Jan WoIkers

Rachatłukum

Przełożył i posłowiem opatrzył Andrzej Dąbrówka

Tytuł oryginału Turks fruit

Opracowanie graficzne Maciej Buszewicz

Redaktor techniczny Elżbieta Kozak

Korektor Agata Bołdok

ISBN 83-207-1232-7

Copyright © 1969 by Jan Wolkers

Forthe Polish translation © copyright by Państwowe Wydawnictwo „Iskry", Warszawa 1990.

Dla Olgi Stabulas

RASTAPOPOULOS: Ja — nieprzyjemny? Ja jestem największą szują na świecie! To przykre, ale prawdziwe, ani chybi.

CARREIDAS: Co to, to nie, ja jestem największą szują na świecie...A w dodatku jestem dużo bogatszy!

RASTAPOPOULOS: Możliwe, ale ja zrujnowałem swoich trzech braci i dwie siostry, a z rodziców wyssałem ostatnią kroplę... l co pan na to?

CARREIDAS: To głupstwo! Ja byłem takim katem dla mojej ciotki-babki, że umarła ze zgryzoty!

RASTAPOPOULOS: No, dość już tego! Proszę natychmiast przyznać, że jestem gorszy niż pan!

CARREIDAS: Nigdy! Słyszy pan? Niech prędzej umrę!

Hergé, „Vol 714 pour Sydney"

Jarzyny w garnuszku do golenia

Za cholerę nie mogłem się pozbierać do kupy po tym, jak ode mnie odeszła. Przestałem pracować, przestałem jeść. Cały dzień mogłem leżeć w brudnej pościeli, przykleiłem sobie jej portretowe zdjęcia i akty blisko twarzy, tak że w końcu mi się zdawało, że jej rzęsy, pomalowane grubo tuszem, ruszają się, kiedy się brandzlowałem. l że jej wargi pęcznieją i wilgotnieją, gdy je wydyma, i że słyszę to co zwykle, kiedy finiszowała, tak na całe gardło, jak na początku, kiedy jeszcze nie nauczyła się chować rozkoszy dla siebie i dla mnie, tylko obwoływała ją na cały świat, przez co jakaś sąsiadka się jej pytała: „Cóż on ci takiego robi?" A jeden sąsiad powiedział: „Wy chyba trzymacie gromadę psiaków". Czytałem od nowa jej listy i wypisywałem z nich na ścianie zdania: Po tym jak cię opuściłam, musiałam biec do apteki po watę, żeby opatrzyć krwawiące serce. Albo: Wczoraj wieczorem czuć było u nas w mieście zapach siana. Tak tęsknię za tobą. Kiedy do ciebie piszę, moja pizda wykonuje ssące ruchy jak buzia niemowlęcia. Zadręczałem się ustawicznym rozmyślaniem nad tym, co się między nami popsuło, dlaczego ode mnie odeszła do takiego chuja złamanego, do takiego komiwojażera, do takiego wymoczka przegiętego w krzyżu. Włosy mi na głowie więdły z bólu od myślenia i grzebania się w tym. Nic nie znajdowałem, nie mogłem tego pojąć. Jak ona mogła dać się tak otumanić. Tej wrednej zgredzie, swojej mamusi. No to znowu się wytrzepałem z tym jej zdjęciem, gdzie ją widać nagą od tyłu. Trochę się unosi, tak że jej pośladki ciężko zwisają. Sraj, krzyczałem, wysraj się dla mnie, wyliżę ci gówno z dziury. Ale po dwóch tygodniach miałem dosyć i wylazłem z łóżka. Chudy i brudny. W kuchni znalazłem na maszynce gazowej rondelek z tym, co ostatnio ugotowała w domu. Dwa zrazy. Leżały pod pierzynką pleśni i kiedy je spłukiwałem w ubikacji, mogłem rzeczywiście zarazem śmiać się i płakać, bo mi się przypomniał tamten zraz, który jako uczennica wysłała z internatu do Państwowego Urzędu Kontroli Jakości. Wziąłem prysznic i wyszorowałem do krwi skórę szkieletem ogórka morskiego, który pookręcany był jej rudymi włosami jak nylonową nicią, l włożyłem najlepsze ubranie, i przyjrzałem się sobie uważnie w lustrze. Stwierdziłem, że z tą wychudzoną twarzą, starganymi lokami, w obcisłych czarnych spodniach i czarnej skórzanej kurtce wyglądam nieśmiertelnie pięknie. l z całą po- wagą, bo nie było mi do śmiechu, powiedziałem do siebie szeptem: „Szczęście w nieszczęściu". Ale potem było jak w tym kawale o Żydzie, który, jak go znajomy przyłapał wychodzącego z burdelu po pogrzebie żony, powiedział: „Ach, już sam nie wiem, co ja robię z tej żałości". Rżnąłem jedną pannę po drugiej. Wlokłem je do swojej jaskini, zdzierałem z nich odzież i rypałem do upadłego. A potem szybkiego drinka i za drzwi. Czasem trzy jednego dnia. Biuściska zwisające jak worki czegoś papkowatego z sutkami w sam raz do ssania. Żałosne skurczki, że nie było co głaskać. No to wtedy bez zdejmowania bluzki. Kępy włosów łonowych, szorstkich jak trawa morska albo miękkich jak futerko. Suche pizdy z krostami w środku. Wstrętne w macaniu, ale dla chuja dodatkowa przyjemność. Pizdy, których nie widziałem, bo zastawiała je rączka. Pizdy pulchne i nawilżone jak ciastko ponczowe. Czerstwe dziwy o biodrach jak gomóły sera, z prowincjonalnym akcentem i agresywne, które człowieka trzymały za kutasa, jakby to była korba świdra. Które ledwo złapały dech, a chciały się brać za zmywanie, mycie podłogi i szorowanie klozetu. Dziewuszki wtulające mokry nosek we włosy na piersiach z płaczem, że zgwałcił je ojciec, kiedy miały piętnaście lat. Indonezyjka, która zaczęła mi odgrywać dziewicę i się mnie z głupia frant z tą śpiewną intonacją spytała: „Co ty mi zrobisz?" Rozkładam ci kolanka i wsadzam ci kutasa, i będę cię jebał, aż przestanę czuć ten twój słodki oddech. Dawaj te swoje lepkie wargi. Wystaw język, to ci go zjem. Kurewski ból głowy po przebudzeniu, kiedy znów jakaś wetknęła podpaskę pod materac. Krew brunatna jak syrop z jabłek. Mendoweszki, którymi cię oblepiały jak małymi strupkami, z pozdrowieniami od licznych przyjaciół z dalekich krajów. A wszystkie te przelotne spotkania zapisywałem w dzienniczku. Często wkleiło się jakiś loczek, niekiedy z włosów tonowych, jeśli która była gotowa tak się dla mnie poświęcić. To, jak je poderwałem, a czasem one mnie. l co mówiły, a co ja. Bo dla kobiety nie ma nic równie pociągającego jak mężczyzna, który cierpi przez utracone miłość. Ale po paru miesiącach chciało mi się od tego rzygać. Ustatkowałern się znowu co nieco i wynająłem frontowy pokój dwu amerykańskim studentkom, których nie tknąłem palcem. Studiowały historię sztuki i do ściany pomiędzy reprodukcjami Baranka Bożego Memlinca a nieodzownym autoportretem tego wariata z Arles z obandażowaną głowę przypinały powiedzonka. THERE IS NOTHING SADDER THAN ASSOCIATIONS HELD TOGETHER BY NOTHING BUT THE GLUE OF POSTAGE STAMPS. Albo: ONE WHO PUTS SALT IN THE SUGAR BOWL IS A MISANTHROPE. Chociaż nie były katoliczkami, w każdy piątek przynosiły z targu zapaskudzoną gazetę mizernych płastug. Do posolenia kładły je po prostu w zlewie, który był śliski od mojej flegmy i uryny i śmierdział zgniła sałatą. Nie przyszło im do główek, że to trzeba robić na talerzu. Dlatego nic nie powiedziałem, jak raz postawiły na gazie mój garnuszek do golenia z nakładzioną zieleniną i widziałem, jak osad mydła z czarnymi włoskami rozpuszcza się w gotujących się jarzynach. Co było mówić. Zresztą same twierdziły, że w Ameryce wszystko czuć mydłem. Za to chyba po cztery razy dziennie chodziły pod prysznic, który był zaraz nad wc, tak że słyszałem plusk i chichot, kiedy rozsiadałem się na klozecie czytając gazetę. Przez te ciągłe kąpiele woda zaczęła przesiąkać przez szpary w odpływie. Najpierw tylko pokazała się na ścianie wilgoć, ale po paru miesiącach doliczyłem się siedmiu rodzajów pleśni. Potem zaczęty wyrastać ze ścian i sufitu wapnowate wypustki, tak jakby to ich pochwowa flora wysiała się przez sufit i owocowała parchatymi koralami. Na to też nic nie powiedziałem, no bo w końcu sam używałem natrysku. W inne dni, umówiliśmy się. Wchodziłem wtenczas w bieliźnie do ich pokoju. Siedziały na sofie, z tymi swoimi zadartymi amerykańskimi noskami w książkach. Głośno sylabizując po holenderska: Od katakumb do el Greca i tym podobne kawałki. Zdejmowałem slipy i koszulkę i niczym kupkę składałem na podłodze. Podejrzewałem, że zanim moje owłosione ciało znikło w natrysku, próbowały mi jeszcze prędziutko zajrzeć w dupę. l zaraz z powrotem czytały jedna drugiej: Giotto, Cimabue albo tych paru innych dziadków. Jeżeli byłem w dobrym humorze, wystawiałem głowę zza drzwi i wołałem: „Rembrandt to największy partacz siedemnastego wieku!" One zastygały i nie śmiały spojrzeć w moją stronę, bo nie wiedziały, co wystaje zza drzwi. Potem, śpiewając głośno The Stars And Stripes Forever odkręcałem kran. Pod letnią wodą trzymałem w ręku sztywnego kutasa i wyobrażałem sobie, że wkraczam tak do ich pokoju, kładę się pomiędzy nimi i pozwalam tym chwytnym dolarowym rączkom na zimno i mocno się obskoczyć. Że rozsmarowują mi nasienie po brzuchu i nalepiają znaczki odparowane od listów z Ameryki (od Grace Anderson alias Miss Lonely Hearts albo Babe Sherman), z wizerunkami statui wolności i łukiem napisu u góry: IN GOD WE TRUST, a pod spodem LIBERTY. Albo z podobizną jednego z tych historycznych wapniaków, jakiejś starej bezzębnej baby w odcieniu jasnej zieleni lub jasnego fioletu, kogoś z ich chwalebnej przeszłości bratobójców i morderców Indian, bizonów i Murzynów. Ale nigdy do tego nie doszło. Owszem, na początku robiły uwagi na temat mojego wchodzenia i wychodzenia nago z łazienki. Nawet nie odpowiadałem. Szedłem na dół, kładłem kutasa na kawałku papieru na brzegu stołu, robiłem obrys, pisałem u góry MY PENIS i wsuwałem im pod drzwi. Nie odnalazłem tego ani wśród ich przysłów i reprodukcji na ścianie, ani w koszu na śmieci. Toteż przypuszczam, że jedna z nich nosi to po dziś dzień jak klejnot za nie dopranym pasem do pończoch, żeby dotykało gołej skóry. Nasłały na mnie amerykańskiego chłopaka, którego poznały w mieście. Pulpecika ostrzyżonego na zero i o wyglądzie misia, ale o złych jasnych oczkach. Przychodził jako pełniący funkcję starszego w kościele Jezusa Chrystusa mormonów. Widocznie mu pokazały mój rysunek i zapragnął rozpocząć nawracanie mnie od sprowadzenia erekcji do stanu normalnego pod hasłem: „Mój Zbawiciel wisi na Krzyżu". W każdym razie na początek wręczył mi kartkę z kolorowym zdjęciem, przedstawiającym wąski budynek, strzegący kopuły świątyni podobnej do nieudanego jaja. Świątynia mormonów koło Salt Lakę City w Utah. Kiedy zbierał się do wygłaszania mi kazania o Księdze Mormona, powiedziałem mu, że Amerykanie w ogóle nie są pobożni. Że myślą tylko twardymi dolarami. Że sam chyba dobrze wie, że mormon to skrót od morę money. Pokręcił głową i nic, nie dał się zbić z tropi/. Bo przecież nie można od razu zacząć rzucać napalmem. Ale kiedy wyciągnął z kieszeni trzy małe figurki i postawił ja na stole jak pionki do halmy, mówiąc, że to są święci apostołowie Peter, John i James, nie mogłem się powstrzymać przed rozpięciem rozporka, wydostaniem chuja i powiedzeniem: „A to jest święty Habakkuk". Kręcąc głową odszedł zasmucony z powodu utraty rynku zbytu. Ale trzech świętych apostołów zgarnął jeszcze pośpiesznie ze stołu jak drobne pieniądze. l tyle go widziałem. Za to widywałem innych ich koleżków. Bladych, koczujących studentów amerykańskich, na stypendiach za skąpych, żeby wyżyć, a za dużych, żeby umrzeć. Bez wytchnienia wędrowali po ziemi niczyjej nieokreślonych dziewczęcych pokoików, z głębokimi kieszeniami wystrzępionych wojskowych kurtek wypchanymi prażoną kukurydzą, gumą do żucia i żytnim chlebem. Od Stavanger po Neapol. Kiedy szedłem któregoś ranka do łazienki, naliczyłem ich piętnastu. Rozłożyli się na podłodze, pozawijani w końskie derki albo indiańskie chusty, śpiąc albo niemrawo przeżuwając chleb z dżemem truskawkowym. Stąpałem jak przez kolonię fok. Ostrożnie, żeby nie nadepnąć na ogon albo płetwę. Gdy trafił się jakiś z gitarą, całe popołudnie śpiewali pieśni ludowe. Jakieś tam: Hop hop, jechał chłop. Czasem tak głośno, że sąsiedzi dzwonili prosząc, żebym trochę ściszył radio. Kiedy pytałem dziewczyn, czy nie goszczą teraz kogoś, z kim mogłyby się bliżej związać - miałem nadzieję, że reszta się wycofa - spoglądały grymaśnie. l okazywało się, że ten jest „too hot to handle", a znowuż inny „chewed his gum too loudly". Byli to więc jedynie amatorzy spania na twardej podłodze, jedzenia i natrysku. A stalaktyty na suficie mojego klopa powiększały się niepokojąco, karmione bakteriami, łupieżem i strupami ze wszystkich pięćdziesięciu stanów Ameryki. Kiedy dobrały sobie jeszcze tuzin papużek i puściły je wolno na pokój, tak że wychodząc z natrysku miałem między palcami pełno ptasiego łajna, a stopy podkurczałem z bólu - bo w podeszwy wrzynały się ziarenka karmy - miarka się przepełniła. Wyrzuciłem clochardów Wuja Sama, pchnąłem okna na oścież i trzepaczką posłałem wszystkie papugi na ulicę, jakbym grał w badmintona. Dziewczynom, które blade i zapłakane próbowały w krzakach koło domu łapać papużki w tiulowe chustki, krzyknąłem, żeby wypieprzały razem ze swoją prażoną kukurydzą i swoimi sweet patatoes. Że z miejsca wymawiam im pokój, zanim te ich cholerne ptaszki zrąbią mi tymi swoimi krzywymi dziobami tynk aż po goły mur. Jeszcze tego samego dnia wywołały po południu sensację na ulicy, bo wyprowadzały się wioząc graty rowerową rikszą w towarzystwie chyba dziesięciu chłopaków, z których każdy niósł po papudze w siatce, pospiesznie kupionej w pobliskim sklepie rybackim. Jeszcze przyszły się pożegnać. Trochę mi było łyso, uważałbym za bardziej zrozumiałe, gdyby mnie z wyrzutem zapytały, czy to ma być wdzięczność za plan Marshalla. Albo gdyby mi rzuciły w twarz to przysłowie, które zostawiły na ścianie wśród drańskiego bałaganu: KTO TRZYMA SÓL W CUKIERNICY, TEN JEST MIZANTROPEM.

Skrzydła Hermesa

Wiedziałem, że spód głębokiego fotelika, w którym przesiadywał, był miniaturowym krajobrazem górskim z zaschniętego gilu. Wydobywał go z nosa małym palcem, kręcił kulki, które nazywał śrutem, i przyciskał je starannie do spodu listwy. To była jedna z pierwszych rzeczy, jakie mi o nim opowiedziała, bo bardzo kochała swojego ojca. Jej matka śmiertelnie się tego wstydziła. Bo sprzątaczka odkryła to raz przy porządkach. Na początku myślała, że to jest klej stolarski albo żywica, i próbowała zdrapywać paznokciami. Ale nawet pod nożem odskoczyło ledwo parę zlepków. Zostawiły więc te żółtozielone reliefy w spokoju, bo i tak wnet doszłyby nowe góry. Niczego nie dało się go oduczyć. Jaki był poczciwy, taki był, ale z tym gilem był jak uparte dziecko. Podczas jedzenia zawsze zwijał sałatę, zanim ją włożył do ust, boby pouciekały robaki. A kiedy .w radio nadawali Marsza Radetzky'ego, przyśpiewywał słowami: Dupa cyc, dupa cyc, dupa cyc, cyc, cyc. Dupa cyc, dupa cyc, dupa cyc, cyc, cyc, cyc. Dokładnie w takt. l oczywiście kiedy żony nie było w pokoju. Ale najbardziej lubił Młodych nicponi w wykonaniu Petera de Boordera. Kiedy Olga była jeszcze malutka, zwymiotowała raz w czasie jedzenia na stół i wybuchnęła płaczem. Matka zła uciekła od stołu, a on wziął misia i kiwając nim nad wymiocinami powtarzał: „Misiowi zaszkodziło. Misiowi zaszkodziło". Dopóki się nie roześmiała. Pokochałem tego człowieka, jak tak siedział z czerwoną plamistą twarzą wciśnięty otyłym ciałem w fotel, kiedyśmy przychodzili w odwiedziny. Z tłustymi rękami kurczowo na oparciach, chyba że kręcił śrut. Mimo że za każdym razem powtarzał, że Amerykanie to nie cywilizowany naród, i stale na nowo pytał: „A znasz ten kawał o tych dwóch chłopakach, co wybierali się do Paryża? W końcu się nie wybrali", l za każdym razem trząsł się ze śmiechu w swoim ciasnym foteliku. Albo: „Kto liże królową od tyłu?" A jeżeli się patrzyło pytająco, jak przy pierwszym usłyszeniu, mówił: „Każdy, kto nakleja znaczek na Iist". l długo trząsł się ze śmiechu, jak budyń w czasie bombardowania. Był o wiele za gruby. Od lat był na diecie, o czym mówił: „Dieta, ale nie ta". Kiedy nocowaliśmy u jej rodziców, jego żona była dla niego troskliwa i po kociemu łagodna. Tylko jednego kartofelka i ździebko sosu, ze spodu. Bo wątroba. Ale z tygodnia na tydzień robił się, cholera, coraz bardziej .żółty. Jednego razu wstaliśmy z Olgą wcześniej od stołu, bo szliśmy na film, a ja wpadłem jeszcze na chwilę do pokoju po papierosy, ona już mu naładowała pełny talerz kartofli i polewała je właśnie zamaszyście sosem. Spojrzała na mnie wrogo i jak winowajca. Przyłapałem ją na powolnym mordowaniu. Ale Oldze nic nie powiedziałem. Martwiłaby się nie mogąc nic na to poradzić. Nikt by nie powstrzymał tamtej przed dawaniem mu tłuszczów. Nienawidziłem tej kobiety nie tylko z tego powodu, ale też dlatego, że zawsze chciała mnie po macierzyńsku przytulić, bo chodziłem z jej córką - a ja za każdym razem wyczuwałem miejsce po piersi, którą jej odjęli wraz z rakiem. Sztywny materiał pustego biustonosza. Że koniecznie chciała pokazać, że się jeszcze liczy, i co pięć minut zostawiała w łazience na pudełku z podpaskami pokrwawione kneble zawinięte w gazetę. l zawsze wchodziła do naszej sypialni. Żeby przynieść śniadanie. Jajka ugotowane na roztrzęsione gówienko i biszkopty. A potem nieprzyjemnie długo i nie wiadomo po co jeszcze się kręciła, aż dostawałam snów na jawie, kiedy już leżeliśmy sami z Olgą pośród smrodu siarkowodoru z obciętego fachowo jajka. Że jej matka zdziera z nas koce, kutasa mi wsadza swojej córce, a łapiąc mnie za męderały mówi: „Już ja się zajmę jajami". A potem wytrząsa zza podomki swoją jedyną pierś z sutkiem wielkości żołędzia i też wpycha Oldze. Więc z zemsty, bo to babsko już wtedy buntowało mi dziewczynę, miałem w łazience ochotę wziąć jej sztuczne szczęki, wybrandzlować się nimi i spuścić do umywalki. Swojego męża poznała w szpitalu. On pacjent - ona pielęgniarka. Myjąc, wycierając kuper i mierząc temperaturę. Widziała mu cały interes, zanim on ją pierwszy raz pocałował. On bezkształtny, poczciwy i dobrze sytuowany. Ona zgrabna, biedna, chciwa i jeszcze wtedy z dwiema piersiami. Wyrachowana kobieta, wynosząca w tajemnicy z sali porodowej łożyska dla swojego psa, charta, któremu na spacerze, kiedy już załatwił swoją potrzebę, wycierała pupcię papierem toaletowym. Żartowała przy koleżankach ze swojego grubego pacjenta, a one mawiały: „Jeszcze wyjdziesz za mąż za to swoje pośmiewisko". Ale ona sama to już dawno obmyśliła. Tak go podpieszczała, tak mu dogadzała, że prosto ze szpitalnego łóżka wymanewrowała go na ślubny kobierzec. W krótkim czasie tak go utuczyła, że mogła być już o niego spokojna, a on nie mógł się prawie poruszać. Dawał jeszcze tylko radę jeździć, głęboko zapadnięty w siedzenie swojego amerykańskiego auta, do przedsiębiorstwa - hurtowni artykułów gospodarstwa domowego, którą po śmierci swojego ojca ochrzcił „Hermes". Dzięki jej potajemnemu stosunkowi z pewnym niemieckim oficerem podczas wojny bardzo korzystnie nabył ogromną partię noży, tylko że nie mógł ich sprzedać, bo kanciasty model oraz stempel zdradzały pochodzenie. l jeszcze dziesięć lat po wojnie rozdawał je stałym klientom jako prezenty. Kiedy wracał do domu po dniu zipania za biurkiem, często jej nie było. Wtedy chodził bez celu po domu i nawoływał ją, jak grube chore dziecko. Olga, wracając ze szkoły, zastawała atmosferę smutku, rozpaczy i nieufności. Wiedział, że u przyjaciółek, do których chodziła rzekomo na herbatę, jego żona przeważnie nie miała nic na sobie, l rzeczywiście, pewien przyjaciel domu, którego matka kazała Oldze nazywać wujkiem, powiedział raz do niej na plaży, kiedy miała trzynaście lat: „Mamy taki sam mały palec u nogi, patrz. Jesteś moim dzieckiem". Wstrząśnięta i zdezorientowana, długo o tym myślała. Nawet po latach. Kiedy ojciec już się przyzwyczaił do przygód żony jako do czegoś nieuniknionego, uważał je nawet za wygodne. „To piękna kobieta - mawiał - a ze mnie albinos, słabo widzę. Ale niech upadnie szpilka - słyszę, gdzie leży". Nieraz jednak mścił się na swój łagodny sposób. Gdy odbierał telefon i to był znowu jakiś jej muzyk albo aktor, kiedy ją zawołał i nadbiegała w różowych pantoflach z puchową obwódką i z głową całą w papilotach, mówił jeszcze prędko do słuchawki, tuż zanim ona ją wzięła: „Mówi kalafior". A pewnego razu poklepał dobrotliwie Olgę po pośladkach i powiedział: „Uważaj, bo czytam właśnie w gazecie, że znika z horyzontu blondyna o obfitych kształtach". Matka spojrzała na Olgę zawistnie, jakby ją chciała obrabować z jej młodości. A mnie to podnieciło. Blondyna o obfitych kształtach. Przywabiłem więc Olgę na korytarz, wepchnąłem ją do wc i wziąłem na stojąco. Kiedy finiszowała, musiałem spuścić wodę, bo inaczej od jej wrzasku zleciałby się cały dom. Aż tu nagle okazało się, że z nim koniec. Któregoś dnia powiedział, że fizycznie czuje się jak druciana suszarka do naczyń. Położył się z powrotem i już nie wstał o własnych siłach. Gdyśmy przyszli następnym razem, był już hen daleko. A ona skończyła przy nim, tak jak zaczęła: jako pielęgniarka grubego pacjenta. Wieczorem wystawiała z pokoju wszystkie kwiaty na korytarz, że wyglądało zupełnie jak w szpitalu. Chodziła strzepując błyskawicznymi ruchami ręki termometr, a ja zadawałem sobie pytanie, gdzie ona mu go jeszcze wtyka. Był już wtenczas kupą błota, a wilgoć przesiąkała przez materac i dom trzeba było obficie spryskiwać wodą kolońską, żeby zabić zapach rozkładu, który przyprawiał o nudności. Olga siedziała cały dzień mnąc nerwowo i bez celu chusteczkę do nosa z nabrzmiałymi policzkami i białkami swoich dużych piwnych oczu nabiegłymi krwią. A wieczorem leżała wiotka w moich ramionach wzdychając, ze strąkami mokrych włosów przyklejonymi do twarzy. Ale tak lepiej było jebać to bezwolne, apatyczne ciało. l o mało jej nie namówiłem, żeby nie używać pessarium, bo nigdzie nie jest sensowniej zrobić dziecko, jak nad głową umierającego. W nocy budziła się wciąż z jękiem i szarpała mnie, dopóki i ja się nie obudziłem. Próbowałem ją pocieszać. A ona, wstrząsana jeszcze płaczem, mówiła, że znów jej się śnił tamten koń. To była wojenna historia, jaką jej opowiadał jeden ze znajomych, który był na przymusowych robotach w Niemczech. Ze względu na nadciągających Rosjan i uciekających przed nimi Niemców znaleźli się w Berlinie. W opuszczonej podmiejskiej dzielnicy. Mieszkańcy nie pozostawili nic do jedzenia. Siedzieli setkami jak szczury w pułapce przy ulicy między zwałami gruzów, nad którą fruwały granaty. Naraz nadbiegł koń. Usłyszeli stukot jego podków o bruk. Ludzie przepychali się do wybitych okien i patrzyli z zapartym tchem na zwierzę, które płochliwie biegło wśród kamieni i śmieci. Wtem otwarły się jakieś drzwi i na dwór wybiegł mężczyzna; doskoczył do konia wieszając się wokół szyi i próbując powalić. Ale koń stanął dęba i przewrócił się. Mężczyzna wylądował na wierzchu. Zaraz wychynął z któregoś domu inny człowiek. We dwóch wycięli kawał mięsa z zadu konia, który kwiczał przeraźliwie, zagłuszając odgłosy strzałów. Co chwilę ktoś wybiegał z któregoś z domów, dopadał konia i wracał z drgającym krwawym kawałkiem mięsa. Trwało to jakąś godzinę, zanim ustało rzężenie. W ogromnej kałuży krwi leżały tylko kawały skóry, wnętrzności i gnaty oraz łeb z otwartym pyskiem o żółtych zębach. Gdy mi się udało uspokoić Olgę i sam się teraz borykałem z tym koniem, ona nagle powiedziała: „Moja matka to czarownica", l zaraz zakryła usta dłonią, jakby zlękła się własnych słów. Gdy jej to przypomniałem rok później - bo matka jej wtenczas powiedziała, że jako atrakcyjnej wdowy nie zapraszają jej zamężne przyjaciółki - zaprzeczyła, że kiedykolwiek coś takiego mówiła. Ojciec umarł po kilku dniach. Przedtem wolno nam było jeszcze kolejno do niego wejść, mnie na ostatku - ostatecznie co obcy to obcy. Jego twarz była bezkształtną żółtą maską, a w wodnistych worach policzków zwisających na poduszki wiły się fioletowe żyłki, przechodzące w czerwone wysięki na tkaninie. Nie spojrzał na mnie, ale kiedy przy nim usiadłem, sprawiał wrażenie, jakby wiedział, że to ja. Przynajmniej powiedział dziwnym, wysokim głosem: „Bierzesz sobie tę moją rudą Olgę, co?" Nastraszyłem się, bo myślałem, że nastąpi jeszcze jedna sentymentalna historyjka. Że powinienem strzec jego córki, bo była jego oczkiem w głowie. Ale to nie było w jego stylu. Powiedział - i zdawało mi się, że próbuje się uśmiechnąć: - „Znasz ten kawał o dwóch chłopakach, co wybierali się do Paryża?" Długo czekał i z trudem dokończył: „W końcu się nie wybrali". l powtórzył to jeszcze raz, już prawie niedosłyszalnie. l stracił przytomność. Nie odzyskawszy jej umarł dwie godziny potem. W domu zrobił się prawdziwy sądny dzień. Rozhisteryzowana żona wpadała co chwila do jego pokoju j słyszeliśmy, jak wykrzykuje swoje wyrzuty sumienia i poczucie winy. Przeprowadzała z nim całe rozmowy, w których pytała go w kółko o to samo. Potem przychodziła do nas zawodząc, rzucała mi się na szyję i mówiła, że teraz ja jestem głową rodziny. Żebym rzucił to rzeźbienie, bo i tak nie zarobię tym na suchy chleb, a w zamian został dyrektorem „Hermesa". Przerażenie targnęło moim sercem, bo zobaczyłem siebie rozdającego do końca życia stałym klientom w prezencie te kanciaste niemieckie noże wojskowe. Przed kremacją w Velzen, tym supermarkecie śmierci, zrobiła jeszcze awanturę w dyrekcji, bo nie chcieli grać uwertury La Donna Diana Rezniczka jako nie dość uroczystej. Wprawdzie bardziej lubił Marsza Radetzky'ego, ale tego w ogóle nie brała pod uwagę, dobrze wiedziała, że nikt z rodziny nie mógłby go wysłuchać, nie słysząc przy tym jego przyśpiewu: Dupa cyc, dupa cyc, dupa cyc, cyc, cyc. l tak trumna została opuszczona w głąb tego podium przy dźwiękach fugi Bacha. Pomyślałem, że zamiast wieńców z kwiatami i wstęgi powinien pójść do pieca razem z trumną tamten fotelik z glutami. Ta rzecz była mu w końcu ze wszystkich najmilsza. Kiedy w kilka miesięcy później odwiedziliśmy jej matkę, która była zajęta przygotowaniami do wyjazdu na urlop zimowy, fotelika nie było. l nikt nie wiedział, gdzie jest.

Błękitne futerko

Jak ją spotkałem. Właściwie dwa razy. Tę rudą diablicę. Choć tak nazwałem ją dopiero później, kiedy ode mnie odeszła z tym sflaczałym chujem i przy odbieraniu swoich rzeczy - maszyny do szycia, odkurzacza i jeszcze paru żałosnych rupieci - pokazała naraz, że potrafi, furia jedna, rozedrzeć takie ślepia jak mamusia. Ale to było dlatego, że kiedy jej kochanek dyżurował za drzwiami na wypadek moich nagabywań, próbowałem ją przelecieć na stojaka przed lustrem. Strzepnęła spódnicę i tupnęła jak nauczycielka. Oboje się nawet smutno zaśmialiśmy. Ja dlatego, że coś, co było między nami takie zwyczajne, nagle okazało się niemożliwe. Dlaczego zaśmiała się ona, nie wiem. A jeszcze chciała przyprowadzić tego swojego, żeby mi go przedstawić. Ale powiedziałem, że jeśli on postawi jeden krok na mojej podłodze, to mu drągiem rozwalę łeb. Już ona wiedziała, że by tak było. Zobaczyłem ją pierwszy raz, kiedy próbowałem złapać okazję na szosie w Limburgii. Gdzieś w okolicy Roermond. Padała marznąca mżawka i za przednią szybą jej samochodu prawie nic nie było widać. W przeciwnym razie nie wystawiłbym nawet ręki. Taka piękna panna w takiej wielkiej gablocie. Studiowałem rzeźbę w Amsterdamie. W akademii. Najstarsze roczniki pojechały w zimowych miesiącach na zaproszenie miasta Valkenburg wykuwać płaskorzeźby w grotach Góry Świętego Piotra. Większe od człowieka religijne sceny, po których burmistrz i panowie rada oczekiwali ożywienia turystyki. Ja się zajmowałem wskrzeszeniem Łazarza. Ale przeszła mi prawie całkiem ochota, bo sknociłem głowę Chrystusa. W skale był skamieniały jeżowiec i żeby go wydobyć w całości, wykułem za dużo marglu. Po paru dniach skamielina, którą uwolniłem z głowy syna Bożego, rozpadła się w hotelowym holu na proszek jak bryłka brązowego cukru. Tego samego wieczora wdałem się w kłótnię z szefem hotelu, bo miałem zastrzeżenia do naszego wyżywienia i zabrudziłem suf...