był śmiertelnikiem, owocem kazirodczego związku Tubal-Kaina z jego siostrą Naamą; zdaniem innych, był on demonem nieczystości".
Według jeszcze innej legendy Asmodeusz narodził się ze związku Adama z Lilit
W tradycji żydowskiej Asmodeusz jest teściem demona Bar Szalmona. W tradycjach o Salomonie Asmodeusz występuje także pod imionami Saturn, Markolf i Morolf.
Jak głosi legenda, Asmodeusz został pojmany przez Salomona i zmuszony do pomocy przy budowie Świątyni. Zdołał jednak oszukać króla, następnie wygnał go z królestwa i sam zasiadł na tronie. "Po długiej żebraczej wędrówce Salomon powrócił i przepędził Asmodeusza"
Demon ten jest uważany za wynalazcę wszelkiej rozrywki, muzyki, tańca, sztuki dramatycznej oraz "nowych mód francuskich"
W Talmudzie Asmodeusz, król demonów, jest "władcą nad wszystkimi sprawami dotyczącymi liczb parzystych"
Zgodnie z tradycją okultystyczną "Asmodeusz należał przed swym upadkiem do grona serafinów", obecnie jest demonem, który "napełnia mężczyzn żądzą, prowadzącą do wiarołomstwa"
Ponadto "obdarza magicznymi pierścieniami; pokazuje, jak stać się niewidzialnym; uczy geometrii, arytmetyki, astronomii i nauki o ruchu. Zna również miejsca ukrycia skarbów". Wezwany, ukazuje się jako książę "o trzech głowach: byczej, ludzkiej i baraniej. Ma też ogon węża, gęsie nogi i zieje ogniem'. Dosiada smoka i dzierży w dłoniach chorągiew i włócznię
Belzebub
Beelzebub, Belzebud, Belzaboul, Beelzeboul, Baalsebul
"władca much"
Teksty rabinackie objaśniały to imię po"pan kupy gnoju" od hebrajskiego rdzenia zabal (gnój). Oczywiście pierwotnie imię miało inne znaczenie. L. Gaston i T. K. Cheyne tłumaczą imię Baal Zebul jako "Pan wysokiego domu". F. C Fensham interpretuje słowo zebul jako synonim ognia, inni widzą analogię z ugaryckim zbln, oznaczajacym chorobę. W. F. Albright zaproponował hipotezę, że punktem wyjścia powinien być rdzeń zbl, który w języku akadyjskim i arabskim oznacza "księcia", "tego, który jest wywyższony". Byłby to więc rodzaj tytułu książęcego, a Bal Zebul można wtedy przetłumaczyć po prostu jako "Jego wysokość Baal". Ci, którzy przyjmują Baal Zebub za pierwotną formę, drugi człon interpretują jako rzeczownik zbiorowy oznaczający muchy (przez analogię do akadyjskiego zubbu). Jako argument podają, że tłumaczenie Septuaginty i wyjaśnienia Józefa Flawiusza z "Antiqitates Judaicae" IX 2, 1) właśnie w tym sensie oddają tę odmianę Baala, jako "bóstwo much" (akaron theos myia). F. Beathgen, jeden z wybitnych znawców mitologii kananejskiej, wyraził poglad, że muchy powiązane z Baalem uważano za symbol ciepła słonecznego i w swoisty sposób rozumiano jako zwierzęta sakralne.
W Drugiej Księdze Królewskiej (1, 3) Beelzebub jest filistyńskim bogiem Ekronu. W kabale jest on wodzem dziewięciu złych aniołów piekła. W ewangeliach św. Mateusza (10, 25; 12, 24-27), św. Marka (3, 22) oraz św. Łukasza (11, 15) Belzebub jest "władcą złych duchów", ale nie jest tożsamy z Szatanem
W apokryficznej Ewangelii Nikodema Chrystus podczas trzydniowego pobytu w piekle nadaje Belzebubowi władzę nad podziemnym światem w nagrodę za to, że wbrew sprzeciwowi Szatana zezwolił na zabranie Adama i "uwięzionych świętych" do nieba.
Popularne określenie Belzebuba to "władca much". Nazywano go także "władcą chaosu' ( pisma gnostyka Walentyna).
Belzebub uważany jest w okultyzmie oraz w mitologii chrześcijańskiej za strażnika bram piekielnych. Wg rang piekielnych ma być "przybocznym generałem piekła".
Belfegor
Belfagor, Baal-Peor
"władca szczelin" lub "bóg Baal z góry Phegor"
Pierwotnie czczony pod postacią fallusa moabicki bóg rozpusty, który, według kabalistów, był niegdyś aniołem chóru księstw.
W piekle Belfegor jest demonem odkryć i przemyślnych wynalazków. Przywołany, ukazuje się pod postacią młodej kobiety.
Rufin z Akwilei i św. Hieronim utożsamiali Belfegora z Baal-Peorem .
De Plancy w Słowniku wiedzy tajemnej twierdzi, że pewni wysocy dostojnicy imperium piekielnego pełnią funkcję posłów, czy też ambasadorów przy rządach państw ziemskich oraz że Belfegor został akredytowany we Francji.
Licho
<starop.nieszczęście,bieda,kaduk,wróg,diabeł>
Lichota,Złe Licho
demon starosłowiński
Pierwotnie demon personifikujący bliżej nieokreślone złe siły natury,np.choroby.Relikty po tej postaci demonicznej przetrwały w powiedzeniach:
-Licho go nosi!
-Licho go tu przyniosło!
-Idż do licha!
-Niech cię licho porwie!
-Pal licho!
-Żeby cię licho ciężkie porwało!
-Cóż u licha!
Licho, jest złośliwym demonem lubującym się w niszczeniu wszelkiego szczęścia oraz dobra. Niewiele osób widziało Licho na własne oczy, ci zaś którzy tego doświadczyli opowiadali o strasznej, brzydkiej kobiecie z jednym tylko okiem, które to oko psuło wszystko na co tylko spojrzało. Licho wędruje po całym świecie, szukając miejsc w których ludziom się dobrze wiedzie aby sprowadzić na nich głód, biedę i choroby. Najczęściej zwyczajnie podkłada ogień pod ich dobytek ale zdarza się też, że zostaje z ludźmi na dłużej, męcząc gospodarzy mniej lub bardziej uciążliwymi psotami. Sprowadza wtedy parchy na warzywa a na owoce czarne plamy, otrząsa liście z drzew i obejmując je z całych sił powoduje usychanie, maltretuje zwierzęta hodowlane strasząc kury, wiążąc kotom ogony a koniom plotąc grzywy. Niszczy też ludzki dobytek - naczynia, narzędzia, zapasy na zimę. Nierzadko nastaje nawet na ludzkie życie i zdrowie, nadłamując szczeble w drabinie, obluzowując ostrza siekier na toporzysku i tym podobne. Rzeczą z której Licho jest najlepiej znane to kuszenie. Szuka ono ludzi szlachetnych i prawych aby sprowadzić ich na złą drogę i w ten sposób zniszczyć. Szepce do nich różne kłamstwa, w dzień i w nocy, tak że człowiekowi zdaje się, że rozmawia ze swoimi myślami i że rozważa własne pomysły, podczas gdy w rzeczywistości słucha jedynie zgubnych podszeptów Licha. Licho nigdy nie śpi, stale węszy gdzie by tylko więcej szkód wyrządzić. Tym, którzy na cudzą szkodę działają chętnie pomaga ale zaraz potem ich samych niszczy, tak że często nie zdążą się nawet nacieszyć skutkami własnych postępków. Na Licho nie ma innego sposobu jak tylko cierpliwie znosić psoty i niewzruszenie trwać w cnocie uczciwości aż w końcu demon widząc, że nic tu nie zdziała sam odejdzie. Czasem trzeba na to czekać latami a czasem już po kilku tygodniach Licho wie, że nic nie poradzi wobec niezachwianej ludzkiej woli trwania przy tym, co dobre i odstępuje, zanim jeszcze narobi poważniejszych szkód.
Nie trzeba mnie wyganiać, nie trzeba mnie odpychać!
Obejmę jabłoń za szyję, zacznę z jabłonią usychać,
zapłaczę nad agrestem, przejdę się malinami,
będą skurczone liście, jagody z czarnymi plamami.
Nie trzeba mnie wyganiać! Szparagi wyginą suche,
do grząd cienistych truskawek namówię ciotkę ropuchę.
W stajni rozplotę włosy, zakręcę znów do góry,
i przyjdą z ziem indyjskich olbrzymie rogate szczury.
Trzeba mnie wziąć do domu, przy stole dębowym posadzić,
trzeba mnie długo pieścić, po zimnych stopach gładzić,
a kiedy sen mnie zmoże albo zaleję się łzami
- długo po czole miedzianym ciepłymi wodzić ustami.
Głodomór
Galley beggar
To duch pojawiający się przede wszystkim w północnych rejonach Anglii.Jest to bardzo wychudzona zjawa,często wręcz szkielet,której główne zajęcie polega na straszeniu napotkanych ludzi.
Niezwykły ten duch,jeśli na to ma ochotę,potrafi obyć się bez głowy..
Demony według de Plancy
ABIGOR ADRAMELEK AGARES
ALASTOR ALOCER AMDUSCIAS
ABIGOR -...
MachetePL