Wells Martha - Ciernie.pdf - ebook - Eneida88

Martha Wells

Ciernie

Schodząc na kolację, natknęłam się na guwernantkę, która O właśnie

szarpała się z moim ciotecznym praprawnukiem. Wstrętny dzieciak

siłował się z biedną kobietą i najwyraźniej próbował przerzucić ją przez

poręcz.

- Rózga mogłaby rozwiązać ten problem, panno Grey - stwierdziłam.

- Skorzystałabym z niej z ogromną przyjemnością, proszę pani... - odparła

guwernantka ostrzejszym tonem, niż miała w zwyczaju, ledwo łapiąc

oddech.

Być może to walka o życie - w końcu znajdowali się na trzecim półpiętrze,

a daleko w dole rozciągała się kamienna posadzka holu - sprawiła, że

guwernantka przezwyciężyła swoją zwykłą powściągliwość.

- Ale pouczono mnie, żeby stosować wobec dzieci tylko nowoczesne

metody wychowania...

Matka tego niesfornego stworzenia, moja cioteczna prawnuczka Electra,

pospiesznie wchodziła po schodach. Jej satynowa suknia szeleściła głośno

jak wiatr w czasie burzy. Electra zawahała się, widząc szarpaninę, po czym

zamachała pulchnymi, delikatnymi rękoma.

- Och, Malcolm, nie wolno ci tak traktować panny Grey! Uśmiechnęłam

się ponuro. Te nowoczesne pomysły! Przez

nie i tak już rozpieszczone dzieci stawały się postrachem dla służby i

reszty domowników. Cóż, Electra zawsze miała miękkie serce.

Chłopiec posłusznie puścił guwernantkę i z triumfującym, szerokim

uśmiechem schylił się, żeby złapać woreczek z robótkami, który upadł jej

na dywan. Nie miałam wątpliwości, że zamierza zrzucić go na dół, skoro

nie udało mu się z boną. Straciłam cierpliwość i złapałam to podłe

stworzenie za ucho. Chłopak krzyknął i natychmiast się uspokoił - jestem

stara, ale palce mam sprawne. Musiałam się bardzo starać, żeby nie

ścisnąć za mocno. Mamy w rodzinie kuzynów, którzy wpadali w szał, gdy

wyczuwali w powietrzu zapach dziecięcej krwi albo zauważali perełki

potu na delikatnym policzku. Na rodzinnych zjazdach byli przez to dość

niewygodnymi gośćmi. Oczywiście nie można zjeść własnego ciotecznego

prawnuka, nawet w obliczu tak rozmyślnej prowokacji.

Electra uśmiechnęła się niezbyt mądrze i powiedziała:

- Och, skarbie, musisz być grzeczny, bo niegrzeczni chłopcy umierają i idą

do piekła.

- Niektórzy nawet krótszą drogą niż reszta - dodałam, myśląc o głębokiej

studni na końcu ogrodu.

Guwernantka uznała moje zachowanie za milczące przyzwolenie dla

umiarkowanej przemocy. Złapała podopiecznego za drugie ucho, gdy tylko

ja go puściłam, i pognała go schodami na górę.

Ja i Electra ruszyłyśmy w dół. Była bardzo podenerwowana.

- Cioteczko, przecież cioteczka wie, że Malcolm to słodkie...

- Niestety nic o tym nie wiem.

Jak na naszą rodzinę, Electra była drobną kobietą. Jej głowa z wiotkimi

blond włosami ledwie sięgała mi do ramienia. Była pulchna i musiała

nosić gorset, żeby nadać figurze odpowiedni kształt; oczy miała łagodne, a

twarz jak aniołek. Dla kogoś obcego musiałyśmy stanowić dziwaczną

parę, ponieważ ja z racji wieku byłam raczej chuda, wręcz wymizerowana,

a rysy zawsze miałam dość ostre.

- A więc, cioteczko...

Doszłyśmy do półpiętra nad holem. W dole mąż Electry, pan John

Dearing, osobiście witał gościa: młodego mężczyznę, który właśnie

podawał płaszcz kamerdynerowi. Nie spodziewano się żadnych gości, a w

dodatku pora przed kolacją nie jest stosownym czasem na składanie wizyt.

Mimo to Dearing witał tego aroganckiego człowieka jak powracającego

syna marnotrawnego.

Był to bardzo przystojny mężczyzna (przybysz, oczywiście; Dearing

wyglądał jak tęgi, zarośnięty piżmak, idealna partia dla Electry); blond

loki, szerokie ramiona, wyrazisty profil. Po plecach przebiegł mi dreszcz

niepokoju. Chyba odezwał się stary instynkt. Strój przybysza, chociaż

może nie najlepszy do podróży w czasie deszczowej pory roku, był

modnie skrojony i uszyty z materiału w doskonałym gatunku.

Electra zmarszczyła brwi. Przywołała jednego z lokajów i zapytała:

- Williamie, któż to jest?

- Mówią, że to jakiś zagraniczny książę, proszę pani. Syn króla Armantii.

- Rozumiem. - Electra odesłała służącego i spojrzała na mnie. W jej

łagodnych oczach malował się niepokój. - Ojej. Książę.

- Dużo czasu minęło, ale miałam już z takimi do czynienia - stwierdziłam.

- Ojej.

Kolacja opóźniła się, ponieważ trzeba było rozlokować świtę księcia i

poczekać, aż on sam przebierze się do posiłku. Przywiózł ze sobą dwóch

służących o dość podejrzanej aparycji oraz pokojowego, który bardziej

pasował do pułku kawalerii niż do dworu. Ale w obecnych czasach

członek rodu królewskiego, zwłaszcza z zagranicy, może podróżować, jak

zechce, bez zbytniej ostentacji.

Dyskretnie podpytałam służbę i ustaliłam, że książę Carl Kohler

korespondował z mężem Electry na temat pewnej kwestii, w której

Dearing udawał specjalistę. Mimo to nie spodziewano się przybycia

księcia. Wcale mi się to nie podobało. W moim wieku perspektywa walki

nie była już tak porywająca jak wtedy, kiedy miałam dwadzieścia lat i

byłam w pełni sił. Miałam nadzieję, że będę sobie tutaj w spokoju słabnąć

i patrzeć na rodzinne kłótnie. Rozrywki dostarczałyby mi prośby

miejscowych wieśniaków, spośród których wielu trzymało się dawnych

zwyczajów i pamiętało o moim istnieniu.

Zadbałam o to, żeby przy stole siedzieć tak, bym mogła obserwować

naszego znamienitego gościa i by nie przesłaniała mi go masywna,

piętrowa patera. Zamierzałam posłuchać tego, co uchodziło w tym domu

za konwersację. Dziś na kolacji obecnych było kilku braci i bratanków

Dearinga. Wszystkim schlebiała protekcjonalność, z jaką traktował ich

książę, więc postanowili zrobić z siebie całkowitych osłów. Kohler

nieustannie się uśmiechał, a jego obcy akcent był ledwo zauważalny;

uznałam, że prawdopodobnie kształcił się w naszym kraju. Czułam na

sobie spojrzenie naszego gościa częściej, niżby to wypadało

- nie należałam już do kobiet, którym przyglądają się młodzi mężczyźni.

Przyczyna wizyty księcia wyjaśniła się dopiero, gdy ze stołu sprzątnięto

ostatniego turbota. Kiedy Dearing, który uważał się za historyka-amatora,

skończył nużący monolog na temat wieku kościoła parafialnego, Kohler

pochylił się nad stołem i powiedział:

- To fascynująca historia, ale tak naprawdę chciałbym porozmawiać z

wami na temat legendy o Wielkim Lesie Cierniowym. Chciałbym

osobiście zbadać tę sprawę.

Electra, która właśnie piła wino, zakrztusiła się w sposób, który nie

uchodził damie. Sąsiedzi przy stole musieli pospieszyć jej z pomocą.

Kiedy stołownicy skupili się na Electrze, odezwałam się:

- Doprawdy? Nigdy bym nie pomyślała.

Posłał mi olśniewający uśmiech, a ja stwierdziłam, że nie pomyliłam się,

wyczytując w głębi jego błękitnych oczu pełną ostrożności podejrzliwość.

- A jednak, droga pani - odpowiedział. - Czy mogłaby pani zaspokoić moją

ciekawość?

- Śmiem twierdzić, że nawet gdybym mogła, nie zrobiłabym tego.

Wszyscy wiemy, jak niebezpieczna bywa ciekawość.

- A Wielki Las Cierniowy jest bardzo niebezpieczny, prawda?

- natychmiast przeszedł do natarcia.

Electra doszła jakoś do siebie, więc stołownicy zaczęli się nam

przysłuchiwać. Dearing zauważył mój wzrok i na chwilę na jego twarzy

zagościło przerażenie. Chyba zdążył już zapomnieć, jak dobrze znam

przedmiot naszej rozmowy. Pospiesznie stwierdził:

- Z czysto botanicznego punktu widzenia, wasza Miłość, ciernie są ostre i

mawia się, że trujące. Uznałbym to za niebezpieczne.

- Z czysto botanicznego punktu widzenia - powtórzył Robson, kuzyn

Dearinga, śmiejąc się przy tym serdecznie. - A to dopiero dobre, staruszku.

Robson był skończonym głupcem i trudno odgadnąć, co rozumiał pod

słowem „botaniczny".

Kilka dam zachichotało nerwowo, próbując zatuszować niezręczną

sytuację, a Dearing uśmiechnął się niepewnie. Kohler odpowiedział

uśmiechem, by dać do zrozumienia, że docenia żart, po czym odparł:

Wells Martha - Ciernie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: