Robert Ludlum -- Plan Ikar 2.pdf

Robert Ludlum

"PLAN IKAR" (tom II)

Rozdział 23

Emmanuel Weingrass siedział w czerwonej plastikowej loży z krępym, wąsatym

właścicielem barku w Mesa Verde. Ostatnie dwie godziny upłynęły mu pod znakiem

wielkiego napięcia, co mu przypomniało owe szalone dni w Paryżu, kiedy pracował

dla Mosadu. Wprawdzie obecna sytuacja miała w sobie nieporównanie mniej

dramatyzmu, i przeciwnicy raczej nie czyhali na jego życie, lecz przecież był

teraz starszym panem, a musiał się poruszać tak, żeby go nie widziano ani nie

zatrzymano. W Paryżu musiał pokonać niepostrzeżenie trasę od SacreCoeur na

Boulevard de la Madelaine obstawioną szczelnie terrorystami. Tutaj, w Kolorado,

musiał się przemknąć z domu Evana do miasteczka Mesa Verde tak, aby nie

zatrzymała go i nie przymknęła drużyna jego pielęgniarek, które kręciły się

wszędzie z powodu zamieszania na zewnątrz.

- Jak tyś to zrobił? - spytał GonzalezGonzalez, właściciel barku, nalewając

Weingrassowi szklankę whisky.

- Wykorzystałem drugą w kolejności, historycznie rzecz biorąc, potrzebę

odosobnienia cywilizowanego człowieka, GeeGee. Toaletę. Udałem się do toalety i

wyszedłem przez okno. Następnie zmieszałem się z tłumem pstrykając zdjęcia

aparatem Evana niczym zawodowy fotograf, a wreszcie złapałem taksówkę tutaj.

- Wiesz, człowieku - wtrącił GonzalezGonzalez - taryfiarze naprawdę się dzisiaj

obłowią!

- Złodzieje i tyle! Ledwo wsiadłem, a ten ganef z miejsca mi mówi: "Sto dolarów

na lotnisko, łaskawco." No więc mu odpowiedziałem, uchylając kapelusza: "Stanowa

Komisja do spraw Taksówkarstwa zainteresuje się na pewno nowymi taryfami w

Verde", na co on do mnie: "A, to pan, panie Weingrass. Przecież ja żartowałem,

panie Weingrass." No to mu odparowałem: "Licz im pan dwieście, a mnie pan zawieź

do GeeGee!" Obaj mężczyźni zanieśli się głośnym śmiechem, gdy wtem automat

telefoniczny na ścianie tuż za ich lożą zadzwonił głośnym staccato. Gonzalez

położył rękę na ramieniu Manny'ego.

- Garcia odbierze - rzekł.

- Dlaczego? Mówiłeś, że mój chłopak dzwonił już dwa razy! - Garcia wie, co

powiedzieć. Właśnie go poinstruowałem.

- To powiedz i mnie!

- Da kongresmanowi numer telefonu w moim kantorze i poprosi, żeby za dwie minuty

zadzwonił jeszcze raz.

- GeeGee, co ty, do licha, wyprawiasz?

- Kilka minut po tobie wszedł tu jakiś nie znany mi gringo. - No i co z tego?

Dużo tu się przewija ludzi, których nie znasz. - Manny, on mi tu jakoś nie

pasuje. Nie ma prochowca, kapelusza ani aparatu fotograficznego, ale i tak nie

pasuje. Ma na sobie garnitur... z kamizelką. - Weingrass już miał odwrócić

głowę. - Nie - rzucił ostro Gonzalez, ściskając rękę Weingrassa. - Facet co

jakiś czas spogląda tutaj. Na pewno chodzi mu o ciebie.

- No to co robimy?

- Na razie czekaj. Wstaniesz, kiedy ci powiem. Kelner imieniem Garcia odwiesił

słuchawkę, kaszlnął jeden raz i podszedł do rudego nieznajomego w ciemnym

ubraniu. Nachylił się i ściszonym głosem powiedział coś elegancko ubranemu

gościowi. Mężczyzna spojrzał chłodno na tego nieoczekiwanego posłańca; kelner

wzruszył ramionami i wrócił za bar. Mężczyzna powoli, dyskretnie, położył na

stole kilka banknotów, wstał i wyszedł najbliższymi drzwiami.

- Teraz - szepnął GonzalezGonzalez, wstając i pokazując gestem Manny'emu, żeby

podążył za nim. Dziesięć sekund później znajdowali się już w zaniedbanym

kantorze właściciela. - Kongresman zadzwoni za jakąś minutę - oznajmił GeeGee,

wskazując krzesło za biurkiem, które przed kilkudziesięciu laty widziało lepsze

czasy. - Jesteś pewien, że to był Kendrick? - spytał Weingrass.

- Potwierdziło mi to kaszlnięcie Garcii.

- A co powiedział tamtemu facetowi przy stole?

- Że wiadomość przez telefon musiała być chyba do niego, bo żaden inny gość nie

odpowiada temu rysopisowi.

- Jak brzmiała wiadomość?

- Całkiem prosto, amigo. Że musi się koniecznie skontaktować ze swoimi ludźmi na

zewnątrz.

- Tylko tyle?

- Przecież wyszedł? To nam coś mówi, prawda?

- Na przykład co?

- Uno, że musi się porozumieć z jakimiś ludźmi, tak? Dos, że znajdują się albo

przed tym wspaniałym lokalem, albo może się z nimi porozumieć w inny sposób, na

przykład przez luksusowy telefon w swoim samochodzie, tak? Tres, że nie

przyszedł tu w tym swoim luksusowym garniturze tylko po to, żeby się napić

teksańskomeksykańskiego piwa, którym się praktycznie krztusi, podobnie jak ty

się krztusisz moim winem z bąbelkami, tak? quatro, nie ma dwóch zdań, że to ktoś

nasłany z Waszyngtonu.

- Z rządu? - spytał zdumiony Manny.

- Osobiście nigdy nie miałem bynajmniej do czynienia z nielegalnymi uchodźcami,

którzy przekraczają granice z mojego ukochanego kraju na południu, ale różne

pogłoski docierają nawet do tak niewinnych uszu jak moje... Wiemy, czego szukać,

przyjacielu. Comprende, hermano?

- Zawsze mówiłem - rzekł Weingrass siadając za biurkiem - że wystarczy znaleźć

najbardziej obskurne bary w mieście, a człowiek więcej się dowie o życiu niż we

wszystkich rynsztokach Paryża. - Paryż dużo dla ciebie znaczy, prawda, Manny?

- To mi już mija, amigo. Sam nie wiem dlaczego, ale mija. Coś się tu dzieje z

moim chłopcem, a ja tego nie rozumiem. Ale to ważne. - On też dużo dla ciebie

znaczy, prawda?

- To mój syn. " Zadzwonił telefon, Weingrass porwał słuchawkę do ucha,

GonzalezGonzalez wyszedł z pokoju. - To ty, próżniaku? - Co się tam u ciebie

dzieje, Manny? - spytał Kendrick na linii z czyśćca na Wschodnim Wybrzeżu

Marylandu. - Obstawia cię cały oddział Mosadu?

- Mam znacznie skuteczniejszą obstawę - odparł stary architekt z Bronxu. -

Żadnych księgowych, żadnych rewidentów, którzy by liczyli szekle nad likierem

jajecznym. Ale co z tobą? Co się, do diabła, stało? . - Nie wiem, przysięgam, że

nie wiem! Evan zrelacjonował szczegółowo cały swój dzień, począwszy od

zaskakujących wieści, jakie przekazał mu na basenie Sabri Hassan, poszukanie

schronienia w podrzędnym motelu w Wirginii; od swojej konfrontacji z Frankiem

Swannem z Departamentu Stanu po swój przyjazd pod eskortą do Białego Domu; od

spotkania wrogo usposobionego szefa personelu Białego Domu aż po wizytę u

prezydenta Stanów Zjednoczonych, który wszystko jeszcze gorzej zamącił, planując

uroczystość wręczenia medalu w Błękitnej Sali na najbliższy wtorek, i to z

orkiestrą wojskową. Skończywszy wreszcie na tym, że kobieta imieniem Khalehla,

która najpierw uratowała mu życie w Bahrajnie, okazała się w istocie

pracowniczką Centralnej Agencji Wywiadowczej przysłaną tam po to, żeby go

wypytać.

- Z tego, co mi mówiłeś wynika, że nie mogła cię wydać.

- Niby dlaczego?

- Boś jej uwierzył, kiedy ci powiedziała, że jest Arabką przepełnioną wstydem,

sam mi mówiłeś. Pod pewnymi względami, próżniaku, znam cię lepiej niż ty sam

siebie. Niełatwo cię nabrać w takich sprawach, Dlatego byłeś taki dobry w Grupie

Kendricka... Gdyby ta kobieta cię wydała, powiększyłaby tylko swój wstyd i

jeszcze bardziej rozjątrzyła obłąkany świat, w którym żyje.

- Manny, tylko ona mi pozostała. Inni nie wchodzą w rachubę. - To znaczy, że są

jacyś inni poza tymi innymi.

- Na miłość boską, ale kto? Tylko ci ludzie wiedzieli, że tam jestem.

- Podobno Swann ci powiedział o rozmowie z jakimś blondasem z obcym akcentem,

który wykombinował, że jesteś w Maskacie. A skąd on zaczerpnął informacje?

- Nikt nie może go odnaleźć, nawet Biały Dom.

- Może ja znam ludzi, którzy zdołają go odnaleźć - rzucił Weingrass. - Nie,

Manny - sprzeciwił się Kendrick stanowczo. - To nie Paryż, a o tych

Izraelczykach nie ma mowy. Za dużo im zawdzięczam, chociaż pewnego dnia poproszę

cię o wyjaśnienie tego ich zainteresowania pewnym jeńcem w ambasadzie.

- Nigdy mi tego nie powiedziano - odparł Weingrass. - Wiedziałem o wstępnym

planie akcji, do której przysposobiono oddział, zakładałem, że chodzi o kogoś

wewnątrz, ale nigdy tego przy mnie nie omawiano. Ci ludzie umieją trzymać język

za zębami... Jaki jest twój następny ruch?

- Jutro rano z tą Rashad, już ci mówiłem.

- A potem?

- Nie oglądasz chyba telewizji.

- Jestem u GeeGee. On tylko uznaje wideokasety, pamiętasz? Puszcza powtórkę z

finałów baseballa w osiemdziesiątym drugim, i prawie wszyscy goście w barze

sądzą, że to dzisiaj. A co jest w telewizji?

- Prezydent. Ogłosił, że jestem w bezpiecznym odosobnieniu. - Dla mnie to brzmi

jak więzienie.

- Poniekąd masz rację, ale warunki są znośne, a poza tym nadzorca dał mi pewne

przywileje.

- Dostanę numer telefonu?

- Sam go nie znam. Na aparacie nic tu nie ma, tylko czysty pasek, ale będę z

tobą w kontakcie. Zadzwonię, jeśli się stąd ruszę. Nikt nie może wytropić tej

linii, chociaż i tak nic by to nikomu nie dało. - Dobra, teraz ja cię o coś

spytam. Wspomniałeś komukolwiek o mnie?

- Na miły Bóg, skądże znowu. Zapewne figurujesz w tajnych aktach z Omanu,

mówiłem też, że poza mną wiele innych osób zasługuje na uznanie, ale nigdy nie

wymieniłem twojego nazwiska. Dlaczego pytasz?

- Bo jestem śledzony.

- Co?

- Nie podoba mi się ta zagrywka. GeeGee twierdzi, że ten błazen, co mi siedzi na

ogonie, jest nasłany z Waszyngtonu i że nie działa sam. - Może Dennison

wyciągnął twoje nazwisko z akt i przydzielił ci ochronę.

- Przed czym? Nawet w Paryżu jestem bezpieczny jak sejf. Gdybym nie był, już od

trzech lat bym nie żył. A dlaczego sądzisz, że figuruję w jakichkolwiek aktach?

Poza oddziałem nikt nie znał mojego nazwiska, poza tym żadne z naszych nazwisk

nie padło na konferencji tego ranka, kiedy wszyscy wyjechaliśmy. Wreszcie,

próżniaku, gdyby ktoś chciał mnie ochronić, może warto byłoby mnie o tym.

powiadomić. Bo jeśli jestem na tyle groźny, żebym wymagał takiej ochrony, mogę

kropnąć jakiegoś nieznajomego, który mnie będzie chronił.

- Jak zwykle - przyznał Kendrick - na tej twojej pustyni niewiarygodności może

się kryć ziarnko zdrowego rozsądku. Sprawdzę to. - Bardzo cię proszę. Może nie

zostało mi tak wiele lat życia, ale nie chciałbym go skracać kulą w głowie z

którejkolwiek ze stron. Zadzwoń jutro, bo teraz muszę wracać na ten swój sabat

czarownic, zanim wiedźmy zgłoszą moje zniknięcie czarownikowi w osobie szefa

policji.

- Pozdrów ode mnie GeeGee dorzucił Evan. - I powiedz mu, że kiedy wrócę do domu,

niech się lepiej trzyma z daleka od interesów importowych. Aha, i podziękuj mu,

Manny. Kendrick odłożył słuchawkę na widełki, ale nie odrywając ręki znów ją

podniósł i wykręcił 0.

- Centrala - zgłosił się jakby z wahaniem damski głos po dłuższej, nienaturalnie

chyba długiej chwili."

- Nie wiem dlaczego - zaczął Evan - ale tak mi się zdaje, że nie jest pani

normalną telefonistką z Towarzystwa Telefonicznego Bell. - Słucham pana...?

- Mniejsza o to. Moje nazwisko Kendrick, muszę się porozumieć jak najszybciej z

panem Herbertem Dennisonem, szefem personelu Białego Domu, w bardzo pilnej

sprawie. Proszę go odnaleźć i sprawić, żeby oddzwonił w ciągu pięciu minut.

Gdyby okazało się to niemożliwe, będę zmuszony zadzwonić do męża mojej

sekretarki, porucznika waszyngtońskiej policji, i oświadczyć mu, że jestem

więziony w miejscu, które z dużą dozą prawdopodobieństwa mógłbym dość dokładnie

określić.

- Ależ, proszę pana!

- Wyrażam się chyba jasno i logicznie - przerwał jej Evan. - Pan Dennison ma się

ze mną skontaktować w ciągu pięciu minut, zaczynam mierzyć czas. Dziękuję pani,

żegnam. Kendrick ponownie odłożył słuchawkę, ale tym razem oderwał od niej rękę

i podszedł do barku w ścianie, w którym stał pojemnik z lodem i bateria butelek

drogich gatunków whisky. Nalał sobie kielicha, spojrzał na zegarek, po czym

podszedł do dużego okna kwaterowego, z którego rozciągał się widok na rzęsiście

oświetlony teren z tyłu domu. Rozbawił go widok trawiastego pola do krykieta

obstawionego białymi ogrodowymi meblami z kutego żelaza; mniej go natomiast

rozbawił widok strażnika ubranego w cywilny uniform służącego posiadłości.

Mężczyzna przemierzał alejkę w ogrodzie pod kamiennym murem, z przodu miał

przewieszony zgoła nie cywilny, zdecydowanie wojskowy karabin automatyczny.

Manny się nie mylił Evan był w więzieniu. Po chwili zadzwonił telefon,

kongresman z Kolorado wrócił do aparatu.

- Cześć, Herbie, co słychać?

- Co słychać, ty skurwysynu? Jestem, do cholery, pod prysznicem, oto co słychać.

Cały mokry! Czego chcesz?

- Chcę wiedzieć, dlaczego Weingrass jest śledzony. Chcę wiedzieć, dlaczego jego

nazwisko w ogóle wypłynęło na powierzchnię, ale lepiej mi podaj jakiś cholernie

dobry powód, na przykład jego bezpieczeństwo osobiste,

- Wolnego, niewdzięczniku - uciął szorstko szef personelu. - Co znów, psiakrew,

za Weingrass? Coś, co podrzucił Manischewitz? - Emmanuel Weingrass to architekt

o międzynarodowej sławie. Jest również moim przyjacielem i mieszka teraz w moim

domu w Kolorado. A z powodów, których nie muszę ci tłumaczyć, jego pobyt tam

jest ściśle tajny. Gdzie i komu przekazałeś jego nazwisko? - Nie mogę

przekazywać czegoś, czego w życiu nie słyszałem, ty durniu.

- Chyba mnie nie okłamujesz, co, Herbie? Bo jeśli łżesz, już ja dopilnuję, żeby

ci najbliższych kilka tygodni poszło w pięty. - Gdybym tylko sądził, że

kłamstwami się ciebie pozbędę, zaraz udałbym się do tego źródła. Ale w sprawie

Weingrassa nie mam żadnych kłamstw w zanadrzu, bo go nie znam. Musisz mi więc

pomóc... - Czytałeś raporty przesłuchań z Omanu, prawda?

- To była jedna teczka akt, już zresztą spalona. Oczywiście, że czytałem.

- I nigdy nie pojawiło się w niej nazwisko Weingrassa?

- Nie, a na pewno zapamiętałbym. Bo to dziwne nazwisko.

- - Dla Weingrassa akurat nie. - Kendrick przerwał, ale nie na tak długo, żeby

Dennison zdążył coś wtrącić. - Czy ktokolwiek z Centralnej Agencji Wywiadowczej,

Państwowej Agencji Bezpieczeństwa lub podobnych instytucji mógł dać nadzór

mojemu gościowi nie informując cię o tym?

- Nie ma mowy! - wykrzyknął suzeren Białego Domu. - W sprawie twojej osoby i

kłopotów, jakich nam narobiłeś, nikt nie ma prawa kiwnąć choćby małym palcem,

żebym o tym nie wiedział! - I ostatnie pytanie. Czy w aktach z Omanu była jakaś

wzmianka o osobie, która przyleciała ze mną z Bahrajnu? Teraz z kolei Dennison

zawiesił głos.

- Chyba odsłania pan karty, panie kongresmanie.

- Jeszcze chwila, a sam wyjdziesz na ciepłe kluchy. Jeżeli sądzisz, że już teraz

wpakowałeś w kabałę siebie i twojego szefa, tym bardziej nie waż się nawet snuć

domysłów na temat powiązań tego architekta. Zapomnij o tym.

- Dobrze, zapomnę - zgodził się szef personelu. - Z takim nazwiskiem jak

Weingrass mógłbym się dopatrzeć innych powiązań, a to mnie już przeraża.

Podobnie jak Mosad.

- To świetnie. A teraz odpowiedz tylko na moje pytanie. Co było w tych aktach na

temat mojego przylotu z Bahrajnu do Andrews? - Na pokładzie znajdowałeś się ty i

pewien stary Arab ubrany w zachodnim stylu, wieloletni subagent Operacji

Konsularnych, który przyleciał tu na leczenie. Nazywał się Ali Jakiśtam.

Departament Stanu go przepuścił i facet się zmył. Wszystko jasne, Kendrick. Nikt

tu w rządzie nie ma pojęcia o żadnym panu Weingrassie. - Dzięki, Herb.Dzięki za

formę "Herb"..W czymś jeszcze mógłbym ci pomóc? Evan wyjrzał przez kwaterowe

okno, rzucił okiem na rzęsiście oświetlony teren, strażnika przed domem i całą

tę scenerię. - Będę tak miły i powiem, że nie. - odparł cicho. - Przynajmniej na

razie. Ale mógłbyś mi coś wyjaśnić. Ten telefon jest na podsłuchu, prawda?

- Tak, ale nie na zwykłym. Ma taką małą czarną skrzynkę jak w samolotach. Może

ją usunąć tylko powołany do tego personel, a taśmy podlegają procedurze ścisłego

utajnienia.

- Czy mógłbyś wyłączyć podsłuch na jakieś pół godziny, dopóki się z kimś nie

skontaktuję? Wierz mi, że to również dla twojego dobra. - Zgadzam się... Jasne,

podsłuch można zablokować. Nasi ludzie często z tego korzystają, kiedy

przebywają w takich domach. Daj mi tylko pięć minut, a potem dzwoń sobie choćby

i do Moskwy. - Pięć minut.

- Mogę teraz wrócić pod prysznic?

- Spróbuj tym razem bielinki. Kendrick odłożył słuchawkę, wyjął portfel, wsunął

palec wskazujący pod skrzydełko z prawem jazdy z Kolorado. Wyciągnął świstek

papieru z zapisanymi dwoma numerami prywatnych telefonów Franka Swanna i znów

spojrzał na zegarek. Odczeka dziesięć minut, oby tylko zastał zastępcę dyrektora

Operacji Konsularnych pod jednym z nich. I zastał. Oczywiście w jego

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: