Rick Martin - Reptilianie (Gady) - wywiad z Credo Mutwą.pdf - Credo Mutwa - morefaya2006

Wywiad z Credo Mutwą cz. I -

Reptilianie (Gady)

Redaktor: The Linked - tekst zapożyczony

16.03.2008.

Poniżej znajduje się wywiad z szamanem afrykańskiego plemienia Zulusów - Credo

Mutwą. Opisuje on dzialania Reptilian w Afryce oraz afrykańskie opowieści na temat

Gadów oraz Szaraków.

Wywiad z Credo Mutwą:

Rick Martin

Mówi się często, że patriarchowie każdego plemienia trzymają klucze

do wiedzy. Powiedzenie to znalazło potwierdzenie jak nigdy dotąd w

ostatnim wywiadzie, który miałem zaszczyt przeprowadzić z blisko

osiemdziesięcioletnim „wnusi" (szamanem) Zulusów, Credo Mutwą.

Dzięki Davidowi lcke'owi udało mi się nawiązać kontakt z drem

Johanem Joubertem, który poczynił odpowiednie uzgodnienia z

Credo Mutwą, które umożliwiły przeprowadzenie wywiadu przez

telefon na dystansie wynoszącym niemal połowę obwodu kuli

ziemskiej. Redakcja Spectrum wyraża głębokie podziękowanie

Davidowi Icke'owi i Browi Joubertowi za ich bezinteresowną pomoc,

której celem było przedstawienie światu głoszonej przez tego

człowieka prawdy.

0 Credo Mutwie usłyszałem po raz pierwszy pięć lat temu. W tym czasie bezpośrednia rozmowa z

nim przez telefon była niemożliwa, ponieważ mieszka w odludnym terenie bez dostępu do niego.

Kiedy David Icke powiedział mi, że przez jakiś czas przebywał w jego towarzystwie i że zgodziłby

się on na rozmowę ze Spectrum, postanowiłem skorzystać z okazji i doprowadzić do niej. W

rezultacie 13 sierpnia przeprowadziliśmy czterogodzinną rozmowę, którą przedstawiamy tu w

całości.

Credo Mutwa jest człowiekiem, którego David Icke określił następująco:

„Najbardziej niezwykły i światły człowiek, którego mam zaszczyt nazywać przyjacielem, a nawet

geniuszem". Po rozmowie z Credo Mutwą uznałem, że trudno nie zgodzić się z tą opinią.

Chciałbym też podkreślić, że mimo iż Credo Mutwa nie posiada formalnego wykształcenia, był na

tyle uprzejmy i skrupulatny, że przeliterował mi wszystkie zuluskie lub afrykańskie słowa, nazwy

własne etc., które pojawiają się w tym wywiadzie.

To precyzyjne nazewnictwo będzie jednak z pewnością bardziej interesujące dla afrykanistów niż

dla przeciętnego czytelnika. Ta dbałość o szczegóły przemawia na korzyść Credo Mutwy i

świadczy o jego rzetelności i precyzji.

Prawda jak zawsze okazuje się dziwniejsza od fikcji. Prawda lub jej fragmenty ujawnione

komukolwiek z nas stają się częściami większej mozaiki, lecz wyciągnięcie z nich wniosków

spoczywa na każdym z nas z osobna.

Zadziwiające informacje przekazane przez Credo Mutwę można z pewnością uznać za

prowokujące i daleko idące, ale kiedy już się je przeczyta, zaczyna się rozumieć, dlaczego

próbowano go uciszyć, i zaczyna doceniać się jego odwagę głoszenia prawdy, bez względu na

grożące mu konsekwencje.

Przejdźmy zatem do naszej rozmowy:

Rick Martin: Pozwoli pan, że najpierw powiem, iż rozmowa z panem jest dla mnie wielkim

zaszczytem i wyróżnieniem. Chciałbym też jednocześnie podkreślić zasługę Davida lcke'a i dra

Jouberta, bez których pomocy ta rozmowa nie mogłaby się odbyć.

Nasi czytelnicy są świadomi istnienia zmieniających wygląd gadzinowatych istot pozaziemskich i

chciałbym w ich imieniu omówić z panem szczegóły dotyczące specyfiki ich obecności,

przywództwa, celów i obecnych metod działania.

Stąd pierwsze pytanie, jakie chciałbym panu zadać, brzmi: Czy może pan potwierdzić, że na Ziemi

rzeczywiście przebywają obecnie zmieniające wygląd gadzinowate istoty pozaziemskie? Jeli tak,

jeśli jest pan w stanie to potwierdzić, prosiłbym o dokładniejsze o nich informacje. Skąd się one

wzięły?

Credo Mutwa: Proszę pana, czy pańska gazeta jest w stanie wysłać kogoś do Afryki?

Maron: Przepraszam, może pan powtórzyć?

Mutwa: Czy pańska gazeta mogłaby wysłać kogoś do Afryki w najbliższej przyszłości?

Mamin: W tej chwili ze względów finansowych nie stać nas na to, ale w przyszłości ta sytuacja

może ulec zmianie.

Mutwa: Ponieważ jest kilka spraw, które chciałbym, aby pańska gazeta sprawdziła samodzielnie,

niezależnie ode mnie. Czy słyszał pan o kraju zwanym Ruanda położonym w środkowej Afryce?

Mamin: Tak.

Mutwa: Otóż, ludzie w Ruandzie, ci z plemienia Hutu, a także Watusi, twierdzą, a nie są jedynymi,

którzy o tymmówią, że ich najstarsi przodkowie byli rasą istot, których nazywają Imanujela, co

znaczy „Panowie (Bogowie), którzy nadeszli".

Niektóre plemiona z zachodniej Afryki również głoszą to samo. Powiadają, że wiele, wiele

pokoleń temu z nieba przybyła rasa bardzo zaawansowanych w rozwoju i groźnych istot, które

wyglądały jak ludzie, zwanych Zishwezi, które to słowo oznacza nurkujące lub szybujące

stworzenia, które są zdolne do szybowania z nieba ku ziemi lub szybowania w wodzie.

Wszyscy słyszeli, proszę pana, o ludzie Dogonów z zachodniej Afryki, który twierdzi, że normalne

istoty, ale nie takie jak oni, przekazały im kulturę. Dogoni są jednym z wielu, wielu ludów w

Afryce, które utrzymują, że ich plemię lub król byli pierwotnie stworzeni przez nadnaturalną rasę

stworzeń, które przybyły z nieba.

Słucha mnie pan

Maron: Oczywiście. Proszę kontynuować.

Mutwa: Proszę pana, mogę mówić i mówić, ale pozwoli pan, że zapoznam pana do moimi

współziomkami, Zulusami z Afryki.

Maron: Bardzo proszę.

Mutwa: Lud Zulusów, sławny z wojowników, lud, z którego wywodził się król Czaka Zulu, ten z

ubiegłego wieku... Kiedy zapyta pan południowoafrykańskiego białego antropologa, co oznacza

nazwa Zulu [Zulusi], odpowie, że „niebo" [śmieje się], czyli że Zulusi nazywają siebie „ludem

nieba". To jest, proszę pana, bzdura.

W języku Zulusów słowo oznaczające niebo, niebieskie niebo, brzmi sibakabaka.

Z kolei nasza nazwa dla przestrzeni międzyplanetarnej brzmi izulu i weduzulu, co znaczy

„przestrzeń międzyplanetarna, ciemne niebo, jakie widzi się każdej nocy usiane gwiazdami", i ma

też, proszę pana, pewien związek z podróżowaniem.

Zuluskie słowo na określenie podróżowania na oślep, tak jak nomadzi lub cyganie, brzmi izula.

Teraz już pan rozumie, że Zulusi z Południowej Afryki zdawali sobie sprawę z faktu, że można

podróżować poprzez przestrzeń kosmiczną, a nie poprzez niebo, jak ptaki. Zulusi utrzymują, że

wiele, wiele tysięcy lat temu przybyli z nieba ludzie wyglądający jak jaszczury, którzy potrafili

zmieniać na życzenie kształt. Ludzie, którzy wydali swoje córki za te istoty, stworzyli potężną rasę

królów i plemiennych wodzów.

Są, proszę pana, setki podań, w których jaszczur rodzaju żeńskiego przyjmuje postać ludzkiej

księżniczki i wychodzi za mąż za króla Zulusów.

Każde dziecko w Poludniowej Afryce zna, proszę pana, historię o księżniczce Khombecansini,

która miała poślubić przystojnego księcia Kakaka, którego imię znaczy „oświecony". Otóż,

pewnego dnia, kiedy Khombecansini zbierała chrust w lesie, spotkała stworzenie zwane Imbulu.

Była to jaszczurzyca, która miała ludzkie ciało i kończyny, a także długi ogon. Ta jaszczurzyca,

kobieta Imbulu, przemówiła do księżniczki Khombecansini następującymi słowy: „Jakże piękna

jesteś, dziewczyno, chciałabym być taka jak ty. Czy mogę zbliżyć się do ciebie?"

Księżniczka odrzekła jej: „Tak, możesz".

I kiedy jaszczurzyca, która była wyższa, podeszła bliżej, plunęła w oczy dziewczyny i zaczęła się

zmieniać. To znaczy jaszczurzyca nagle zmieniła kształt na ludzki i zaczęła coraz bardziej

upodabniać się do dziewczyny, z wyjątkiem jej długiego ostro zakończonego ogona.

Następnie, w nagłym wybuchu agresji, kobieta-jaszczur unieruchomila księżniczkę i zabrała jej

wszystkie bransolety, korale i ślubną spódnicę, które włożyła na siebie i w ten sposób stała się

księżniczką.

Teraz w buszu znajdowały się dwie identyczne kobiety jaszczurzyca o zmienionym kształcie i

prawdziwa kobieta. Kobieta-jaszczur rzekła do prawdziwej kobiety: „Teraz jesteś moją niewolnicą.

Będziesz towarzyszyć mi w czasie ślubu.

Ja będę tobą, a ty będziesz moją niewolnicą. Chodź!" Podniosła rózgę i zaczęła bić nią biedną

księżniczkę. Potem udała się na wesele w towarzystwie innych dziewczyn, które, zgodnie ze

zwyczajem Zulusów, były jej druhnami, i przybyła do wsi księcia Kakaka.

Ale zanim doszli do wsi, musiała zrobić coś ze swoim ogonem, to znaczy zmieniona w księżniczkę

jaszczurzyca, musiała jakoś ukryć swój ogon.

W tym celu zmusiła prawdziwa księżniczkę, aby utkała jej siatkę z włókien, upakowała w nią ogon

i przywiązała do jej ciała. Teraz wyglądała już jak kobieta Zulusów z bardzo atrakcyjnymi,

wielkimi pośladkami, kiedy się na nią z zewnątrz spoglądało.

Potem, kiedy przybyła do wsi i została żoną księcia, stała się dziwna rzecz. Zaczęło znikać mleko,

ponieważ każdej nocy zmieniona księżniczka, ta fałszywa, odwiązywała swój ogon i przez

znajdujący się na jego końcu otwór wsysała cale kwaśne mleko.

No i teściowa zaczęła pytać: „Co jest? Czemu znika mleko?"

I w końcu orzekła: „Ano widzę, że jest wśród nas Imbulu".

Teściowa, która była przebiegłą starszą kobietą, powiedziała: „Należy na początku wsi wykopać

dół i wypełnić go mlekiem". Tak też robiono. Wtedy wszystkim dziewczynom, które przyszły z

fałszywą księżniczką, kazano przeskoczyć nad dolem. Skakały jedna po drugiej. A kiedy, pod

groźbą włóczni, zmuszono do przeskoczenia zmienioną księżniczkę, jej długi ogon wypadł w

czasie soku z siatki i zaczął zasysać mleko z dołu. Wówczas wojownicy zabili ją. Potem

Rick Martin - Reptilianie (Gady) - wywiad z Credo Mutwą.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: