Bhallija

(Bhalliyattheragāthā; Thag 1.7)

Kto rozbija oddziały
Króla Śmierci,
Jak wielka powódź
Słaby most z trzciny –
Ten jest zwycięzcą,
Gdyż jego lęki są rozproszone.
Jest spokojny,
Nieskrępowany,
Stały w sobie.

Wanawaczcza

(Vanavacchattheragāthā; Thag 1.13)

W kolorze ciemnoniebieskich chmur,
Połyskliwe,
Chłodzone wodami
Niezmąconych strumieni,
Pokryte biedronkami –
Te nagie skały
Orzeźwiają mnie.

Uczeń Wanawaczczy

(Sivakasāmaṇttheragāthā; Thag 1.14)

Mój mistrz rzekł do mnie:
„Chodźmy stąd, Siwako”.
Me ciało zostaje w wiosce,
Mój umysł udał się do lasu.
Mimo, że leżę,
Podróżuję.
Nie ma przeszkody
Dla tego, kto wie.

Singalapita

(Siṅgālapituttheragāthā; Thag 1.18)

Żył niegdyś dziedzic Przebudzonego,
Mnich w lesie Bhesakala,
Który wypełnił cały ten świat,
Postrzeganiem „kości”.
Rzekłbym, iż szybko porzucił
Zmysłową żądzę.

Nigrodha

(Nigrodhattheragāthā; Thag 1.21)

Nie lękam się niebezpieczeństwa,
Ni strachu.
Nasz Nauczyciel jest biegły
W dziedzinie Nieśmiertelnego,
Gdzie niebezpieczeństwo, gdzie strach
Nie ostoją się.
Oto ścieżka,
Którą podąża mnich.

Cittaka

(Cittakattheragāthā; Thag 1.22)

Pawie
Zdobne pióropuszami,
Niebieskie, smukłoszyje,
Śpiewają w lesie Karamwi
Targane przez zimny wiatr.
Budzą swym krzykiem śpiących,
By medytowali.

Gosala

(Gosālattheragāthā; Thag 1.23)

Posiliłem się ryżem
Na bambusowej polanie
I właściwie pojmuję skupiska [1]
Powstające i zanikające;
Teraz powrócę na wzgórze
Do miejsca odosobnienia.