Św Franciszek-stygmatyk1.doc

  Św. Franciszek z Asyżu Patronem ekonomistów całego świata

Św. Franciszek najbiedniejszy z biednych jest pierwszym Patronem SM
po nim Św. Ojciec Pio
Św. Teresa z Avila
Św. Jan Bosko

Ojciec Święty Jan Paweł II o Świętym Franciszku z Asyżu:

Ojciec Święty Jan Paweł II podczas pielgrzymki do Grobu Biedaczyny z Asyżu w dniu 5 listopada 1978 r., podkreśla w swoim przemówieniu ducha św. Franciszka:

„Ty, który nosiłeś w swoim sercu wszystkie zmienności współczesnych tobie ludzi, swoim sercem tak bliski Sercu Zbawiciela, wspomóż nas, byśmy mogli objąć losy dzisiejszej ludzkości, trudne problemy społeczne, ekonomiczne, polityczne, kulturowe, problemy współczesnej cywilizacji, wszystkie cierpienia dzisiejszego człowieka, jego wątpliwości, sprzeczności, rozbicie; jego dążenia, kompleksy, niepokoje...”
Jan Paweł II - Papież

WIDZENIE CZŁOWIEKA O POSTACI UKRZYŻOWANEGO SERAFINA

Kiedy pozostawał w pustelni, która od miejscowości, gdzie jest położona, zwie się Alverna, na dwa lata zanim oddał duszę Bogu, ujrzał w widzeniu Bożym stojącego nad sobą mężczyznę, mającego jakby sześć skrzydeł, z rękami wyciągniętymi, a z nogami złączonymi, przybitego do krzyża. Dwa skrzydła unosiły się nad głową, dwa wyciągały do lotu, dwa wreszcie okrywały całe ciało. Gdy święty sługa Najwyższego ujrzał to widzenie, jak najbardziej zadziwił się, ale nie wiedział, co ono miało dlań znaczyć. Bardzo się ucieszył i mocno uradował miłym i łaskawym względem, z jakim Serafin patrzył na niego. Jego piękno było niezwykle urzekające, ale całkowicie przejmowało trwogą jego przybicie do krzyża i udręczenie męką. Powstał więc, żeby tak powiedzieć, smutny i radosny, a radość i smutek na przemian brały w nim górę. Pilnie myślał, co by to widzenie mogło znaczyć i duch jego bardzo trapił się uchwyceniem tego znaczenia.

I gdy tak nic pewnego nie pojmował z tej wizji, a jej nowość ogromnie zajęła mu serce, oto na jego rękach i stopach zaczęły ukazywać się znamiona gwoździ, jak to krótko przedtem widział nad sobą u męża ukrzyżowanego.

Jego ręce i stopy wyglądały przebite w samym środku gwoździami. Główki gwoździ ukazały się po wewnętrznej stronie dłoni i na wierzchu stóp, a ostrza ich były po stronie odwrotnej. Znamiona te bowiem były okrągłe wewnątrz na rękach, a na zewnątrz podłużne. Z ciała wystawały grudki mięsa, które wyglądały jak czubki gwoździ zgięte i zagięte. Tak samo na stopach wycisnęły się znamiona gwoździ i wystawały z ciała. Także prawy bok, jakby przebity, miał podłużną bliznę, która często krwawiła, tak że po wiele razy jego tunika i spodnie były spryskane świętą krwią.

Och, jak niewielu za życia sługi, ukrzyżowanego razem z Panem ukrzyżowanym, zasłużyło na oglądanie świętej rany boku! Ale szczęsny Eliasz dostąpił tego, że widział ją jeszcze za życia Świętego; nie mniej szczęsny Rufin, który dotknął ją własnymi rękami. Bo mianowicie, gdy raz wspomniany brat Rufin wkładał swą rękę na pierś Świętego, by go podrapać, spadła mu ona, jak często się zdarza, na jego prawy bok i przypadkowo dotknęła tej drogocennej blizny. Ten dotyk niemało zabolał Świętego, stąd odrzucił rękę od siebie i zakrzyknął: „Niech cię Pan Bóg broni"! (Rdz 19, 16)

Bardzo pilnie bowiem ukrywał tę bliznę przed obcymi, bardzo ostrożnie strzegł jej przed bliskimi, tak że nawet przyboczni bracia i jego najpobożniejsi naśladowcy przez dłuższy czas o niej nie wiedzieli.

Chociaż on, sługa i przyjaciel Najwyższego, widział się ozdobionym tantis ac talibus margaritis (tyloma i takimi perłami), jakby drogocennymi kamieniami, oraz przystrojonym w Chwałę i cześć nad podziw, ponad wszystkich ludzi, to jednak nie pysznił się w swym sercu, nie szukał stąd próżnej chwały u kogokolwiek. Ale, żeby wzgląd ludzki nie skradł mu łaski sobie danej, wszystkimi sposobami, jak mógł, usiłował je ukryć (tzn. znamiona).