67 IX. POGOŃ Tak więc kapitan Korkoran, córka księcia Holkara i dzielna tygrysica mknęli w kierunku Bhagawapuru. Co najmniej połowa konnicy angielskiej puciła się za nimi w cwał. Dzięki dwóm najlepszym koniom pułkownika Barclaya i łapom Luizy cała trójka w zawrotnym tempie mijała równiny, doliny i pagórki. Już zaczęła ożywiać ich nadzieja, że umknš wrogom, gdy z nagła pojawiła się przed nimi przeszkoda straszna i na pozór nieprzezwyciężona. W pewnej chwili Korkoran zauważył pięć czy szeć czerwonych mundurów jadšcych konno w jego stronę. To oficerowie angielscy beztrosko wracali sobie do obozu z polowania. Za nimi cišgnęło przynajmniej trzydziestu hinduskich służšcych i mnóstwo wózków pełnych zapasów żywnoci i ubitej zwierzyny. Na ten widok Korkoran i Sita zatrzymali się, a Luiza, widzšc, że zbiera się rada, przysiadła na tylnych łapach, chętna do dysputy. Gdyby kapitan był sam, bez chwili wahania podjšłby ryzyko i razem z Luizš przejechał w poprzek grupki Anglików. Lecz nie chciał rzucać na szalę wolnoci lub życia Sity. Kto wie, może pomylał sobie, że lepiej by zrobił, gdyby zgodnie z poleceniem szukał rękopisu praw Manu, zamiast oddawać przysługi nieszczęsnemu Holkarowi, którego położenie jest zgoła beznadziejne? Zaraz jednak rzucił tę niegodnš myl. A tymczasem Sita patrzyła na niego przerażona. Co teraz poczniemy, kapitanie? pytała. Czy jest, pani, gotowa na wszystko? odparł Korkoran. O tak rzekła Sita. Widzisz, pani, że musimy użyć siły lub podstępu. Spróbuję minšć ich podstępem, gdyby wszak Anglicy się spostrzegli, trzeba nam będzie zabić trzech, może czterech lub zginšć. Jeste, pani, gotowa? Nie lękasz się? Kapitanie powiedziała Sita zwróciwszy wzroki ku niebu dwóch tylko rzeczy się lękam: nie ujrzeć więcej ojca i dostać się ponownie w ręce nikczemnego Rao. Tak więc rzekł Bretończyk jestemy uratowani. Ruszysz, pani, truchtem, niby nigdy nic. Dzięki temu koń nieco wytchnie. Bšd jednakże w pogotowiu... Kiedy powiem: ,,Brahma i Wisznu, dasz koniowi ostrogi. Luiza i ja będziemy stanowić tylnš straż. Kiedy się to działo, trójka uciekinierów znajdowała się w rozległej dolinie. Zraszały jš wody głębokiego potoku Hanuwery, który jest dopływem Narbady. Po obu stronach zbocza doliny porastała dżungla i potężne drzewa palmowe. Tu znajdowała schronienie wszelka gruba zwierzyna Indii, a nie brakło też tygrysów. Tak więc nie było tu łatwo zejć z głównego traktu i zapucić się w głšb jednej z nielicznych cieżek. Każdej chwili groziło bezporednie spotkanie z najgroniejszymi sporód stworzeń mięsożernych, nie mówišc już o strasznych wężach, których jad działa równie piorunujšco, jak kurara czy kwas pruski. Tymczasem oficerowie angielscy nadjeżdżali truchtem. Miny mieli obojętne, jak przystało ludziom, którzy nie lękajš się wrogów i nie muszš ich cigać. Zjedli dobry obiad, teraz za palili hawańskie cygara i beztrosko rozprawiali o artykułach z Timesa. Korkoran, w swoim stroju, z flegmatycznš minš cywilusa, czyli cywilnego urzędnika Kompanii Indyjskiej, zdawał się nie zwracać uwagi Anglików. Olniła ich za to rzadka uroda księżniczki. Co do Luizy, to z poczštku okazali zdziwienie, lecz jako Anglicy i sportsmeni, prędko sobie wytłumaczyli to szczególne dziwactwo, a nawet jeden z nich nabrał ochoty, żeby kupić tygrysicę. Jedziesz pan z obozu? zapytał Korkorana. Tak odparł Bretończyk. Masz pan może wieże wiadomoci z Anglii? W południe miały nadejć listy z Londynu. Rzeczywicie, nadeszły odparł Korkoran. Co tam słychać na West Endzie? cišgnšł Anglik. Czy wcišż jeszcze Lady Suzan Carpeth dzierży palmę pierwszeństwa na BelgraveSquare, czy może ustšpiła miejsca Lady Margaret Cranmouth? Żeby tak prawdę powiedzieć odparł Bretończyk, który nie chcšc budzić podejrzeń, wolał nie zdradzać, ile go obchodzi Lady Suzan i Lady Margaret obawiam się, ze wkrótce miss Belinda Charters wemie górę nad obiema damami. Miss Belinda Charters? powtórzył dżentelmen zaskoczony. Kim jest ta nowa pięknoć? Nigdy o niej nie słyszałem. I nie ma w tym nic dziwnego, miły panie odrzekł Korkoran. Mr William Charters to dżentelmen, który na przemyle wełnianym i na złotym piasku uciułał w Australii siedemdziesišt pięć, może osiemdziesišt milionów franków i... Siedemdziesišt pięć, a może osiemdziesišt milionów! przerwał gadatliwy i ciekawski dżentelmen ależ to ładna suma! Otóż to dodał Bretończyk. Pojmujesz pan zatem, że miss Belinda Charters, która zresztš jest kobietš nieprzeciętnej urody, może mieć rzesze adoratorów, Do zobaczenia, panowie! I włanie zamierzał się oddalić razem z Sitš i Luizš, kiedy dżentelmen za nim zawołał: Wybaczysz pan, że się wtršcam, lecz czuję się w obowišzku uprzedzić cię, że jestemy w kraju nieprzyjacielskim i że dalsza jazda tš drogš może być wielce niebezpieczna. Wdzięczny jestem, że mnie pan ostrzegł odparł Korkoran. Wszędzie kręcš się zwiadowcy Holkara; mogliby was porwać. Ach tak! W istocie. Będę zatem ostrożny, Korkoran miał już ruszyć w dalszš drogę, lecz Anglik widać postanowił, że nie puci go przed zachodem słońca, bo znów spróbował nawišzać rozmowę: Jeste pan bez wštpienia urzędnikiem na usługach Kompanii? Nie, drogi panie, podróżuję dla własnej przyjemnoci. Dżentelmen z szacunkiem pochylił się na siodle, przewiadczony, że człowiek, który li tylko dla przyjemnoci przyjeżdża z Europy do Indii, musi być osobistociš wybitnš, co najmniej lordem lub wpływowym członkiem Izby Gmin. Już na nowo otwierał usta, lecz Korkoran przeszkodził mu, posłyszał bowiem za sobš tętent zbliżajšcej się pogoni. Pan wybaczy powiedział ale mi spieszno... Pozwolisz pan przynajmniej, że poczęstuję go cygarem. Nie zwykłem palić w obecnoci dam odparł Korkoran zniecierpliwiony. Rozmowa toczyła się po angielsku, który to język Korkoran znał doskonale, lecz tak go zgniewało, że traci cenne sekundy przez tego gadułę, iż na chwilę zapomniał o swej roli i ostatnie słowa powiedział po francusku. Co u diaska! zawołał oficer więc pan jeste Francuzem, a nie Anglikiem! Cóż pan tu robisz w taki czas? Zbliżała się rozstrzygajšca chwila. Korkoran spojrzeniem uprzedził Sitę, ażeby gotowała się do ucieczki. Lecz księżniczka wpatrywała się z uwagš w jednego z Hindusów, co towarzyszyli wojskowym i cišgnęli ich wózki. Korkoran rzucił okiem w tym samym kierunku i spostrzegł zdziwiony, że Hindus i córka Holkara wymieniajš w milczeniu tajemne znaki. Kiedy baczniej przyjrzał się Hindusowi, rozpoznał bramina Sugriwę, którego Tantia Topi przysłał był do Holkara. Nie miał zresztš zbyt wiele czasu do namysłu, bo już otoczyło go przynajmniej dziesięciu angielskich oficerów, a ten, co przedtem z nim rozmawiał, odezwał się: Jeste pan naszym jeńcem aż do chwili, gdy obecnoć pańska w kraju Holkara zostanie wyjaniona. Jeńcem! zawołał Korkoran. Panowie żartujš. Z drogi albo strzelam! Przy tych słowach wyjšł z kieszeni rewolwer i w sekundzie go naładował. Anglik, nie mniej szybki, również uzbroił się w rewolwer i już obaj mieli z bliska oddać strzały, kiedy pewien nieoczekiwany wypadek zadecydował o zwycięstwie. Słyszšc suchy szczęk nabijanej broni, Luiza pojęła, że gotuje się walka, i całkiem nieoczekiwanie skoczyła na zad angielskiego konia. Zwierzę stanęło dęba i na szczęcie dla siebie i dla naszego przyjaciela Korkorana jedziec został wysadzony z siodła. Zważywszy bowiem bliskoć przeciwników, oba mózgi łatwo mogły wylecieć w powietrze niczym korki z dwóch butelek szampana. Tymczasem Anglik oddał strzał, lecz popisowy skok tygrysa sprawił, że kula chybiła celu i zmiotła kapelusz innego dżentelmena, który zbliżył się był, ażeby przytrzymać Korkorana. Brahma i Wisznu! wykrzyknšł nagle kapitan. Na to hasło Sita spięła swego wierzchowca i zwierzę puciło się jak strzała. Korkoran pognał w lad. Jeden z Anglików próbował go powstrzymać, lecz kapitan gwałtownie odepchnšł napastnika rękš. Luiza, spostrzegłszy, że jej przyjaciele rzucili się oboje do ucieczki, pogoniła w ich tropy. Panowie Anglicy ledwie mieli czas oddać do nich pięć czy szeć strzałów. Jedna z kuł raniła konia Korkorana. Co się za tyczy hinduskich sipajów, którzy cišgnęli wózki, to jakkolwiek i oni chwycili za broń, żaden nawet nie drgnšł, czy to ażeby Korkoranowi przyjć z pomocš, czy też aby wzišć go do niewoli. Jeden tylko bramin Sugriwa, któremu wszyscy zdawali się być posłuszni, kazał wykonać wózkami pewien doć szczególny manewr i dzięki temu powstrzymał na kilka minut angielskš pogoń. Udał oto, że chce wykręcić zaprzęg znajdujšcy się na czele kolumny, i działał tak skwapliwie, że wózek przewrócił się w poprzek drogi. Zaraz też inni Hindusi, jakby posłuszni hasłu, porzucili swoje wózki gromadzšc się wokół tego, który się przewrócił. Wypełnili całkowicie wšskie przejcie. Wózki i konie pocišgowe utworzyły tu istny galimatias, i Anglicy chcšc nie chcšc musieli się zatrzymać przed tym żywym murem ludzi i zwierzšt. W tym włanie momencie nadjechali jedcy, którzy wyruszyli z obozu w pogoń za zbiegami. Na czele gnał galopem zapalczywy John Robarts. Widzielicie kapitana?! zakrzyknšł. Kapitana? A któż to? No przecie ten przeklęty Korkoran. Oby go Bóg _ pokarał! Barclay okrutnie się rozgniewał. Pozwolił z siebie zakpić jak dziecko, ale nie chce się z tym i pogodzić i obiecał dziesięć tysięcy funtów szterlingów temu, kto mu przywiedzie kapitana Korkorana i...
aniona