Garwood Julie - 03 Podarunek.pdf - CYKL - SZMARAGD - b.menzel

Julie Garwood

Podarunek

Prolog

Anglia, 1802

Wzajemne wymordowanie się gości weselnych było tylko kwestią

czasu.

Baron Oliver Lawrence podjął oczywiście wszystkie środki ostrożności —

wszak to król Jerzy zarządził, że ceremonia odbędzie się na jego zamku. Do

przybycia władcy Anglii Lawrence pełnił rolę gospodarza, ale tak musiało

być. Król osobiście powierzył mu to zadanie i Lawrence, który zawsze był

mu wiernie oddany i lojalny wobec niego, posłuchał bez wahania. Obie

rodziny — zarówno Winchesterowie, jak i rebelianccy St. Jamesowie —

gwałtownie broniły się przeciw temu związkowi, jednak ich protesty nie

zdołały wpłynąć na zmianę stanowiska króla. Jego decyzja była

nieodwołalna. Baron Lawrence znał jej przyczyny. Na nieszczęście był

jedynym człowiekiem w Anglii, który miał jeszcze kontakty z obu

rodzinami.

Baron nie był już jednak wcale dumny ze swojej wyjątkowej pozycji;

wręcz przeciwnie, uważał nawet, że z tego powodu czeka go jeszcze wiele

trudności. Król wierzył wprawdzie, że goście weselni będą zachowywali się

przyzwoicie, ponieważ ceremonia odbywała się na neutralnym gruncie, ale

Lawrence był lepiej zorientowany w sytuacji.

Mężczyźni, którzy go otaczali, byli opanowani żądzą mordu. Jedno

słowo wypowiedziane fałszywym tonem lub najmniejsza nieuprzejmość

mogły doprowadzić do rzezi. Wystarczyło spojrzeć na ich twarze, by

dostrzec, jak bardzo pragną jeden drugiego zakatrupić.

Ubrany w biały ornat biskup siedział między obu zwaśnionymi

rodzinami na krześle z wysokim oparciem. Nie patrzył ani na lewo w

stronę Winchesterów, ani na prawo, gdzie ustawili się wojowniczy St.

Jamesowie, ale prosto przed siebie. Dla zabicia czasu bębnił palcami w

drewniane poręcze swego krzesła. Od czasu do czasu wydawał z siebie

głębokie westchnienie, które przypominało baronowi dychawiczny oddech

starego, chorego konia. Poza tym nic nie zakłócało złowieszczej ciszy w

wielkiej sali.

Lawrence z desperacją potrząsał głową. Wiedział, że nie może

oczekiwać od biskupa żadnej pomocy, gdyby rzeczywiście miały się

pojawić jakieś trudności. Narzeczony i narzeczona czekali piętro wyżej w

oddzielnych pokojach na przybycie króla — dopiero potem mieli być

sprowadzeni lub zaciągnięci do sali. Niech Bóg ma oboje w swojej opiece,

gdyby w tym momencie rozszalało się piekło!

Był to naprawdę straszny dzień. Lawrence musiał nawet postawić pod

ścianami sali między królewskimi gwardzistami własnych strażników, aby

utrzymać w ryzach wzburzonych gości. Krok ten był w przypadku wesela

tak samo niezwykły, jak i to, że goście byli uzbrojeni po zęby.

Winchesterowie mieli na sobie tyle broni, że ledwie mogli się poruszać.

Demonstrowana przez nich wyższość była wprost obrażająca i należało

bardzo wątpić, czy dotrzymają wierności królowi. Mimo to Lawrence nie

mógł potępiać tych mężczyzn w czambuł. W zasadzie jemu również z

trudem przychodziło ostatnio okazywanie szacunku monarsze, ponieważ

jego decyzje często były niesłychanie nierozsądne.

Każdy w Anglii wiedział, że Jerzy stracił rozum, nawet, jeżeli nikt nie

ważył się powiedzieć tego głośno z obawy przed karami. Zbliżające się

wesele było jednak wystarczającym dowodem, że władca nie był już przy

całkiem zdrowych zmysłach. Król zwierzył się Lawrence'owi, że jest

zdecydowany przywrócić w swoim królestwie jedność, i baron był

przerażony tą dziecinną nadzieją.

Mimo swego szaleństwa Jerzy ciągle jeszcze był jednak królem i goście

weselni powinni, do diabła, okazywać mu przynajmniej trochę szacunku.

Nie można było tolerować ich bezczelnego zachowania. Dlaczego dwaj ze

starszych Winchesterów tak demonstracyjnie gładzili rękojeście swoich

mieczów, jak gdyby w każdej chwili oczekiwali krwawej bitwy? St.

Jamesowie widzieli te gesty i choć większość z nich nie miała przy sobie

mieczy, śmiali się wyzywająco.

Winchesterowie mieli nad klanem St. Jamesów liczebną przewagę

sześć do jednego, ale St. Jamesowie byli za to znani ze swej bezwzględności,

ich niecne wyczyny stały się już legendą: potrafili wydłubać mężczyźnie

oczy tylko dlatego, że zezował, kopali przeciwnika w krocze i delektowali

się krzykami bólu, a tylko sam Bóg zapewne wiedział, co robili swoim

prawdziwym wrogom.

Odgłosy, które dotarły z dziedzińca, pobudziły uwagę Lawrence'a. W

chwilę potem wbiegł schodami na górę osobisty adiutant króla, ponury

mężczyzna o nazwisku Roland Hugo. Miał na sobie galowy mundur.

Jaskrawoczerwone spodnie i biała marynarka mundurowa powodowały, że

jego i tak masywna postać wydawała się jeszcze potężniejsza. Lawrence

uważał, że Hugo wygląda jak tłusty kogut, ale ponieważ był z nim

zaprzyjaźniony, zachowywał tę mało pochlebną opinię dla siebie.

Obaj mężczyźni padli sobie na krótko w ramiona, po czym Hugo

cofnął się o krok i wyszeptał:

— Pojechałem przodem. Król przybędzie za kilka minut.

— Bogu niech będą dzięki — odparł Lawrence z nieukrywaną ulgą i

chusteczką starł krople potu z czoła. Hugo patrzył badawczo ponad

ramionami Lawrence'a i potrząsał głową.

— Cicho tu jak w mauzoleum — wyszeptał. — Nie wykorzystałeś okazji do

zabawienia gości? Lawrence spojrzał zmieszany na swego przyjaciela.

— Zabawić? Hugo, tylko krwawe ofiary ludzkie mogłyby sprawić

przyjemność tym barbarzyńcom.

— Widocznie twoje poczucie humoru pomogło ci opanować tę okropną

sytuację.

-Ja nie żartuję — odrzekł baron. — Tobie też przejdzie ochota do śmiechu,

kiedy zrozumiesz, jak wybuchowa jest sytuacja. Winchesterowie nie

przybyli tu po to, by wręczyć prezenty... są uzbrojeni, jakby szli na wojnę.

- Hugo z niedowierzaniem potrząsał głową, ale Lawrence nie zwracał na to

uwagi i kontynuował: Usiłowałem namówić ich do odłożenia broni, ale bez

powodzenia. Nie są bynajmniej w świątecznym nastroju.

— Eskorta królewska błyskawicznie ich rozbroi — wy- mruczał Hugo i po

chwili zastanowienia dodał: — Niech będę przeklęty, jeżeli dopuszczę do

tego, by nasz król wkroczył na tak wrogą arenę. To wesele, a nie pole bitwy.

Hugo udowodnił, jak skuteczne mogą być jego groźby.

Winchesterowie odłożyli broń w rogu sali, gdy rozgniewany adiutant króla

wydał stosowny rozkaz i gwardia królewska otoczyła gości kołem. Nawet

ci nieliczni St. Jamesowie, którzy byli uzbrojeni, posłuchali jego wezwania

— ale dopiero wówczas, gdy gwardziści na rozkaz Hugona założyli strzały

na cięciwy łuków i trzymali je w gotowości. Nikt nie uwierzy w tę historię,.

jeżeli mu ją opowiem, pomyślał Lawrence i poczuł zadowolenie, że król

Jerzy nie ma pojęcia, jak trudno było troszczyć się o jego bezpieczeństwo.

Kiedy król Anglii wkroczył do wielkiej sali, gwardziści opuścili łuki,

ale strzały trzymali w pogotowiu, by w każdej chwili, gdyby to było

konieczne, móc zacząć strzelać. Biskup podniósł się ze swojego krzesła,

wykonał przed królem formalny ukłon i gestem zaproponował mu swoje

miejsce.

Dwóch obładowanych aktami i dokumentami adwokatów królewskich nie

odstępowało Jerzego na krok. Lawrence odczekał, aż monarcha usiądzie, po

czym ukląkł przed nim i donośnym, grzmiącym głosem potwierdził swoją

przysięgę wierności. Miał nadzieję, że jego słowa nakłonią gości do

okazania królowi szacunku w podobny sposób. Król skłonił się i oparł swe

wielkie dłonie na kolanach.

— Jesteśmy z was bardzo zadowoleni, baronie Lawrence — powiedział. —

Jesteśmy przecież cenionym przez naród królem i władcą wszystkich

poddanych, nieprawdaż?

Lawrence był przygotowany na to pytanie. Król często się tak określał

i z lubością słuchał potwierdzenia ze strony swoich poddanych.

— Tak, mój panie, jesteście cenionym przez naród królem i władcą

wszystkich poddanych.

— Dobry chłopiec — wyszeptał król i dotknął prawie łysej czaszki

Lawrence'a.

Baron poczerwieniał z zakłopotania. Król traktował go jak

niedoświadczonego pachołka, a on rzeczywiście czuł się wtedy jak

niedoświadczony pachołek.

— Podnieście się, baronie Lawrence, i pomóżcie mi dopilnować tej ważnej

sprawy — rozkazał król.

Lawrence zrobił natychmiast to, czego od niego żądano. Kiedy z bliska

obserwował Jerzego, musiał się powstrzymywać, by nie pokazać po sobie

zaskoczeni. We wcześniejszych latach król wyglądał względnie dobrze, ale

czas nie obszedł się z nim łaskawie. Jego policzki stały się pełniejsze, a

przez twarz przebiegały głębokie zmarszczki. Grube worki pod oczami

świadczyły o wyczerpaniu. Nieskazitelnie biała peruka z loczkami po

bokach podkreślała jeszcze nienaturalną bladość twarzy.

Król wyczekująco uśmiechał się do swego wasala. Lawrence także

odpowiedział uśmiechem, zdumiony tym niepotrzebnym wyrazem

Garwood Julie - 03 Podarunek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: