Tamborini Alain - Kobieta intymna.doc

dr alain tamborini

kobieta intymna

1. Wstęp Niegdyś zada niem medycyny było leczenie chorób, przede wszystkim tych groźnych. Dziś jej ambicje są większe. Nie tylko leczy i często uzdrawia ludzi mniej lub bardziej chorych, lecz odgrywa także rolę edukacyjną i prewencyjną oraz podnosi jakość naszego codziennego życia. W tym kierunku zmierza też nowoczesna ginekologia i tylko od ciebie zależy, czy z tego skorzystasz. Ginekologia współczesna pozwala ci w pełni i bez obaw przeżywać twoją kobiecość, korzystać z niej. Leczy bóle miesiączkowe, łagodzi fizyczne i psychiczne dolegliwości przedmiesiączkowe, reguluje płodność i pozwala planować ciążę. Uwalnia od uderzeń gorąca i suchości pochwy, które związane są z menopauzą. Znieczulenie dożylne i nadoponowe pozwala na poród bez bólu, zapłodnienie |in |vitro daje szansę zajścia w ciążę kobietom jeszcze niedawno skazanym na trwałą niepłodność. Jednak tym, co najbardziej zmieniło się w medycynie, są sami chorzy oraz stosunki pacjent - lekarz. Dziś obie strony są bardziej otwarte, gotowe do dialogu. Ginekologia pomaga w zrozumieniu i pokonaniu trudności stojących na drodze każdej kobiety, może też uczynić twe życie wygodniejszym i przyjemniejszym. Możesz dzięki niej zyskać pewność siebie, nie tracąc jednocześnie kobiecości. W tej książce wiele miejsca poświęcono zapobieganiu i badaniom. Niestety, wiele kobiet nie chodzi do lekarza i nie może w ogóle z tych osiągnięć korzystać. Jeśli po lekturze tej książki choć jedna z nich podda się badaniom, uznam, że moja praca nie była daremna. Książkę tę dedykuję moim nauczycielom z Wydziału Medycyny, którzy przekazali mi swą cenną wiedzę. Dedykuję ją także tym licznym kobietom, które mi zaufały i nadały mej wiedzy wymiar ludzki. Ta książka - podróż do wnętrza kobiecości, prowadzi cię na spotkanie z twoim ciałem, pozwala je odkrywać. Wszystkie sprawy są w niej potraktowane szczerze i bez fałszywego wstydu. Mam nadzieję, że książka ta pozwoli ci lepiej zrozumieć własne ciało i korzystać z jego intymnych właściwości, które są zarazem atutem kobiety. Ii. Rytmy intymne Poznać własne ciało Jesteś kobietą, masz kobiece ciało, ale czy jesteś pewna, że znasz je dobrze? Czy umiałabyś opisać i dokładnie umiejscowić wszystkie organy? Większość mężczyzn i część kobiet słabo zna anatomię i fizjologię kobiety. Niewiedza może powodować niepokój, lęki czy nieporozumienia. Ciągle jeszcze zbyt wiele kobiet uważa własne narządy płciowe za coś brzydkiego, odstręczającego i niechętnie podejmuje próby ich poznawania. Rozdział ten jest poświęcony lepszemu poznaniu twojego ciała i jego ważnych funkcji intymnych. Wyjaśnia, w jaki sposób przebiega badanie ginekologiczne. Kobiety często powodowane wstydem lub zażenowaniem nienawidzą wizyt u ginekologa i starają się ich za wszelką cenę unikać. Dla niektórych konsultacja ginekologiczna stanowi ciężką próbę, którą odsuwają od siebie tak długo, jak się da. W rezultacie chodzą do ginekologa niezwykle rzadko i tylko z wyraźnej konieczności i pozbawiają się same skutecznych metod prewencyjnych lub sposobów wykrywania chorób, które dzisiejsza medycyna oddaje do ich dyspozycji. Anatomia i fizjologia Intymna anatomia kobiety Przyjrzyj się własnemu ciału. Twoje kształty różnią się zdecydowanie od męskich: masz rozwinięte piersi, twoje biodra są szersze niż ramiona, mięśnie masz słabsze, kończyny dłuższe i krótszy tułów, tłuszcz rozkłada się inaczej, schodzi w dolne partie ciała, w okolice bioder, pośladków i ud, owłosienie jest mniej obfite i inaczej rozmieszczone. Może ono być bardzo różnorodne, w zależności od mniejszej lub większej wrażliwości na hormony płciowe, określone przez pochodzenie etniczne i dziedzictwo genetyczne. Chęć poznania własnego ciała, a w szczególności własnej intymnej anatomii nie jest niczym wstydliwym. Obejrzyj zewnętrzną część swoich narządów płciowych. Srom Termin ten obejmuje wszystkie zewnętrzne narządy płciowe. Umieszczony pomiędzy udami, jest ograniczony z jednej strony łonem, z drugiej zaś kroczem, niewielką strefą oddzielającą odbyt od szpary sromowej. Łono Zwane ładniej wzgórkiem łonowym lub wzgórkiem Wenus, jest niewielką "poduszeczką" pokrytą włosami, po bokach ograniczoną fałdami pachwinowymi. Owłosienie łonowe u kobiety ma kształt trójkąta o podstawie skierowanej ku górze. U mężczyzny jest ono przedłużone w stronę pępka i ma kształt rombu. Szpara sromowa Jest to szpara otoczona z obu stron wargami sromowymi większymi, dwoma fałdami skóry, zazwyczaj zbliżonymi do siebie, pokrytymi z zewnątrz włosami łonowymi. Rozchylając je, można zauważyć dwie inne fałdy bardziej delikatnej skóry, w kolorze różowym lub brunatnym, nie pokryte włosami: są to wargi sromowe mniejsze. Łączą się one w części przedniej, na wysokości łechtaczki i zawierają dużą ilość gruczołów łojowych, których wydzielina zwilża skórę. Wydzielina ta, wraz z wydzieliną pochwy i gruczołów warg sromowych większych, tworzy środowisko ochronne dla narządów płciowych i nadaje im charakterystyczy zapach. Wielkość warg sromowych mniejszych jest u każdej kobiety inna; czasami są ukryte za większymi wargami sromowymi, czasami, wbrew nazwie, mogą być od nich nawet większe. Łechtaczka (clitoris) Jej łacińska nazwa pochodzi od słowa "klucz". Jest to niewielki, 2-3 centymetrowy cylinder, zakończony niewielkim zgrubieniem, żołędzią łechtaczki. Jej liczne zakończenia nerwowe powodują, że stanowi ona podstawowy i niczym niezastąpiony element na drodze do przyjemności seksualnej kobiety. Złączenie mniejszych warg sromowych, tuż nad żołędzią łechtaczki, tworzy rodzaj kapturka. Ujście cewki moczowej Po rozchyleniu mniejszych warg sromowych widać przedsionek, w którym jest ujście cewki moczowej. Znajduje się ono około trzy centymetry za łechtaczką: cewka moczowa, którą wydostaje się mocz z pęcherza moczowego, jest u kobiety bardzo krótka, mierzy około trzy centymetry. Błona dziewicza (hymen) Jest to niewielka, bardzo elastyczna błona, otaczająca ujście pochwy, z otworem, przez który wydostaje się krew miesiączkowa. U dziewicy, nawet jeśli błona dziewicza jest nietknięta, istnieje możliwość stosowania tamponów niewielkich rozmiarów. W czasie pierwszego, całkowitego