33 Walka, w której zdobyłem przyjaciół Istota, bardziej przypominajšca ludzi z Ziemi niż tych Marsjan, których widziałem, przygniatała mnie do podłogi ogromnš stopš, jednoczenie bełkocšc i gestykulujšc do czego, co się znajdowało poza zasięgiem mego wzroku. To drugie stworzenie, samica, wkrótce podeszło do nas, trzymajšc w łapie kamiennš maczugę, którš z pewnociš chciała roztrzaskać mi czaszkę. Stwory te miały dziesięć lub piętnacie stóp wzrostu w pozycji wyprostowanej oraz, podobnie jak zieloni Marsjanie, dodatkowš parę kończyn, umiejscowionš w połowie odległoci miedzy kończynami górnymi a dolnymi. Ich oczy były osadzone blisko siebie, w głębi czaszki, uszy sterczały doć wysoko, ale były umieszczone bardziej po bokach niż u Marsjan, za pyski i zęby do złudzenia przypominały te, które widziałem u naszych afrykańskich goryli. W sumie nie były brzydsze od zielonych Marsjan. Maczuga kołysała się niebezpiecznie blisko mojej twarzy i w końcu pewnie by na niš spadła, lecz nagle przez drzwi wbiegło z szybkociš kuli armatniej wielonogie straszydło i rzuciło się wprost na pier mego niedoszłego kata. Przytrzymujšca mnie małpa z okrzykiem strachu wyskoczyła przez okno, lecz druga zwarła się w miertelnej walce z moim niespodziewanym obrońcš, którym okazał się być mój strażnik, a którego wcišż nie udawało mi się nazywać w mylach psem. Podniosłem się z podłogi tak szybko, jak potrafiłem i stanšłem pod cianš, przyglšdajšc się walce. Siły, zręcznoci i dzikiej zażartoci obu tych stworzeń nie można porównać z niczym znanym ziemskiemu człowiekowi. Mój obrońca zdobył z poczštku pewnš przewagę, zatapiajšc kły głęboko w piersi przeciwnika, ale wkrótce wielkie, muskularne łapy małpy zacisnęły się na jego gardle i zaczęty mu wykręcać łeb do tyłu, tak, że spodziewałem się, iż lada chwila padnie ze skręconym karkiem. Małpa wyrywała sobie przy tym ogromny płat skóry na piersiach, trzymany żelaznym chwytem szczek mojego strażnika. Przewrócili się i tarzali po całej podłodze pomieszczenia. Żadne z nich nie wydało przy tym jęku bólu czy strachu. Zobaczyłem, że wielkie lepia mojego obrońcy wyszły niemal całkowicie z orbit, a z nozdrzy strumieniem cieknie krew. Słabł w sposób widoczny, lecz małpa również goniła resztkami sił i jej ruchy stawały się coraz mniej gwałtowne. Nagle, pchnięty przez ów dziwny instynkt, który zawsze zdawał się wskazywać mi, na czym polega mój obowišzek, schwyciłem kamiennš maczugę, porzuconš w ferworze walki na podłodze i z całš siłš moich ziemskich ramion opuciłem jš na czaszkę małpy, która pękła jak skorupa jajka. W chwile po zadaniu ciosu stanšłem oko w oko z nowym niebezpieczeństwem. Samiec, otrzšsnšwszy się z pierwszego strachu wrócił na pole walki przez wnętrze budynku. Zauważyłem go na chwile przed tym, jak stanšł w drzwiach do pokoju i zobaczywszy swojš towarzyszkę leżšcš bez życia na podłodze, zaryczał z wciekłoci, wyszczerzajšc ku mnie wielkie kły. Musze przyznać, że jego widok napełnił mnie jak najgorszymi przeczuciami. Jestem zawsze gotów do walki, jeżeli stosunek sił nie przemawia zbyt wyranie na mojš niekorzyć, ale w tej chwili nie widziałem żadnych szans w przeciwstawieniu mojej, stosunkowo niewielkiej siły żelaznym mięniom i wciekłemu okrucieństwu tego mieszkańca nieznanego wiata. Byłem natomiast przekonany, że jedynym rezultatem takiej walki byłaby moja szybka mierć. Stałem blisko okna i wiedziałem, że jeli uda mi się dotrzeć na plac, zanim ta bestia mnie złapie, będę całkowicie bezpieczny. W ucieczce leżała szansa na uratowanie się, natomiast zostajšc i podejmujšc walkę, choć z pewnociš byłaby ona zaciekła, skazywałem się na pewnš mierć. Trzymałem co prawda maczugę, ale co mogłem niš zdziałać przeciwko jego czterem mocnym i długim rękom? Nawet gdybym złamał jednš z nich pierwszym uderzeniem, gdyż prawdopodobnie starałby się zasłonić przed ciosem, schwyciłby mnie i zgniótł pozostałymi, zanim bym zdšżył zamierzyć się po raz drugi. Takie myli przemknęły mi przez głowę, kiedy zwracałem się w stronę okna, ale zanim to uczyniłem zahaczyłem spojrzeniem o ciało mojego dzielnego obrońcy. Ciężko dyszšc leżał na podłodze, a z utkwionych we mnie lepiów wyzierała żałosna proba o pomoc i ochronę.. Nie mogłem się oprzeć temu spojrzeniu, nie mogłem opucić mego zbawcy nie walczšc o niego przynajmniej tak, jak on walczył o mnie. Nie zastanawiajšc się dłużej odwróciłem się, by stawić czoła atakowi rozjuszonej bestii. Była zbyt blisko mnie, abym mógł użyć maczugi w skuteczny sposób, jednak Udało mi się uderzyć niš w nogi małpy tuż pod kolanami. Wydała ryk bólu i wciekłoci i straciła równowagę. Wycišgnęła przed siebie łapy, by złagodzić upadek i zaczęła się na mnie przewracać. Uciekłem się znów, jak poprzedniego dnia, do ziemskiej taktyki walki i prawš rękš wymierzyłem jej potężny cios w podbródek, po czym natychmiast poprawiłem z całej siły z lewej w żołšdek. Rezultat był nadzwyczajny małpa, gwałtownie chwytajšc powietrze i porykujšc z bólu, okręciła się wokół osi i osunęła na podłogę. Przeskoczyłem przez leżšce cielsko i, chwyciwszy maczugę, roztrzaskałem jej czaszkę. Usłyszałem wybuch chrapliwego miechu. Odwróciłem się i zobaczyłem Tars Tarkasa, Sole i trzech czy czterech wojowników stojšcych przy wejciu do pokoju. Gdy moje oczy spotkały się z ich wzrokiem zostałem, już po raz drugi, nagrodzony goršcymi oklaskami. Solš, obudziwszy się, zauważyła mojš nieobecnoć i zawiadomiła o niej Tars Tarkasa, który wraz z kilkoma wojownikami natychmiast wyruszył na poszukiwania. Gdy zbliżyli się. do granicy miasta zauważyli białš małpę z wciekłym rykiem wbiegajšcš do budynku. Podšżyli za niš, słusznie uważajšc, że jej akcja ma jaki zwišzek z mojš osobš ł byli wiadkami mojej krótkiej, lecz miertelnej z niš walki. To wydarzenie, łšcznie z moim wczorajszym starciem z marsjańskim wojownikiem oraz umiejętnociš skakania, sprawiło, że zaczęli mnie darzyć pewnym szacunkiem. Istoty te, najwyraniej nie znajšce uczuć wyższego typu jak przyjań, miłoć czy przywišzanie, wysoko ceniš sprawnoć fizycznš i odwagę. Nikt nie jest zbyt dobry lub zbyt zły na to, by zyskać ich poklask tak długo, póki dostarcza wcišż nowych dowodów swojej siły, umiejętnoci i odwagi. Sola, która z własnej woli towarzyszyła poszukujšcemu mnie oddziałowi, była jedynym członkiem grupy, którego twarz nie była wykrzywiona miechem, gdy walczyłem o swoje życie. Przeciwnie, w sposób widoczny niepokoiła się o mnie i natychmiast, gdy dobiłem małpę podeszła do mnie i starannie obejrzała moje ciało, szukajšc ran lub skaleczeń. Przekonawszy się, że wyszedłem bez szwanku umiechnęła się nieznacznie i chwyciła mojš dłoń, pocišgajšc mnie w stronę wyjcia. Tars Tarkas i inni weszli do rodka i teraz stali nad szybko wracajšcym do życia zwierzęciem, które ocaliło mi życie i które, w zamian, ja uratowałem. Zdawali się być pogršżeni w dyskusji, a w końcu jeden z nich powiedział co do mnie, lecz przypomniał sobie, że nie rozumiem ich jeżyka i znów zwrócił się do Tars Tarkasa. Dowódca wydał mu jaki rozkaz i poszedł za nami. W ich stosunku do mojego zwierzęcia była jaka ukryta groba i nie chciałem wychodzić z pokoju aż do chwili, gdy dowiem się, na czym ona polega. Dobrze się stało, gdyż wojownik wyjšł z kabury jaki gronie wyglšdajšcy pistolet i najwyraniej miał zamiar położyć kres życiu zwierzęcia. Skoczyłem naprzód i podbiłem jego rękę. Kula, uderzywszy w drewniane obramowanie okna eksplodowała, wyrywajšc w murze pokanš dziurę.. Uklškłem obok rozglšdajšcego się ze strachem zwierzęcia, podniosłem je na nogi i gestem nakazałem ić za sobš. Zdziwione spojrzenia, jakimi obrzucili mnie Marsjanie były niemal zabawne sami ich nie znajšc, nie mogli zrozumieć uczuć wdzięcznoci i współczucia. Wojownik, któremu podbiłem pistolet spojrzał pytajšco na Tars Tarkasa, ale ten nakazał mu zostawić mnie w spokoju. Wrócilimy wiec na plac. Przeszedłem całš drogę trzymajšc mocno ramie Soli, a moja wielka bestia podšżała tuż za mnš. Miałem przynajmniej dwoje przyjaciół na Marsie młodš kobietę, która opiekowała się mnš z macierzyńskš troskliwociš i nieme zwierze, które, jak się póniej przekonałem, kryło w swoim brzydkim ciele więcej miłoci, wiernoci i wdzięcznoci niż pięć milionów Marsjan włóczšcych się po opuszczonych miastach i dnach wyschniętych mórz tej planety. KONIEC ROZDZIAŁU
aniona