Rada szkolna krajowa powstała w roku 1867. Początkowo liczyła 10 osób, poza namiestnikiem który był przewodniczącym. Od roku 1905 łączna liczba członków wzrosła do 19. Rada Krajowa kontrolowała, szkolnictwo ludowo, potem szkolnictwo średnie. Nie kontrolowała ze wzg. na autonomię Galicyjską szkół wyższych. Polska Akademia Umiejętności IV uniwersytet, który kształcił Polaków w Galicji.
Kompetencje:
- zarząd nad szkolnictwem ludowym, później średnim od 1907
- przygotowywanie budżetu szkolnictwa dla całej Galicji
- prawo nominowania także nauczycieli do tych szkół
- co roku na posiedzeniu sejmu krajowego rada krajowa składała sprawozdanie działalności
- od 1907 poza kwestią nominacji dyrektorskich na szczeblu szkolnictwa średniego, uzyskała samodzielność do składania programów
Terenowe rady:
- Okręgowe rady szkolne na szczeblu powiatu (starości przewodniczyli z urzędu)
- Miejscowe rady szkolne na szczeblu gmin (tutaj wybierano przewodniczących ze swojego grona)
Takie było funkcjonowanie Rady Krajowej
w ‘49 administracja rządowa zamiast gubernatora pojawił się namiestnik
W latach ’60 zamiast cyrkułów pojawiły się powiaty, urząd starościński zwany Starostem powiatowym
Samorządy pojawiły się na terenie powiatów i gmin miejskich i wiejskich
Samorząd powiatowy (wydziały powiatowe) na czele stał prezes, który miał za zadanie realizowanie współpracy ze starostami
Rady gmin -> w radach miejskich wybierano magistraty które wybierały ze swojego grona burmistrzów
w mniejszych miastach i gminach wiejskich działało to inaczej -> zwierzchności gminne z starostami gmin
Lander Pruski -> był typowym tworem przejściowym z uwagi na kompromis, z jednej bowiem strony pojawiły się pewne rozwiązania nowoczesne, z drugiej jednak prace nad Landrechtem odbywały się wtedy kiedy we Francji miała miejsce Wielka Rewolucja francuska, z często drastycznymi zmianami. Stąd pierwsza wersja tego projektu na wniosek Fryderyka II została zmieniona przez Karola Fareza (?). 1794 r. – ostateczna wersja która została przyjęta. Sam kodeks miał pełnić funkcję subsydialną w poszczególnych Landach. Natomiast w Przypadku jakichś luk, wtedy wobec landrechtu subsydialne powinno być prawo rzymskie.
Landrecht grupował całość prawa niemieckiego materialnego(prawo cywilne – największe spośród tych członów prawa materialnego, państwowe, administracyjne, budowlane, finansowe) Łącznie liczył 19 tysięcy 187 artykułów. Koncepcja była oparta o myśl S. Pufendorfa – stwierdził on iż należy podzielić przepisy wg dwóch kryteriów. Wedle tzw. przepisów indywidualnych (dot. konkretnej osoby) i wedle tzw. grup osób stanowiących jakieś tam kolektywne formy społeczeństwa. Stąd geneza prawa rodzinnego, państwowego, finansowego.
W zakresie prawa cywilnego materialnego (ok. 15 tys paragrafów) wprowadzał domniemanie śmierci w przypadku braku jakichkolwiek wiadomości w sytuacjach nadzwyczajnych np. wojny. Jako poczytani ubezwłasnowolnienia wprowadzał: brak odpowiedzialności, marnotrawstwo
W zakresie prawa rzeczowego przedmiotem praw czynił wyłącznie przedmioty materialne.
Wprowadził współistnienie własności jednolitej przy pozostawieniu własności podzielonej. Własność definiował poprzez definicję pozytywną: wyszczególnienie, różnych jej atrybutów.
3 atrybuty:
posiadanie, używanie rzeczy oraz rozporządzanie rzeczą
Wprowadzał nowe typy umów w ramach prawa zobowiązań. Sprawy małżeńskie ( dopuszczał różne wyznania) jednakże mąż miał większą władzę. W ramach dziedziczenia wyróżniał dziedziczenie zwyczajne i nadzwyczajne. W zakresie prawa materialnego, które liczyło 1577 artykułów zrywał z zasadą analogii, czyli dopuszczalności karalnością czynów nie obojętnych kodeksem, odstępował od zasady prewencji ogólnej na rzecz podkreślenia prewencji szczególnej. Prewencja szczególna – kara ma działać przede wszystkim na ogół potencjalnych przestępców nie popełniających przestępstwa. Landrecht ograniczał karę śmierci, ale nadal można ją było stosować w przypadku wystąpienia w 60 przypadkach w ramach których takie zapisy funkcjonowały, Wprowadzał także, w związku z orzeczeniem kary śmierci tzw. utratą praw obywatelskich orzekaną w tym przypadku obligatoryjnie. Wszelako rolę kary podstawowej miało pełnić pozbawienie wolności. Obrona konieczna mogła być zastosowana kiedy napadnięty nie miał prawa ucieczki. Wprowadził obowiązek uwzględniania wszelkich okoliczności związanych z przestępstwem. Wprowadzał także indywidualizacje odpowiedzialności współsprawców wszelako przy zastosowaniu zasady akcesoryjności. Zakaz karania za przestępstwa wynikłe w przypadku. Jako pierwszy zdefiniował co to sąprzestępstwa z przypadku – są to wszelkie przestępstwa które nie podlegają żadnym związkom przyczynowo skutkowym (relacjom) które czyniłby zadość w złości lub jakiejkolwiek przyczynie usprawiedliwiającej owe przestępstwo. W przypadku odstąpienia od przestępstwa – zakaz karania. Ponadto stawał na gruncie karalności usiłowania. Wprowadzał też jako pierwszy kodeks europejski szerokie środki zabezpieczające czyli w przypadku niepoczytalności leczenie i umieszczanie sprawców w specjalnych zakładach dla niepoczytalnych.
Nowy kodeks karny pruski z 1851 r.
Powstał on w wyniku widocznej już anachronizacji starych przepisów landrechtu. Nie obejmował już całości prawa materialnego, ale tylko prawo materialne dot. prawa karnego. Ostatecznie nowy kodeks uchwalono w 1851r. w zakresie szczegółowym stał na gruncie wprowadzonego jeszcze przez kodeks francuski 1810 r. trójpodziału przestępstw na
zbrodnie kary- (kara śmierci, osadzenie w twierdzy, ciężkie więzienie) (czyny popełnione wyłącznie z winy umyślnej o dużym stopniu szkodliwości społecznej)
występki (czyli niekoniecznie z winy umyślnej o mniejszym stopniu), kary – groziła kara aresztu, więzienia lub wspomnianej twierdzy powyżej 6tyg do 5 lat, albo grzywna powyżej 50 talarów
wykroczenia ( naruszenia o charakterze obowiązkowym lub nieobowiązkowym), kary – areszt do 6 tygodni, grzywna do 50 talarów, ponadto w przypadku wykroczeń sędzia mógł orzec karę tzw. nagany sądowej. Mógł ją orzec kumulatywnie, lub samoistnie. Wtedy po takim znękaniu słowno psychicznym na Sali sądowej tego oskarżonego sprawa się kończyła
Karami dodatkowymi były wygnanie z kraju, utrata lub ograniczenie praw obywatelskich, oddanie pod dozór policji lub do pracy tzw. domowej na okres 3 lat. W przypadku kar dodatkowych pochodziła konfiskata przedmiotów, bądź też publiczne ogłoszenie wyroku. Nowy Kodeks utrzymywał pełną odpowiedzialność nieletnich od 12 roku życia. Kodeks z 1851 szczególnie akceptował przepisy o ochronie władzy z bardzo szerokim ujęciem zbrodni stanu w tym przestępstw popełnianych przez samego króla. Obowiązywał na terenie Wlk. księstwa poznańskiego. do roku 1871(?).
Był efektem działania tzw. socjologicznej szkoły w prawie karnym. Odchodzeniem od zasady akcesoryjności i kodeks ten podobnie jak nowy kodeks pruskich wyłącznie grupował ustawodawstwo karne, typu materialnego. Był przy Tym znacznie „chudszy” zawierał tylko 370 artykułów. Składał się z dwóch części i pierwsza część nosiła tytuł o karaniu za zbrodnie i występki (zawierała część wspólną dla przepisów umieszczonych w drugiej – o popełnionych zbrodniach i występkach oraz ich karalności). Ponadto w ramach przepisów następowały stałe systematyczne zmiany. Był wielokrotnie nowelizowany w latach 1880,91. Potem przestano go nowelizować, ponieważ prawo karne zmieniało się tak szybko, ze nie ma sensu robić tak wielkich kodeksów karnych.
Następnie zastrzegł nie karanie usiłowania o ile sprawca samowolnie odstąpił od dokonania przestępstwa. Ponadto wprowadzał konieczność dostosowywania kary. Wykluczał już odpowiedzialność karną nieletnich do 12 roku życia. Wprowadzał wiek pełnej odpowiedzialności na granicę 17 roku życia. Pomiędzy tymi progami wiekowymi była tzw. ograniczona odpowiedzialność. Wreszcie jako pierwszy z europejskich kodeksów wprowadzał tzw. zamiar ewentualny w ramach winy umyślnej – polegał na tym, że nie tylko uznawano, że chęć stanowił winę umyślną ale także, godzenie się na popełnienie przestępstwa. Sprawca nie chce ale się godzi.
Kodeks cywilny z 1896 r. powstał on jako rozwinięcie projektu prof. Tibo. Który jeszcze w 1814 roku na podstawie doświadczeń z obowiązywania kodeksu cywilnego w zachodnich landach wystąpił z propozycją o opracowanie całościowej kodyfikacji cywilnej. Przy czym kodyfikacja ta miała być dostosowana do szybko rozwijających się stosunków kapitalistycznych.
BGB do dzisiaj obowiązuje
jest wzorem dla:
Kodeks grecki
Kodek włoski
brazylijskiego
meksykańskiego
syjamskiego
chińskiego
japońskiego
Jedynym okresem gdzie usiłowano zastąpić BGB był okres III rzeszy któremu wolnościowa retoryka BGB nie odpowiadała, nie zdążono tego zrobić. I stąd BGB jest kodeksem żywym.
przemekn5