stosunku seksualnego cienka błona ulega rozerwaniu. Ale zdarza się, że nawet po porodzie wokół ujścia pochwy pozostają strzępki błony dziewiczej. Po obu stronach przedsionka, przy wejściu do pochwy, znajdują się gruczoły Bartholina (nie możesz ich zauważyć), wytwarzające wydzielinę, która nawilża pochwę w trakcie stosunku seksualnego. Pochwa Chociaż widoczne jest tylko ujście pochwy, można zbadać przy pomocy palca także jej wnętrze. Jest to umięśniony przewód o długości 10 centymetrów, który łączy przedsionek z macicą. Pochwa znajduje się w podbrzuszu, między cewką moczową i odbytnicą. Jest wąska przy wejściu, następnie rozszerza się, by zakończyć się sklepieniem pochwy na wysokości szyjki macicy. Jest bardzo elastyczna, co jest szczególnie przydatne w trakcie stosunków seksualnych i porodu. Wydzieliny błony śluzowej pochwy tworzą tu środowisko ochronne i stale wilgotne. Szyjka macicy Jest to najniżej leżąca część macicy, umieszczona w głębi pochwy; jest zaokrąglona i przypomina nieco czubek nosa. Na jej końcu znajduje się ujście szyjki, przez które przedostaje się zarówno krew miesiączkowa, jak i plemniki podążające na spotkanie jajeczka. W czasie porodu szyjka bardzo się rozciąga. Trzon macicy Macica jest narządem mięśniowym w kształcie gruszki. Znajduje się w podbrzuszu, między pęcherzem moczowym i odbytnicą. Zazwyczaj ma około 8 centymetrów długości, 5 centymetrów szerokości i 2-3 centymetry grubości, waży zaś nie więcej niż 50 gramów. Można by było zmieścić ją w dłoni. Jej oś podłużna jest w większości wypadków skierowana ku przodowi. W jednym przypadku na pięć może być skierowana do tyłu. Może tak być od urodzenia, choć czasami macica zmienia ułożenie po porodzie. Macica jest bardzo elastycznym i rozciągliwym mięśniem. W czasie ciąży zwiększa swoją wagę i objętość aż stukrotnie. Jest organem-receptorem dla wszystkich hormonów jajnikowych, jej jama pokryta jest śluzówką, błoną śluzową, która przechodzi liczne zmiany w trakcie cyklu miesiączkowego i przygotowuje się do zagnieżdżenia jajeczka. Jeśli nie dochodzi do zapłodnienia, złuszczanie się śluzówki powoduje miesiączkę. Jajowody Po obu stronach dna macicy znajdują się jajowody. Są to cienkie przewody mięśniowe długości około 12 centymetrów, które łączą jamę macicy z jajnikami. Zakończone są rozszerzoną i strzępiastą częścią, lejkiem jajowodu (tak zwane trąbki Fallopa), przeznaczonym do przyjmowania jajeczka po owulacji. Wewnątrz są one pokryte małymi rzęskami, które, dzięki wykonywanym ruchom, pomagają przemieszczaniu się jajeczka w stronę macicy. Jajowód jest też miejscem, gdzie plemnik zapładnia jajeczko. Jajniki Umiejscowione w podbrzuszu, po obu stronach macicy, w pobliżu lejków jajowodu, jajniki są żeńskimi gruczołami płciowymi. Swoim kształtem przypominają spore migdały. Co miesiąc wytwarzają jedno jajeczko oraz żeńskie hormony płciowe: estrogeny i progesteron. Intymna anatomia mężczyzny Narządy płciowe u mężczyzny są dobrze widoczne. Kość łonowa jest pokryta owłosieniem, którego powierzchnia w kształcie rombu sięga aż do pępka. Penis (członek) Miękki i zwisający w stanie spoczynku, szybko przechodzi w stan erekcji podczas pobudzenia seksualnego. Zakończony zgrubieniem, tak zwaną żołędzią, członek składa się z ciał jamistych i ciała gąbczastego, które napełniając się krwią powodują erekcję. Członek jest powleczony cienką, ruchomą skórą koloru brunatnego, łatwo się przesuwającą i pozwalającą na odsłonięcie żołędzi w czasie erekcji. Fałd skóry znajdujący się na wysokości żołędzi zwany jest napletkiem. Na szczycie żołędzi znajduje się zakończenie cewki moczowej, kanaliku, przez który wydostaje się mocz, a w czasie wytrysku - sperma. Moszna To osłona jąder. Skóra, która je pokrywa, jest cienka, elastyczna, rozciągliwa i słabo owłosiona. Jądra Są to męskie gruczoły płciowe; wytwarzają plemniki i męski hormon płciowy - testosteron. Są organem parzystym i znajdują się wewnątrz worka mosznowego. Mają kształt owalny i mierzą około 5 centymetrów długości i 3 centymetry szerokości. Są bardzo wrażliwe na dotyk. Zawierają kanaliki nasienne, produkujące plemniki. Kanaliki nasienne zwijają się w kształt hełmów (najądrze), nakrywających jądro i przechodzących w nasieniowody, które kierują się w stronę cewki moczowej. Po drodze nasieniowody napotykają wydzieliny z pęcherzyków nasiennych. Prostata Znajduje się pod pęcherzem moczowym, przed odbytnicą. Jest zwarta, otacza cewkę moczową i bierze udział, poprzez swoje wydzieliny, tak jak pęcherzyki nasienne, w produkcji spermy. Intymna fizjologia kobiety Cykl miesiączkowy można nazwać "symfonią hormonalną". Wymaga on doskonałego współdziałania trzech "poziomów": - "poziomu zarządzania": podwzgórze i przysadka - "poziomu przenoszenia": jajniki - "poziomu wykonania": narządy-receptory: macica, pochwa i piersi. 1. "Poziom zarządzania": podwzgórze Jest to niewielki twór znajdujący się u podstawy mózgu. Tu właśnie rodzą się wszystkie nasze zachowania. Działa on jak bardzo dokładny zegarek i wydziela hormon LH-RH zwany gonadoliberyną, przekazujący wszelkie rozkazy przysadce, niewielkiemu gruczołowi, z którym jest połączony. Przysadka wydziela hormony przysadkowe zwane gonadotropinami, które rządzą funkcją jajników. Są dwa rodzaje gonadotropin: - FSH - folitropina, która stymuluje rozwój pęcherzyków jajnikowych i przygotowuje jajniki do działania LH; - LH - hormon luteinizujący, który wpływa na owulację i kontroluje czynność hormonalną ciałka żółtego. Ponadto przysadka wytwarza |prolaktynę, hormon, który oddziaływuje na wzrost gruczołów sutkowych i pobudza wydzielanie mleka. Na podwzgórze oddziaływują hormony płciowe, które, w zależności od ich ilości, stymulują lub hamują wytwarzanie LH-RH. Jest ono także poddane działaniu środowiska, sposobu odżywiania i ogólnego stanu zdrowia poprzez niewielkie cząsteczki, przenoszące informacje do mózgu - neuroprzekaźniki. 2. "Poziom przenoszenia": jajniki Jajniki spełniają dwie funkcje: wydzielają hormony płciowe (estrogeny i progesteron) i wydalają co miesiąc jedno jajeczko. Zawierają dużą ilość maleńkich pęcherzyków, a w każdym z nich znajduje się jajeczko. Od momentu osiągnięcia dojrzałości płciowej, pod wpływem układu podwzgórze - przysadka, tylko jeden z pęcherzyków jednego z dwóch jajników będzie się co miesiąc rozwijał w trakcie cyklu miesiączkowego. W trakcie wzrostu i dojrzewania, trwającego przez całą pierwszą połowę cyklu, zwaną też fazą pęcherzykową, pęcherzyk pęka i uwalnia jedno jajeczko: jest to wydalenie jajeczka, czyli |owulacja (|jajeczkowanie). Rozwijając się, pęcherzyk wytwarza hormony, estrogeny, czyli folikulinę, które uwolnione do krwiobiegu, będą oddziaływały z odległości na narządy-receptory (macicę, pochwę i piersi). Po owulacji pęknięty pęcherzyk przekształca się i tworzy rodzaj małego gruczołu, zwanego ciałkiem żółtym. Ta część cyklu nazywana jest fazą lutealną (ciałka żółtego). Oprócz estrogenów ciałko żółte wydziela wówczas progesteron, hormon macierzyństwa, którego podstawowym zadaniem jest przygotowanie błony śluzowej macicy do przyjęcia jajeczka. W przypadku zapłodnienia ciałko żółte w dalszym ciągu wydziela hormony i pomaga w podtrzymywaniu ciąży przez pierwsze trzy miesiące. Jeśli do zapłodnienia nie dochodzi, żywot ciałka żółtego trwa 12 dni, po upływie których zanika. Poziom hormonów opada, występuje miesiączka. Nowy pęcherzyk zaczyna rosnąć, rozpoczyna się nowy cykl. 3. "Poziom wykonywania": narządy-receptory Wytwarzane, a następnie uwalniane do organizmu hormony jajnikowe działają z odległości na specyficzny rodzaj receptorów, znajdujących się w niektórych narządach-receptorach. Koncentracja receptorów w tych narządach może być inna u każdej kobiety. Tak jak jajniki, narządy-receptory przechodzą przez określony cykl, są bowiem lustrzanym odbiciem działania estrogenów i progesteronu. Pochwa W pochwie estrogeny stymulują działalność komórek powierzchniowych, natomiast progesteron ułatwia pojawienie się komórek przejściowych, które można zauważyć w wymazie z pochwy. Elastyczność, wilgotność i odżywienie pochwy zależą od jej nasycenia estrogenami. W okresie menopauzy, kiedy wydzielanie estrogenów zmniejsza się, błona śluzowa pochwy ma tendencję do wysychania i stopniowego zaniku. Macica W pierwszej części cyklu, pod wpływem estrogenów, błona śluzowa macicy rozrasta się, a gruczoły szyjki macicy wytwarzają przejrzysty i lepki śluz, niezbędny dla poruszania się plemników. W drugiej części, pod wpływem progesteronu, błona śluzowa macicy ulega przemianom i jest gotowa przyjąć zapłodnione jajeczko, śluz gęstnieje i staje się dla plemników nieprzenikalny. Jeśli nie nastąpiło zapłodnienie, stopniowe złuszczanie się błony śluzowej macicy w ciągu kilku dni powoduje pojawienie się miesiączki. Piersi Estrogeny ułatwiają rozwój przewodów mlecznych, zaś progesteron pozwala na rozwój gruczołów mlecznych. Oprócz podstawowego oddziaływania na te główne narządy-receptory, hormony jajnikowe mogą także wywierać wpływ na zatrzymanie wody w organizmie, na stan skóry, a także na centralny układ nerwowy. Estrogeny mogą działać podniecająco, co tłumaczy pewne podrażnienie w okresie przedmiesiączkowym, podczas gdy progesteron ma działanie uspokajające, łagodzące. Poprzez swoje działanie podnoszące temperaturę ciała progesteron jest odpowiedzialny za skok temperatury, który można zauważyć na wykresie temperatury w momencie owulacji. Estrogeny i progesteron działają więc w niektórych dziedzinach wspólnie, w innych zaś wzajemnie się sobie przeciwstawiają. W trakcie normalnego cyklu między działaniami obu typów hormonów zachowana jest równowaga. Na tej równowadze opiera się twoje ogólne dobre samopoczucie. Istnieje możliwość zmierzenia poziomu hormonów przysadkowych i jajnikowych we krwi w trakcie całego cyklu miesiączkowego. Trzeba zdać sobie sprawę, że między tymi trzema poziomami istnieje stała łączność. Delikatny zegar hormonalny bezustannie otrzymuje informacje pochodzące z innych układów wydzielania wewnętrznego i z otoczenia, a także sam je przesyła. Fizjologia pochwy i higiena intymna Pochwa jest narządem-receptorem, zależnym od działania hormonów, który podczas każdego cyklu miesiączkowego znajduje się pod wpływem hormonów jajnikowych - estrogenów i progesteronu, a jeśli stosujesz antykoncepcję doustną, hormonów syntetycznych, które zawiera twoja pigułka. Powiedzieliśmy już, że pod wpływem estrogenów komórki gruczołowe szyjki macicy wydzielają śluz, którego ilość i płynność zwiększa się w trakcie pierwszej części cyklu, jest maksymalna w chwili owulacji, czyli w połowie cyklu, a następnie dąży do zaniku. Śluz ten można najlepiej porównać do białka kurzego jajka. Niektóre kobiety nie zauważają go prawie wcale, niektóre zaś odnoszą się do niego z lękiem, ponieważ jego obfitość sprawia, że w czasie owulacji muszą czasem stosować wkładki higieniczne dla ochrony bielizny. To zjawisko przesiąkania, jakby pocenia się pochwy jest regulowane cyklicznym przenikaniem hormonów (maksymalne w okolicach owulacji), a także podnieceniem seksualnym, które gwałtownie zwiększa ilość śluzu. W pochwie istnieje prawie stale pochwowa flora bakteryjna o zmiennym składzie. Składa się ona z wielu różnych bakterii, z których najważniejsze zwane są pałeczkami Döderleina (można spotkać się z tą nazwą na wynikach niektórych analiz laboratoryjnych). Żywią się one glikogenem, cukrem znajdującym się w komórkach przejściowych i przekształcają go w kwas mlekowy, odpowiadający za naturalną kwasowość pochwy. Ta stała kwasowość powoduje, że pochwa jest odporna na niektóre bakterie z zewnątrz. Co widzi ginekolog badając cię przy pomocy wziernika? Na początku cyklu - śluz z szyjki macicy, który stopniowo staje się bardziej ciągliwy. Po owulacji rodzaj białych upławów, bardziej gęstych, białawych, o zmiennej ilości, które nie są lepkie, nie wydzielają nieprzyjemnego zapachu i nie są podrażniające. Jakie wydzieliny są uznawane za normalne i nie powinny nikogo niepokoić. Wilgotna pochwa nie jest objawem choroby, tak jak usta, w których jest ślina. Podobnie jak wnętrze ust, pochwa nie powinna być przedmiotem nieodpowiedniej toalety. Jest to zresztą organ "samooczyszczający się" i tak powinien być traktowany. Problem polega na tym, że jest bardziej dostępny niż inny naturalny przewód (gardło, nos, odbyt) dla fanatyków higieny intymnej. Płukania pochwy, czasami wykonywane przy użyciu zbyt silnych środków, mogą zniszczyć fizjologiczną florę bakteryjną pochwy, w tym jej kwasowość i w ten sposób dać szansę groźnym bakteriom. Codzienna toaleta przy użyciu wody i mydła, z wyjątkiem szczególnych okoliczności wystarczy, by pochwa była czysta. Niektóre kobiety skarżą się na "specyficzny zapach": jest rzeczą normalną, że pochwa i srom mają własny, szczególny zapach. Nie jest on jednak zauważalny dla otoczenia i nie usprawiedliwia używania środków myjących, zawierających detergenty, których używają i nadużywają niektóre kobiety. Jeśli ginekolog nie zaleci ci specjalnego środka, zwykłe mydło, nie perfumowane, nie powodujące alergii, jest wystarczającym środkiem do zachowania higieny. Kobiety, które chciałyby mimo to traktować tę część ciała ze szczególną atencją, mogą używać mydła przetłuszczonego. Ginekolog i ty: wizyta u lekarza Nie bój się wizyty u lekarza. Samo badanie nie jest bolesne i stanowi tylko niewielką część wizyty. Wiele kobiet, obawiając się badania, odkłada przez wiele miesięcy pierwszą wizytę u ginekologa, a potem wraca do niego już spokojniej i z pełnym zaufaniem. Ginekolodzy zauważają zresztą, że często zdarzają się pacjentki, które odkładają wielokrotnie lub nie przychodzą w ogóle na zamówioną wcześniej pierwszą wizytę. Sytuacja zmienia się radykalnie po tej pierwszej wizycie, kiedy poznają ginekologa i dowiadują się, na czym polega badanie. Rak u kobiety: skóra (4,9%); usta i krtań (1,3%); płuca (2,9%); piersi (27,5%); żołądek (4,5%); przewód pokarmowy (16,5%); drogi moczowe (5%); narządy płciowe (23,2%); krew (5,7%); Piersi oraz narządy płciowe stanowią ponad 50 procent przypadków lokalizacji raka u kobiet; inne miejsca (8,5%) Twój ginekolog Tak jak w innych specjalnościach, w ciągu ostatnich lat znacznie zwiększyła się liczba ginekologów. Chociaż lekarze mieszkają w większości wypadków w dużych miastach, każda kobieta ma możliwość odwiedzenia ginekologa w pobliżu swojego miejsca zamieszkania. Niektórzy zajmują się ginekologią i położnictwem, inni tylko ginekologią. Każdy ginekolog potrafi rozwiązać codzienne problemy kobiety, uciążliwe dla jej życia płciowego. Jeśli okaże się, że twoje kłopoty zdrowotne są poważniejsze, możesz skonsultować się ze specjalistą w danej dziedzinie ginekologii. Ginekolog jest przede wszystkim lekarzem, ale jest także kobietą lub mężczyzną, któremu powierzysz pewne szczegóły swojego życia intymnego i seksualnego, ponieważ nierzadko musi o nie zapytać. Ważne jest więc, byś była z nim w dobrych stosunkach. Dobry ginekolog to ten, który poświęci ci uwagę, u którego będziesz się czuła swobodnie i w stosunku do którego będziesz miała to nieokreślone, magiczne uczucie - zaufanie. Musisz móc powiedzieć swojemu ginekologowi wszystko bez obawy. Jak każdy lekarz, ginekolog jest zobowiązany do zachowania tajemnicy lekarskiej i musi dać dowody, że jest dyskretny i potrafi zatrzymać dla siebie wszystkie własne spostrzeżenia oraz informacje, które otrzyma od ciebie. Musi, na przykład, lecząc matkę i córkę, nie ujawnić matce, co wie o pierwszych doświadczeniach seksualnych córki. W przypadku choroby wenerycznej będzie czasami musiał leczyć kobietę, jej kochanka i męża, nie powodując małżeńskiego trzęsienia ziemi. Nigdy nie powinnaś traktować ginekologa jak sędziego, ale jako sprzymierzeńca, bez względu na to, jak wygląda twoje życie prywatne. Ginekolog musi pozostać neutralny i powstrzymać się od moralizatorskich uwag. Mam tu na myśli zwłaszcza sytuację młodych kobiet, które przychodzą w sprawie przerwania ciąży i często są w bardzo złym stanie psychicznym. Czasem jednak lekarz może, a nawet musi przestrzec pacjentkę przed zagrożeniem chorobą, gdy ma ona licznych partnerów lub przed niebezpieczeństwami wynikającymi z wielokrotnych przerwań ciąży, ale może to zrobić tylko z medycznego punktu widzenia. Oprócz kompetencji lekarskiej, ginekolog musi posiadać kilka podstawowych zalet czysto ludzkich. Musi umieć podnieść na duchu i wyjaśnić wszystko młodej dziewczynie, której wydaje się, że jest nienormalna, ponieważ nic nie czuła w czasie pierwszego stosunku, kobiecie, która zauważyła niespodziewane krwawienie między miesiączkami, chociaż bierze pigułkę, czy też dziewczynie, która odkryła, że w piersi ma guz. Jak wybrać ginekologa? Możesz poradzić się swojego lekarza internisty lub farmaceuty, koleżanek czy przyjaciółki, która już znalazła odpowiedniego lekarza. Jestem pewien, że znajdziesz niedaleko dobrego lekarza, swojego ginekologa. Przed wizytą Aby jak najlepiej wykorzystać wizytę u lekarza, należy się do niej przygotować. Zanotuj więc sobie wszystko to, co cię niepokoi i pytania, jakie zamierzasz zadać ginekologowi. Zapisz datę ostatniej miesiączki i daty ewentualnych krwawień, które wystąpiły między miesiączkami. Jeśli przechodziłaś jakieś kuracje ginekologiczne, przypomnij sobie, jakie brałaś lekarstwa, kiedy to było, czas trwania kuracji, jej skuteczność i czy dobrze tolerowałaś przepisane lekarstwa. Jeśli brałaś już pigułkę, podaj lekarzowi jej nazwę i okres, w jakim ją przyjmowałaś. Jeśli zmieniłaś rodzaj pigułki, zapisz także, dlaczego ją zmieniłaś. Nie zapomnij też o wynikach analiz laboratoryjnych (wymazy, biopsje, badania krwi, cytologie) oraz zdjęć rentgenowskich macicy czy piersi, nawet jeśli nie są najnowsze. Jeśli lekarz zauważy jakąś anomalię, na przykład mikrozwapnienie przy badaniu mammograficznym (radiografia sutka), dobrze jest, jeśli będzie mógł obejrzeć zdjęcia nawet sprzed 5-6 lat, aby ocenić, czy anomalia istniała już wtedy, czy też pojawiła się między dwoma badaniami. Najlepiej byłoby, gdybyś założyła sobie w domu specjalną teczkę, w której będziesz przechowywać wszystkie wyniki badań ginekologicznych, w kolejności chronologicznej. Nie wyrzucaj niczego, nawet starych wyników. Jeśli przechodziłaś inne kuracje, zanotuj je także - niektóre z nich mogą mieć uboczny wpływ na sferę intymną. Zamów wizytę nieco wcześniej, zwłaszcza jeśli twój ginekolog cieszy się dużą popularnością. Pozwoli ci to wybrać dzień i godzinę, która najbardziej ci odpowiada. Unikaj okresu zbliżającej się miesiączki, który tym łatwiej jest ci określić, jeśli bierzesz pigułkę antykoncepcyjną. W przypadku poważnej lub nagłej dolegliwości zadzwoń do swojego ginekologa. Wysłucha cię i udzieli rady lub przyjmie jeszcze tego samego dnia, jeśli okaże się to konieczne. U ginekologa Nadszedł dzień zamówionej wizyty i czekasz przed gabinetem lekarza. Jeśli przyszłaś trochę wcześniej i masz chwilkę czasu, wybierz się do toalety, ponieważ badanie ginekologiczne powinno być przeprowadzone przy pustym pęcherzu (z wyjątkiem badania ultrasonograficznego). Oto twoja kolej. Ginekolog na początku pyta, co cię do niego sprowadza. Zaufaj mu od razu i powiedz o wszystkim bez obaw. Wizyta u ginekologa zawsze zaczyna się od rozmowy, w trakcie której lekarz zada ci serię pytań. Niektóre mogą cię zdziwić, inne zdenerwować, ponieważ może ci się wydać, że nie mają związku ze sprawą, która cię tu przywiodła. Musisz jednak zrozumieć, że lekarz traktuje twój organizm jako całość i nie może zajmować się narządami płciowymi, nie mając pojęcia o podstawawych dolegliwościach fizycznych i psychicznych. Zakłócenie równowagi umysłowej lub uczuciowej może spowodować problemy natury ginekologicznej. Na przykład stres psychiczny często powoduje okresowe zatrzymanie miesiączki. Ginekolog zada ci najpierw kilka pytań o choroby w twojej rodzinie, ponieważ niektóre z nich, jak cukrzyca, anomalie lipidowe czy choroby wieńcowe, mogą być dziedziczne. Ponadto, jeśli u kobiet w twojej rodzinie zdarza się mastopatia lub rak piersi, zagrożenie wystąpieniem tej samej choroby u ciebie jest statystycznie wyższe niż u innych. Lepiej więc, byś zachowała większą ostrożność. Wiek, w którym u twojej matki lub sióstr nastąpiła menopauza, jest dla ciebie wskaźnikiem, kiedy w twoim wypadku dojdzie do zatrzymania miesiączki, ponieważ są rodziny, w których menopauza występuje wcześniej, w innych zaś później. Twoja medyczna przeszłość ma także duże znaczenie. Opowiedz lekarzowi o przebytych chorobach, na które byłaś leczona. Na przykład nadciśnienie tętnicze jest przeciwwskazaniem do przyjmowania pigułki antykoncepcyjnej. Nie zapomnij też powiedzieć ginekologowi, jeśli byłaś leczona przez psychiatrę z powodu depresji nerwowej. Jeśli przechodziłaś zabiegi czy operacje chirurgiczne, zwłaszcza jeśli były to zabiegi ginekologiczne, byłoby dobrze, gdybyś przyniosła lekarzowi kartę informacyjną ze szpitala, jeśli masz ją w domu. Czy już rodziłaś i jakie były okoliczności porodów. Wiadomo bowiem, że trudne porody (duże dzieci, porody kleszczowe, pęknięcie krocza) mogą odegrać ważną rolę w późniejszych przypadkach opuszczania się narządów lub nietrzymania moczu przy wysiłku. Z jaką regularnością występują i jakie są twoje miesiączki (obfite, długotrwałe, bolesne, poprzedzone objawami przedmiesiączkowymi)? Czy zdarzają się krwawienia między miesiączkami? Jaką metodę antykoncepcyjną stosujesz, jakie stosowałaś poprzednio? Czy były one dobrze tolerowane? Czy masz regularne stosunki seksualne? Jeśli chcesz, możesz powiedzieć swojemu ginekologowi o ewentualnych problemach seksualnych: suchość pochwy, bolesność w czasie stosunków, brak pożądania, nieporozumienia małżeńskie. Jeśli nie masz ochoty opowiadać o prywatnej stronie twojego życia, a problemy seksualne nie są głównym powodem twojej wizyty, ginekolog nie powinien naruszać twojej intymności. Również twój styl życia jest istotną informacją dla lekarza: otoczenie rodzinne, towarzyskie, zawodowe oraz np. trudny, stresujący charakter twojej pracy. Higiena życia i sposób odżywiania są również ważne dla ginekologa (czy palisz, uprawiasz sporty, gimnastykę). Badanie ginekologiczne Powtórzmy raz jeszcze: samo badanie nie jest bolesne i nie trwa dłużej niż kilka minut. Odbywa się zazwyczaj w osobnym pomieszczeniu lub miejscu oddzielonym parawanem lub ścianką działową. Lekarz zaczyna od ogólnego badania, pyta o twój wzrost, wagę, ciśnienie tętnicze, choroby żył. Następnie musisz ułożyć się na specjalnym fotelu ginekologicznym, z rozszerzonymi nogami, wkładając stopy w uchwyty przypominające strzemiona. Ginekolog bada najpierw okolice sromu. Szybkie badanie wystarcza czasem, by rozpoznać grzybicę sromu, schorzenie występujące bardzo często, kiedy łatwo zauważyć, że srom jest zaczerwieniony, podrażniony. Potem lekarz bierze do ręki wziernik. Jest to metalowy przyrząd, przypominający kształtem kaczy dziób, składający się z dwóch zaokrąglonych elementów. Wziernik występuje w kilku rozmiarach, można go więc dostosować do twojej anatomii (istnieją też specjalne wzierniki dla dziewic). Lekarz wprowadza delikatnie wziernik do pochwy, rozsuwając większe i mniejsze wargi sromowe, tak aby nie uczynić ci krzywdy. Wziernik wprowadzany jest w formie zamkniętej, a otwierany jest dopiero w pochwie, dzięki specjalnej wewnętrznej śrubie. Rozwiera on ścianki pochwy i pozwala zobaczyć wnętrze pochwy i szyjkę macicy. Lekarz może teraz zbadać stan szyjki macicy, zauważyć ewentualny stan zapalny, upławy. Lekarz dokonuje wówczas pobrania niezbędnych próbek: wymazu wydzieliny z szyjki macicy i pochwy przy pomocy wąskiej drewnianej szpatułki, zaś upławów - niewielkim wacikiem. Niektóre kobiety chcą obejrzeć swoją szyjkę macicy (jest to popularne w Stanach Zjednoczonych). Wielu ginekologów ma więc odpowiednie lusterko, które pozwoli ci ją obejrzeć. Zazwyczaj wszelkie pobieranie próbek z szyjki macicy i pochwy jest bezbolesne, choć czasami bywa odczuwane jako nieprzyjemne. Po tych badaniach wziernik jest delikatnie usuwany. Następnie ginekolog przystępuje do ręcznego badania pochwy: wsuwa do końca pochwy jeden lub dwa palce w cieniutkiej gumowej lub plastikowej rękawiczce. Badanie to, uzupełnione obmacywaniem drugą ręką podbrzusza, pozwala mu na określenie wymiarów macicy, jej pozycji, wrażliwości, ruchomości, a także zbadanie jajników. Badanie kończy się obmacaniem piersi. Całość badania nie trwa dłużej niż pięć minut. Higiena w gabinecie ginekologicznym jest bardzo ściśle przestrzegana. Rękawiczki i wszystkie instrumenty służące do pobierania próbek są jednorazowego użytku. Wziernik, po każdym badaniu jest myty i sterylizowany (dlatego lekarz ma bardzo wiele wzierników). Papierowy ręcznik czy lignina przykrywająca fotel jest zmieniana dla każdej pacjentki. Ginekolog myje ręce wodą z mydłem, a następnie dezynfekuje spirytusem po każdym badaniu. Kiedy się ubierasz, lekarz wraca do swojego biurka, wypisuje recepty i skierowania na ewentualne dodatkowe badania. Mówi ci też o swoich spostrzeżeniach, stawia diagnozę i przedstawia propozycje leczenia. Do lekarza należy także prewencja, edukacja oraz informowanie pacjentek. Jeśli czegoś nie rozumiesz lub coś cię martwi, możesz zapytać o wszystko. Twój ginekolog udzieli ci wszelkich niezbędnych wyjaśnień. Wtedy dopiero rozmowa stanie się prawdziwym dialogiem, a nie będzie tylko wykładem ze strony lekarza. Wychodząc z gabinetu powinnaś mieć poczucie, że otrzymałaś wszelkie informacje, musisz też być uspokojona i zadowolona. Jest to ważne, bo chodzi o twoje ciało i o twoje zdrowie. Technika w służbie twojego zdrowia Nowoczesna ginekologia oddaje do twojej dyspozycji całą gamę dodatkowych badań, które mają rozmaite cele: prewencja, wykrywanie chorób, obserwacja, rozpoznanie, a czasem nawet rozpoznanie i terapia jednocześnie. Wymaz w celu wykrycia choroby Jak robi się wymaz? Wymaz - badanie cytologiczne (zwany też testem Papanicolau, od nazwiska greckiego naukowca, który tę metodę opracował), może zostać pobrany podczas zwyczajnego badania ginekologicznego. Przy pomocy drewnianej szpatułki lub małego wacika lekarz, delikatnie zeskrobując, pobiera próbkę komórek ze ścianki pochwy i różnych części szyjki macicy. Komórki te zostają następnie umieszczone na szklanych płytkach i natychmiast utrwalone specjalnym spray'em, przypominającym lakier. Szklane płytki są następnie przesyłane do specjalistycznego laboratorium, gdzie zostaną odczytane i przeanalizowane przez lekarza anatomopatologa, który później przekazuje wyniki swoich obserwacji ginekologowi. Wszyscy ginekolodzy robią wymazy. Można też udać się bezpośrednio do laboratorium analitycznego ze skierowaniem od lekarza. Można też poddać się tym badaniom w szpitalnym laboratorium analitycznym. Czemu służą wymazy? Wymazy z pochwy służą badaniu nasycenia hormonalnego (badania cytohormonalne), ponieważ pochwa jest receptorem hormonów jajnikowych i wspomaga ich produkcję. Wymazy mogą także pomagać w wykrywaniu grzybicy lub pasożytów, np. rzęsistka. Najważniejsze są wymazy z szyjki macicy (błony śluzowej szyjki macicy). Są podstawowym badaniem służącym wczesnemu wykrywaniu, a nawet zapobieganiu rakowi szyjki macicy. Trzeba wiedzieć, że całkowicie zdrowa szyjka nigdy nie przechodzi gwałtownie w stadium raka. Jeśli regularnie przeprowadza się wymazy, pomagają one w wykryciu nieprawidłowych komórek i zmian chorobowych, które nie są jeszcze rakiem, ale jeśli pozostawi się je nieleczone, mogą się nim stać. Zmiany chorobowe to zazwyczaj dysplazje (nadżerki, wadliwie rozwijające się komórki) i niektóre kłykciny, będące efektem zarażenia specyficznym wirusem. Wymazy cytologiczne dzielone są na pięć grup, od I do V. Grupa I to idealny stan szyjki, grupa Ii zawiera kilka komórek odmiennych od komórek normalnych, ale jeszcze nie określanych jako podejrzane (najczęściej spowodowane jest to lekkim stanem zapalnym szyjki macicy). Grupa Ii jest najczęściej spotykana i nie powinna cię niepokoić. Od momentu, gdy kobieta zaczyna mieć stosunki seksualne, bierze pigułkę lub rodziła, ma Ii grupę i jest to najzupełniej normalne. Wymazy Iii grupy traktowane są jako wymazy podejrzane. Występują w nich komórki dysplastyczne, które poprzedzają występowanie komórek rakowych. Grupa Iv i V świadczy o występowaniu komórek nowotworowych. Podczas krwawienia nie można pobierać wymazu. Jeśli pojawiają się białe upławy, lepiej jest przed pobraniem wymazu je wyleczyć, ponieważ mogą zafałszować wyniki. Także, jeśli pierwszy wymaz świadczy o poważnym stanie zapalnym szyjki macicy, ginekolog przepisze ci kurację miejscową przy pomocy globulek dopochwowych, a następnie zaleci powtórne zrobienie wymazu dla kontroli. Wymaz jest badaniem, które ma pomóc wykryć chorobę - swoistym sygnałem alarmowym dla dalszych poszukiwań przyczyn choroby. Precyzyjna i ostateczna diagnoza wymaga dokładniejszej analizy tkanek, po biopsji. Jak często i od jakiegoŃ wieku należy przeprowadzaćŃ wymazy? Badanie to należy przeprowadzać co roku. Jeśli wszystko jest w porządku, nie ma powodu zwiększać częstotliwości. Dawniej radzono przeprowadzać pierwszy wymaz dopiero w wieku trzydziestu lat. Dziś radzi się, by przeprowadzać wymaz w pierwszym roku, w którym rozpoczęło się życie seksualne. Tym bardziej, że z powodu coraz wcześniejszego zaczynania życia seksualnego i częstych zmian partnerów zwiększa się zagrożenie chorobami wenerycznymi. Coraz częściej spotyka się zmiany chorobowe u bardzo młodych kobiet. Kolposkopia Kolposkopia to badanie szyjki macicy, które przeprowadza się w przypadku wykrycia anomalii wymazu, przy pomocy dużej, dziesięciokrotnie powiększającej lupy, która pozwala na dokładniejszą niż gołym okiem analizę szyjki. Aby lepiej widzieć fragmenty, które wydają mu się podejrzane, ginekolog pokrywa je uwidaczniającym barwnikiem. Może także przeprowadzić biopsję, czyli przy pomocy miniaturowych szczypczyków, których końce mierzą kilka milimetrów, pobrać maleńki fragment szyjki macicy. Kolposkopia i ewentualne pobranie tkanki mogą zostać przeprowadzone w gabinecie ginekologicznym. Biopsja szyjki jest prawie bezbolesna. Wycinek jest umieszczany w specjalnym płynie i kierowany do laboratorium. Lekarz może dzięki temu postawić bardziej szczegółową diagnozę, pomocną w prowadzeniu odpowiedniego leczenia. Biopsja błony śluzowej macicy Przeprowadzana w gabinecie lekarskim, polega na pobraniu fragmentu błony śluzowej przy pomocy niewielkiej łyżeczki lub rurki wprowadzanej do jamy macicy. Wprowadzenie łyżeczki może być bolesne, szczególnie u kobiet, które jeszcze nie rodziły i u których szyjka macicy jest bardzo wąska. Powinno używać się wówczas niewielkiego plastikowego instrumentu, dzięki któremu dokonuje się pobrania wycinka przez odsysanie. Zabieg biopsji błony śluzowej macicy trwa kilka sekund. Przeprowadza się ją w znieczuleniu, zazwyczaj wtedy, gdy poza miesiączką pojawiają się poważniejsze krwawienia. Radiografia macicy - histerosalpingografia Jest to badanie radiograficzne macicy i jajowodów przeprowadzane u radiologa. Zaczyna się od zaciemnienia jamy macicy i obu jajowodów przy pomocy środka nie przepuszczającego promieni Roentgena, wstrzykiwanego przez otwór szyjki macicy. W ciągu kilku minut radiolog wykonuje kilka zdjęć, w trakcie napełniania i przepływania płynu przez narządy. Jeśli radiolog jest miły i uda mu się wzbudzić twoje zaufanie, a także spowodować, byś się odprężyła, zniesiesz to badanie dobrze, mimo iż jest ono raczej nieprzyjemne, chociaż prawie bezbolesne. Tym bardziej, że coraz częściej stosuje się rurki, które przysysają się do szyjki macicy jak bańki, dzięki systemowi pneumatycznych uchwytów, unikając w ten sposób dawniej używanych szczypczyków. Możesz jednak godzinę przed badaniem zastosować czopek przeciwbólowy. Radiografię macicy przeprowadza się przede wszystkim dla szczegółowego zbadania jamy macicy, w poszukiwaniu polipów czy mięśniaków podśluzówkowych lub też w ramach badania bezpłodności, aby upewnić się co do przepuszczalności jajowodów i ich ogólnego stanu. Wziernikowanie macicy - histeroskopia Po wprowadzeniu do jamy macicy specjalnego gazu, który rozpycha jej ścianki, wziernikowanie macicy polega na wprowadzeniu do jamy macicy bardzo delikatnego instrumentu optycznego, dzięki któremu lekarz otrzyma panoramiczny obraz wnętrza. Jeśli lekarz jest wprawny, badanie nie potrwa dłużej niż kilka minut i może zostać przeprowadzone w jego gabinecie. Założony na godzinę przed badaniem czopek przeciwbólowy może także okazać się użyteczny, szczególnie jeśli szyjka macicy jest niewielka i jeszcze nie rodziłaś. Wziernikowanie macicy pozwala bezpośrednio i naocznie zbadać całą jamę macicy, zauważyć zmiany chorobowe i ewentualnie pobrać wycinki z bardzo precyzyjnie wyznaczonych miejsc, jeśli lekarz uzna je za podejrzane. Wziernikowanie diagnostyczne może też być zabiegiem, gdyż dzięki niemu można wykonać niektóre czynności chirurgiczne (wyłyżeczkowanie dla celów biopsji, usunięcie polipów, mięśniaków podśluzówkowych). W takich wypadkach wziernikowanie odbywa się pod narkozą, w szpitalu lub klinice. Ultrasonografia. Na czym polega ultrasonografia? Aparat ultrasonograficzny zawiera sondę emitującą ultradźwięki, które po napotkaniu tkanki powracają do sondy. Odesłane sygnały odbierane są przez aparat, który rekonstruuje dźwięki w formie obrazu na monitorze. W ciągu ostatnich dziesięciu lat nastąpił ogromny postęp w dziedzinie badań ultrasonograficznych. Aby przeprowadzić ginekologiczne badanie ultrasonograficzne, należy wypić przedtem 3¬8¦4 litra płynów na 45 minut przed badaniem, pęcherz bowiem musi być pełny i przykrywać badane organy (mocz bardzo dobrze przewodzi ultradźwięki). Ultradźwięki lepiej rozchodzą się w wodzie, a zatrzymywane są przez powietrze. Dlatego też lekarz pokrywa sondę i twój brzuch specjalnym, dobrze przepuszczającym i przewodzącym żelem, unikając wprowadzenia między sondę a twoją skórę powietrza. Do czego służy ultrasonografia w ginekologii? Pozwala zobaczyć narządy płciowe: macicę, jej rozmiary, kształt, ewentualną obecność mięśniaków, których wielkość także można zmierzyć. Ultrasonografia może też upewnić lekarza, że spirala antykoncepcyjna, której nitki przestały być widoczne, rzeczywiście znajduje się w jamie macicy. Jeśli chodzi o jajniki, można zobaczyć torbiele, zwłaszcza te wypełnione płynem, które pojawiają się na ekranie jako okrągłe, czarne kształty, nie oddające echa. W przypadkach leczenia niepłodności ultrasonografia pozwala obserwować rezultaty stymulowania owulacji. Ultrasonografia i radiografia macicy nie są badaniami zwykle wykonywanymi, lecz dodatkowymi. Ultrasonografia pokazuje przede wszystkim kontury i strukturę macicy, radiografia zaś - wnętrze jamy macicy. Ultrasonografia u kobiety ciężarnej Ultrasonografia ujawnia pełnię swoich możliwości dopiero przy okazji śledzenia przebiegu ciąży. Dziś stała się nieodzowna. Przyszłe matki są zachwycone tym spektakularnym badaniem, szczególnie na początku ciąży, kiedy przemieszczający się i gestykulujący zarodek pojawia się na ekranie. W początkach ciąży ultrasonografia pomaga ustalić datę zapłodnienia z dokładnością do 3-4 dni. Pokazuje pęcherzyk płodowy i jego umiejscowienie wewnątrz macicy począwszy od piątego tygodnia zatrzymania miesiączki, a czynność serca od siódmego tygodnia, kiedy zarodek mierzy zaledwie jeden centymetr. Pozwala także bardzo wcześnie rozpoznać ciążę bliźniaczą. W połowie drugiego kwartału przeprowadza się zazwyczaj ultrasonografię położniczą wraz z kompletnym badaniem płodu, w celu wykrycia ewentualnych wad wewnętrznych lub rozwojowych. Można także w tym czasie określić z dużą pewnością płeć dziecka, pod warunkiem, że maluch będzie chciał się odpowiednio zaprezentować na ekranie. W przypadku jakichkolwiek problemów ultrasonografia może być powtarzana wielokrotnie, bez przeciwwskazań dla dziecka. Gdzie należy przeprowadzać ultrasonografię ginekologiczną lub położniczą? Niektórzy ginekolodzy posiadają już w swoich gabinetach sprzęt do przeprowadzania ultrasonografii, który przydaje im się w codziennej praktyce. W ten sposób, gdy na przykład w początkach ciąży kobieta krwawi, ginekolog może, dzięki ultrasonografowi, sprawdzić żywotność zarodka i uspokoić swoją pacjentkę. Może także porównać wyniki zwykłego badania z rezultatami ultrasonografii. Jeśli lekarz nie ma aparatu ultrasonograficznego, skieruje cię do gabinetu specjalizującego się w ginekologiczno-położniczych badaniach ultrasonograficznych. Ponadto lekarze dysponują czasem magnetowidami, podłączonymi do aparatów ultrasonograficznych, co pozwala na zarejestrowanie wyników badania. Podczas ultrasonografii ciąży, szczególnie w czasie trzech pierwszych miesięcy, kiedy dziecko widoczne jest w całości, można nagrać kasetę wideo i oglądać ją później w domu. Niektórzy uważają, że jest to tylko zabawa, ale jakże wspaniała jest możliwość pokazania kiedyś swojemu dziecku filmu, który został nakręcony siedem miesięcy przed jego przyjściem na świat. Laparoskopia Jest to badanie przeprowadzane w szpitalu lub klinice, pod narkozą, które wymaga 2-4-dniowego pobytu w szpitalu. Po wprowadzeniu do jamy brzucha specjalnego gazu, aby dobrze rozszerzyć jego ścianki, lekarz dokonuje niewielkiego, dwucentymetrowego nacięcia w fałdzie pępka, aby wprowadzić tam przyrząd optyczny, pozwalający obejrzeć całą jamę miednicy. Laparoskopię stosuje się w przypadku niewyjaśnionych i uporczywych bólów miednicy, w przypadku zapalenia jajowodu, przy występowaniu guzów miednicy małej niewiadomego pochodzenia, w ramach przeprowadzania badań bezpłodności lub kiedy lekarz podejrzewa ciążę pozamaciczną. Laparoskopia diagnostyczna może też być zabiegiem, ponieważ możliwe jest przeprowadzenie przy tej okazji pewnych działań chirurgicznych (szczególnie w przypadku ciąży pozamacicznej), przy pomocy dodatkowych instrumentów, wprowadzanych w drugie nacięcie, na poziomie wzgórka łonowego. Kolpocystogram Jest to badanie radiologiczne, którego celem jest zbadanie zachowania kinematycznego, czyli przemieszczania się narządów miednicy małej podczas wysiłku. Elementy, które zamierza się badać: pęcherz, macicę, pochwę, odbytnicę należy zaciemnić. Stosowane jest w przypadku opuszczenia narządów lub nietrzymania moczu przy wysiłku, choć w tym ostatnim przypadku jest już raczej wypierane przez badanie urodynamiczne. Badanie urodynamiczne Jest to kompleksowe badanie wymagające bardzo nowoczesnego sprzętu, przeprowadzane w gabinecie specjalistycznym lub podczas pobytu w szpitalu czy klinice. Trwa ono około pół godziny, jest nieprzyjemne, chociaż raczej bezbolesne. Badanie to ma na celu sprawdzenie rozmaitych wariantów nacisku na cewkę moczową i pęcherz podczas napełniania go. Wykonywane jest w przypadku problemów z trzymaniem moczu (moczenie przy wysiłku, przy kasłaniu, częsta potrzeba oddawania moczu, niemożność powstrzymania się). Badanie to określa mechanizmy powodujące takie zachowania organizmu i pozwala na zastosowanie odpowiedniego leczenia. Podobnie jak kolpocystogram, badanie urodynamiczne wykonywane jest przeważnie w okresie występowania menopauzy. Wykrywanie poziomu hormonów Wykrywanie poziomu hormonów na podstawie badania plazmy prawie zastąpiło stosowane wcześniej badanie moczu. Dzięki jednemu tylko pobraniu krwi można zmierzyć różne parametry, najczęściej hormony wydzielane przez jajniki i przysadkę, także w czasie ciąży. Pobranie krwi może zostać przeprowadzone bezpośrednio w laboratorium wyspecjalizowanym w diagnostyce endokrynologicznej (jest ich stosunkowo mało) lub w laboratorium, w którym zazwyczaj wykonujesz swoje analizy, a które zajmie się przekazaniem próbki do odpowiedniego laboratorium, dzięki czemu unikniesz niepotrzebnego jeżdżenia w poszukiwaniu kompetentnego ośrodka. Badanie upławów Jeśli zauważysz nieprawidłowe, uciążliwe, białe upławy lub też wystąpi zagrożenie zarażeniem chorobą weneryczną, ginekolog skieruje cię do laboratorium, gdzie pobrane zostaną próbki upławów z szyjki macicy i pochwy. Próbki te zostaną poddane różnym badaniom bakteriologicznym. Wyniki badań otrzymasz po kilku dniach. Przed udaniem się do laboratorium nie podmywaj się, gdyż może to zafałszować wyniki badań. Dodatkowe badania piersi Będzie o nich mowa w rozdziale poświęconym piersiom i ich patologiom. Miesiączka Cykl miesiączkowy był zawsze otoczony przesądami i licznymi tabu, mimo iż jest zupełnie naturalnym wydarzeniem fizjologicznym. Niestety wiele kobiet ciągle jeszcze traktuje miesiączkę jako mniej lub bardziej wstydliwy przejaw nieczystości, a nie jako świadectwo własnej kobiecości i cudownej możliwości rozmnażania. Rozdział ten wyjaśnia, czym jest miesiączka i stara się rozwiać wszystkie przesądy, przekazywane wśród kobiet z pokolenia na pokolenie. Traktuje o wszystkich problemach pojawiających się wraz z miesiączką i jej cyklem, mechanizmami intymnymi, badaniami i metodami leczenia. Mówi też o syndromie przedmiesiączkowym, nieprzyjemnej dolegliwości, która zatruwa każdy miesiąc życia dużej grupy kobiet oraz par. Dni poprzedzające miesiączkę stanowią często okres nadwrażliwości, drażliwości i złego samopoczucia. Mity i wyobrażenia Nieczystość kobiety w czasie miesiączki to temat pojawiający się w różnych kulturach. "Kobieta będzie krwawić, krew będzie płynęła z jej ciała i przez siedem dni będzie nieczysta. Łoże, w którym będzie spoczywać w okresie nieczystości, będzie nieczyste, a każdy przedmiot, na którym usiądzie, będzie nieczysty. Ktokolwiek dotknie jej łoża, musi oczyścić swoje ubranie, obmyć się w wodzie, a do wieczora pozostanie nieczysty". Tak mówi Pan, za pośrednictwem Mojżesza w Iii Księdze Mojżeszowej 15, 19-21. W średniowieczu kobiety miesiączkujące nie mogły przystępować do komunii. Ten obyczaj istnieje w dalszym ciągu w greckim kościele prawosławnym. Na wyspie Bali wejście do wielu świątyń jest zabronione kobietom miesiączkującym. Ciągle jeszcze przed każdym miejscem świętym znajduje się tablica z napisem w języku angielskim, przypominająca o tym zakazie. Zwyczaje hinduskie zabraniają kobiecie spoglądać na kogokolwiek w czasie miesiączki, nawet na własne dzieci czy słońce. Po zakończeniu miesiączki, zanim wróci do rodziny, kobieta musi wziąć kąpiel. W religii muzułmańskiej kobiety w czasie miesiączki nie mogą wchodzić do meczetu. Podczas Ramadanu są zwolnione od postu. W religii żydowskiej, tak jak w większości religii, stosunki seksualne w czasie miesiączki są zakazane. Pod koniec miesiączki kobiety muszą odbyć rytualną kąpiel. Do tego celu służą specjalne budowle |mikveh. W świętych księgach starożytnych Persów zapisano, że kobiety, u których krwawienie miesięczne trwa dłużej niż 9 dni, są uważane za ofiary złych duchów. Aby wygnać demona, należy taką kobietę bić. W Europie przesądy dotyczące miesiączki sięgają greckorzymskiej przeszłości. Arystoteles (348-322 p.n.e.) pisał: "Spojrzenie kobiety miesiączkującej matowi lustra, a ten, kto się w nich przejrzy, zostaje zaczarowany". Pliniusz (23-79 n.e.) pisze w swojej "Historii naturalnej": "Nie ma nic bardziej niezwykłego niż krwawienie miesiączkowe. W kontakcie z nim kwaśnieją wina, nasiona stają się sterylne, szczepy drzew umierają, owoce spadają z drzew, lustra matowieją, błysk stali i kości słoniowej ciemnieje, umierają pszczoły, nawet brąz i żelazo rdzewieją, straszny odór wypełnia powietrze, a psy, które krwi tej spróbują, dostają wścieklizny". W średniowieczu krwi miesiączkowej używano w wielu przepisach czarnej magii. Paracelsus, szwajcarski lekarz (1493-1541Ď), myślał, że diabeł zamienia miesiączkę w pająki, pchły, gąsienice lub skorpi...