179 Rozdział 29 Przez kilka następnych dni Harry Rider był bardzo zajęty. Poleciał z Rudetskym i kilkoma jego ludmi do obozu III w Uaxuanoc, wysadził ich i wrócił po sprzęt. Rudetsky ze swojš ekipš wyršbali spory kawał lasu pod lšdowisko dla dużego helikoptera transportowego, więc póniej poszło już szybko. Przypominało to dobrze zaplanowanš operację opanowania przyczółka. Wszyscy byliby wielce rozczarowani, gdyby okazało się, że to nie Uaxuanoc, ale Fallon nie miał cienia wštpliwoci. Przynaglał wcišż Rudetsky'ego do nowych, większych wysiłków i z zadowoleniem obserwował przylatujšce i odlatujšce helikoptery. Koszt utrzymania helikoptera w powietrzu jest bajońsko wysoki, więc chociaż wiedziałem, że Fallon mógł sobie na to pozwolić, nie mogłem powstrzymać się, by nie zrobić uwagi na ten temat. Fallon wycišgnšł z ust fajkę i rozemiał się. Do licha, jeste księgowym, Jemmy. Zastanów się, przecież to kosztowałoby o wiele więcej, gdybym nie używał helikopterów. Muszę i tak sporo zapłacić ludziom za oczyszczenie terenu dla wstępnych badań, ale niech mnie diabli wezmš, gdybym miał im jeszcze płacić za wyršbanie drogi przez dżunglę, żeby dostać się na miejsce. Tak jest taniej. Kiedy przeprowadziłem pobieżnš analizę efektywnoci kosztów, okazało się, że miał rację. W tym wypadku Fallon nie marnował pieniędzy, chociaż niektórzy ludzie mogli sšdzić, że samo odgrzebywanie dawno wymarłego miasta jest wyrzuceniem ich w błoto. Do naszej grupy przybyło jeszcze czterech młodych, pełnych entuzjazmu archeologów. Dla trzech z nich były to pierwsze wielkie wykopaliska i niemal czołem bili przed Fallonem, ale jak zauważyłem, cała czwórka starała się z daleka omijać Halsteada. Jeli jego wštpliwa sława dotarła już do najniższych rangš w tym zawodzie, to znajdował się rzeczywicie w kiepskiej sytuacji. Byłem zaskoczony, że Katherine nie dostrzegała tego i kładła tę rezerwę na karb uszczypliwego charakteru swojego męża. Dziwiło mnie też, jak mogła żyć z takš wiadomociš! Dziesięć dni po podjęciu przez Fallona brzemiennej w skutki decyzji polecielimy do obozu III i zobaczyłem zupełnie innš scenerię niż ta, którš widziałem, kołyszšc się na końcu kabla. W dole znajdowała się mała wioska, baraki stały w równych rzędach, a po drugiej stronie widniało lotnisko z hangarami lotniczymi. Cały ten obszar został wykarczowany w gęstym lesie w nieco ponad tydzień. Rudetsky musiał mieć w sobie co z poganiacza niewolników. Wylšdowalimy wreszcie, a gdy rotor przestał się obracać, usłyszałem nie opodal wycie pił mechanicznych, które wcišż wytrwale atakowały las. Było goršco, jeszcze goręcej niż w obozie II. Słońce owietlało pozbawionš osłony drzew polanę mosiężnym blaskiem, więc zanim schroniłem się pod dachem baraku, dosłownie kapało ze mnie. Fallon nie marnował ani chwili. Nie jest to zbyt komfortowe miejsce powiedział. Równie dobrze możemy więc od razu przystšpić do pracy. Naszym pierwszym celem będzie zorientowanie się z grubsza, co tutaj jest. Detale muszš poczekać na następne lata. Obecnie nie zamierzam prowadzić prac wykopaliskowych przy jakich szczególnych budowlach. Teraz praca będzie polegała na okreleniu obszaru, identyfikacji zabudowań i oczyszczeniu terenu dla naszych następców. Halstead poruszył się i dostrzegłem, że nie zachwyciły go te plany, ale nic nie powiedział. Joe Rudetsky spędził tu niemal dwa tygodnie przypomniał Fallon. Czy znalazłe co, Joe? Tak, jeszcze osiem takich kolumn z rzebami. Zrobiłem tak, jak pan kazał, oczyciłem je tylko wokół, bez żadnych małpich figli. Wstał i podszedł do mapy wiszšcej na cianie. Większa jej częć była pusta, ale wokół cenote widniały jakie znaki. Oto one wskazał Joe. Zaznaczyłem je wszystkie. Rzucę na nie okiem oznajmił Fallon. Panowie, pan Rudetsky nie jest archeologiem, ale wykwalifikowanym geometrš, i będzie naszym kartografem. Skinšł rękš. W miarę jak nasze prace będš postępowały, mam nadzieję, że ta mapa zapełni się i przestanie być terra incognita. A teraz zabieramy się do roboty. Wyznaczył pięć drużyn, kierowanych przez archeologów, i każdej z nich przydzielił osobny rejon. Miał przerysowanš z lustra mapę Vivera i posłużył się niš jako ogólnym przewodnikiem. Następnie zwrócił się do mnie: Ty masz wyjštkowe zadanie, Jemmy zakomunikował. Wprawdzie obecnie nie zamierzam prowadzić szczegółowych badań, ale sšdzę, że cenote może dostarczyć kilku interesujšcych znalezisk. To twój teren działania umiechnšł się. Mylę, że masz wielkie szczęcie, mogšc się całymi dniami pluskać w chłodnej wodzie, podczas gdy reszta będzie się prażyła w tym upale. Ja również sšdziłem, że to dobry pomysł, i mrugnšłem do Katherine. Halstead zauważył to i zaszczycił mnie lodowatym spojrzeniem, po czym zwrócił się do Fallona: Dršgowanie byłoby szybsze, tak jak Thompson zrobił w Chichén Itzá. To było dawno temu powiedział Fallon łagodnie. Stosowana przez niego metoda często niszczy ceramikę. Szkoda byłoby nie wykorzystać udoskonalonej techniki nurkowania, którš rozwinięto od czasów Thompsona. Z archeologicznego punktu widzenia było to na tyle przekonywajšce, że Halstead nie mógł zgłaszać dalszych obiekcji, nie robišc z siebie skończonego głupca. Przestał się więc sprzeciwiać. Ale cicho powiedział co do Katherine i poparł to gwałtownš gestykulacjš. Domyliłem się, co mógł jej powiedzieć, lecz nie przerywałem. Wkrótce i tak miałem się przekonać o słusznoci moich domysłów. Dyskusja trwała jeszcze pół godziny, a po jej zakończeniu wyszedłem razem z Rudetskym, który miał mi pokazać, gdzie złożono sprzęt do nurkowania. Zaprowadził mnie do baraku wzniesionego na samej krawędzi cenote. Pomylałem, że będziesz chciał mieć to wszystko pod rękš powiedział. Połowę baraku zajmowała przeznaczona dla mnie częć mieszkalna, składajšca się z łóżka z moskitierš, stołu, krzesła oraz małego biurka. Drugš częć wypełniał sprzęt. Spojrzałem na niego i podrapałem się po głowie. Chętnie bym stšd usunšł ten kompresor powietrza i wszystkie duże butle. Możesz wybudować jakš małš budkę przy cianie baraku? Jasne, to żaden kłopot. Jutro będzie gotowa. Wyszlimy na zewnštrz i przyjrzałem się cenote. Jej kształt zbliżony był do koła o rednicy około trzydziestu metrów. Znajdujšcy się za niš grzbiet wznosił się ostro, tworzšc niemal klif, ale bliżej szczytu, w miejscu, gdzie Vivero zlokalizował wištynię Chaca, stawał się łagodniejszy. Zastanawiałem się nad głębokociš studni. Chciałbym jeszcze mieć tratwę powiedziałem. Moglibymy z niej spucić linę i zakotwiczyć jš do dna, jeli oczywicie sięgniemy tak głęboko. Ale z tym można poczekać, aż będę po wstępnym nurkowaniu. Powiedz tylko, czego potrzebujesz, a ja to załatwię uspokoił mnie Rudetsky. Po to tutaj jestem. Złota Ršczka we własnej osobie. Odszedł, a ja wrzuciłem kamyk do ciemnego basenu. Plusnšł porodku nieruchomej tafli wody, tworzšc kręgi fal, które zniknęły, chlupoczšc o brzeg dziesięć metrów niżej. Jeli to, co mi opowiadano, było prawdš, wielu ludzi zostało ofiarowanych w tej cenote. Zastanawiałem się więc, co znajdę na dnie. Wróciłem do baraku i zastałem w nim oczekujšcš mnie Katherine. Patrzyła niepewnie na górę sprzętu i miałem wrażenie, że jego iloć jš przeraża. Nie jest znowu tak le pocieszyłem jš. Wkrótce to posortujemy. Jeste gotowa do pracy? Skinęła głowš. Wszystkie butle z tlenem sš pełne, dopilnowałem tego w obozie I. Nie widzę powodu, dla którego nie mielibymy ponurkować teraz, a sortowanie zostawić na póniej. Kšpiel dobrze nam zrobi w tym upale. W porzšdku przytaknęła, rozpinajšc bluzkę. Jak sšdzisz, ile tu jest metrów? Skšd mogę wiedzieć, to włanie musimy ustalić. Jakš największš głębokoć zaliczyła dotychczas? Około dwudziestu metrów. Tu może być głębiej. Kiedy będziemy już wiedzieć, jak głęboko, zrobię tabelę dekompresyjnš. Trzymaj się jej, a wszystko będzie w porzšdku. Wskazałem kciukiem w stronę komory. Nie chcę tego używać, chyba że będę musiał. Sprawdziłem jš. Elektrycy Rudetsky'ego podłšczyli komorę do pršdnicy obozowej i pracowała dobrze. Po napompowaniu do poziomu cinienia testowego dziesięciu atmosfer wskazówka stała nieruchomo. Nie sšdzę jednak, żebymy kiedykolwiek musieli z niej korzystać przy cinieniu wyższym niż pięć atmosfer. Kiedy nurkuje się w nie znanej dziurze w ziemi, okazuje się, że potrzebne sš ogromne iloci sprzętu pomocniczego. Założyłem więc butlę z uprzężš, maskę i płetwy, wodoszczelny zegarek i kompas na przegub lewej ręki. Przewidywałem bowiem, że tam na dole może być ciemno i kompas pomoże mi zorientować się w kierunkach. Na prawej za ręce miałem głębokociomierz oraz przyrzšd do pomiaru dekompresji. Nóż powędrował za pas, a latarkę zamocowałem na głowie. Kiedy już cały ekwipunek mielimy na sobie, wyglšdalimy jak para astronautów. Sprawdzilimy nawzajem swój sprzęt i ciężko poczłapalimy po stopniach, k...
aniona