166. Moore Margaret - Królewski wysłannik (Wojownik 14).pdf - NAJPIEKNIEJSZE HISTORYCZNE ROMANSE-CZYTAJCIE-POLECAM - agusia_b2

Margaret Moore

Królewski wysłannik

Tłumaczyła Klaryssa Słowiczanka

Rozdział 1

Sir Blaidd Morgan, pan na włościach, zaufany przyjaciel Henryka III, mistrz

turniejów, zdobywca serc niewieścich, osadził konia w miejscu i otarł nos

wierzchem rękawicy. Z kaptura przemoczonej całkiem opończy kapały krople

wody, w powietrzu unosił się zapach wilgotnych liści. Po lewej ręce sir Blaidd miał

ścianę lasu, po prawej łąkę i moknące w deszczu krowy, przed sobą zaś mógł

dojrzeć w oddali chaty i górujący nad wsią zamek.

– Oto i Throckton Castle, Bogu dzięki – rzekł do zmokłego nie gorzej niż on

giermka. – Już się bałem, że pobłądziliśmy na rozstajach i przyjdzie nam noc

spędzić w lesie.

Ulewa powoli przechodziła i giermek zsunął kaptur z czoła.

– Myślałem, że wy, Walijczycy, nawykliście do deszczu.

– A jakże, nawykliśmy, Trev. A już przez twojego ojca, to nawykłem, że

bardziej nie można. Co wcale nie znaczy, że lubię.

Blaidd i ojciec Trevelyana, Urien Fitzroy, przyjaźnili się od lat. To sir Urien

zaprawiał Blaidda w rzemiośle rycerskim, co polegało na wystawianiu młodzieńca

na zmienne oraz ekstremalne warunki atmosferyczne.

Trev, liczący sobie szesnaście wiosen młodzian, wskazał na warownię w oddali.

– Nie wiedziałem, że lord Throckton to taki możny pan, a widzę, że kasztel ma

tęgi.

– Ja też spodziewałem się czegoś... skromniejszego – przyznał Blaidd.

Zamek, na ile nasi podróżni mogli go sobie obejrzeć z tej odległości, w szarym

świetle zapłakanego dnia prezentował się rzeczywiście okazale. Solidne mury, z

bramą kratowaną jak się patrzy, okalały imponującą wieżycę mieszkalną i obronną,

punkt centralny warowni. Blaidd niewiele widział podobnych temu kaszteli.

Ciekawe, co rzekłby na to król Henryk. Widać jednak podejrzewał, jaką Throckton

ma siłę, skoro wysłał doń swojego rycerza.

– Nie każdy wielki pan musi bywać na dworze – powiedział Blaidd, ruszając

stępa. – Nasi ojcowie nie bywają. Przynajmniej schronienie dostaniemy godziwe,

Bogu niech będą dzięki.

– Myślisz, że lady Laelia jest naprawdę tak piękna, jak powiadają? – zagadnął

Trev.

Blaidd uśmiechnął się pobłażliwie na to pytanie.

– Pewnie nie, ale spojrzeć nie zawadzi.

– Taki szmat drogi przebyliśmy, żebyś mógł jeno spojrzeć?

Blaidd nie zamierzał zdradzać prawdziwych powodów, dla których Henryk

wysłał go do Throcktona, uśmiechnął się więc jeszcze szerzej.

– A cóż dworny rycerz może więcej prócz przyjrzenia się pannie? Tyle się

nasłuchałem o urodzie lady Laelii, że postanowiłem na własne oczy sprawdzić, czy

ludzie prawdę mówią.

Moja matka ręce załamuje na myśl, że nigdy się już nie ożenię i nie ustatkuję.

– To znaczy, że ożenisz się z lady Laelią? Gdyby okazała się urodziwa?

Blaidd wybuchnął głośnym śmiechem.

– Uroda to jeszcze nie wszystko, kiedy przychodzi myśleć o ożenku.

– Też mi się tak wydaje – przytaknął z powagą Trev.

– A ja ci mówię, że tu nie ma co się wydawać. Tak jest.

– Mam rozumieć, że poczyniłeś już... plany?

Aderyn Du, piękna gniadoszka Blaidda, zgrabnie ominęła wielką kałużę na

środku duktu.

– A jakże – przytaknął Blaidd. – Plany czynię od dawna, tylko dotąd nie

spotkałem właściwej kobiety.

– To dlatego z tyloma się zadajesz?

Blaidd posłał dociekliwemu giermkowi niezbyt przyjazne spojrzenie.

– Wcale nie zadaję się „z tyloma”. Nie zaprzeczę, że miłe mi towarzystwo

niewieście, ale nie taki ze mnie znowu pożeracz serc, jak ludzie gadają.

– A Gervais mówi...

– Twój brat tyle wie o moich nocnych zatrudnieniach, co i ty, znaczy obaj nic

nie wiecie.

Trev przyjął w milczeniu połajankę i bardzo dobrze, bo Blaidd nie zamierzał

omawiać swojego życia prywatnego z nikim, a już na pewno nie z szesnastoletnim

gołowąsem. Nasi podróżni przejechali kamienny most i znaleźli się we wsi.

Po wiosennych deszczach i roztopach rzeka bardzo wezbrała i teraz toczyła pod

przęsłami spienione wody porywistym nurtem. Jednak most miał rzetelną

konstrukcję, aż dziw było zobaczyć coś takiego w zapadłym zakątku północno-

zachodniej Anglii, z dala od stolicy.

Sama wioska składała się z kilkunastu chat krytych strzechą. Na błoniu

pośrodku wsi można było dojrzeć kilka skromnych straganów, a także większych

kramów, z izbą mieszkalną na pięterku.

Blaidd widywał już biedniejsze wioski, ale widywał też i zamożniejsze.

Kościół, skromny bardzo, świadczył o tym, że lord Throckton niewiele dawał Bogu

z tego, co zebrał od dzierżawców. Wolał najwidoczniej wydawać pieniądze na

umacnianie zamkowych murów.

Błonie świeciło pustkami, ale Blaidd czuł, że ktoś ich obserwuje. Ciekawscy

wieśniacy z ukrycia przyglądali się podróżnym, próbując dociec, co to za jedni i co

ich sprowadza.

Po Blaiddzie każdy łatwo mógł rozpoznać rycerza: dorodny wierzchowiec,

odzienie, miecz u pasa, tarcza z herbem, do tego towarzystwo giermka, wszystko

dowodnie zaświadczało o jego pozycji i nie trzeba było wielkiej przenikliwości, by

wiedzieć, kto do wsi wjechał.

Deszcz ustał już całkiem i nasi jeźdźcy skierowali konie w stronę okazałego

budynku, zapewne gospody, jak się domyślali. Blaidd zdążył pomyśleć, że równie

dobrze mógłby spędzić noc pod gołym niebem, gdy w jednym z okien na piętrze

pojawiła się niechlujna, rozczochrana, czarnowłosa niewiasta. Na widok

przybyszów wychyliła się mocno przez parapet, demonstrując przy okazji obfity

biust w całej niemal krasie.

Uśmiechnęła się bezwstydnie do Blaidda, po czym gwizdnęła przeciągle i na to

wezwanie w sąsiednich oknach pojawiły się kolejne damy, podobnie rozmemłane

jak pierwsza.

– A to ci chwat – zachwyciła się czarnowłosa właścicielka obfitego biustu. –

Pewnie i w łóżku też chwat z niego.

Kobiety zaczęły chichotać, cmokać w przesadnym zachwycie, któraś zawołała:

– Piękny musisz mieć oręż, mój rycerzu, chętnie bym sobie go z bliska

obejrzała.

– Mnie się podoba młodzieniaszek – oznajmiła inna.

Blaidd obejrzał się na giermka; młodzieniec, czerwony jak piwonia, utkwił

wzrok w przestrzeni. Blaidd powściągnął uśmiech, w którym tyle było

współczucia, co rozbawienia i osadził konia przed samym wejściem do gospody.

– Przykro mi, piękne panie, ale nie skorzystamy z waszych zachęt – powiedział

Blaidd z całą kurtuazją, jakby zwracał się do królowej angielskiej.

– Posłuchajcie go tylko – zawołała czarnowłosa. – Czyż nie piękny ma głos?

Walijczyk ani chybi. Dużo dobrego słyszałam o Walijczykach. – Tu wykonała

niepozostawiający cienia wątpliwości gest, czego dotyczyły owe „dobre rzeczy”

zasłyszane o Walijczykach. – Chodźże tu, chwacie, i szepnij mi coś sprośnego na

uszko. Tyle przynajmniej uczyń, skoro nie chcesz się z nami zabawić.

Blaidd położył dłoń na sercu i skłonił głowę.

– Nie mogę, moja śliczna. Spieszno mi na zamek.

Spiął Aderyn Du, ale zanim klacz ruszyła, w drzwiach gospody pojawiła się

dziewczyna na pierwszy rzut oka niewiele starsza od Treva, z potarganymi blond

włosami, ale w czystej sukni, podkreślającej zgrabną kibić. Miała niezwykłe,

przyciągające uwagę zielone oczy, twarz anioła. Jednak wyzywający uśmiech i

poza świadczyły, że od dawna musi być zaprawiona w swoim rzemiośle. Blaidd

westchnął tylko nad utraconą niewinnością dziewczęcia, choć rozumiał, że czasami

bieda nie pozostawia człowiekowi wyboru.

Ujechawszy kilka kroków, zorientował się, że nie słyszy Treva, i spojrzał przez

ramię, czemu giermek zwłóczy. Trev tkwił nadal przed gospodą i wpatrywał się w

dziewczynę jak cielę w malowane wrota.

Blaidd zaklął pod nosem i zawołał:

– Fitzroy!

Trev ocknął się, spiął konia i wnet zrównał się z Blaiddem. Teraz razem już

podążali w stronę zamkowej bramy.

– To ladacznica, jak one wszystkie – poinformował tonem znawcy Blaidd.

– Wiem, nie jestem dzieckiem – mruknął Trev, unikając jego spojrzenia. –

Mam uszy, słyszałem, co te kobiety mówiły.

– Zapomnij więc o tej dziewczynie. Trev pokraśniał.

– Mam pieniądze.

– Nieważne, czy cię na nią stać, czy nie. To nie miejsce dla ciebie. Pchły,

pluskwy, a każda z tych dam chętnie by cię pozbawiła przy pierwszej sposobności

całego majątku, poza tym większość z nich jest chora. Mądry człowiek trzyma się

od nich z daleka.

– Jakbym słyszał własnego ojca.

– Dziękuję za komplement – odparł Blaidd lekkim tonem. – Póki jesteś u mnie,

odpowiadam za ciebie. Gdyby twój ojciec się dowiedział, że pozwoliłem ci

zadawać się z dziwkami, pewnie padłby trupem, ale pierwej zdążyłby mi łeb

ukręcić. A mnie jeszcze życie miłe.

– Byłeś kiedy z taką dziewką?

Na to pytanie Blaidd mógł odpowiedzieć szczerze i bez wstydu:

– Nigdy nie miałem chęci ani potrzeby.

Na szczęście dotarli do zamkowej bramy, co położyło kres konwersacji. Blaidd

przybył tu z misją i na pewno nie chodziło o podbijanie serca lady Laelii. Nie

zamierzał też odgrywać roli opiekuna i wychowawcy Trevelyana.

Spojrzał na solidną drewnianą kratę z ostrymi metalowymi szpikulcami,

strzegącą wjazdu do zamku. Przyjrzał się wartom rozstawionym na murach. Druga,

166. Moore Margaret - Królewski wysłannik (Wojownik 14).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: