nosnik-elektr.pdf

http://www.podatki.biz/artykul/drukuj/28_14807.htm

www.podatki.biz

28.07.2011

Pismo z ZUS jako dokument potwierdzający opłacenie składek

Dokumentem w rozumieniu prawa podatkowego jest akt stanowiący wyraŜenie określonych myśli lub wiadomości za pomocą pisma, urzędowy lub prywatny, utrwalony na określonym materiale

lub elektronicznym nośniku danych. Zatem, dowodem stwierdzającym wysokość wydatków na ubezpieczenie zdrowotne, o jakim mowa w art. 27b ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób

fizycznych, moŜe być kaŜdy dokument, zawierający informacje o wydatkach poniesionych przez podatnika na to ubezpieczenie – orzekł Naczelny Sąd Administracyjny.

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tomasz Zborzyński (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Bogdan Lubiński, NSA del. Teresa Porczyńska, Protokolant Szymon

Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z

dnia 7 października 2009 r. sygn. akt I SA/Bk 285/09 w sprawie ze skargi B. A. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 7 maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób

fizycznych za 2004 r.:

1) uchyla zaskarŜony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Białymstoku,

2) zasądza od B. A. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w B. kwotę 2.818 (dwa tysiące osiemset osiemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

ZaskarŜonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uwzględnił skargę B.A. i uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego

w S. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2004.

Stan sprawy Sąd przedstawił w sposób następujący:

W zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu w roku 2004 skarŜąca wykazała stratę w pozarolniczej działalności gospodarczej w kwocie 12.978,45 zł, w tym z działalności prowadzonej w formie spółki

cywilnej pod firmą E. w kwocie 5.816,06 zł.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. decyzją z dnia 23 lutego 2009 r. określił wysokość zobowiązania podatkowego skarŜącej w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 r. na kwotę 33.085 zł oraz

odsetek za zwłokę od niezapłaconych w terminie zaliczek na kwotę 3.782 zł, stwierdzając nierzetelność podatkowej księgi przychodów i rozchodów spółki E. w części dotyczącej przychodów, bowiem dokonane

w niej zapisy nie odzwierciedlały stanu rzeczywistego. Po dokonaniu oszacowania przychód w części przypadającej na skarŜącą określił na kwotę 194.973,24 zł zamiast zadeklarowanego w wysokości

54.741,99 zł. Ponadto organ podatkowy ustalił, Ŝe w zeznaniu podatkowym skarŜąca nie odliczyła składek na ubezpieczenie zdrowotne za miesiące od stycznia do grudnia 2004 r. PoniewaŜ z pisma Zakładu

Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 sierpnia 2006 r. wynikało, Ŝe skarŜąca w 2004 r. na Fundusz Ubezpieczenia Zdrowotnego wpłaciła łącznie kwotę 3.245,75 zł, w tym na ubezpieczenie dwóch pracowników

kwotę 622,92 zł, składki skarŜącej wyniosły kwotę 1.999,91 zł, a składki moŜliwe do odliczenia od podatku dochodowego kwotę 1.878,70 zł.

Dyrektor Izby Skarbowej w B. decyzją z dnia 7 maja 2009 r. decyzję organu podatkowego pierwszej instancji utrzymał w mocy, akceptując ustalenie podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, a takŜe

aprobując wybraną metodę szacowania przychodów, polegającą na odniesieniu ich do przychodów uzyskiwanych przez wspólników skarŜącej, świadczących usługi stomatologiczne w ramach odrębnie

prowadzonej prywatnej praktyki stomatologicznej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku skarŜąca zarzuciła, Ŝe nie było podstaw do szacowania przychodów, gdyŜ istnieją dowody dające moŜliwość ich wyliczenia, a ponadto

kwestionując przyjętą metodę szacowania jako opierającą się na danych zawyŜonych przez jej wspólników. Podniosła takŜe, Ŝe organy podatkowe błędnie ustaliły wysokość składki na ubezpieczenie

zdrowotne, która podlegała odliczeniu od podatku, poniewaŜ składka zapłacona w roku 2004 dotyczy ubezpieczenia skarŜącej w okresie grudzień 2003 r. listopad 2004 r. i jest wykazana w deklaracji PIT36

za 2004 r., natomiast składka zapłacona za pracowników dotyczy okresu styczeń grudzień 2004 r. i jest wykazana w deklaracji PIT11; dlatego teŜ organy podatkowe z naruszeniem art. 27b ust. 1 pkt 1 lit. a)

ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (obecnie Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm., dalej: u.p.d.o.f.) dokonały matematycznie błędnej operacji rozliczenia róŜnych

okresów ubezpieczeniowych.

Uzasadniając uwzględnienie skargi i uchylenie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270

ze zm., dalej: P.p.s.a.) zarówno zaskarŜonej decyzji, jak i poprzedzającej ją decyzji organu podatkowego pierwszej instancji ze względu na naruszenie art. 27b u.p.d.o.f. oraz art. 122 i art. 187 § 1 ustawy z

1 z 4

2011-07-28 19:47

http://www.podatki.biz/artykul/drukuj/28_14807.htm

dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej: O.p.) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wskazał, Ŝe celem ustalenia składki podlegającej odliczeniu

od podatku niedopuszczalne było odjęcie składek "pracowniczych" od ogólnej kwoty składek wpłaconych na Fundusz Ubezpieczenia Zdrowotnego. PoniewaŜ zgodnie z art. 27b ust. 3 u.p.d.o.f. wysokość

wydatków na powszechne ubezpieczenie zdrowotne ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, którymi są przede wszystkim dowody wpłat kwot składek oraz potwierdzenia

przelewów, względnie jeśli chodzi o składki pobierane przez płatników informacje o dochodach (PIT8), gdzie uwidocznione są kwoty składek pobranych w roku podatkowym. Natomiast sposób obliczania

składki przyjęty przez organy podatkowe nie odpowiada tym regułom i narusza takŜe art. 122 i art. 187 § 1 O.p. w sposób mogący mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Zarazem Wojewódzki Sąd

Administracyjny nie podzielił pozostałych podniesionych w skardze zarzutów, odnoszących się do zagadnienia ustalenia wysokości przychodów i kosztów ich uzyskania.

Skargę kasacyjną od powyŜszego wyroku wywiódł Dyrektor Izby Skarbowej w B., wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Białymstoku do ponownego

rozpoznania.

Na podstawie art. 174 pkt 1 P.p.s.a. postawił zarzut naruszenia art. 27b ust. 1, 2 i 3 u.p.d.o.f. przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, Ŝe do dokumentów stwierdzających poniesienie wydatku w postaci

składek na ubezpieczenie zdrowotne nie moŜna zaliczyć pisma Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o wysokości dokonanych wpłat na to ubezpieczenie, a dowodem takim moŜe być informacja o dochodach

PIT8, nie przewidziana w przepisach prawa podatkowego obowiązujących w roku 2004.

Ponadto na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a. postawił zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. przez uchylenie decyzji pomimo braku naruszenia prawa materialnego przez organy podatkowe oraz

naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. przez uchylenie decyzji pomimo, Ŝe organy podatkowe nie naruszyły art. 122 i art. 187 § 1 O.p., a takŜe naruszenia art. 131 § 1 w związku z art. 47 § 1, art. 67 § 2 i

art. 75 P.p.s.a. oraz art. 178 ust. 1 Konstytucji RP, polegającego na niedoręczeniu organowi podatkowemu jako stronie przeciwnej w postępowaniu sądowoadministracyjnym odpisu pisma procesowego

skarŜącej z dnia 14 lipca 2009 r. i tym samym uniemoŜliwienie jej odniesienia się do postawionych w nim zarzutów, oraz naruszenia art. 133 § 1 i art. 141 § 4 P.p.s.a. oraz art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca

2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm., dalej: P.u.s.a.) przez dokonanie błędnej oceny znajdującego się w aktach sprawy materiału dowodowego, zawarcie w

uzasadnieniu wyroku błędnego wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia poprzez uŜycie formuły "skarga nie zasługuje na uwzględnienie, jednakŜe nie sposób zgodzić się ze wszystkimi podniesionymi w

niej zarzutami" oraz wadliwe wykonanie funkcji kontrolnej legalności działań organów podatkowych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną skarŜąca wniosła o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zwaŜył, co następuje:

Skarga kasacyjna ma usprawiedliwione podstawy, chociaŜ nie wszystkie postawione w niej zarzuty zasługują na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 27b ust. 3 u.p.d.o.f. wysokość wydatków na powszechne ubezpieczenie zdrowotne ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Przepis ten zawiera zatem specjalną

regulację odnośnie źródeł dowodów słuŜących budowie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia podatkowego, odbiegającą od ogólnych zasad określonych w art. 180 § 1 i art. 181 O.p., w myśl których jako

dowód naleŜy dopuścić wszystko, co moŜe przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem (art. 180 § 1 O.p.), a dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być: księgi podatkowe,

deklaracje złoŜone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności

sprawdzających lub kontroli podatkowej z zastrzeŜeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 3 oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa

skarbowe lub wykroczenia skarbowe (art. 181 O.p.). Wynikające z przepisu prawa materialnego, to jest z art. 27b ust. 3 u.p.d.o.f., ograniczenie dowodowe powoduje, Ŝe nastąpienie skutku w postaci odliczenia

od podatku dochodowego wydatków na ubezpieczenie zdrowotne zaleŜy od zachowania określonej formy dowodowej (por. B. Dauter, w pracy zbiorowej: "Ordynacja podatkowa. Komentarz", Wyd. LexisNexis

2011, teza 5 do art. 180, s. 757), czyli od wykazania poniesienia omawianego wydatku dokumentem.

Zarówno ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i Ordynacja podatkowa, nie zawierają legalnej, ogólnej definicji dokumentu. Ordynacja podatkowa stwierdza jedynie w art. 194 § 1, Ŝe

dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone, a w art. 3 pkt 13

Ŝe ilekroć w ustawie tej mowa jest o dokumencie elektronicznym, rozumie się przez to dokument elektroniczny, o którym mowa w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności

podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. Nr 64, poz. 565 ze zm.) czyli, Ŝe dokumentem elektronicznym jest stanowiący odrębną całość znaczeniową zbiór danych uporządkowanych w określonej

strukturze wewnętrznej i zapisany na informatycznym nośniku danych. Z definicji dokumentu elektronicznego wynika więc, Ŝe nie modyfikuje ona dotychczasowego podziału na dokumenty urzędowe i

prywatne, ale wprowadza nowość normatywną, uwzględniając nie znaną wcześniej technikę zapisu. Definicję dokumentu prywatnego zawiera natomiast art. 245 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks

postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) stwierdzając, Ŝe dokument prywatny stanowi dowód tego, Ŝe osoba, która go podpisała, złoŜyła oświadczenie zawarcie w dokumencie; ten akt prawny

w art. 244 § 1 zawiera ponadto regulację dotyczącą dokumentu urzędowego, toŜsamą znaczeniowo z przepisem art. 194 § 1 O.p.

Poszukując definicji dokumentu odnotować naleŜy formułę zaproponowaną przez P. Przybysza na potrzeby ogólnego postępowania administracyjnego (por. P. Przybysz, "Kodeks postępowania

administracyjnego. Komentarz", Wyd. LexisNexis 2008, teza 1 do art. 76, s. 213), według której dokumentem jest akt pisemny, stanowiący wyraŜenie określonych myśli lub wiadomości, względnie kaŜde pismo

utrwalające wolę sporządzającego je, bez względu na treść i przyjętą konwencję. Z kolei T. Ereciński określając istotę pojęcia dokumentu w prawie i postępowaniu cywilnym (por. T. Ereciński w pracy zbiorowej:

"Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego. Część pierwsza. Postępowanie rozpoznawcze, tom 1", Wyd. Prawnicze LexisNexis 2002, teza 1 do art. 244, s. 509510) stwierdza, iŜ jest nią to, Ŝe dokument

daje wyraz jakiejś wiadomości, która utrwalona jest pismem lub innymi znakami na określonym materiale. Według innego ujęcia, autorstwa W. Siedleckiego ("Postępowanie cywilne. Zarys wykładu", Warszawa

1977, s. 267), dokumentem jest uzewnętrznienie jakiejś myśli czy wiadomości za pomocą pisma. Analiza przedstawionych definicji, w których definiens przybiera nader zbliŜoną formułę, pozwala więc przyjąć,

Ŝe dokumentem w rozumieniu prawa podatkowego jest akt stanowiący wyraŜenie określonych myśli lub wiadomości za pomocą pisma, urzędowy lub prywatny, utrwalony na określonym

2 z 4

2011-07-28 19:47

http://www.podatki.biz/artykul/drukuj/28_14807.htm

materiale lub elektronicznym nośniku danych.

Odnosząc tak zarysowaną definicję dokumentu do treści normatywnej zawartej w art. 27b ust. 3 u.p.d.o.f. naleŜy uznać, Ŝe ustawodawca w przepisie tym uŜył terminu "dokument" w sensie najbardziej

ogólnym, bez ograniczenia ze względu na wystawcę lub formę sporządzenia. Dowodem stwierdzającym wysokość wydatków na ubezpieczenie zdrowotne, o jakim mowa w art. 27b ust. 3

u.p.d.o.f., moŜe być zatem kaŜdy dokument, zawierający informacje o wydatkach poniesionych przez podatnika na ubezpieczenie zdrowotne, tak urzędowy, jak i prywatny, zarówno utrwalony

na papierze, jak i na elektronicznym nośniku danych. Brak przy tym jakichkolwiek normatywnych podstaw do wprowadzania rodzajowych ograniczeń dokumentów, które mogą stanowić dowód

poniesienia omawianego wydatku, przez uznanie za taki dowód tylko dowodów wpłat lub potwierdzeń przelewów, z jednoczesnym odrzuceniem zaświadczeń wystawionych przez Zakład

Ubezpieczeń Społecznych. Taka wykładnia art. 27b ust. 3 u.p.d.o.f. jest nieuprawniona, wadliwa i nosi cechy dowolności. PoniewaŜ wykładnię taką przyjął jednak Wojewódzki Sąd Administracyjny w

Białymstoku, za zasadny naleŜy uznać postawiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 27b ust. 3 u.p.d.o.f., a w konsekwencji takŜe ustępu 1 i 2 tego

artykułu.

Pochodną błędu w zakresie wykładni prawa materialnego jest bezpodstawne uchylenie decyzji organów podatkowych, z naruszeniem art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. NaleŜy jednak zauwaŜyć, Ŝe przy

ponownym rozpoznaniu sprawy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, który stosownie do art. 190 P.p.s.a. będzie miał obowiązek zastosowania się do wykładni prawa dokonanej w sprawie przez Naczelny

Sąd Administracyjny, otwartą pozostaje kwestia oceny dowodu w postaci zaświadczenia (pisma) Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Pismo to niewątpliwie stanowi bowiem dokument, o jakim mowa w art. 27b

ust. 3 u.p.d.o.f. i moŜe posłuŜyć do określenia wysokości poniesionych przez skarŜącą wydatków na ubezpieczenie zdrowotne, jednakŜe jego treść podlega ocenie. Ocena taka powinna być dokonana takŜe z

uwzględnieniem podniesionych przez skarŜącą zarzutów dotyczących nieadekwatności treści tego dokumentu dla stwierdzenia okoliczności, o których mowa w art. 27b ust. 1 u.p.d.o.f., a to ze względu na

arytmetyczne porównanie nieporównywalnych okresów składkowych, innych dla skarŜącej, a innych dla jej pracowników. Merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy pozostaje zatem kwestią otwartą. Przedwczesna

byłaby zatem ocena, czy organy podatkowe ustalając podstawę faktyczną rozstrzygnięcia podatkowego naruszyły, czy teŜ nie naruszyły art. 122 i art. 187 § 1 O.p.

Zarazem trudno uznać, by podjęte przez Wojewódzki Sąd Administracyjny rozstrzygnięcie, chociaŜ wadliwe z innego powodu, dodatkowo naruszało takŜe art. 133 § 1 i art. 141 § 4 P.p.s.a. oraz art. 1 § 1 i § 2

P.u.s.a. Sąd ten zgodnie z art. 133 § 1 P.p.s.a. wydał wyrok po zamknięciu rozprawy i na podstawie akt sprawy. Ponadto zgodnie z wymogami określonymi w art. 141 § 4 P.p.s.a. wyrok ten uzasadnił,

wskazując podstawę prawną podjętego rozstrzygnięcia i uzasadniając ją. Fakt, Ŝe uzasadnienie prawne było błędne ze względu na naruszenie prawa materialnego przez jego błędną wykładnię, nie oznacza, Ŝe

uzasadnienie wyroku było takŜe wadliwe formalnie. Chybione jest takŜe twierdzenie o naruszeniu art. 1 § 1 i § 2 P.u.s.a. i art. 3 § 1 P.p.s.a. ze względu na wadliwie wykonaną funkcję kontrolną działania

organów podatkowych, poniewaŜ Wojewódzki Sąd Administracyjny zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 P.u.s.a. przeprowadził kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem (nie

stosując zatem innego, pozaprawnego kryterium kontroli tej działalności) i zgodnie z art. 3 § 1 P.p.s.a. zastosował środek określony w ustawie, uchylając zaskarŜoną decyzję i decyzję ją poprzedzającą na

podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) P.p.s.a. (nie stosując zatem środka innego, nieznanego ustawie). Wypada powtórzyć, Ŝe błędne rozstrzygnięcie Sądu ze względu na naruszenie prawa materialnego

przez jego błędną wykładnię nie uprawnia do stawiania zarzutu o naruszeniu tylko z tego powodu innych przepisów o charakterze ustrojowokompetencyjnym.

Co się tyczy zarzutu niedoręczenia Dyrektorowi Izby Skarbowej jako stronie postępowania sądowoadministracyjnego odpisu wniesionego w toku tego postępowania przez skarŜącą pisma procesowego,

naleŜy uznać jego zasadność ze względu na naruszenie art. 67 § 2 P.p.s.a. w związku z art. 141 § 4 P.p.s.a. Istotnie, obowiązkiem Sądu było doręczenie odpisu pisma wniesionego przez stronę jej

przeciwnikowi procesowemu, zwłaszcza, jeŜeli pismo to zawiera nowe zarzuty lub argumenty; nieprzedstawienie w uzasadnieniu wyroku stanowiska strony przeciwnej w odniesieniu do zarzutów skarŜącej w

piśmie tym podniesionych niewątpliwie narusza art. 141 § 4 P.p.s.a., nakazujący przedstawienie zarówno zarzutów podniesionych w skardze, jak i stanowisk pozostałych stron. NaleŜy jednak zauwaŜyć, Ŝe

zgodnie z art. 174 pkt 2 P.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania moŜe stanowić podstawę skargi kasacyjnej, jeŜeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Tymczasem w ocenie

Naczelnego Sądu Administracyjnego wnoszący skargę kasacyjną nie wykazał, aŜeby skądinąd trafnie wytknięte uchybienia miały nie tylko istotny, ale jakikolwiek wpływ na wynik sprawy. Dlatego teŜ, pomimo

stwierdzenia naruszenia wskazanych przepisów postępowania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny Naczelny Sąd Administracyjny nie dopatrzył się zaistnienia przesłanek do uwzględnienia skargi

kasacyjnej na tej podstawie.

Zarazem wskazać trzeba, Ŝe kasator wadliwie i w istocie zbędnie jako podstawy skargi kasacyjnej wskazał takŜe art. 131 § 1, art. 47 § 1 i art. 75 P.p.s.a., jak równieŜ art. 178 ust. 1 Konstytucji RP. Art. 131

P.p.s.a. nie dzieli się na paragrafy i dotyczy podejmowania na posiedzeniu niejawnym postanowienia w przedmiocie zawieszenia, podjęcia i umorzenia postępowania; trudno więc dociec, co miał na myśli

autor skargi kasacyjnej podnosząc zarzut naruszenia tego przepisu. Art. 47 § 1 P.p.s.a. stanowi, Ŝe do pisma strony naleŜy dołączyć jego odpisy i odpisy załączników dla doręczenia ich stronom, a ponadto,

jeŜeli w sądzie nie złoŜono załączników w oryginale, po jednym odpisie kaŜdego załącznika do akt sądowych. Jest to więc przepis adresowany do stron postępowania sądowoadministracyjnego, a nie do sądu

administracyjnego, przeto sąd ten przepisu tego nie mógł naruszyć; jego rolą jest wprawdzie wyegzekwowanie od strony składającej pismo w toku postępowania, by złoŜyła odpowiednią liczbę odpisów, ale

zarzut postawiony w skardze kasacyjnej nie dotyczy kwestii braku odpisów, ale niedoręczenia odpisu pisma stronie przeciwnej. Z kolei naruszenia art. 75 P.p.s.a., stanowiącego, Ŝe pisma w postępowaniu

sądowym i orzeczenia doręcza się w odpisach, sąd administracyjny mógłby się dopuścić doręczając stronie postępowania pismo lub orzeczenie w oryginale zamiast w odpisie, ale i w tym wypadku problemem

w sprawie było niedoręczenie stronie odpisu pisma wniesionego przez przeciwnika procesowego, a nie forma doręczonego pisma. Natomiast jeśli chodzi o art. 178 ust. 1 Konstytucji RP, stanowiący, Ŝe

sędziowie w sprawowaniu swego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom, błędem jest upatrywanie naruszenia tego przepisu wskutek wydania przez sąd orzeczenia nie

odpowiadającego oczekiwaniom strony co do kierunku rozstrzygnięcia.

Z powyŜszych przyczyn, uznając, Ŝe skarga kasacyjna ma usprawiedliwione podstawy, Naczelny Sąd Administracyjny skargę tę uwzględnił i na podstawie art. 185 § 1 P.p.s.a. uchylił w całości zaskarŜony

wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania. Rozpoznając sprawę ponownie Wojewódzki Sąd Administracyjny będzie obligowany

do uwzględnienia wykładni art. 27b ust. 1 i ust. 3 u.p.d.o.f., przyjętej przez Naczelny Sąd Administracyjny.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 P.p.s.a.

3 z 4

2011-07-28 19:47

http://www.podatki.biz/artykul/drukuj/28_14807.htm

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 2011 r., sygn. akt II FSK 2151/09

www.podatki.biz

4 z 4

2011-07-28 19:47

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: