audiologia_02.pdf

(915 KB) Pobierz
COMENIUS 2
COMENIUS 2.1 ACTION
Kwalifikacje personelu edukacyjnego
pracującego z dziećmi z zaburzeniami
słuchu (QESWHIC)
List szkoleniowy 2
Ernst Lehnhardt, Monika Lehnhardt
Anatomia prawidłowa,
fizjologia i patologia
narządu słuchu
1
99411342.001.png 99411342.002.png
Spis Treści
Spis Treści.................................................... ....................................................................................2
QESWHIC Project - Study Letter 2 Functional Anatomy, Physiology and Pathology of the Auditory
2
Wprowadzenie
Ucho, narząd odpowiedzialny za zmysł słuchu, rejestruje informacje na przestrzeni czasu,
podczas gdy dla oka, orientacja następuje na podstawie percepcji miejsca i przestrzeni.
Używając języka biomatematyków, fizjolodzy określili funkcjonalną wydajność ludzkiego ucha,
która według nich przewyższa wydajność oka 10 razy. Dźwięk jest odbierany w zakresie 120
decybeli (dB), przy najwyższym natężeniu odbieranego dźwięku 1,000,000 razy większym niż
najniższe przy którym dźwięki występują.
Ten godny uwagi zakres czy zdolność umożliwia nam słyszenie dźwięków tak cichych jak te
wydawane przez pełzającego żuka czy też szum liści, jak również pozwala tolerować tak głośny
hałas jak ten wydawany przez silnik samolotowy. Co więcej, jest to możliwe bez zniekształcenia
podczas gdy zakres dynamiki wolny od zniekształceń najbardziej wyrafinowanego urządzenia
akustycznego wynosi tylko 60dB.
Słyszenie, zdolność którą posiada już płód w łonie matki, jest podstawowym warunkiem dla
rozwoju mowy i języka. Co z kolei jest niezbędnym narzędziem do rozwoju innych zdolności a
przede wszystkim pełnej komunikacji werbalnej, rozwoju osobowości i integracji ze światem
słyszących.
Jest niemożliwe aby osoba normalnie słysząca mogła w pełni „symulować” głuchotę. Nawet jeśli
zatkamy lub uszczelnimy nasze kanały słuchowe, w dalszym ciągu będziemy słyszeli poprzez
przewodnictwo kostne i w związku z tym nawet nie możemy sobie wyobrazić jak odczuwa to
osoba, która utraciła słuch lub nigdy nie słyszała.
Jednakże teraz możliwe jest sztuczne „przywrócenie” słuchu i jest to jedyny z naszych pięciu
zmysłów, który może być „odzyskany”. W przypadku znacznej utraty słuchu lub całkowitej
głuchoty, słuch może być „zastąpiony” przez zastosowanie tak zwanego „ucha bionicznego” lub
implantu ślimakowego. Jednak taka interwencja sama w sobie nie wystarcza dla rozwoju
zdolności słyszenia, rozwoju mowy i języka. Bez dokładnego dostrajania i odpowiedniego
utrzymywania urządzenia oraz bez odpowiedniej rehabilitacji i efektywnego wsparcia dla
rodziców, nauczycieli i terapeutów, upragniony cel jakim jest udana integracja w przedszkolach i
szkołach masowych, nie zostanie osiągnięty.
1 Wszystkie dane zaczerpnięto z: Lehnhardt, Ernst (1992): HNO-Heilkunde für Zahnmediziner. Stuttgart. Thieme,
or: Probst, R., Grevers, G., Iro, H. (2000): Hals-Nasen-Ohren-Heilkunde. Ein sicherer Einstieg: kleinen Etappen in
Text, Bild und Ton. Stuttgart. Thieme.
QESWHIC Project - Study Letter 2 Functional Anatomy, Physiology and Pathology of the Auditory
Anatomia funkcjonalna ucha
Ucho zewnętrzne
Ucho zewnętrzne składa się z małżowiny usznej i zewnętrznego przewodu słuchowego.
Małżowina jest elastyczną strukturą, pokrytą skórą, zbudowaną z chrząstki i jest usytuowana
pomiędzy stawem żuchwowym (z przodu) a wyrostkiem sutkowatym (z tyłu).
Małżowina wykazuje duże zróżnicowanie (dziedziczne) w zakresie wielkości, kształtu i
umiejscowienia. Topograficzne osobliwości nie mają jednakże rzeczywistego wpływu na proces
słyszenia. Jako całość, małżowina zbiera dźwięki i pozwala na ich kierunkową percepcję.
3
Dlatego też starsi ludzie mający problemy ze słyszeniem, zwiększają efektywną powierzchnię
odbioru dźwięków trzymając rękę za małżowiną – co rzeczywiście pomaga im lepiej słyszeć.
W słyszeniu kierunkowym, małżowina gwarantuje to, że charakterystyka odbieranych dźwięków
jest różna dla każdego ucha. Małżowina ucha odwróconego od źródła dźwięku odbija dźwięki
przychodzące, głównie w zakresie wysokich częstotliwości i to właśnie ucho rejestruje dźwięki
nieco niższe. Dźwięki te nie są odbierane świadomie ponieważ są bardzo słabe ale wystarczające
dla centralnego ich przetwarzania.
Kiedy osoba patrzy na wprost tak, że fala akustyczna ma ten sam kąt wpadania dla obu uszu,
wtedy małżowina umożliwia określenie czy dźwięk dochodzi z przodu czy z tyłu. Kiedy dźwięk
uderza w tylną powierzchnię małżowiny wtedy też odbijane są dźwięki o wysokiej
częstotliwości. Dźwięk docierający do wejścia przewodu słuchowego jest odbierany jako niższy
niż ten uderzający w małżowinę od frontu (to znaczy kiedy źródło dźwięku jest z przodu).
Zdolność kierunkowego słyszenia jest głównym argumentem przemawiającym za obuusznym
stosowaniem aparatów słuchowych i ostatnio, obuusznych wszczepów ślimakowych.
Kanał słuchowy zewnętrzny ma głębokość około 2-3 cm i średnicę około 1cm, Jest on tak
uformowany, że błonę bębenkową można obejrzeć tylko wtedy jeśli pociągniemy małżowinę
uszną do góry i ku tyłowi, w ten sposób rozciągając kanał w osi długiej. Przednia, trzecia część
kanału słuchowego jest zbudowana z chrząstki i dlatego może przesuwać się w stosunku do
kostnej części wewnętrznej. Skóra części wewnętrznej jest bardzo cienka, łatwo ją uszkodzić i
zawiera niezwykle małe gruczoły woszczynowe.
Woszczyna (cerumen) wydzielana przez te gruczoły jest lepka i jej zadaniem jest czyszczenie
uszu. Złuszczające się cząstki skóry, a także kurz wpadający do ucha z zewnątrz, przylepiają się
do woszczyny. Woszczyna przybiera coraz ciemniejszy kolor, staje się coraz twardsza i
wysuszona. Złuszczająca się skóra powoli przesuwa się na zewnątrz przewodu słuchowego
dopóki nie wypadnie zwykle w sposób niezauważalny. Ten naturalny proces nie powinien być
zakłócany przez używanie pałeczek kosmetycznych czy łyżeczek do woszczyny, które nigdy nie
powinny być wprowadzane do kanału słuchowego ponieważ nie tylko nie czyszczą uszu ale
zaburzają naturalne przesuwanie się woszczyny na zewnątrz. Tworzą korki woszczynowe , które
wprawdzie rzadko, ale czasami całkowicie blokują kanał słuchowy.
Jeśli chociaż minimalna szczelina jest zachowana pomiędzy korkiem woszczynowym a skórą
kanału słuchowego, zdolność słyszenia jest w dużym stopniu nie zaburzona. Wynika to z
wielkości kanału i długości fali dźwiękowej której częstotliwość zawiera się w zakresie
częstotliwości mowy: 330 Hz = 1 m, 1000 Hz = 33 cm, i 10,000 Hz = 3.3 cm. Długie fale,
dźwięki o niskiej i średniej częstotliwości mogą dotrzeć bez przeszkód ale im mniejsza
zachowana szczelina, tym mniej dociera dźwięków o wysokiej częstotliwości. Woszczyna jest
znacznie rzadziej przyczyną niedosłuchu u dzieci niż u dorosłych.
QESWHIC Project - Study Letter 2 Functional Anatomy, Physiology and Pathology of the Auditory
Ucho środkowe
Przestrzeń ucha środkowego składa się z rozległego systemu jam, które są napowietrzane poprzez
trąbkę Eustachiusza. Części składowe ucha środkowego to:
• trąbka słuchowa (trąbka Eustachiusza)
• jama bębenkowa
• jama sutkowa
4
• system pneumatyczny kości skroniowej
Ucho środkowe znajduje się pomiędzy kanałem słuchowym zewnętrznym a trąbką słuchową
(trąbka Eustachiusza). Jest szczelnie oddzielone od kanału słuchowego zewnętrznego błoną
bębenkową.
Rycina 1: Schemat błony bębenkowej i łancucha kosteczek słuchowych
Ta cienka, przezroczysta błona wielkości około 1 cm2, razem z annulus fibrosus (pierścień
włóknisty), jest rozciągnięta nad kostnym otworem kanału słuchowego; pierścień włóknisty jest
przerwany tylko w przednio górnej części blisko części wiotkiej (pars flaccida - błona
Shrapnella) Część centralna błony bębenkowej jest wciągnięta lejkowato do jamy bębenkowej i
mechanicznie połączona z uchem wewnętrznym poprzez łańcuch kosteczek słuchowych
składający się z maleńkich kosteczek (młoteczka, kowadełka i strzemiączka).Rękojeść młoteczka
jest na sztywno połączona z błoną bębenkową. Główka młoteczka jest ukryta kiedy patrzy się na
błonę zza górnej ściany kostnej części kanału słuchowego, jak również trzon kowadełka z którym
młoteczek jest połączony stawem. Długi wyrostek kowadełka przenosi dźwięki odbierane przez
błonę bębenkową i przekazywane przez młoteczek do strzemiączka co z kolei wprawia w ruch
płyn w uchu wewnętrznym. Proces ten nazywany jest przewodzeniem dźwięków
QESWHIC Project - Study Letter 2 Functional Anatomy, Physiology and Pathology of the Auditory System
Zarówno błona bębenkowa jak i łańcuch kosteczek słuchowych mogą być optymalnie wprawiane
w drganie tylko jeśli ciśnienie powietrza jest takie samo po obu stronach błony bębenkowej to
znaczy w kanale słuchowym zewnętrznym jak i w jamie bębenkowej. Funkcją trąbki słuchowej
(trąbki Eustachiusza) jest utrzymywanie stanu równowagi ciśnień. Kosteczki słuchowe są
połączone z dwoma mięśniami ucha wewnętrznego – mięśniem strzemiączkowym i mięśniem
napinaczem błony bębenkowej. Kurcząc się mięśnie te zabezpieczają łańcuch kosteczek przed
wstrząsem przy bardzo głośnych dźwiękach.
Tylna część jamy bębenkowej jest połączona z systemem komórek powietrznych w wyrostku
sutkowatym. System ten również jest napowietrzany przez trąbkę słuchową poprzez jamę
5
99411342.003.png
Zgłoś jeśli naruszono regulamin