7)MIĘDZYWOJENNA POEZJA LEOPOLDA STAFFA
Staff, poeta „trzech pokoleń”, debiutował w Młodej Polsce - w 1901 tomem SNY O POTĘDZE. Wówczas przechodził fazę nietzscheanizmu, dekadentyzmu, postawę franciszkańską i umiłowanie wsi aż po tendencje klasyczne.
Na międzywojenną twórczość składają się liczne tomy poetyckie, wśród których najważniejsze to:
-Ścieżki polne (1919);
-Ucho igielne (1927);
-Wysokie drzewa (1932);
-Barwa miodu (1936).
W wierszach z tych tomów potwierdza przywiązanie do tradycji kultury śródziemnomorskiej i do wartości wywodzących się z religii chrześcijańskiej. Tworzy poezje klasycystyczną: o regularnej wersyfikacji i strofice, dostojnym słownictwie i bogactwie odwołań do tradycji. Poezja ta przynosi także franciszkańską fascynację przyrodą: świat natury, stworzony przez Boga, jest źródłem nieustannego zachwytu nad pięknem życia.
Fascynacji przyroda towarzyszy przekonanie o harmonijnym związku natury i człowieka. Świat – dzieło Boże – to miejsce jedyne dla człowieka, na tym właśnie Bożym świecie może on nieustannie odkrywać bogactwo istnienia.
Franciszkańskie umiłowanie świata łączy się w liryce z przywiązaniem do ziemi ojczystej, jej krajobrazu, do geografii i przyrodniczej niepowtarzalności.
W dwudziestoleciu miał już ustaloną opinie poety dużego formatu – skamandryci uznawali go za swojego patrona. Tworzy w tym okresie poezję codzienności, pragnie wydobyć piękno z motywów powszednich i rodzimych. Przyjmuje jako jeden z motywów szarą codzienność miasta, lecz skupia swoją uwagę na temacie wsi, sławi wiejski pejzaż, prace w polu – tom „Ścieżki polne”. Wiersz Kartoflisko ukazuje właśnie rolników pracujących przy wykopach - kartofle uderzające o wiadro brzmią jak „werble na odmarsz jesieni”. Poeta do tematów codziennych i prostych używa formy klasycznej, uzyskując w ten sposób efekt piękna i poezji.
W tomach WYSOKIE DRZEWA (1932) i BARWA MIODU (1936) Staff dąży do coraz większej zwięzłości środków wyrazu, zwraca się ku tematyce życia codziennego, zrywa z patetyczną metaforyką na rzecz codziennego konkretu. Pojawia się specyficzny rodzaj żartobliwego humoru, poeta akcentuje swoją postawę sceptyka.
8)POEZJA BOLESŁAWA LEŚMIANA
Debiutował w 1912.
Wśród wierszy możemy wyróżnić dwa nurty:
1)Utwory opisujące przyrodę, ludzkie przeżycia i uczucia.
2)Wiersze filozoficzne i refleksyjne, przesycone baśniową poetyka.
Poeta oryginalny, indywidualny, twórca specyficznego świata poezji i filozofii heroicznego humanizmu – polega na bohaterstwie istnienia, poczuciu godności i odrębności człowieka. Z faktu, że człowiek jest świadom swojej śmiertelności i podejmuje trud życia – wynika duma i siła człowieka.
Cechy typowe dla poezji:
-neologizmy (błyszczydła, Dusiołek);
-szczegółowość i konkretność obrazowania;
-motywy ludowe, baśniowe, fantastyczne;
-przeciwnik codzienności i szarego człowieka jako tematu poezji.
Interesowała go relacja Człowiek – Bóg, uważał, że właśnie ułomność i kalectwo są tymi wartościami, które odróżniają człowieka od Boga i stanowią o jego człowieczeństwie. Postrzega rzeczywistość jako podwójną, złożoną z dwóch sfer: realnej, materialnej – czyli człowieczej oraz wiecznej, duchowej – czyli boskiej.
Często używa gatunku ballady, która rozgrywa się w bezkresie i bezczasie.
Tomiki:
*Łąka – 1920
*”Napój cienisty” – 1936
*”Dziejba leśna” – 1938.
i
krysztalek20