Różnice w ratownictwie wojskowym i służb policyjnych.pdf

RóŜnice w ratownictwie wojskowym i słuŜb policyjnych

W niedalekiej przeszłości pojęcie Ratownika Taktycznego praktycznie nie istniało.

W wojsku funkcjonował etat paramedyka, ale była to najczęściej osoba nie przygotowana

merytorycznie, wyłącznie przenosząca apteczkę. Względnie był to ratownik medyczny

wyszkolony do działania w warunkach cywilnych. Z pojęciem paramedyka w policyjnych

słuŜbach porządku publicznego (policja, straŜ graniczna itp.) było jeszcze gorzej. Obecnie

problem ten został zauwaŜony, w części wynika to z obowiązków, jakie nałoŜyła na słuŜby

Ustawa O Ratownictwie Medycznym a w części, z panującej mody na posiadanie

umiejętności udzielania pomocy.

Sama geneza problemu Ratownictwa Taktycznego jest bardzo podobna. Zarówno

w działaniach wojskowych jak i słuŜbach mundurowych chodzi o to, aby udzielić pomocy

przedmedycznej osobie poszkodowanej.

A jednak warunki słuŜb policyjnych będą znacznie odmienne od wojskowych. Główne

róŜnice dotyczyć będą moŜliwości wsparcia w działaniach słuŜb policyjnych przez inne

słuŜby ratownicze (medyczne). W misjach wojskowych moŜliwość zapewnienia takiego

wsparcia jest o wiele mniejsza. Medyk słuŜb policyjnych moŜe liczyć na krótszy kontakt

z poszkodowanym a wiec i zakres obowiązków, jakie musi wykonać będzie mniejszy. Czas

ewakuacji przez wykwalifikowany i dobrze wyposaŜony personel medyczny w warunkach

wojennych jest znacznie wydłuŜony, często od kilku do kilkunastu godzin. W tych warunkach

praktycznie nie moŜliwa jest realizacja zasady tzw. „Złotej Godziny”, gdzie poszkodowany

od momentu zdarzenia w ciągu godziny trafia pod opiekę lekarzy szpitalnych. Paramedyk

wojskowy będzie musiał często radzić sobie z obraŜeniami z róŜnych kalibrów broni w tym

o wiele większym prawdopodobieństwem moŜliwości uŜycia materiałów wybuchowych,

broni chemicznej lub biologicznej.

Ratownik słuŜb policyjnych moŜe oczekiwać bezpieczniejszych warunków

dokonywania segregacji poszkodowanych (triage) i samego działania w strefie względnego

bezpieczeństwa (ang. Tactical Field Care). Trzeba jednak pamiętać, Ŝe paramedyk słuŜb

policyjnych działa w płynnym środowisku gdzie cele misji mogą się zmieniać, często przy

o wiele skromniejszych informacjach. Szczególnie, jeśli działa w trybie nie planowanej

wcześniej operacji.

RóŜnic moŜna doszukiwać się jeszcze wielu, podobnie jak wspólnych cech.

Dla obu medyków własne wyszkolenie, odpowiednie wyposaŜenie i znajomość procedur

działania przez cały zespół jest niezmiernie waŜne. Często teŜ same czynności wykonywane

w poszczególnych strefach działania są bardzo podobne. Dla obu środowisk wspólnym będą

cele, priorytetem będzie pozytywne zakończenie powierzonej operacji.