Ktoś nam niebo pomalował. Witaj tęczo kolorowa!

156.              Majowy deszczyk

Zapis w dzienniku:

I.       „Omiń kałuże” – zabawa ruchowa z ćwiczeniami równowagi. „Kolorowy deszcz” – zabawa chustą animacyjną i kolorowym konfetti.

II.    „I ja też urosnę” – wysłuchanie opowiadania Cz. Janczarskiego o misiu; pobudzenie wyobraźni, poszukiwanie odpowiedzi na pytania: czy po majowym deszczu dzieci rosną?, czemu sprzyja wiosenny deszcz?, komu jest potrzebny?. „Spacer, deszcz i burza” – improwizacja instrumentalna o charakterze dźwiękonaśladowczym.

III. „Po deszczu” – w ogrodzie przedszkolnym; obserwacje przyrodnicze, rozwój roślin pod wpływem deszczu. „Słonko po deszczu” – zabawa rytmiczna do wiersza M. Kownackiej.

Przewidywane osiągnięcia – co poznaję, co umiem, co czuję:

– ćwiczę równowagę,

– wspólnie z innymi bawię się chustą animacyjną,

– uważnie słucham opowiadania,

– wypowiadam się na temat poruszany w utworze,

– uczę się argumentować,

– gram na instrumentach perkusyjnych,

– próbuję naśladować dźwięki z otoczenia,

– obserwuję rośliny rosnące w najbliższym otoczeniu,

– ilustruję ruchem treść utworu.

Przebieg dnia:

I. Zajęcia poranne

·     „Omiń kałuże” – zabawa ruchowa z ćwiczeniami równowagi. Nauczyciel w nieregularnych odstępach rozkłada na podłodze szarfy gimnastyczne – kałuże. Dzieci biegają swobodnie wokół nich, starając się je ominąć lub przeskoczyć. Które wpadnie lub nadepnie na szarfę – kałużę, odchodzi na bok, żeby wyschnąć. Zabawę powtarzamy od początku, kiedy wszystkie dzieci są „zamoczone”. Kręcą się dookoła własnej osi – wiatraczki, by szybciej wyschnąć i biegną dalej.

·     „Kolorowy deszcz” – zabawa chustą animacyjną i kolorowym konfetti. Uczestnicy trzymają chustę za uchwyty i, biegając po obwodzie koła, na przemian podnoszą ją i opuszczają (prowadzący w czasie zabawy może wydawać komendy – góra, dół). W dalszej części zabawy chusta rozłożona jest na podłodze. Wszyscy stają wokół niej, przypisując się tym samym do jakiegoś koloru. Dwoje, troje dzieci wchodzi na chustę (bez obuwia). Gdy rozlegnie się muzyka, skocznym krokiem przesuwają się w prawo; gdy muzyka cichnie, zatrzymują się na jakimś kolorze. Następnie wskazują w najbliższym otoczeniu rzeczy i elementy w tym kolorze. Zabawa trwa póki wszystkie chętne dzieci nie poskaczą na chuście. Na koniec prowadzący rozdaje dzieciom konfetti w kolorach znajdujących się na chuście, prosi by ułożyć je na pasujących do konfetti klinach. Następnie delikatnie unoszą chustę do góry i poruszają się rytmicznie jak karuzela. Na wyraźne hasło nauczyciela energicznie wytrzepują konfetti na podłogę – pada kolorowy deszcz.

II. Zajęcia główne

·     „I ja też urosnę” – wysłuchanie opowiadania Cz. Janczarskiego o misiu. Nauczyciel czyta tekst, dzieci siedzą lub leżą na dywanie w wygodnych do słuchania pozycjach.

W nocy padał deszcz. „Spójrz, Uszatku – powiedziała Zosia – jak wszystko wyrosło po deszczu. Rzodkiewka na grządce, trawy i chwasty...”. Uszatek przyglądał się trawkom, dziwił się i kręcił głową. A potem fikał koziołki. Nie zauważył, jak nadpłynęła chmura i zakryła słońce. Dopiero jak lunął rzęsisty deszcz, Uszatek zerwał się na równe nogi i chciał biec do domu. Ale pomyślał: „Pada deszcz, znów wszystko będzie rosnąć to i ja urosnę po deszczu. Postoję na dworze. Chciałbym być taki jak Duży Niedźwiedź z lasu”. Stanął niedźwiadek na środku trawnika. „Rech, rech, rech... – usłyszał koło siebie.

– To zielona żabka – pomyślał. – Ona chce też urosnąć”.

Majowy deszcz trwa krótko. Błysnęło słońce, zaświergotały ptaki, zalśniły na liściach srebrne kropelki. Miś stanął na czubkach łapek i zawołał: „Zosiu, Zosiu, ja urosłem!”. „Rech, rech, rech! – zaśmiała się żabka. – Jaki ty jesteś śmieszny, Misiu! Wcale nie urosłeś, za to strasznie zmokłeś...”.

By pobudzić wyobraźnię dzieci nauczyciel zachęca je do poszukiwania odpowiedzi na pytania:

– Czy po majowym deszczu dzieci rosną?

– Czemu sprzyja wiosenny deszcz?

– Komu jest potrzebny?

·     „Spacer, deszcz i burza” – improwizacja instrumentalna o charakterze dźwiękonaśladowczym. Nauczyciel rozmawia z dziećmi na temat odgłosów, jakie są słyszalne podczas opadów deszczu. Wskazuje na różnice dźwięków charakterystycznych dla deszczu o różnym nasileniu: skąpego czy ulewnego. Wraz z dziećmi naśladuje palcami stukanie kropel o parapet i klaśnięciem odgłosy burzowych wyładowań atmosferycznych. Po czym proponuje dzieciom wspólną zabawę: dzieci dzieli na grupy i przydziela zadania do wykonania. Grupa pierwsza naśladuje na instrumentach odgłosy deszczu i burzy, pozostałe dzieci poruszają się swobodnie po sali. Na wyraźny sygnał – odgłos pioruna (np. uderzenie w talerze), dzieci stają w miejscu i chowają się pod daszki, unoszą ramiona do góry i splatają dłonie nad głową.

Wskazane jest, aby wszystkie chętne dzieci miały szansę wykonać swoją deszczową improwizację z pomocą instrumentów perkusyjnych.

lub:

Dzieci siedzą w dużym kole. Nauczyciel rozkłada na podłodze w środku koła różne instrumenty: bębenki, pudełka akustyczne, klawesy, tamburyny, trójkąty, dzwonki, talerze. Dzieci mają za zadanie wskazać instrumenty, których dźwiękiem można ilustrować spacer, deszcz, burzę. Prowadzący dzieli dzieci na trzy grupy i rozdaje instrumenty. Poszczególne grupy improwizują na znak nauczyciela. Jedna grupa gra spacer (np. bębenki), druga deszcz (np. trójkąty, dzwonki, klawesy itp.), trzecia burzę (np. tamburyny, talerze).

III. Zajęcia popołudniowe

·     „Po deszczu” – obserwacje przyrodnicze w ogrodzie przedszkolnym, rozwój roślin pod wpływem deszczu. Dzieci wraz z nauczycielem idą do ogrodu (do parku, na skwerek) przeprowadzić obserwacje przyrodnicze na naturalnych okazach roślin. Oglądają rośliny różnych gatunków. Rozpoznają i nazywają najpopularniejsze, np. mniszek lekarski (mlecz). Omawiają ich wygląd: wysokość, typ łodygi, kwiatostany, liście. Wyszukują różne okazy tych samych gatunków, porównują. Empirycznie sprawdzają wilgotność podłoża, określają je słowami: mokro, wilgotno, sucho itp. Rozważają sytuacje, kiedy roślinom jest za mokro, za sucho lub optymalnie. Skąd rośliny czerpią wodę i jaki ona ma na nie wpływ? (zasilanie gleby w wodę, oczyszczanie liści z kurzu).

·     „Słonko po deszczu” – zabawa rytmiczna do wiersza M. Kownackiej.

Nauczyciel czyta lub recytuje wiersz i razem z dziećmi ilustruje ruchem jego treść.

Słonko po deszczu

Pada deszczyk! Pada deszczyk!

i po liściach tak szeleści...

Kap! Kap! Kap!

(dzieci w przysiadzie bębnią rytmicznie palcami o podłogę)

Zatuliły kwiatki płatki,

główki chylą do rabatki!

Kap! Kap! Kap!

(dzieci opuściły nisko głowy)

Deszcz ustaje – płyną chmury –

Kwiaty wznoszą się do góry.

Ho! Ho! Ho!

(dzieci wznoszą stopniowo głowy i ramiona w górę)

Wiatr tu pędzi na wyścigi,

Wiatr kołysze nam łodygi!

Wiu! Wiuu! Wiuuu!

(dzieci w rozkroku kołyszą się na boki)

Biegną dzieci tu z ochotą:

Uważajcie – takie błoto!

Wiu! Wiuu! Wiuuu!

(dzieci biegną na palcach)

Byle słonko nam nie zaszło –

róbmy prędko z błota – masło!

Chlap! Ciap! Ciap!

(dzieci przebierają nogami w miejscu)

Teraz – baczność – kroki duże –

przeskoczymy przez kałużę!

Hop! Hop! Hop!

(bieg i podskoki)

Juz pogoda – słonko świeci,

maszerują w pole dzieci –

Raaz – dwaa – trzyy!

(dzieci maszerują rytmicznie, akcentując stopą pierwszy krok i klaskaniem następny)

157.              Skąd się bierze ciepło?

Zapis w dzienniku:

I.       „Słonko świeci – deszczyk pada” – zabawa orientacyjno-porządkowa. „Skąd się bierze ciepło?” – burza mózgów, szukanie odpowiedzi na pytania: Dlaczego jest ciepło? Co jest źródłem ciepła?

II.    „Spacer w deszczu” – zestaw ćwiczeń gimnastycznych ogólnorozwojowych, doskonalenie sprawności ruchowej. „Ale kolorowe te ryby!” – liczenie, klasyfikowanie, ustalanie kolejności według wielkości; praca z „Książką”.

III. „Malowanie deszczu” – zajęcia plastyczne. „Ciepło-zimno” – zabawa dydaktyczna przy muzyce, doskonaląca spostrzeganie, odnajdywanie ukrytych przedmiotów kierując się wskazówkami innych dzieci.

Przewidywane osiągnięcia – co poznaję, co umiem, co czuję:

– czerpię radość z uczestnictwa w zabawie ruchowej,

– szukam odpowiedzi na pytania,

– rozumiem, że każdy ma prawo do swojego zdania, do pomyłki,

– ćwiczę sprawność fizyczną,

– coraz lepiej liczę,

– wskazuję ryby od najmniejszej do największej,

– wykonuję pracę plastyczną, słuchając muzyki,

– odnajduję ukryty przedmiot, kierując się wskazówkami koleżanek i kolegów.

Przebieg dnia:

I. Zajęcia poranne

·     „Słonko świeci – deszczyk pada” – zabawa orientacyjno-porządkowa. Dzieci stają przy ścianie lub w innym wyznaczonym miejscu. Kiedy nauczyciel powie: Słonko świeci!, dzieci w dowolny sposób poruszają się (spacerują, biegają, podskakują) po sali, ewentualnie wyznaczonym placu w ogródku, a na zawołanie: Deszczyk pada!, dzieci wracają na poprzednie miejsce. Urozmaicenie zabawy stanowi naśladowanie spadających kropel deszczu (rytmiczne klaskanie i wymawianie słów kap... kap...).

·     „Skąd się bierze ciepło?” – burza mózgów. Nauczyciel gromadzi dzieci pod tablicą, na której umieszcza obrazki, przedstawiające różne źródła ciepła, np. słońce, kaloryfer, piec, grzejnik, ognisko. Prowadzący pyta dzieci, czy je rozpoznają, jak się nazywają i do czego służą. Zachęca dzieci do poszukania odpowiedzi na kilka pytań:

– Dlaczego jest ciepło?

– Co jest źródłem ciepła?

– Czemu ono służy?

II. Zajęcia główne:

·     „Spacer w deszczu” – zestaw ćwiczeń gimnastycznych ogólnorozwojowych, doskonalenie sprawności ruchowej.

Zabawa orientacyjno-porządkowa: dzieci biegają w jednym kierunku, trzymając woreczki w prawej ręce przy uchu (woreczki dzwonią), na sygnał – zmiana kierunku biegu i przełożenie woreczka do drugiej ręki.

Ćwiczenia wyprostne i zwinnościowe: dzieci chodzą z woreczkami na głowie, siadają skrzyżnie, wstają, idą dalej, starając się, aby w czasie ćwiczeń nie spadł im woreczek.

Skłony tułowia w przód: siad klęczny, woreczek na głowie. Powolny skłon tułowia w przód i zrzucenie woreczka na podłogę.

Czworakowanie: pracowite mrówki – dzieci przesuwają leżący na podłodze woreczek raz prawą, raz lewą ręką i idą za nim na czworakach. Na sygnał prowadzącego wykonują kilka rzutów i chwytów woreczka.

Ćwiczenie tułowia – skłony w tył: leżenie przodem, woreczek trzymany oburącz, skłon tułowia w tył i pokazanie woreczka wzniesionego w przód prostymi rękami.

Ćwiczenie równowagi: w staniu na jednej nodze przekładanie woreczka pod kolanem wzniesionej nogi prawej i lewej na zmianę.

Bieg z omijaniem przeszkód: woreczki leżą na podłodze, daleko jeden od drugiego. Dzieci biegają omijając je zręcznie, kto potrafi przeskakuje wor...