Masterton Graham - Studnie piekieł.pdf - Graham Masterton - danamat1

GRAHAM MASTERTON

STUDNIE PIEKIEŁ

(PrzełoŜyła: Danuta Dowjat)

“Myślę, Ŝe gdyby diabeł nie istniał i miałby go stworzyć człowiek, to stworzyłby go na

swój obraz i podobieństwo “.

FIODOR DOSTOJEWSKI

“Ku zgiełkliwej trzodzie, której stada śywot swój wiodą na pastwisku Ziemi, Szatan

spogląda i na łoŜu siada Z siarki wyłonion wśród brzasku promieni”.

ROBERT SOUTHEY

ROZDZIAŁ 1

Wszystko zaczęło się pewnego rześkiego, chłodnego popołudnia w Connecticut, gdy

liście spadają z drzew, a niebo czystością i błękitem przypomina oczy dziecka. WjeŜdŜałem

właśnie zakurzonym samochodem marki Country Squire na podjazd przy domu Bodine'ów i

trzęsło mną niewąsko na wybojach. ZmruŜyłem powieki przed słońcem świecącym wprost w

oczy przez korony drzew, na uszy mocno naciągnąłem czerwoną czapeczkę baseballową i

wysoko postawiłem kołnierz koŜuszka. Z tyłu wozu narzędzia i kawałki rur łomotały, uderzając

o siebie, wierny kot Shelley ułoŜył się na sąsiednim siedzeniu i wyciągnął łapki. Jego wymyte

do czysta uszy aŜ lśniły.

Zatrzymałem się przed domem i wysiadłem z samochodu.

- Idziesz? - zapytałem kota, ale on tylko przymknął ślepia, jakby walczył z migreną, co

znaczyło, Ŝe jest zbyt zimno na dworze i zostanie w środku słuchając radia. CóŜ za leniwy

cholernik z niego. - Jak tam sobie chcesz - powiedziałem więc tylko.

Po warstwie szeleszczących, wysuszonych liści podszedłem do werandy. Dom

Bodine'ów był duŜym wiktoriańskim budynkiem połoŜonym na niskim wzgórzu między New

Milford i Washington Depot przy drodze numer 109. Wokoło rozciągała się cicha, wiejska

okolica, wszędzie tylko zagajniki i małe osady. Gdy turyści i niedzielni wycieczkowicze

powrócili do Nowego Jorku, nieliczni stali mieszkańcy - nie przybyło ich wielu od czasów

kolonizacji - szykowali się do przyjścia zimy.

Jim Bodine grabił liście za domem. Był młodym męŜczyzną, najwyŜej

dwudziestopięcioletnim, czyli o ponad dekadę młodszym ode mnie. Miał jasne, wijące się

włosy i duŜe zęby, a w wełnianej kurtce przypominał postać wprost z obrazów Normana

Rockwella.

- Cześć, Mason - powitał mnie i oparł się na trzonku grabi.

- Jak leci? - zagadnąłem.

- W porządku. Zimny ranek, co? Wciągnąłem ostre powietrze pachnące dymem.

- Jeszcze jak. MoŜe wejdziemy do domu?

- Jasne. Alison właśnie miała robić kawę.

Oparł grabie o poręcz werandy z tyłu domu i otworzył siatkowe drzwi chroniące przed

muchami. Weszliśmy do kuchni. Poczułem ciepło i miły zapach, zobaczyłem miedziane rondle

na sosnowej półce, a na wszystkich parapetach stygnące foremki z ciastem. Alison Bodine

właśnie wyjmowała blachę ciasteczek cynamonowych i pomyślałem, Ŝe chciałbym umrzeć,

zadławiwszy się takim właśnie ciasteczkiem, kochając się z Raquel Welch na spręŜystym

materacu.

Alison wyglądała na starszą od męŜa, reprezentowała typ kobiety bardzo

macierzyńskiej. Miała ciemne włosy upięte w kok, drobną, miłą twarz z szeroko

rozstawionymi, brązowymi oczami. Była niepozorna, niskiego wzrostu, taką kobietę moŜna

bez przyklękania objąć dłońmi za szyję, ale nigdy w pasie.

- Co u ciebie, Mason? - powitała mnie i przyniósłszy trzy fajansowe kubki, nalała do

nich kawy.

Usiedliśmy przy starym, solidnym stole kuchennym i zajadaliśmy ciasteczka. Blade

promienie słońca z trudem przebijały się przez szyby.

- Macie kłopoty ze studnią, co? - spytałem.

Jim włoŜył do ust ciastko, które się pokruszyło, gdy próbował je ugryźć.

- Tak - przytaknął zbierając okruszki. - ŚwieŜa

sprawa. Zaczęło się jakieś dwa, trzy dni temu. Ale się przestraszyłem, Ŝe mogą być

większe kłopoty zimą, kiedy .ziemia zamarznie.

- To dobrze, Ŝe mnie wezwałeś - powiedziałem. - A tak właściwie to o co chodzi?

- Od czasu do czasu płynie woda o dziwnym kolorze, Ŝółtozielonkawa. Nie ma Ŝadnego

smaku, ale dziwnie wygląda.

- Jakoś mi głupio ją gotować - dorzuciła Alison. - Słyszy się tyle o przeciekach i

nawozach sztucznych dostających się do wód gruntowych.

- Jeśli płynie dłuŜej, to w końcu robi się czysta?

- Tak, po jakichś dziesięciu, piętnastu minutach - wyjaśnił Jim.

- A co z nalotem? Zostają ślady na zlewie? MoŜe coś w niej pływa?

- Nie, tylko ten dziwny kolor.

Piłem kawę. Chyba nic powaŜnego, pomyślałem. NajróŜniejsze czynniki mogły

wpłynąć na jakość wody w studni: związki organiczne, minerały, przecieki. Bodine'owie

martwili się tylko jednym: Ŝe będą pili czyjeś ścieki. Mieliśmy mokry rok i ziemia bardzo

nawilgła. Kiedy poziom wód gruntowych podnosi się tak wysoko, jak w ostatnim czasie, moŜe

się zdarzyć, Ŝe podziemne strumienie docierają do szamba, ale dochodzi do tego niezwykle

rzadko. Z opisu Bodine'ów wynikało raczej, Ŝe woda przepłynęła przez pokłady minerałów lub

szczątków roślinnych i to właśnie zmieniło jej zabarwienie.

- Mogę wziąć próbkę - zwróciłem się do nich. - I zawieźć ją do New Milford jeszcze

dziś wieczorem, a jeśli Dan Kirk szybko ją dla mnie przebada, to dam wam znać jutro po

południu. Nie wygląda mi to na powaŜną sprawę. Pamiętam, Ŝe parę lat temu facet w Kent

odkręcił kran i popłynęła woda czerwona jak krew. Okazało się, Ŝe do wody dostała się

odrobina związku potasu i wystarczyło wykopać studnię trochę głębiej.

- Miejmy nadzieję, Ŝe i u nas tak będzie. - Alison

uśmiechnęła się nieśmiało. - Bałam się, Ŝe ta woda jest zatruta.

- Chyba nie chorujecie, co? - spytałem.

- Nie, Ŝadne z nas.

- A Oliwer?

- W porządku. Twardy jak rzepa. Dokończyłem kawy i wstałem.

- Moglibyście mi poŜyczyć słoik po dŜemie albo po czymś takim na próbkę?

- Jasne.

Alison sięgnęła do kredensu po słoik. Wtedy ukradłem kolejne ciasteczko i

wepchnąłem je do ust, gdy szedłem za nią do pralni. I jak tu się dziwić, Ŝe mam kłopoty z

utrzymaniem linii. śeby spalić tyle słodkości, trzeba by przebiec ze trzy mile.

- Najpierw myślałem, Ŝe to rdza z rur - zaczął Jim, gdy pochyliliśmy się nad zlewem.

- Aha - wymamrotałem, rozpryskując kaskadę okruchów.

- To było najprostsze wytłumaczenie. Ale gdy się przekonałem, Ŝe we wszystkich

kranach woda jest taka sama, uznałem, Ŝe to coś innego. I jak mówiłem, Ŝadnych drobin czy

pyłków.

Odkręciłem kran i pozwoliłem wodzie płynąć. Najpierw była czysta, ale po chwili

zauwaŜyłem zmianę koloru, choć nie tak szokującą, jak czerwień krwi w Kencie. Woda nabrała

jasnego, nieprzyjemnego odcienia Ŝółtego i mówiąc prawdę, wyglądała jak mocz. Z

namaszczeniem pobrałem próbkę do słoika i uniosłem go pod światło.

- I co sądzisz? - zapytał Jim.

- Trudno powiedzieć. - Wzruszyłem ramionami. - Trochę przypomina związki

mineralne. Jest prawie przezroczysta.

Powąchałem wodę, ale moim zdaniem nie wyróŜniała się Ŝadnym szczególnym

zapachem. Podałem słoik Bodine'om, Ŝeby teŜ sprawdzili. Jim potrząsnął głową, a Alison

kilkakrotnie pociągnęła nosem i stwierdziła:

- Ryba.

- śe co?

- Hmm, moŜe to i głupie, ale czuję zapach ryby. Przysunąłem słoik do nosa i głęboko

wciągnąłem powietrze.

- Ja nic nie czuję - powiedziałem do niej. - A ty, Jim? Spróbował jeszcze raz, ale znów

pokręcił głową.

Masterton Graham - Studnie piekieł.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: