Sigaloff Jane - Imię i nazwisko zastrzeżone.pdf - literatura w spódnicy - sajrinka

JANE SIGALOFF

IMIĘ I NAZWISKO ZASTRZEŻONE

Dlaczego zawsze jest tak, że najbardziej nam zależy na tym, czego nie mamy?

Nieważne, co nas kręci: torebka Prądy, obuwie treningowe z najnowszej kolekcji Nike,

fryzura Jennifer Aniston albo jej mąż, George Clooney albo szkolna sympatia z klasy

maturalnej; są w życiu takie chwile, gdy sądzimy... nie, jesteśmy pewni, że będziemy

żyć pełnią życia dopiero wówczas, gdy zdobędziemy tę upragnioną osobę lub rzecz.

Kolejna typowa ludzka słabość: nie przywiązujemy wagi do tego, co mamy, póki nie

zostanie nam odebrane, jedno i drugie przytrafiło mi się tyle razy, że aż trudno

spamiętać jako piętnasto - i szesnastolatka chciałam tylko Marka. Na marginesach

szkolnych zeszytów bazgrałam jego imię, w czasie podwójnych lekcji angielskiego

stęskniona rysowałam serca ozdobione naszymi inicjałami, wyliczyłam pracowicie, że

współczynnik naszego wzajemnego dopasowania wynosi osiemdziesiąt cztery

procent. Niestety, pomyliłam się w rachunkach. Powinnam bardziej przykładać się do

matmy. Gdy tydzień po moich siedemnastych urodzinach zaprosił mnie na randkę

(pewnie dlatego, że byłam ostatnią dziewczynę, z którą się jeszcze nie umówił),

myślałam, że oszaleję z radości. Przecież byliśmy sobie przeznaczeni, a moje cudowne

marzenia stanowiły najlepszy dowód.

Pięć tygodni trzymaliśmy się za rączki i trwała sielanka. Moje prowadzone

miesiącami supertajne badania teraz procentowały, bo znałam właściwą odpowiedź

na każde jego pytanie i kolekcjonowałam odpowiednie kasety. Byłam zakochana!

Wkrótce straciłam cnotę z obiektem mego niefortunnego uwielbienia, a ten

popapraniec rzucił mnie przed końcem semestru. Cudowne życie skończyło się równie

nagle, jak się rozpoczęło. Płakałam i nie mogłam nic przełknąć, ryczałam i chudłam.

Potem odzyskałam apetyt i zaczęłam się obżerać, jak nigdy przedtem. Gdyby nie ten

drań, miałabym szczęśliwsze młodość, ale przed laty wyśmiałabym każdego, kto

próbowałby mi to uświadomić. Taki był mój pierwszy krok w dorosłe życie. Bolesna

lekcja...

- Jesteśmy na miejscu, moja śliczna. Miłej zabawy.

Lizzie podniosła wzrok znad kolorowego czasopisma. Tak ją pochłonęła lektura

własnej cotygodniowej rubryki, że miała wrażenie, jakby znów była nastolatką. Żołądek

ścisnął jej się ze zdenerwowania, gdy pojęła, że dotarła na miejsce.

Czterysta osób miało się razem bawić z okazji zbliżających się świąt Bożego

Narodzenia, obchodząc zarazem pierwsze urodziny radia City FM, które szybko zyskało

sympatię słuchaczy. Richard Drakę, szef stacji, był łaskaw oznajmić Lizzie, że jako ich

najnowszy nabytek, rzecz jasna, ma swój udział w tym sukcesie. Teraz chętnie znów

usłyszałaby te słowa, bo nagle straciła pewność siebie i poczuła silną pokusę, żeby

wmieszać się w tłum idący ulicami Soho i zniknąć.

Lepiej byłoby nie traktować imprezy integracyjnej dla radiowców oraz ich

współpracowników jako przykrego obowiązku, Lizzie nie mogła jednak oprzeć się

wrażeniu, że śmiało mogłaby sobie darować tego rodzaju powinności. Chętnie udałaby,

że dopadł ją wirus, więc powinna dobę poleżeć w łóżku, żeby jak najszybciej dojść do

siebie. Z drugiej strony jednak wiedziała z doświadczenia, że warto pomęczyć się parę

godzin na służbowej imprezie i wypić kilka piw, ponieważ to opłacalna inwestycja na

cały rok.

Ledwie taksówkarz odjechał, zostawiając na chodniku wyperfumowaną pasażerkę, ta

usłyszała znajomy dzwonek. Uratowana przez telefonię komórkową? Lizzie miała

nadzieję, że sprawa jest pilna i wymaga natychmiastowej interwencji. Nikomu źle nie

życzyła, ale potrzebowała wymówki, żeby wykręcić się od imprezowania. Nerwowo

szukała telefonu, który dzwonił raz po raz, uparcie wymykając się mimo skromnych

rozmiarów torebki.

- Halo?

- Na miłość boską, jest za kwadrans dziesiąta. O tej porze powinnaś już być porządnie

wstawiona.

Na twarzy Lizzie pojawił się uśmiech. Dzwoniła Clare, jej najlepsza przyjaciółka,

współlokatorka i najważniejsza doradczyni w sprawach mody.

- Przed chwilą wysiadłam z taksówki.

- W takim razie ruszaj prosto do baru. Niewielkie spóźnienie jest w porządku, ale

dłuższa zwłoka oznacza, że wszyscy będą pijani w trzy dupy i w ogóle nie zapamiętają, że

jednak się pojawiłaś. Pamiętaj, że jesteś wspaniała, dowcipna, inteligentna, śliczna i

trzeźwa... no, względnie. Atut nie do przecenienia na tym etapie imprezy. Powalisz

wszystkich na kolana, bo w przeciwieństwie do nich, zamiast odpowiadać

monosylabami, będziesz mogła wypowiedzieć całe zdanie. Wyluzuj, zapomnij o nerwach

i kup sobie drinka.

- Dzięki. Tak zrobię. - Wystarczyło parę krzepiących słów i nastawienie Lizzie

zmieniło się, jakby wykonała zwrot o sto osiemdziesiąt stopni. - Dzięki za rady dotyczące

stroju. Jakie to szczęście, że Najwyższy zesłał mi ciebie i twoją szafę.

W latach poprzedzających znajomość z Clare zdarzało jej się popełniać kardynalne

błędy. Teraz wyglądała całkiem znośnie, chociaż jej wejście raczej nie budziło sensacji.

- Zawsze do usług. Nie mogę pozwolić, żebyś paradowała w pasiastych, opiętych

dżinsach z prostymi nogawkami!

- Słuchaj! Tamta fotka została zrobiona w osiemdziesiątym czwartym roku. Wtedy

każdy miał takie portki. Pewnie nawet Madonna je nosiła.

Clare pominęła milczeniem te protesty. Zrobiła, co do niej należało, a poza tym jako

właścicielka restauracji musiała pilnować interesu.

- Całuski, kochanie. Rano pogadamy. Zdasz mi relację. Lizzie schowała ładną, małą

komórkę. Z promiennym uśmiechem wyprostowała się, efektownie wypinając biust.

Mimo że miała na nogach nowe buty, posuwistym krokiem pokonała dwadzieścia

metrów dzielących ją od wejścia. Nabierając pewności siebie, energicznie pracowała

łokciami.

- Lizzie Ford.

Bramkarz z ponurą miną sprawdził, czy jej nazwisko jest na liście zaproszonych gości,

i leniwym ruchem zdjął z haczyka sznur zagradzający wejście do sali, gdzie trwała

zabawa. Jakby czerwona plecionka, służąca zwykle do podtrzymywania zasłon,

umieszczona na wysokości kolan, mogła kogokolwiek zatrzymać... może z wyjątkiem

zabłąkanej owcy. Zdeterminowany osobnik i tak wlezie, jeśli zechce. I to ma być

zamknięte przyjęcie.

Uśmiechnęła się przyjaźnie do paru gości, których twarze wydały się znajome.

Pomknęła, a właściwie poczłapała do sali. Impreza już się rozkręciła. Lizzie wolałaby

znaleźć się wśród ludzi, którzy nic o niej nie wiedzą, których nigdy więcej nie zobaczy i

którzy nie mają pojęcia, gdzie jej szukać. Miała teraz w radio własny sygnał i stały

program, straciła jednak prawo do anonimowości.

Matt z wielu powodów nie znosił imprez dla pracowników. Trzeba dobrze wyglądać.

Trzeba brylować i sypać dowcipami, nawet jeśli człowiek, z którym rozmawiasz, jest

kompletnym nudziarzem. Trzeba nawiązywać kontakty... Nic dziwnego, że goście piją na

umór, jakby zmówili się, aby zaprzepaścić własne kariery. Kopią sobie grób, odrzucając

poczucie taktu oraz zasady dyplomacji, i bratają się z ludźmi, których na co dzień -

zresztą słusznie - bardzo się boją.

Matt spostrzegł Lizzie, gdy tylko podeszła do oblężonego baru. Wiedział, kim jest.

Badania słuchalności wykazały, że przebojem wdarła się do grona najpopularniejszych

prezenterów. Dowiodła, że osoba wszystkowiedząca, która prowadzi dział porad, może

być urocza i atrakcyjna. Jej program zatytułowany „Udręka i ekstaza” cieszył się

powodzeniem większym niż inne tego rodzaju audycje, bo wniosła do niego wyjątkową

empatię i przyjazne zrozumienie połączone z łagodną stanowczością okazywaną

słuchaczom. Chodziły słuchy, że zapowiada się na wielką gwiazdę. Gdy myślał o jej

dotychczasowych sukcesach, nie wątpił, że te prognozy się sprawdzą.

Doskonale wiedział, czego mu teraz potrzeba: odpoczynku w domowym zaciszu,

puszki ulubionego piwka, porządnej kolacji i fajnego filmu na wideo, a tymczasem

wlewał w siebie kolejną butelkę drogiego piwska i żuł kanapki, zapychając byle czym

swój przewód pokarmowy, odporny na wszelkie paskudztwa. Co gorsza, facet siedzący

naprzeciwko od dziesięciu minut okropnie przynudzał.

Oto niedawny absolwent z wielkimi nadziejami, którego parę lat przepracowanych w

branży reklamowej jeszcze nie pozbawiło złudzeń. Matt Baker wiedział, że jawne

uwielbienie młodszego kolegi powinno mu pochlebiać. Ten gość chciał tylko lepiej

poznać tak zwanego czarodzieja reklamy. Całkiem nowe określenie. Może pora

odżałować trochę kasy na spiczasty kapelusz albo przynajmniej przykleić kilka gwiazdek

na koszuli. Matt uśmiechnął się, co przez jego rozmówcę zostało uznane za zachętę do

dalszych wynurzeń. Słuchał z roztargnieniem, patrząc na niego niewidzącym wzrokiem.

W pracy miał dobry rok. W domu coraz łatwiej było mu zapomnieć, że nie jest do

wzięcia. Po pięciu latach małżeństwa dzielił z żoną kredyt na zakup domu, łazienkę i

właściwie nic więcej. Zawsze miał świadomość, że jest spragniona sukcesu. Między

innymi dzięki ogromnej ambicji tak bardzo mu się spodobała. Od początku cechowała ją

szalona determinacja i świadomość własnej wartości, co zdaniem Matta onieśmielało

zapewne wszystkich, którzy mieli z nią do czynienia: urzędnika bankowego, szefa, nawet

męża. Teraz jednak odnosił wrażenie, że całkiem zobojętniał. Przesądziły o tym ostatnie

święta. Wypił łyk piwa w nadziei, że gdy jeszcze trochę zatankuje, lekki szmerek

przejdzie w bezmyślne zadowolenie. Pijacka introspekcja nie pasowała do świątecznego

nastroju.

Lizzie poczuła się jak ryba w wodzie, a wszelkie zahamowania utopiła w pełnym

kieliszku. Krążyła po sali, rozdając markowane całusy, ściskając dłonie i radośnie

kiwając głową. Natknęła się na Richarda Drake’a, zamieniła parę słów z resztą

szefostwa, udając zainteresowanie, wysłuchała, co mają do powiedzenia najważniejsze

szychy z radiowego działu reklamy. Skupiła się na tym, żeby mówić, co trzeba, komu i

Sigaloff Jane - Imię i nazwisko zastrzeżone.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: