ROZDZIAŁ 11,12,13.pdf

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Nie myślałam, Ŝe zasnę. WyobraŜałam sobie, Ŝe leŜąc juŜ

w łóŜku, zatęsknię za domem i będę rozpamiętywać ten nie-

oczekiwany zwrot, jaki dokonał się w moim Ŝyciu. Intrygują-

ce błyski w oczach chłopaka z holu pojawiały się raz po raz

w mojej pamięci, byłam jednak tak zmęczona, Ŝe nie mo-

głam się na tym skoncentrować. Nawet myśl o naznaczonym

nienawiścią usposobieniu Afrodyty nie bardzo mnie dręczy-

ła, tylko sennie odsuwała się ode mnie coraz dalej. Ostatnią

moją troską, zanim zasnęłam, był powracający ból głowy.

Czy spowodowany był Znakiem i raną na skroni, czy teŜ

tworzył mi się jakiś gigantycznych rozmiarów pryszcz? I czy

z takimi włosami będę mogła się pokazać pierwszego dnia

w szkole dla wampirów? Ale kiedy otuliłam się kołdrą i oto-

czył mnie znajomy zapach pierza i domu, poczułam się nagle

swojsko i bezpiecznie... i wtedy odpłynęłam na dobre.

Nie miałam koszmarów sennych. Śniły mi się koty. śad-

ni przystojni chłopcy nie pojawili się w mych snach. śadne

nowe atrakcyjne działanie wampirzych mocy. Nic z tych rze-

czy. Po prostu koty. A szczególnie jeden. Mały pomarańczo-

wy pręgulek na tycich łapkach, z brzuszkiem jak kieszonka,

czym przypominał małego torbacza. Skrzeczał na mnie gło-

sem starej baby, dlaczego tak długo zwlekałam z przyjściem.

Ale zaraz ten głos zmienił się w terkot budzika...

- Zoey, wyłącz wreszcie ten budzik!

- Co?... A...

O rany, nie znoszę poranków. Po omacku zaczęłam szukać

wyłącznika budzika, by wreszcie przestał dzwonić. Czy juŜ

mówiłam, Ŝe bez szkieł kontaktowych prawie nic nie widzę?

Złapałam swoje idiotyczne okulary i zerknęłam, która godzi-

na. Było wpół do siódmej wieczorem. Wszystko na opak.

- Chcesz teraz wejść pod prysznic czy ja mam pójść

pierwsza? — zapytała Stevie Rae sennym głosem.

- Mogę iść pierwsza, jeśli ci to nie przeszkadza.

- Nie... — ziewnęła.

- Dobra.

- Powinnyśmy się pospieszyć, bo nie wiem jak ty, ale

jeśli ja nie zjem śniadania, nie mogę potem wytrzymać do

obiadu, po prostu umieram z głodu.

- Płatki zboŜowe? — oŜywiłam się. Uwielbiam płatki,

a na dowód tego mam nawet T-shirty z napisem: „Kocham

płatki".

długimi gęstymi rzęsami. Nawet Kayla mi ich zazdrościła,

nieraz mówiąc, Ŝe to niesprawiedliwe, bym ja miała rzęsy,

którymi dałoby się obdzielić ze trzy dziewczyny, a ona krótkie

jasne włoski. A skoro juŜ mowa o Kayli... zatęskniłam za nią,

zwłaszcza rano, kiedy wybierałam się do szkoły bez niej. MoŜe

zadzwonię do niej później. Albo wyślę e-mail. Albo nie...

Przypomniałam sobie właśnie, co Heath mówił o imprezie, i

postanowiłam, Ŝe raczej nie zadzwonię. W kaŜdym razie Znak

sprawił, Ŝe moje oczy wydawały się teraz większe i

ciemniejsze. Podkreśliłam je cieniem w kolorze szaroczarnym,

który zawierał trochę srebrnych drobinek, ładnie poły-

skujących. Nie chciałam zamalować powiek na czarno, jak to

robią niektóre dziewczyny, myśląc, Ŝe tak jest bajerancko,

podczas gdy naprawdę wyglądają jak wystraszone szopy

pracze. Poprowadziłam cienką kreskę wzdłuŜ rzęs, potem

nałoŜyłam troszkę tuszu, pędzelkiem naniosłam na policzki

trochę ciemnego pudru i przeciągnęłam błyszczykiem po

wargach, by ukryć fakt, Ŝe je nerwowo przygryzam. Potem

uwaŜnie się sobie przyjrzałam. Na szczęście włosy układały

się jako tako, nawet ząbek w linii zarostu włosów, który

rysował mi się nad środkiem czoła, nie rzucał się tak bardzo

w oczy, jak nieraz się zdarzało. Teraz wyglądałam... hm,

niby tak samo, a jednak inaczej. Nadal widoczny był wpływ

Znaku na mój wygląd. Właśnie przez ten Znak uwypukliły

się etniczne elementy moich rysów: ciemne oczy, szerokie

kości policzkowe, szlachetny prosty nos, nawet oliwkowy

odcień karnacji, którą odziedziczyłam po Babci. Szafirowy

Znak jakby rzucił nowe światło na moje rysy i wydobył je;

uwolnił z mego wnętrza czirokeską dziewczynę i sprawił, Ŝe

zajaśniała pełnym blaskiem.

- Masz świetne włosy -- zauwaŜyła Stevie Rae, gdy

wyszła z łazienki z ręcznikiem na głowie. — Chciałabym,

Ŝeby moje tak się układały, kiedy urosną. Ale nic z tego. Dłu-

- Tak. Zawsze jest mnóstwo róŜnych płatków, prócz

tego obwarzanki, owoce, jajka na twardo i róŜne takie.

- Zaraz będę gotowa -- obiecałam, nagle czując się

strasznie głodna. — Powiedz mi, Stevie Rae, czy mogę się

ubrać w cokolwiek?

- Tak — odpowiedziała, znowu ziewając. — WłóŜ po

prostu któryś z tych swetrów, do tego Ŝakiet z symbolem

trzeciego formatowania i wystarczy.

Zaczęłam się spieszyć, chociaŜ zaleŜało mi na tym, by

wyglądać jak najlepiej, dlatego wolałabym mieć przynaj-

mniej parę godzin na staranne zrobienie makijaŜu i

wy-szczotkowanie włosów. Siedząc przed poŜyczonym od

Stevie Rae lusterkiem, podczas gdy ona brała prysznic,

uznałam, Ŝe lepiej zrobić delikatny makijaŜ, niŜ przesadzić

nadmiernym upiększaniem. Dziwne, jak Znak zmienił cały

wyraz mojej twarzy. Zawsze miałam ładne oczy: duŜe,

okrągłe, ocienione

gie są po prostu rozwichrzone. Wyglądają jak rozwiana koń-

ska grzywa.

- Podobają mi się twoje krótkie włosy — powiedziałam,

ustępując jej miejsca i sięgając po czarne baleriny.

- Ale przez nie jestem tutaj odmieńcem. Bo wszyscy

mają długie włosy.

- ZauwaŜyłam, tylko nie rozumiem, jak to się dzieje.

- To jeden z procesów, jakie w nas zachodzą, kiedy

podlegamy Przemianie. Włosy wampirów rosną niezwykle

szybko, podobnie paznokcie.

Opanowałam dreszcz na wspomnienie paznokci Afrody-

ty, które bez trudu rozcinały materiał spodni i znajdującą się

pod nimi skórę.

Na szczęście Stevie Rae nie domyśliła się biegu moich

myśli i dalej mówiła.

- Przekonasz się. Wkrótce nie będziesz musiała przy-

glądać się ich symbolom, by wiedzieć, jakie formatowanie

przechodzą. Zresztą wszystko to poznasz na lekcjach socjo-

logii wampirów. Właśnie, byłabym zapomniała. — Rzuciła

się do biurka i zaczęła przekopywać się przez stos papierów,

zanim znalazła to, czego szukała, by mi zaraz wręczyć. — To

twój plan. Trzecią i piątą godzinę mamy razem. Sprawdź, ja-

kie masz przedmioty do wyboru na drugiej godzinie. MoŜesz

wybrać z listy, co chcesz.

Na górze arkusza z planem zajęć wydrukowane było wiel-

kimi literami moje imię i nazwisko: ZOEY REDBIRD, ROZPO-

CZYNAJĄCA TRZECIE FORMATOWANIE, a pod tym data pięć

dni wcześniejsza od dnia, w którym Tracker mnie Nazna-

czył.

albo

Rysunek 101. Pok. 312. Prof. Doner

albo

Muzyka, zaj. początkowe, pok. 314. Prof. Yento

3. godzina — literat. 101. Pok. 214. Prof. Pentesilea

4. godzina — szermierka. Sala ćwiczeń. Prof. D.

Lankford

PRZERWA NA LUNCH

5. godzina — hiszpański 101. Pok. 216. Prof. Garmy

6. godzina — wstęp do studiów jeździeckich. Zabudowania

na polu. Prof. Lenobia

- Nie ma geometrii? — zapytałam z udawaną radością,

choć przytłoczył mnie ten plan zajęć.

- Na szczęście nie ma. W przyszłym semestrze będzie

my miały ekonomię, ale moŜe nie będzie taka trudna.

- Szermierka?... Wstęp do studiów jeździeckich?...

- Mówiłam ci, chcą, Ŝebyśmy byli w dobrej kondycji.

Szermierka nie jest zła, chociaŜ dosyć trudna. Nie jestem

w tym dobra, ale często dają ci do pary kogoś starszego,

kto pełni rolę trochę kolegi, a trochę instruktora. Musisz

wiedzieć, Ŝe niektórzy są naprawdę napaleni. W tym seme-

strze nie mam tych zajęć, zostałam przydzielona do grupy

taekwondo. I muszę ci powiedzieć, Ŝe to uwielbiam!

- Naprawdę? — wyraziłam powątpiewanie, zastanawia-

jąc się jednocześnie, jak mogą wyglądać zajęcia z końmi.

- Tak. Więc które zajęcia wybierasz?

Spojrzałam na rozkład.

- A ty na które idziesz?

- Na muzykę. Profesor Yento jest świetny, a poza tym...

- Stevie Rae uśmiechnęła się i zaczerwieniła. — Chciała

bym zostać gwiazdą muzyki country. Wiesz, Kenny Che-

1. godzina — socjologia wampirów 101. Pok. 215. Prof.

Neferet

2. godzina — zajęcia teatralne. Sala przedstawień. Prof.

Nolan

sney, Faith Hill, Shania Twain, oni wszyscy są wampirami.

Cała trójka. A Garth Brooks pochodzi stąd, z Oklahomy,

przy czym on jest największym wampirem z nich wszyst-

kich. Wobec tego nie rozumiem, dlaczego nie miałabym zro-

bić podobnej kariery.

- Ja to doskonale rozumiem — powiedziałam. — Rze-

czywiście, dlaczego nie?

- Chcesz chodzić ze mną na muzykę?

- Nie nadaję się. Nie umiem śpiewać ani grać na Ŝad-

nym instrumencie. Zrobiłabym z siebie pośmiewisko.

- W takim razie lepiej nie.

- Prawdę mówiąc, brałam pod uwagę zajęcia teatral-

ne. W szkole miałam zajęcia z teatru i lubiłam je. Wiesz coś

o profesor Nolan?

- Tak. Pochodzi z Teksasu i ma bardzo silny teksański

akcent, ale studiowała aktorstwo w Nowym Jorku. Wszyscy

ją lubią.

Niemal roześmiałam się głośno, gdy Stevie Rae wspo-

mniała o akcencie profesor Nolan. Sama przecieŜ mówiła

z tak silnym akcentem, Ŝe mogłaby uchodzić za kogoś miesz-

kającego w slumsach, ale za skarby świata nie zraniłabym jej

uczuć.

- W takim razie zajęcia z dramatu.

- No to bierz plan i chodźmy — zarządziła, a kiedy

wypadłyśmy z pokoju i zbiegałyśmy po schodach, dodała

jeszcze: — Wiesz co? MoŜe ty będziesz drugą Nicole

Kidman?

Zostać drugą Nicole Kidman... całkiem niezła perspekty-

wa (wyjąwszy ślub, a następnie szybki rozwód z konusem,

który musiał być nienormalny). Nie zastanawiałam się jesz-

cze nad swoją przyszłą karierą zawodową, zwłaszcza odkąd

Tracker przewrócił moje Ŝycie do góry nogami, ale skoro

Stevie Rae poruszyła ten temat, to raczej wolałabym zostać

weterynarzem.

Spasiony czarno-biały kocur smyrgnął tuŜ pod naszymi

nogami, goniąc innego kota, który wyglądał, jakby był jego

sobowtórem. Skoro włóczy się tu tyle kotów, weterynarz na

pewno się przyda. (Zabawnie brzmi: wampirka weterynarka,

wamp-wet, juŜ widzę, jak się ogłaszam: „Krew pobieramy

bezpłatnie").

W kuchni i salonie tłoczyły się dziewczęta, które po-

spiesznie jadły, nie rezygnując z rozmawiania. Odpowiada-

łam na liczne pozdrowienia wyraŜane przez nowo poznane

osoby, którym Stevie Rae skwapliwie mnie przedstawiała,

a jednocześnie starałam się znaleźć swoje ulubione czekola-

dowe chrupki. JuŜ zaczynałam się martwić, Ŝe ich nie znajdę,

kiedy wreszcie je zobaczyłam ukryte za wielkimi kartonami

glazurowanych płatków, które mogłabym wybrać w drugiej

kolejności, ale to jednak nie to samo. Glazurowane nie za-

wieraj ą ani odrobiny czekolady, no i nie maj ą tej pysznej kro-

pelki marmoladki. Stevie Rae wzięła sobie pełną miseczkę

Lucky Charms, po czym zasiadłyśmy przy stole i zaczęły-

śmy pospiesznie pochłaniać śniadanie.

- Cześć, Zoey!

Gdybym nawet nie rozpoznała tego głosu, to i tak wystar-

czająco wymowna była reakcja Stevie Rae, która spuściła

głowę, pilnie wpatrując się w swoje płatki.

- Cześć, Afrodyto — odpowiedziałam, starając się, by

mój głos brzmiał normalnie.

- W razie gdybyśmy się miały przedtem nie zobaczyć,

wolałabym mieć pewność, Ŝe trafisz do nas wieczorem. Ry-

tuał Pełni KsięŜyca obchodzony przez Córy Ciemności za-

czyna się o czwartej rano, zaraz po szkolnych obchodach.

Przepadnie ci kolacja, ale nie martw się, nakarmimy cię. Na

sza uroczystość odbywa się w sali rekreacyjnej za wschod-

nim murem. Spotkamy się przed świątynią Nyks, zanim za-

czną się szkolne uroczystości, Ŝebyśmy mogły w nich razem

uczestniczyć, a potem zaprowadzę cię do naszej auli.

- Kiedy ja juŜ obiecałam Stevie Rae, Ŝe z nią pójdę na

szkolne uroczystości. — Nie znoszę apodyktycznych ludzi.

- No! Przykro mi. - - Z satysfakcją zobaczyłam, jak

Stevie Rae wreszcie uniosła głowę znad talerza z płatkami

i przemówiła.

- Ty wiesz, gdzie jest sala rekreacyjna, prawda? -

zwróciłam się do Stevie Rae z niewinną miną.

szłyśmy do wnętrza szkoły przez masywne drewniane drzwi,

przez które przelewało się mnóstwo uczniów.

- Właśnie tu jest hol trzeciego formatowania — oświad-

czyła Stevie Rae, prowadząc mnie za róg, a następnie w górę

po kilku schodkach.

To łazienka? — zapytałam, kiedy mijałyśmy fontannę

znajdującą się pomiędzy dwojgiem drzwi.

- Aha — odrzekła. — Tu jest moja klasa, a twoja zaraz

obok. Do zobaczenia po lekcji!

- Dobra, dzięki! — zawołałam.

Przynajmniej do łazienki było niedaleko. Gdybym nagle

dostała biegunki, zdąŜę dobiec.

- Jasne.

- W takim razie powiesz mi, którędy mam iść, prawda?

I Afrodyta nie musi się martwić, Ŝe nie trafię.

- We wszystkim ci pomogę — zachrypiała przejęta

Stevie Rae.

- W takim razie nie ma problemu -- powiedziałam,

uśmiechając się szeroko do Afrodyty.

- Okay, w porządku. Widzimy się o czwartej. Nie spóź-

nij się. — To powiedziawszy, oddaliła się z godnością.

- Jeśli dalej tak będzie zarzucała dupskiem, to jeszcze

po drodze coś stłucze — zauwaŜyłam.

Stevie Rae prychnęła śmiechem, aŜ mleko o mało nie po-

szło jej nosem. Krztusząc się, odpowiedziała:

- Nie rób tak, kiedy jem. - - Przełknęła to, co miała

jeszcze w ustach, i uśmiechnęła się do mnie. -- Widzę, Ŝe

nie pozwalasz sobą rządzić.

- Ty teŜ nie — zrewanŜowałam się. Skończyłam jeść

płatki i zapytałam: — Gotowa?

- Gotowa. Zaczynamy. To wcale nie będzie trudne.

Pierwszą lekcję masz po sąsiedzku ze mną. Wszystkie głów

ne przedmioty dla uczestników trzeciego formatowania od

bywają się w tym samym holu. Chodź, pokaŜę ci kierunek

i juŜ będziesz wiedziała.

Opłukałyśmy talerze i włoŜyłyśmy je do zmywarki, po

czym mogłyśmy juŜ wyjść na zewnątrz, gdzie panował pięk-

ny jesienny wieczór. O rany, jakoś dziwnie było iść do szkoły

wieczorem, nawet jeśli ciało się temu nie sprzeciwiało. We-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: