Deschner Karlheinz - I znowu zapiał kur t.1.pdf - Biblioteka - brunotaube

Fundacja im. Karlheinza Deschnera przedstawia...

Karlheinz Deschner

I znowu zapiał kur

tom 1

Czego Chrystus nauczył ludzi?: „Strzelajcie do siebie; dbajcie o to,

by bogaci nie stracili swoich kies; gnębcie biednych, w moim

imieniu pozbawiajcie ich życia, jeśli nazbyt rosną w siłę... Niechaj

Kościół gromadzi skarby powstałe z cierpienia jego dzieci, niech

błogosławi działa i granaty, niech wznosi coraz to nowe twierdze,

niech przyjmuje urzędy, uprawia politykę, niechaj folguje

niemoralności i biczuje moją męką!"

Emil Belzn

Słowo wstępne

Ta historia Kościoła, napisana przez człowieka świeckiego dla ludzi

świeckich, jest powszechnie zrozumiała i jej autor spodziewa się po

czytelnikach tylko zainteresowania oraz umiłowania prawdy historycznej.

Książka ta stanowi nade wszystko prezentację starożytnych

dziejów

Kościoła, a więc epoki najważniejszej i najbardziej interesującej w historii

rozwoju chrześcijaństwa. Ale w wielu zawartych tu informacjach kryją się

ponadto odniesienia do późniejszego rozwoju: średniowiecznego i

nowożytnego. Szczególnie ostatnia część, dotycząca kwestii społecznych i

problemu tolerancji, prowadzi czytelników od osoby Jezusa do

okresów pierwszej i drugiej wojny światowej, do generała Franco,

Mussoliniego, Hitlera, Adenauera i PiusaXII. Kto nie jest

zainteresowany wczesną historią chrześcijaństwa, z rozmysłem

omówioną szczegółowo na początku książki, ten

niech poczuje się zachęcony do rozpoczęcia lektury od partii

poruszających tematy najbardziej aktualne. Niektóre rozdziały okażą się

zresztą zrozumiałe same przez się — na przykład te, w których jest mowa o

Buddzie, Asklepiosie, Heraklesie, Dionizosie, esseńczykach, celibacie, Maryi,

epoce męczenników, powstaniu kultu świętych, inkwizycji, polowaniu na

czarownice itd.

Pewne mało ważne szczegóły, występujące w większości książek

poświęconych historii Kościoła, zostały pominięte, jest tutaj natomiast

wiele istotnych faktów, o których inne prace tego rodzaju nie mówią nic,

a jeśli w ogóle, to pokrótce i w sposób zawoalowany. Średniowiecze i czasy

nowożytne

są przedmiotami rozważań jedynie etycznej natury, skupiających się na tym, co

najistotniejsze, zgodnie z biblijną przepowiednią „Po owocach ich poznacie!"

Książka ta opiera się w przeważającej mierze na wynikach osiągniętych

przez współczesną teologię chrześcijańską, zdobywającą się na

krytyczne

podejście do historii. Ponadto wielu specjalistów sprawdzało — na moją prośbę

— zgodność tekstu z faktami historycznymi. Główna część książki została

skrupulatnie przestudiowana przez jednego z najlepszych znawców starożytnego

chrześcijaństwa wśród teologów. Inny autorytatywny teolog sprawdził rozdziały

poświęcone średniowieczu, natomiast fragmenty dotyczące pierwszej wojny

światowej, faszyzmu i postawy Watykanu podczas drugiej wojny światowej

oraz współczesności zostały przez dwóch wybitnych

historyków świeckich uznane za „nader ważne i niezbędne". Trzeci z kolei

teolog, znany historyk Kościoła, który po lekturze tekstu przed drukiem napisał,

że bardzo go on zainteresował, dopatrzył się w ostatniej części jednostronności i

pewnego niebezpieczeństwa dla ludzi świeckich. „Gdyby ta książka

była

przeznaczona tylko dla biskupów, księży i teologów — stwierdził ów uczony —

to powiedziałbym: świetna!" Ale ja wyszedłem z założenia, że właśnie

ludzie świeccy powinni w takiej formie poznać wreszcie to, co

przynajmniej uczeni wśród kleru wiedzą od dawna.

Dziękuję wszystkim, którzy umożliwili mi napisanie tej książki, i

wszystkim tym, którzy w imię prawdy i dobra przyczyniają się do

spopularyzowania jej. Oby zrozumienie materii tej książki, jakie ja

sam

osiągnąłem, zgłębiając owe zagadnienia, stało się udziałem wielu.

Karlheinz Deschner

KSIĘGA PIERWSZA

EWANGELIE I OKOLICZNOŚCI ICH POWSTANIA

Ludzie świeccy nie mogą posiadać ksiąg Starego i

Nowego Testamentu.

Postanowienie synodu w Tuluzie, rok 1229

(kanon 14)

I wreszcie: spośród wszystkich rad, jakich

możemy obecnie udzielić, najważniejszą jest ta,

by dołożono wszelkich starań, iżby nikt nie miał

sposobności przeczytać choćby niewielkiego

fragmentu ewangelii w swoim języku narodowym i

żeby z takiej sposobności nie skorzystał...

Ze sporządzonej za pontyfikatu Juliusza

III (1550-1555)

ekspertyzy wewn#trzko+cielnef

Przy lekturze tych ewangelii potrzebna jest jak

największa nieufność.

Friedrich Nietzsche 2

Rozdział 1

Negacja historyczności Jezusa

W 1808 roku, 6 października, Napoleon szepnął staremu Wielandowi do

ucha, że wciąż nie wiadomo, czy Chrystus w ogóle istniał 3 . Owa

wypowiedź była zapewne tylko wyrażeniem wątpliwości, domysłu, ale

stanowiła zarazem chyba coś więcej niż błyskotliwe spostrzeżenie, niż jedno

z wielu szokujących stwierdzeń, na jakie cesarz czasem sobie pozwalał 4 .

Napoleon przyjaźnił się bowiem z historykiem Constantinem Francois

Volneyem, który był drugim — obok Charlesa Francois Dupuis — spośród

prekursorów teorii niehistoryczności Jezusa 5 .

Już zresztą kilkadziesiąt lat wcześniej Wolter i Holbach uznali większość

faktów z życia Jezusa za wątpliwe, choć nie negowali jego istnienia 6 . Fryderyk

Wielki mówił wręcz o „komedii" i powątpiewał, czy „istniał ktoś taki, jak Jezus

Chrystus" 7 . Podobnie myślał Lessing, który określił historyczne

uzasadnienie chrześcijaństwa jako „niewystarczające" 8 .

Młody Goethe wystąpił ponoć podczas obrony swojej pracy doktorskiej w

Strasburgu z tezą, jakoby „nie Jezus był twórcą naszej religii, lecz stworzyło ją

w jego imieniu kilku mędrców, a cała religia chrześcijańska to nic innego, jak

rozsądnie wprowadzona instytucja polityczna" 9 . Ponadto w liście do Herdera z

maja 1775 roku Goethe nazywa „całą naukę o Chrystusie... złudną". Później, 4

września 1788 roku, pisze on do Herdera: „Za sprawą baśni o Chrystusie świat

może istnieć jeszcze dziesięć tysięcy lat i nikt przez ten czas nie nabierze

rozumu, bo potrzeba tyleż wiedzy, rozsądku, zdolności pojmowania, do obrony

owej baśni, ile do podważenia jej".

Wzory dla programu przeciwników tezy o historyczności Jezusa

znajdujemy również u Schellinga, Hegla, a przede wszystkim u Schopenhauera 10 .

Po stronie teologów dwudziestosiedmioletni David Friedrich Strauss

— według Alberta Schweitzera nie największy i najgłębszy, lecz

najbardziej prawdomówny teolog 11 — okazał się tym, który w latach 1835-

36 całkowicie zdezawuował historyczność ewangelii, ale nie Jezusa, w swoim

równie uczonym, co błyskotliwie napisanym .yciu Jezusa. W drugiej

połowie XIX wieku po raz pierwszy otwarcie zanegował historyczność

egzystencji Jezusa teolog Bruno Bauer. Początkowo Bauer nie

kwestionował tego faktu, ale z czasem doszedł do wniosku, że

chrześcijaństwo powstało w II wieku w wyniku stopienia w jedną całość

żydowskich, greckich i rzymskich wyobrażeń religijnych, natomiast Jezusa

i Pawła uznał za fikcje literackie 12 . Obu wspomnianych

profesorów pozbawiono katedr. Strauss, najbardziej

prawdomówny spośród wszystkich teologów, został wyklęty jako

antychryst, którego zapowiedzieli prorocy; Bauer — w opinii Waltera

Nigga jeden z

największych teologów XIX wieku — zmarł w 1882 roku w Rixdorfie

pod

Berlinem, jako właściciel sklepiku z zieleniną.

Tymczasem kilku badaczy holenderskich 13 poszło drogą obraną przez

Deschner Karlheinz - I znowu zapiał kur t.1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: