Jestem ofiarą porno.pdf

Jestem ofiarą porno

Do czytania pod prysznicem

pornografii . Jak to jest możliwe, by w 2000 r. parlament dość dużego kraju

w pobliżu Europy zachował się jak przysłowiowa ciotka z minionych epok,

obskurancka, wsteczna, zacofana, przesądna, z maniackimi kompleksami?

Niech spróbuję, na mój własny użytek, w tym się rozeznać.

zakazie

ZYGMUNT KAŁUŻYŃSKI

Zobaczmy, jak brzmi uzasadnienie. Poseł Zdzisław Szymański komentuje na

mównicy sejmowej: „Skutki pornografii są zgubne dla ludzi i rodzin”. O. Adam

Schulz: „Pornografia narusza ludzką godność”, ustawa jest „obroną

społeczeństwa”. „Pornografia jest patologią kulturową i zaprzeczeniem humanizmu”

– oświadcza abp Józef Życiński. „Jest zniewagą i poniżeniem człowieczeństwa”

(ks. Adam Boniecki, redaktor „Tygodnika Powszechnego”). Ustawa służy

„publicznemu bezpieczeństwu” (ks. Marek Sapryga, POLITYKA 10).

Otóż jest dokładnie odwrotnie, słowo

w słowo i litera po literze: pornografia jest

wentylem bezpieczeństwa i wyzwala

społeczeństwo od groźnych obsesji. Co

zostało ponad wątpliwość ustalone przez

komisje profesjonalne, działające od

przeszło pół wieku. Jak to się stało, że Sejm

powziął uchwałę ot tak sobie, z wtorku na środę, bez konsultacji ze

społeczeństwem, bez powołania fachowego zespołu doradczego, bez

uwzględnienia wyników światowych badań naukowych? A przecież są one

dostępne od ręki i ja sam mam je pod łokciem, gdy to piszę:

Raport powołanego przez departament stanu USA komitetu, wyłonionego przez

Instytut Kinseya. Orzeczenia podobnych konwentykli, zorganizowanych w RFN

w 1962 r. oraz 1968 r., na podstawie których pornografię dopuszczono do obiegu.

Badania statystyczne przeprowadzone w Szwecji po zwolnieniu zakazu cenzury:

przestępstwa typu seksualnego w dekadzie 1950–1960 zmniejszyły się o 42 proc.

Ten fakt może wyglądać zaskakująco dla obserwatora naszych dyskusji

rozpętanych z tej okazji: występował tam raz po raz argument o wpływie pornografii

na gwałty seksualne, przy tym używali go zarówno przeciwnicy, jak zwolennicy: ci

ostatni twierdzili, że obecność w naszym kraju sex-shopów nie przyczyniła się do

powiększenia przemocy seksualnej: jest jej tyle co zawsze. Otóż ciekawe, że

Osłupiałem, dosłownie, na wiadomość, że Sejm uchwalił ustawę o

statystyka szwedzka nie obejmuje gwałtów, są one w grupie oddzielnej, zaś

traktowane w owym obliczeniu „przestępstwa” są typu jak np. ekshibicjonizm,

molestowanie, zaczepianie itp.; dlaczego? Ponieważ eksperci kryminolodzy,

psychiatrzy, pedagodzy już dawno temu ustalili, że gwałt seksualny nie należy do

seksu, lecz do gwałtu: celem jest przemoc, zaś seks jest tylko pretekstem lub

anarchicznym sposobem manifestacji.

Dla faceta, który pragnie się brutalnie znęcać, obrazki erotyczne mają małe

znaczenie. Natomiast mogą mieć wartość dla innych naszych bliźnich, i to właśnie

przekonanie zadecydowało o opinii specjalistów oraz doprowadziło do

dopuszczenia pornografii we wszystkich krajach jako tako cywilizowanych.

„Pornografia – czytamy w raporcie Instytutu Kinseya – może mieć wpływ korzystny

na osoby dorosłe, niepewne co do swojego statusu seksualnego”; rzeczywiście,

stosowana jest w terapii w wypadkach impotencji, autoerotyzmu, frigiditas wskutek

szoku itp.

Nie trzeba było aż zjazdów, by to stwierdzić, bo seksuolodzy wyrażali ten pogląd od

dawna: Freud już pod koniec ubiegłego, przepraszam, zaubiegłego stulecia, i wielu

innych; jego uczeń prof. Wilhelm Stekel pisze w 1937 r. w tomie „Die

Geschlechtskalte der Frau”, cytuję według dostępnego mi przekładu francuskiego:

„Stwierdzam z mojej praktyki, że onanizm, ponad wszelką wątpliwość, ma

znaczenie społeczne. Broni on zbiorowość przed nieszczęśliwymi, obdarzonymi

zbyt napiętymi pragnieniami impulsywnymi. Gdyby onanizm został wykorzeniony,

liczba przestępstw przeciwko obyczajom wzrosłaby. Z drugiej strony onanizm broni

samego masturbującego się. Przeżywa on swoje ewentualne nadużycia w fantazji

i staje się społecznie nieszkodliwy. W ten sposób, paradoksalnie, samogwałt, mimo

że jest aktem asocjalnym, staje się socjalną koniecznością”. Stąd użyteczność

pornografii i stąd rezultat szwedzkiej statystyki: 42 proc. mniej skandali.

Biust Wenus

Ale w tym miejscu przerywam, bo widzę, że stałem się, jak wielu innych

występujących w sprawie porno, wielbłądem, usiłującym udowodnić, że nie jest

wielbłądem: ach, porno nie prowadzi do zbrodni! ach, porno może się przydać! ach,

panowie przesadzają z tym porno, itd., itd. Dosyć tego. Spójrzmy sobie w oczy.

Jestem zwolennikiem, amatorem i odbiorcą porno: bawię się nim jak prosię

(porównanie trafnie dobrane). Jeżeli Państwo mają dosyć wyrozumiałości, proszę

posłuchać dlaczego.

Ale przede wszystkim spróbujmy określić, czym jest pornografia. Krytycy ustawy

sejmowej zarzucili jej, że nie podaje definicji, co spowoduje zamęt prawny.

Wyrażono powątpiewanie, czy określenie precyzyjne jest możliwe: tak zresztą

dzieje się ze wszystkimi problemami humanistycznymi, nie dają się ująć naukowo

bez reszty. Co prawda wspomniany ks. Marek Sapryga twierdzi, że są ustalenia

dokładne: piersi kobiece, pośladki, odzwierciedlenie stosunku seksualnego.

W takim wypadku do porno należy Wenus z Milo (pokazuje biust), „Święta Rodzina”

Rubensa (aniołki-dzieciaczki w obłokach wypinają dupcie), podręcznik anatomii dla

medyków prof. Lutza oraz poradnik „Małżeństwo doskonałe” dr van de Welde

(diagram zapłodnienia).

Niestety, wciąż nie ma ścisłości. Zapewne jako tako bliskie będzie odwołanie się do

intencji: przedstawienie, którego świadomym zamiarem jest wywołanie zabawy,

podniecenia, satysfakcji seksem. Co jednak wciąż zawiera luki: gdzie bowiem jest

granica podniecenia? Są osoby pobudliwe, które czują pożądliwość już na widok

dziury w ścianie, i są obojętne, jak np. święty Antoni, na którego ciele po jego

śmierci komisja kościelna nie znalazła żadnych cech płciowych, ani męskich, ani

innych: nastąpił zanik organów. Proszę nie chichotać, jest to fakt historyczny

stwierdzony protokolarnie. Również z intencją mogą być niejasności, np.

Baudelaire czy Joyce otwarcie oświadczyli, że pragnęli podniecić, i nawet mieli

procesy właśnie o pornografię.

Zgódźmy się jednak, że w praktyce, na wyczucie,

zgodnie z poglądem na przyzwoitość, tak jak jest ona

w naszym otoczeniu rozumiana, możemy to i owo

oznaczyć bez dużego błędu jako porno. Weźmy

wypadek niewątpliwy: obraz pożycia, na którym

widnieją połączone organy obu płci, ulubiona wizja

naszych parlamentarzystów. Jest to kluczowa scena

beletrystyki, druków fotograficznych oraz kaset filmowych dostępnych w sex-

shopach. Tu już nie ma co wahać się: jesteśmy w pełnej pornografii.

Ale teraz, by być sprawiedliwym, należy zrobić wysiłek dobrej woli. Jednym

z podstawowych błędów życiowych jest, że wyobrażamy sobie inne osoby jako

podobne do nas i z trudem rozumiemy ich odmienność. Ja sam, który uważam się

za humanistę, nie jestem w stanie uchwycić, na czym polega homoseksualizm

i mimo że lubię pedałów, to jednak nie potrafię zobaczyć się jako pieszczącego

np. kolegę Mariana Turskiego (zresztą heteroseksualistę). Podobne uprzedzenie

dotyka automatycznie, nawet u osób tolerancyjnych, środowisko, które zajmuje się

produkcją porno. Myśli się o tym zjawisku – nawet wtedy, gdy okazuje się

wyrozumiałość – po trosze jak o zarazie: czy jest szkodliwa, czy nie, jak jej

zapobiec, jak ją traktować itd.: patrzymy stale z zewnątrz. Ale spróbujmy spojrzeć

od wewnątrz, od strony wirusów: przecież one też chcą żyć i mają swój

mikroskopijny świat.

W szponach przemysłu

Otóż produkcja porno jest to istny koncern światowy: oblicza się, że uczestniczy

w nim 400 tys. osób. Jest to robota profesjonalna. Miałem ciekawą rozmowę

z fotografami, dostarczającymi aktów damskich do „Playboya”, gdzie owe panienki

wyglądają beztrosko, swobodnie i spontanicznie: otóż jest to wysiłek, który

pochłania całe dni, zaś pozowanie wymaga wykonawstwa, świadomości, praktyki,

jakiej nikt, kto ogląda rezultat, nie spodziewałby się. Podobnie jest z kinem porno:

jest to cała technika. Wszyscy uczestnicy – czytałem – kamerzyści, oświetlacze,

dekoratorzy są rozebrani do naga, by ułatwić wykonawcom ich zadanie, ci zaś, za

parawanem starają się doprowadzić się do wymaganego stanu, co może ciągnąć

się długo, a jeszcze duble, a także zbliżenia itp. „Bywa, że całą noc kursujemy bez

spodni” – opowiada w branżowym „Sight and Sound” fachowiec od porno.

A wykonawcy? Można było zapoznać się z nimi w filmie „Boogie Nights”, który był

w naszym repertuarze w ubiegłym sezonie. Sądzi się, że dziewczęta tu

występujące są upadłe, zdegenerowane, przymuszone, cokolwiek jak bywa

z prostytucją. Ale już z prostytucją tak nie bywa, okazuje się ona powołaniem i call-

girls z metropolii, często nadspodziewanie zamożne, deklarują w wywiadach

uchodzących za prowokacyjne, że uwielbiają swoje zajęcie i za nic go nie porzucą.

Co jednak może pociągać aktorkę porno? Oto co mówi Gypsy Rose Lee, głośna

gwiazda striptizu: „Samo w sobie porno mnie nie podnieca i tak jest z większością

kobiet. Ale, owszem, budzi się we mnie zainteresowanie, gdy zdaję sobie sprawę,

że sama budzę podniecenie. Gdy czuję, że mężczyźni patrzą na mnie z przejęciem,

z radością, z podekscytowaniem, wtedy dopiero i ja, niejako za pośrednictwem ich

zaangażowania, zostaję wciągnięta i podniecona. A to jest wielkie przeżycie”. Anita

Cheyenne, główna obok Lindy Lovelace klasyczna siła porno, powiada, że

uczestnictwo w tej produkcji przynosi jej takie poczucie szczęścia, że poza tym już

niczego w życiu nie potrzebuje.

Być może te panie blagują, ale trzeba powiedzieć, że mają argumenty. Jakkolwiek

by było, sprawdzają tu się dwie zasady ustalone przez psychologię wieku XX: 1.

seksualizm nie ma na celu wyłącznie rozmnażania, lecz jest częścią życia

psychologicznego i nawet duchowego, 2. nie istnieje żaden obowiązujący, jednolity,

stale ten sam wzór zachowania się erotycznego.

Tu dochodzimy do pytania, co jest warta ta cała pornografia? Ma ona swoje

ograniczenia. Jej treścią jest satysfakcja, jakiej dostarcza seks. W rezultacie

wszystko, co się od niego oddala, zostaje usunięte. Jesteśmy na terenie, gdzie nie

ma rzeczywistości socjalnej, środowiskowej czy choćby towarzyskiej, mimo że

pornografia wydaje się, z założenia, zdecydowaną konkretnością, bo cóż może być

bardziej dobitnie realnego, jak pokazane z bliska połączenie płciowe. Jest to

jednak złudzenie: tak naprawdę nie liczy się tu miejsce, bo może to się odbywać

wszędzie i gdziekolwiek; nie jest ważny czas, czy to nasze lata, czy jakieś inne, bo

pieścić się można w każdej chwili. Nawet język nie jest decydujący, bo mówi się

zdawkowo, każdy przemawia mniej więcej jednakowo i wypowiedzi zmierzają do

szybkiego kontaktu fizycznego. Porno jest w gruncie rzeczy „abstrakcją”, bo chodzi

tu tylko o powtarzanie aktu, który jedynie interesuje. Kobiety są tutaj wszystkie

takie same i nie wdajemy się w ich charaktery, mężczyźni streszczają się do akcji

płciowej, to ona jest tematem, nie osoby. Emocje nie są potrzebne, nawet mogą

przeszkadzać, nie nawiązuje tu się sympatii, nie odczuwa się do postaci ani

życzliwości, ani niechęci, reakcja ogranicza się do zabawy ekscytacją seksu.

Sztos uczłowiecza świat!

Ale właśnie dzięki tym eliminacjom oraz wskutek doprowadzenia do unikalności,

wyłączności, jedynego tematu, porno nabiera koncentracji i fantastyczności:

jesteśmy w świecie uchylenia się od wszystkiego, co zdarza się w codzienności, to

zaś oznacza – wolność. Tak jest. Ograniczamy naszą uwagę do tego tylko, co

najbardziej dyskretne, a także trudno dopuszczalne, uwalniamy się od poczucia

przyzwoitości, dochodzi do anarchicznego wyzwolenia. Co więcej, ośmielę się

powiedzieć, że wyłania się tu ideologia: proszę się nie śmiać! Wszystko może mieć

swoją ideologię, nawet spacer po kolacji, a co dopiero taka prowokacja, jaką jest

porno. Otóż dzięki niemu dochodzi do zatarcia różnic międzyludzkich. W trakcie

kopulacji wszyscy są tacy sami, bogacze i oberwańcy, arystokraci i plebs, dyrektor

i sprzątaczka, nie mówiąc już o mieszaniu się ras, które porno chętnie uprawia

(Murzyn pieści dwie blondynki). Wyczytałem w zbiorku napisów na murach: „Sztos

uczłowiecza świat!”

Są poza tym korzyści o charakterze zabiegowym. Prawda o życiu seksualnym jest

taka – analizował ten stan obszernie Freud – że każdy jest w nim osamotniony,

oderwany, zdany na siebie ze swoją niepewnością, co stanowi paradoks, bo

przecież jesteśmy połączeni z partnerem. Otóż porno wprowadza w sposób

zachowania się innych, daje okazję do porównania, do przekonania się co do nas

samych, w zestawieniu z wielokrotnymi przykładami powtarzającymi się. Porno

dostarcza jeszcze jednego ciekawego zysku: rozładowanie strachu, który łączy się

z seksem. Jest on bowiem tajemniczy i, więcej, jest w nim groza.

Zajmuje się nią w swoich filmach nasz rodak Roman Polański, specjalista od

horroru erotycznego: w jego „Wstręcie” Catherine Deneuve obsesjonalnie

mordowała mężczyzn, którzy próbowali się do niej zbliżyć jako do kobiety; w

„Gorzkich godach” namiętność fizyczna przekształcała się w zapaść psychiczną; w

„Dziecku Rosemary” Mia Farrow rodziła diabła. Otóż ten lęk, którego mniej lub

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: