95 Rozdział dwunasty - Ostatniš osobš, jaka pojawiła się przed tobš w Królestwie jest... młoda kobieta. - Savarin prowadził Michaela wšskš alejkš. Pod ich stopami klšskało wcišż jeszcze rozmiękłe błocko. - Jest tu od dwóch lat, liczšc to na dni - bo taka rachuba jest pewniejsza niż liczenie upływu czasu według pór roku. Powiedziałem jej o tobie i ona chce cię poznać. Pochodzi z twojego kraju, ze Stanów Zjednoczonych. - A gdzie mieszkała w Stanach? - W Nowym Jorku. - Savarin, od jak dawna ty tu jeste? - Jakie trzydzieci, trzydzieci pięć lat. - Nie wyglšdasz na tak starego zdziwił się Michael. - Starzejemy się tutaj do pewnego momentu, a potem przestajemy. Nasze dusze uwiadamiajš sobie, że nie ma miejsca, do którego mogłyby odejć, i przez to lepiej dbajš o nasze ciała. Przestajemy się starzeć; dotyczy to również starego Wolfera. Michael szedł przez chwilę w milczeniu przetrawiajšc tę informację. - Jak ona ma na imię? - Helena. - Savarin skręcił w lewo i skinšł na Michaela, żeby szedł za nim. Na końcu jeszcze węższej alejki w kształcie litery T znajdowały się drzwi osadzone w cianie z niewypalonej cegły. Poprzeczka tego T rozgałęziała się na prawo i lewo, kończšc się lepymi cianami. Schodki w korytarzyku pięły się w cień. Drogę owietlał im migotliwy blask wiecy zatkniętej w lichtarzu u szczytu schodów. Savarin poprawił Michaelowi kołnierz kurtki i wyłożył na wierzch kołnierz koszuli, potrzšsnšł głowš, widzšc całš beznadziejnoć starań o doprowadzenie go do porzšdku, po czym odwrócił się twarzš do obcišgniętych płótnem wiklinowych drzwi i zastukał w nie lekko knykciami. - Tak? Kto tam? - Przyprowadziłem gocia - powiedział Savarin mrugajšc okiem do Michaela. Drzwi otworzyły się z suchym skrzypnięciem i stanęła w nich młoda kobieta niewiele starsza od Michaela. Umiechnęła się niepewnie, zerknęła na Savarina, wygładziła dłońmi dolnš częć bluzki i spojrzała na Michaela. Miała na sobie krótkš spódniczkę z tego samego ciemnobršzowego materiału, co większoć ludzi i Mieszańców. Jej bluzka była jednak z białej bawełny, lekko wycięta pod szyjš. Miała szerokš twarz, wspaniałe czarne oczy i szerokie, pełne usta. Jej włosy były ciemnobršzowe z przebłyskami czerwieni. Była zgrabna, trochę pulchna, ale wzrostem dorównywała Michaelowi i umiała eksponować zalety swojej figury. - Heleno Davies, to jest Michael Perrin - przedstawił ich sobie Savarim machajšc rękš. - Halo - bšknšł Michael wycišgajšc rękę. Helena ucisnęła jš - palce miała ciepłe i suche, trochę zrogowaciałe - i cofnęła się w głšb izdebki. - Proszę, wejdcie. Savarin opowiadał mi o tobie. Mieszkanko przedzielone było otynkowanš ciankš z cegły na dwa pokoiki. W przejciu między nimi wisiała zasłona z wydršżonych kawałków gałšzek nanizanych na sznurek. W przeciwległych kštach stały dwa trzcinowe fotele przykryte malutkimi, szarymi poduszeczkami. W trzecim kšcie, na stojaku z patyków, bardzo podobnym do tego, jaki Michael widział w pokoju hotelowym dzielonym z Savarinem, rozpierała się miednica. - Parzę herbatę ziołowš - powiedziała Helena zapraszajšc ich gestem ręki do zajęcia miejsca. cišgnęła wałek z łóżka i zniknęła za zasłonš, skšd wróciła po chwili z białym, ceramicznym czajniczkiem i trzema kubkami. Postawiła to wszystko na drugim wiklinowym stoliczku, przysunęła wałek do fotela Michaela i usiadłszy na nim rozlała herbatę do kubków, które im podała. Wstała nagle wycišgajšc ręce to w tę, to w innš stronę i jednoczenie szukajšc czego wzrokiem. - Ach! - powiedziała, podeszła szybko do pudełka stojšcego na parapecie i wyjęła z niego plaster miodu owinięty w nasšczonš woskiem szmatkę. Chcecie miodu do herbaty? - Poproszę powiedział Michael. Oderwała kawałek plastra i podała mu go. Wrzucił miód do swojego kubka. Uwiadamiajšc sobie swój błšd zaczšł wyławiać rozpuszczajšce się drobiny wosku, ale po chwili zrezygnował. Helena rozemiała się, ale bez złoliwoci, i znowu zajęła swoje miejsce. - Jestem taka przejęta - zwróciła się do Savarina. - Henryk mówi, że nie trafiłe tu tš samš drogš, co reszta z nas. Michael nie miał ochoty powtarzać swojej historii, która zaczynała już być dla niego nużšca. - A jak ty się tu dostała? spytał. - Helena była obiecujšcš pianistkš koncertowš - odpowiedział za niš Savarin. Helena wzruszyła ramionami z udawanš skromnociš i uniosła do ust kubek zerkajšc znad obrzeża na Michaela. - To przez Prokofiewa - powiedziała. - Słucham? - Grałam Prokofiewa. Przez miesišc ćwiczyłam koncert fortepianowy numer trzy, przygotowujšc się do recitalu. Byłam bardzo zmęczona. Najpierw rano z Bachem, a póniej, przez całe popołudnie z Prokofiewem. Michael czekał, aż Helena podejmie opowieć. Popatrzyła mu znaczšco w oczy, rozemiała się i mówiła dalej. - Nie czułam zupełnie ršk, postanowiłam więc wyjć na spacer. W głowie dwięczała mi muzyka. Czułam jš. Była też w moim ciele, a zwłaszcza w piersi i ramionach. - Dotknęła miejsca pod prawš piersiš. Jej piersi zakołysały się podniecajšco pod bluzkš. - Zupełnie jakbym doznała muzycznego ataku serca, rozumiesz? Michael pokręcił głowš. -- Zresztš może to nie tak. W każdym razie byłam jak pijana. Stałam u szczytu schodów w budynku, w którym mieszkałam, a na dole nie było nic, tylko kałuża rtęci - wiesz, takiego żywego srebra - i postšpiłam krok do przodu. Zanurzyłam w to stopę. Ocknęłam się tutaj. - Odstawiła kubek i delikatnie otarła usta palcem. - Nadal nie lubię schodów, nie lubię nawet mieszkać na wyższych piętrach. - To się zdarzyło dwa lata temu? - spytał Michael. - Mniej więcej. A teraz - jak ty się tu dostałe? To znaczy Henryk już mi opowiadał, ale chciałabym to usłyszeć jeszcze raz od ciebie. Cała pewnoć siebie, która (jak sšdził) gromadziła się w nim podczas tygodni treningu, stopniała w jej obecnoci niczym nieg. Była tak wieża, urocza, młoda i całkowicie ludzka. Zastanawiał się przez chwilę nad doborem słów, a potem przywołał wspomnienia i stworzył kolejnš wersję swoich przeżyć. Kiedy skończył, Helena wyjrzała przez małe zasłonięte okienko. Słabe wiatło wpadajšce z alei kładło na jej twarz miękkie cienie. - My właciwie wcale nie rozumiemy życia, prawda? - odezwała się. - Mylałam, że to co w rodzaju czyćca dla tych, którzy za dużo czasu spędzali z muzykš, a za mało w kociele. To znaczy mylałam tak z poczštku. Taka byłam naiwna. - Wielu ludzi, znalazłszy się tutaj, odczuwa z poczštku religijne zmieszanie - powiedział Savarin. - Badam to. - Ty badasz wszystko - powiedziała Helena wycišgajšc smukłš rękę, żeby dotknšć ramienia Savarina. Michael skupił wzrok na tym kontakcie czujšc ukłucie zazdroci. - Czy jeszcze mało ci jego? - Jeste z Nowego Jorku? - Z Brooklynu. A ty? - Z Los Angeles. - O rany - powiedziała potrzšsajšc głowš. - Zwariowany Kalifornijczyk. Nigdy nie słyszałam o Arno Walt... jak on się nazywał? Czy pisał w ogóle muzykę poważnš? - Do filmów - odparł Michael. - I nic poza tym? - No, napisał koncert... - Zabawne, o tym też nigdy nie słyszałam. - Wydaje mi się, że zabroniono go wykonywać, czy co takiego. Miał przez niego mnóstwo kłopotów. - Tak, muzyka to wielki wiat. I przypuszczam, że kompozytorzy majš ciężkie życie, jeszcze cięższe niż pianici. Co tutaj robisz? - Trenuję - powiedział Michael bez zastanowienia. - Po co trenujesz? - Nie wiem. - Umiechnšł się zakłopotany. Helena popatrzyła na niego z wyranym zaskoczeniem. - Musisz wiedzieć, po co trenujesz - powiedziała. - Chyba po to, żeby nabrać sił. - Nie wyglšdasz mi na szczególnie zabiedzonego. - Jestem słaby - przyznał. - To znaczy nigdy nie przykładałem się do ćwiczeń fizycznych. - Z ciebie chyba taki sam mól ksišżkowy, jak z Henryka powiedziała Helena. - A zatem to dobrze dla ciebie, że tu tak mało ksišżek. - Michael przyniósł jednš ze sobš. - O, naprawdę? Mogę jš obejrzeć? - Nie mam jej przy sobie. - Zaskoczyło go, jak drażliwy był to dla niego temat; przypomniał sobie wyraz twarzy Lamii, kiedy powiedział jej, że ma tę ksišżkę. - To po prostu tomik poezji. - Szkoda, że to nie ksišżka o muzyce. Strasznie wyszłam z wprawy. - Uniosła ręce i rozczapierzyła palce zginajšc lekko serdeczne. - Założę się, że uważasz muzyków za strasznie próżnych - powiedziała wzdychajšc. - Za dużo mówiš. - Wcale nie. - Ludzie w większoci sš tutaj starsi ode mnie. Niektórzy przebywajš tu już od stu albo więcej lat. Czy to nie zadziwiajšce? A mimo to rzadko który wyglšda na starszego od Henryka, ci za, którzy wyglšdajš, byli już w podeszłym wieku, kiedy tu trafili. Według mnie to wszystko jest bardzo tajemnicze. - Owszem - zgodził się Michael, chociaż mógł wybrać inne słowo. Nie odrywał od niej oczu. Ku swemu zakłopotaniu, nie potrafił powstrzymać erekcji. Położył ręce na kolanach i starał się skoncentrować na innych sprawach - na Alyonsie i jego jedcach, na Mroczku. - Ciekawa jestem, czy kiedykolwiek to wszystko zrozumiemy - cišgnęła Helena. Zdawała sobie chyba sprawę z oniemielenia Michaela - nawet z jego kłopotliwej sytuacji i wyranie jš to bawiło. - Długo będziesz mieszkał z Żurawicami? Chciałam powiedzieć, czy pozwolš ci przenieć się do miasta? - Nie wiem. Prawdę mówišc, ja w ogóle niewiele wiem. Jestem taki zagubiony, ale... - Pragnšł się jej zwierzyć ze wszystkiego, przelać na niš wszystkie swe rozterki... Oderwał oczy od jej bluzki. - Muszę już ić - powiedział. Wspomnienie Alyonsa otrzewiło go. - Może jestem im do czego. potrzebny. Może. - Och, jaka ...
aniona