Kirst Hans Hellmut -- Prawo Fausta.pdf

Hans Helmut Kirst

Prawo Fausta

W roku 1945 istniało w Afryce Północnej kilkadziesiąt obozów dla jeńców

wojennych pod brytyjskim nadzorem. Ich wygląd nużył monotonią: nieskończenie

długie rzędy namiotów ustawionych na zagłębieniach w piasku, podzielone na tak

zwane „klatki” (cages), nazywane przez fachowców również „compound”. Świat

drutów kolczastych dławiący beznadziejnością.

Mimo to mówiło się - po cichu, lecz prawie zawsze z uśmiechem - o

kontrowersyjnym obozie specjalnym w rejonie Kairu, który znacznie wykraczał poza

wypróbowane ramy wojskowej rutyny. Kluczowym elementem był tu niejaki

pułkownik Nelson określany mianem „zastanawiająco niedostosowanego cywila”, i

to na dodatek przez niektórych swoich podwładnych, co nieuchronnie musiało

prowadzić do komplikacji.

Ów pułkownik Nelson - wysoko ustosunkowany dżentelmen o silnie cywilnych

skłonnościach - postawił sobie najwidoczniej, „w obliczu przewidywalnego rozwoju

sytuacji w przypuszczalnie nieodległej przyszłości”, dość nieograniczone zadanie

posługiwania się możliwie nowoczesnymi, a właściwie jawnie demokratycznymi

metodami. Nawet wobec członków byłego niemieckiego Wehrmachtu.

Rezultat był zdumiewający i to pod wieloma względami. Także wśród

brytyjskich żołnierzy wielkodusznie pozbieranych z najprzeróżniejszych jednostek

wojskowych, którzy usiłowali na swój sposób wykorzystać nadarzającą się wyjątkową

okazję. Jednak efekt końcowy nie był całkowicie pomyślny. A zadbał o to jeden

osobnik.

Nazywał się Faust* *[niem. - pięść. Gra słów w tytule oryginału Faustrecht -

prawo pięści.]

Szybko pojawiły się dykteryjki i wesołe opowieści na jego temat. Lecz prawda

była daleko bardziej fantastyczna.

- Dąąąć! Waalić w bębny! - rozlegał się jasny, śpiewnie skowyczący glos. -

Daaać z siebie wszystko!

Bladoniebieskie niebo, ku któremu wznosił się ten mocno zachrypnięty głos,

przypominało mocno naprężony gigantyczny żagiel w przytłaczająco jednostajnym

kolorze. Nieskończenie odległe, nierealne chmury otaczał rozedrgany, ociężały żar.

Zdawać by się mogło, że nic więcej nie istnieje na tym świecie - przynajmniej na

razie.

A potem znów ten przenikliwy, wyrzucony jak pod ciśnieniem, głos komendy

- czysto brytyjski produkt koszarowy, w języku niemieckim.

- Weźcie się w garść, do ciężkiej cholery! Pokażcie, co potraficie! Bo inaczej

pojeździmy na łyżwach, po pustyni!

Głuche, rytmiczne odgłosy wznosiły się teraz ku niebu - wydawane przez

intensywne bębnienie w błony rozpięte na obręczach. To drummers wkroczyli do

akcji.

Po kilku sekundach przyłączyły się do nich chropawe, lecz wesoło jazgotliwe

dźwięki piszczałek - instrumentów zwanych kobzami. To pipers głośno

demonstrowali swoją obecność.

W tym głucho dudniącym i przypominającym wycie syren hałasie można było

usłyszeć coś w rodzaju melodii, podobnej do szkockiej piosenki o jeziorze Loch

Lomand w okolicach Glasgow. Było to samotne jezioro, pięknie położone wśród

soczyście zielonych łąk, na których pasły się owce leniwie smakując trawę w

otoczeniu prastarych drzew gęsto pokrytych listowiem.

Coś takiego tutaj - pośrodku pustyni, w tym krajobrazie bladoniebieskiej,

jaskrawożółtej, srebrnobiałej monotonii.

Wygrywane przez niemieckich jeńców wojennych.

***

Było ich jedenastu - sześciu drummersów i pięciu pipersów. Brnęli przez

piach bębniąc i trąbiąc z wysiłkiem, ale i wyczuwalnym zaangażowaniem, między

przycupniętymi klockami baraków krytych blachą falistą. W krótkich powiewających

szortach i szeroko porozpinanych, bawełnianych koszulach.

Wyprzedzał ich mężczyzna jak chodząca szafa dębowa - potężny, barczysty,

olbrzymi twór ludzki. W czystym, starannie dopasowanym, brytyjskim mundurze z

dystynkcjami sierżanta. Jego szeroka twarz wyrażała skupione nasłuchiwanie i

skwapliwą nadzieję.

- A teraz chłopcy - krzyknął sierżant zachęcająco - My Home!

Nie oglądając się w przeświadczeniu, że może być absolutnie pewny swojej

drużyny, krzyknął zduszonym, lecz przenikliwie donośnym głosem nawykłym do

komend: - My Home , chłopcy! Po chwili dodał dla zachęty w udawanym dialekcie

berlińskim:

- A teraz pokażcie, na co was stać! Damy teraz wszystkim popalić, chłopcy!

Ale z uczuciem! Padnie każdy, kto ma jeszcze odrobinę serca!

Szybko zmieniła się melodia - pomijając kilka zduszonych, lecz szybko

zanikających popiskiwań kobz. Zaczął rozbrzmiewać prawie uroczysty rytm

wygrywany na bębnach w ciągłym dynamicznym stopniowaniu. Do niego dołączyły,

jak po rozmyślnej obliczonej na efekt pauzie, sentymentalne głębokie dźwięki

pipersów, którzy w chwilę potem zapiszczeli przeraźliwie. Nie udało im się jednak

uchwycić rytmu wybijanego przez drummersów - raczej groziło im uwikłanie się w

przerażająco nabrzmiały zgiełk.

- Chłopcy! - silny wojskowy głos sierżanta pełen był szczerego przerażenia.

Stanął nagle jak wryty. Sztywno odwrócił się na pięcie. Prawie z niedowierzaniem

przebiegł wzrokiem po swoich ludziach, którzy także się zatrzymali: - Cooo to miało

być?

Jedwabne niebo ponad nimi, szarożółty piasek pod nimi, pagórki baraków z

blachą falistą, jak kopczyki krecie, wokół nich - ich świat, ich od wielu miesięcy

codzienny świat. A w nim ten sierżant, który zwał się Ken McKellar. Jedenastu

mężczyzn ze szkockimi instrumentami gapiło się na niego niemo.

Ten jednak potrząsnął swoim potężnym łbem, spojrzał zmartwiony i zapytał: -

Czy wy chcecie mnie koniecznie rozczarować, i to tak brutalnie?

Tego nie chcieli i usiłowali to pokazać. Było ich tutaj dwunastu wybranych

spośród tysiąca dwustu jeńców wojennych. Wybranych osobiście przez sierżanta

Kena McKellara. Mieli mu wiele do zawdzięczenia - specjalne racje żywnościowe,

uprzywilejowany rodzaj pracy i stosunkowo mile wypełniony czas wolny. Za to

musieli jedynie bębnić i dmuchać. A on zawsze uważał to zajęcie za dobre i

stosowne.

- Ale tak dalej być nie może, chłopcy! Ken McKellar, starszy sierżant tego

obozu, oficjalnie odpowiedzialny za jego „porządek wewnętrzny”, spojrzał z

niepokojem na swój z takim trudem ćwiczony w muzykowaniu oddział. - Brakuje mi

przy wykonywaniu My Home żywego udziału pierwszego pipera. Gdzie on jest?

Pierwszym piperem był niejaki Faust. Nie należał on z pewnością do

muzycznych geniuszy - nie w opinii McKellara - lecz był całkiem chętnym i

wrażliwym, uzdolnionym chłopakiem, a przy tym z pewnym wyczuciem harmonii.

Brakowało teraz bardzo jego prowadzenia.

- Gdzież więc jest ten Faust?

Ken McKellar zmuszony był dwukrotnie zapytać nie otrzymując żadnej

odpowiedzi. Jego drummersi i pipersi, przyuczani przez niego tygodniami żmudną,

szczegółową pracą, stali wokół bez słowa. Co prawda bez zachowania postawy

wojskowej, lecz z wyczuwalną uległością. Milczeli, ostrożnie wyczekując.

Po raz kolejny McKellar zapytał o Fausta - znowu nie otrzymując odpowiedzi.

Wskazał więc wyciągniętą ręką na drummera Schulza, byłego niemieckiego feldfebla,

który -jego zdaniem - zasługiwał na pewne zaufanie.

- Gdzie się ten chłopak podziewa? - zażądał od niego informacji.

- Sierżancie - odpowiedział feldfebel Schulz, zwany Liskiem, z rozmyślną

ostrożnością - wiem tylko tyle: zanim domaszerowaliśmy do rogu przedostatniego

baraku Faust jeszcze był obecny.

- A gdzie jest teraz?

- Skąd mam to wiedzieć? - feldfebel Schulz zapewnił poczciwie i po

koleżeńsku w międzynarodowym tonie związkowców średniego personelu

urzędniczego. Brzmiało to jak życzliwa rada, gdy dodał: - Możliwe, że Faust oddalił

się tylko na krótko za potrzebą.

- I nie odmeldował się u mnie?

- Może mu się bardzo śpieszyło? - pomagał dalej ochoczo feldfebel Schulz, ni

mniej, ni więcej tylko pierwszy drummer w „Scotish-Bavarian-Highlanders”, jak

starszy sierżant zwykł mówić o swoim oddziale specjalnym.

- Zupełnie możliwe, że mu się nagle zrobiło niedobrze. Coś takiego jest tutaj

prawie nie do uniknięcia; mam oczywiście na myśli klimat.

- Stać cicho! - krzyknął nagle McKellar zaalarmowany. - Nie ruszać się z

miejsca! Jak lalki! Jak wryci! A pan, Schulz, przejmuje za to odpowiedzialność! I

niech dobry Bóg ma pana w swej opiece, jeżeli ten Faust - może i z pana pomocą -

znowu zaryzykował jedną ze swoich ucieczek. Jeżeli to prawda, to jest pan

skończony.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: