Elizabeth Adler - Spadek.pdf - Adler Elizabeth - marti1966

Elizabeth Adler

Spadek

KSIĘGA PIERWSZA

Wszystko zaczęło się pewnego zimnego dnia w styczniu 1937 roku. Lord

Mountjoy siedział w wagonie pierwszej klasy ekspresu z Bath do Londynu, z

otwartym na rubrykach poświęconych businessowi egzemplarzem „Timesa". Nie

czytał go, gazeta była parawanem, którym odgrodził się od innych statecznych,

ubranych w prążkowane garnitury mężczyzn, tak jak on powracających do

Londynu z długiego weekendu na wsi.

William Edward Mountjoy dziesiąty earl Mountjoy, był panem wszystkich włości,

roztaczających się za oknami zarówno okazałej siedziby rodowej Mountjoy Park w

Wiltshire jak i jego zamku w Szkocji, a także właścicielem ogromnego domu przy

Curzon Street w londyńskiej dzielnicy Mayfair. Obchodził właśnie siedemdziesiąte

urodziny. Samotnie.

Zerkając znad gazety stwierdził, że wszyscy towarzysze podróży są od niego

młodsi. Żaden nie przekroczył czterdziestki. Zasępił się, wspominając czas mło-

dości, gdy był zaledwie osiemnastolatkiem, zielonym i naiwnym, rozhukanym jak

diabli i świeżo po Eton. Przed nim, niczym niekończący się czerwony dywan,

rozpościerało się całe życie. Czterdziestka zdawała się oddalona o całe wieki, tym

bardziej więc siedemdziesiątkę spowijały tak gęste mgły, iż wydawało się

nierealne, by mógł się kiedykolwiek do niej przybliżyć. W osiemnastym roku życia

nie istniało coś takiego jak starość.

Obecnie zresztą nie dolegało mu nic poza zwykłymi objawami starzenia się:

nawracające od czasu do czasu niedomagania podagryczne, które zmuszały go do

szukania nieco pewniejszego — niżby sobie życzył — punktu oparcia, którego

zapewnić nie mogła trzcinowa laseczka ze srebrnym uchwytem, a słabnący wzrok

stanowi powód istnego spustoszenia podczas wrześniowego polowania na kuro-

patwy w Szkocji. Ale był to również czas nadużywania dobrego jedzenia i wina, a

także wybornej brandy, którą uwielbiał ponad wszystko. Tym niemniej nie prze-

kroczył nigdy granicy i nie pił ponad miarę. Dżentelmen nigdy tego nie robi. A

teraz pojawił się inny problem. Samotność.

Nie dostrzegał falujących za oknami wagonu zielonych wzgórz Wiltshire, pełnych

pasących się krów i koni. Hrabstwo słynęło z hodowli koni, w pobliżu był tor

wyścigowy w Newbury i wiele świetnych stadnin. Ukryty za parawanem gazety,

przyglądał się w szybie swojemu odbiciu. Widział wysokiego, wyprostowanego,

siwowłosego mężczyznę o zdrowej cerze, nieskazitelnie ogolonego, z niedużym

wąsem i krzaczastymi, ciemnymi brwiami nad wyblakłymi niebieskimi oczami.

Ubrany był w nienaganny sportowy garnitur od Saville'a Row, jak zawsze —

dzięki staraniom lokaja — w idealnym stanie. Równiutko złożony, ciem-

noniebieski prochowiec oraz czarny melonik i, zwinięty ciasno, czarny parasol

leżały na półce nad jego głową.

Angielski dżentelmen w każdym calu — pomyślał z ironią.

William Mountjoy odziedziczył tytuł w następstwie nieszczęśliwych okoliczności.

Jego starszy brat zginął w katastrofie kolejowej, zaś George, drugi brat, został

wydziedziczony przez ojca z powodu rozwiązłego trybu życia.

William Mountjoy miał wówczas trzydzieści pięć lat. Doskonale wiedział, jakie są

jego powinności. W następnym roku poślubił Penelopę Latimer i uczynił

wszystko, co należy, by spłodzić następcę Mountjoy. Niestety, los chciał inaczej.

To nie mogła być jego wina, przekonywał wówczas siebie, przyglądając się

swojemu nagiemu ciału w dużym, owalnym lustrze, zawieszonym w ogromnej,

wyłożonej zielonym marmurem łazience w rezydencji przy Curzon Street. Wciąż

w kwiecie wieku, co potwierdzał jego wygląd. Prosty jak struna, jedynie z nie-

znacznym zaokrągleniem wokół talii, miał muskularne ramiona i szeroką klatkę

piersiową, mocne nogi i był hojnie wyposażony przez naturę. Nie, wina za brak

syna i następcy nie leży, z całą pewnością, po jego stronie. To wina żony.

Wysłał Penelopę do najlepszego londyńskiego ginekologa, który zadał biednej,

delikatnej kobiecie całą masę kłopotliwych pytań i poddał ją żenującym badaniom.

A potem przyszła odpowiedź. Jego żona cieszy się doskonałym zdrowiem. Spełnia

wszystkie warunki, by począć dziecko.

William dotąd jeszcze pamięta wizytę w gabinecie lekarza przy Harley Street i

słowa:

— Pan jest przyczyną, lordzie Mountjoy. Mógłbym panu polecić kolegę,

specjalistę w tej dziedzinie. Nie wykluczone, że będzie w stanie panu pomóc.

Oczywiście, nie udał się z wizytą do kolegi. Nie mógł dopuścić myśli, iż jest

niezdolny do ojcostwa.

— Bzdura — żachnął się, widząc na sobie pytające spojrzenie Penelopy. — Ten

człowiek jest w błędzie. Sama wiesz najlepiej, że niczego nie można zarzucić

naszemu... pożyciu. — Choć ujął to w najdelikatniejszy sposób, jego żona spłonęła

rumieńcem.

Była pulchną, niedużą kobietą o wiecznie zatroskanym wyrazie twarzy, zawsze w

strachu, by go nie zasmucić.

— Oczywiście, kochanie — przytaknęła, biorąc winę na siebie. — Jest mi

ogromnie przykro z tego powodu. — Zdobyła się na odwagę, spojrzała mu w oczy.

— Zrozumiem cię, gdybyś zapragnął się rozwieść, Williamie — dodała. — Wiem,

jak wiele dla ciebie znaczy posiadanie dziecka.

Rozmarzył się przez chwilę na myśl o odzyskaniu wolności, wiedział jednak, że

syn jest sprawą najważniejszą. Nie, postanowił. Pozostanie w związku małżeńskim

z Penelopą. Musi uzbroić się w cierpliwość. Może biedaczka wkrótce pocznie, a

on, spełniwszy swój obowiązek, odetchnie z ulgą.

Penelopa nigdy nie zaszła w ciążę, była jednak oddaną i lojalną żoną — zrzę-

dzącego i przeważnie nieobecnego — męża. Umarła na atak serca, siedząc ci-

chutko w swoim ulubionym kąciku z widokiem na ogromny staw, urządzony przez

Capability Browna podczas przeprojektowywania terenów Mountjoy Park w 1760

roku. Williama przy niej nie było. Bawił wówczas w Monte Carlo. Wsiadł oczy-

wiście w najbliższy pociąg do Paryża, gdzie przesiadł się, i przez Calais dotarł do

Londynu.

Penelopa została pochowana w kaplicy rodowej Mountjoyów, obok ojca, matki i

brata Williama, a także starszych pokoleń rodu. Zamówił dla niej pięknie

rzeźbiony nagrobek z kararyjskiego marmuru, a miesiąc później, za specjalnym

przyzwoleniem ich królewskich mości, króla Jerzego i królowej Marii, odprawiono

żałobną mszę w Kaplicy Królewskiej w Windsorze. Zaskoczyła go ilość przyjaciół

i znajomych przybyłych, by uczcić pamięć zmarłej. Zawsze uważał swą żonę za

cichutką, nieśmiałą myszkę. Prowadziła jednak jego domy, wydawała

pracochłonne, trwające całe weekendy, przyjęcia na wsi, dotrzymywała mu towa-

rzystwa podczas — związanych nieodłącznie z jego pozycją w świecie — uro-

czystości, bali i oficjalnych kolacji.

Była łagodna i pozbawiona egoizmu. Dopiero gdy umarła, przyjaciele ze smutkiem

przypominali sobie jej dobroć i życzliwość, przywoływali pamięć czarującej

gościnności, wspominali jej otwartość i wrażliwość na cudze problemy. Składając

kondolencje, zapewniali Williama, że będzie im jej brakowało. William również

silnie odczuł brak żony. Bardziej niż przypuszczał. Penelopa była zawsze przy

nim, więc teraz, gdy jej zabrakło, poczuł się zagubiony.

Kiedy kilka miesięcy później, 4 sierpnia 1914 roku, wybuchła wojna, zamknął na

cztery spusty wielki dom w Londynie, odsyłając większość jego skarbów —

obrazy Goyi, Gainsborougha, Watteau i Vermeera, srebra i kosztowne przedmioty,

ofiarowywane rodzinie na przestrzeni wieków, a także cenne pamiątki zgromadzo-

ne przez Mountjoyów — w bezpieczne miejsce na wsi i z uczuciem ulgi rzucił się

w wir pracy biurowej w Ministerstwie Wojny. Przystosował się szybko do ograni-

czeń i niedostatków, spędzał przy biurku długie godziny, sypiając w klubie, z nie-

pokojem śledził przebieg walk pod Verdun i nad Sommą, bitwę Jutlandzką, w

której omal nie doszło do przełamania przez Niemców brytyjskiej blokady

morskiej. Wreszcie, wiwatował wraz z innymi, gdy państwa centralne podjęły

rokowania pokojowe. 14 listopada 1918 roku świętował zawieszenie broni.

Przystępując do przywracania niedawnej świetności rezydencji przy Curzon Street,

uznał, że ta wojna kładzie kres wszystkim wojnom. Straty po obu stronach sięgały

ośmiu i pół miliona zabitych. Odeszło całe pokolenie młodych mężczyzn, kwiat

brytyjskiej młodzieży.

Powojenne lata mijały szybko i w miarę beztrosko, jednak nigdy nie spotkał

kobiety, która rozumiałaby go tak dobrze, jak Penelopa, i nigdy nie ożenił się

powtórnie. A teraz miał siedemdziesiąt lat i utrwalone nawyki, i było już za późno.

Wypuszczając kłęby pary, ze zgrzytem kół i szczękiem stali, ekspres z Bath do

Londynu wtoczył się na stację Paddington. Lord Mountjoy złożył „Timesa",

włożył prochowiec i melonik, ukłonił się z rezerwą współtowarzyszom podróży i

żwawym krokiem wyszedł na peron.

Elizabeth Adler - Spadek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: