SUWAK WENTYLACYJNY.pdf

Małe, ale przydatne: suwak wentylacyjny - Rosenberg

W dobie powszechnej komputeryzacji i czego-to-nie-mających wypasionych programów do projektowania suwak

wentylacyjny może wydawać się anachronizmem i trącić myszką. Nic podobnego. Nie narzędzie czyni mistrza, ale

mistrz dobiera sobie tak narzędzia, aby wykonać zaplanowaną pracę dobrze i na czas. Czasem po prostu dobrze jest

mieć przy sobie zwykły kawałek plastiku z podziałkami i wysuwanym suwadłem aby błyskawiczne, od ręki, sprawdzić

poprawność doboru albo nawet zaplanować i zrobić podstawowy dobór elementów prostej instalacji. I to wszystko bez

laptopa, bez prądu i bez baterii.

Ale do rzeczy. Jak wiele pożytecznych danych możemy odczytać z suwaka wentylacyjnego? Zacznijmy od tego, że na

stronie 1, w lewym górnym rogu znajduje się logo firmy i telefony kontaktowe. W razie kłopotów z doborem urządzeń

zawsze można zadzwonić do Przyjaciela. Czasem jednak nawet najlepszy przyjaciel nie jest w stanie pomóc i (niestety)

musimy zabrać się do pracy. Odczytujemy z projektu ile powietrza według projektanta powinno płynąć daną niteczką

instalacji a następnie przyjmujemy prędkość przepływu. Niech wydatek (wedle projektu) ma wynieść 18.000 m 3 /h, a

prędkość powietrza w kanale określimy na 7 m/s. Ustawiamy więc zadany wydatek na podziałce 5 (uwaga – jednostką

jest 1.000 m 3 /h) umieszczając liczbę „18” pod cyfrą prędkości -”7”(podziałka 4). Na podziałce 1 odczytujemy przekrój

kanału „A” w m 2 . U nas wyniesie to jakieś 0,71m 2 . Poniżej, na skali 2 odczytujemy średnicę kanału o przekroju kołowym

(95 cm) albo bok kanału o przekroju kwadratowym (85cm).

Dobór kanału prostokątnego (podziałki 6 i7) jest równie prosty i wymaga jedynie zdecydowanego wyboru pary liczb

odpowiadających wymiarowi „a” (wysokość kanału) oraz „b” (szerokość kanału). Załóżmy, że wysokość przestrzeni

międzystropowej pozwala zastosować kanał o wysokości a=80 cm. Wymagane pole przekroju zapewni szerokość b=

90cm. Jeżeli chcemy zastosować jakiś bardziej normalny przekrój, np.: 800x1000, to jednym szybkim ruchem ustawiamy

liczbę „100” (podziałka 7) pod liczbą”80” (podziałka 6) i odczytujemy faktyczną prędkość przepływu, która będzie

wynosić jakieś 6,3m/s (zwiększyliśmy przekrój kanału z 800x900 na 800x1000). Na razie idzie nam całkiem nieźle.

Pozostaje tylko oszacować masę 1mb kanału i wyznaczyć jego średnicę hydrauliczną.

Dla kanału 800x1000 tzw. „wyróżnik kanału” czyli połowa jego obwodu (a + b) wynosi 180cm. W yszukujemy wartość

„180” na podziałce 9 a następnie odczytujemy na linijce 8 średnicę hydrauliczna d hy , która w naszym przykładzie wynosi

około 88cm.

Na koniec obliczeń ze strony 1 wyznaczamy masę 1 mb. kanału. W tym celu należy przesunąć suwak tak, aby w

okienku przy skali 12 wyróżnik kanału „a+b” pokrył się z wartością w naszym przykładzie, tzn. 180. Na linijce 11, dla

blachy grubości s=0,88 odczytujemy masę kanału równą 25,5kg/mb. Grubość blachy zależnie od wielkości kanału

zgodnie z normami DIN 24190 podaje tabelka pod podziałką 12.

Uff. Spory kawał roboty za nami. Ale dla ambitnych mamy jeszcze drugą stronę suwaka. Możemy oszacować straty

ciśnień w dobranych właśnie kanałach, a nawet nieco więcej.

Zacznijmy od oporów na kanałach prostych. Najpierw należy przesunąć suwak tak, aby zgrać średnicę hydrauliczną –

88cm na podziałce 14 z otrzymaną prędkością 6,3 m/s na podziałce 13. Następnie należy odszukać d hy na podziałce 15

i odczytać poniżej odpowiadający współczynnik oporów liniowych. W naszym przykładzie dla d hy odczytany z podziałki

16 współczynnik strat wyniesie około 0,36 Pa/mb. kanału. Mnożąc długość kanału przez ten współczynnik obliczamy

straty „liniowe” ciśnienia na danym kanale.

Następnie należy policzyć straty ciśnienia na kształtkach (tzw. straty miejscowe). Idąc wzdłuż kanału należy sumować

współczynniki ζ (dzeta) wszystkich kolejnych kształtek (tabelka z prawej strony). Po wyliczeniu wartości sumarycznej ζ s

odczytuje się wartość oporów. W tym celu należy ustawić strzałkę widoczną na podziałce 14 na rzeczywistej prędkości

powietrza (6,3 m/s). Następnie na podziałce 17 należy wyszukać obliczone ζ s i odczytać pod tą wartością spadek

ciśnienia Δ p z z podziałki nr 18. Jeżeli np. obliczony ζ s wynosi 20 to dla prędkości 6,3 m/s (podziałka 13) odczytana

wartość oporów wynosi 550Pa (podziałka 18).

Dodając straty liniowe do strat miejscowych obliczymy całkowitą stratę ciśnienia przy przepływie zadanego strumienia

powietrza przez dobrany kanał wraz z zastosowanymi kształtkami. Jeżeli w analogiczny sposób oszacujemy straty dla

całej instalacji i uwzględnimy dodatkowo straty ciśnienia na urządzeniach typu:filtr, nagrzewnica, chłodnica, przepustnica

itd. to możemy oszacować moc wentylatora niezbędnego do zasilania całej instalacji.

Niech np. suma strat ciśnienia wyniesie 700Pa. W okienku 23 ustawiamy wydatek powietrza w instalacji na strzałce.

Całkowita strata ciśnienia 700 Pa (podziałka 19) odpowiada mocy teoretycznej P t równej 3,5kW (podziałka 20).

Następnie przyjmujemy sprawność ogólną wentylatora (zalecana wartość około 50-60%). Przyjmijmy sprawność η=55%.

Ustawiamy wartość P t = 3,5kW nad wybraną sprawnością η (podziałka 22) a następnie odczytujemy moc P z podziałki

21 dla wartości η=100% ( w naszym przypadku będzie to 6,4kW). Dobieramy najbliższy mocą większy silnik, w szeregu

standardowych mocy IEC będzie to 7,5kW .

Na koniec pozostało jeszcze oszacowanie mocy nagrzewnicy. Tabela 25 wyskalowana jest dla średniej temp. 0 o C. Aby

wyznaczyć moc nagrzewnicy należy, jak uprzednio, ustawić suwak w okienku 23 na zadany strumień powietrza (

strzałka na 18.000 m 3 /h) . Na podziałce 24 odszukujemy żądaną Δt, np.: 20 o C. Odpowiada to mocy grzewczej 130kW .

Odpowiednio na podziałce 25 można odczytać moc grzewczą w Mcal.

I to już koniec. Mamy nadzieję, że nasze suwaki okażą się pomocne w codziennej praktyce ułatwiając i przyspieszając

codzienne prace.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: