Konieczność bycia aktywnym i przebojowym, a lęk społeczny i nieśmiałość. Metody redukcji lęków społecznych i zahamowań behawioralnych.pdf

Przemiany ustrojowe w Polsce zaowocowały stworzeniem dogodnych warunków dla osób

aktywnych, przebojowych i śmiałych, które umieją w asertywny sposób zadbać na forum

społecznym o własne potrzeby i przekonywać innych do swoich pomysłów (Kędzierska,

Znajmiecka-Sikora i Kaflik-Pieróg, 2002). Konieczny, jak się zdaje, warunek osobistego, a

zwłaszcza zawodowego sukcesu – bycie aktywnym, przebojowym i śmiałym – może być nie do

spełnienia przez osoby nadmiernie lękliwe społecznie i zahamowane interpersonalnie (nieśmiałe).

Dysponujemy jednakże dziś obszernym materiałem empirycznym, który wskazuje, że odpowiednio

ustrukturalizowane oddziaływania psychoedukacyjne (psychokorekcyjne) mogą pomóc lękliwym

społecznie i nieśmiałym jednostkom podejmować społeczne wyzwania z większą pewnością siebie

i z większą skutecznością interpersonalną (Butler, 1999; Gaś, 1984; Leary, 2000; Leary i Kowalski,

2001; Mączyński, 1991; Miller, 1999; Zimbardo, 2000).

Lęk społeczny i nieśmiałość

Pojęcie lęku społecznego odnosi się do nieprzyjemnych uczuć lęku, niepokoju, podenerwowania,

które są przeżywane przez niektóre jednostki w pewnego typu sytuacjach społecznych lub nawet na

samą myśl o tych sytuacjach (Jones, Briggs i Smith, 1986; Leary i Kowalski, 2001). Lęk społeczny

(LS), jak każda emocja, ma nie tylko korelaty uczuciowe, ale także fizjologiczne, poznawcze i

behawioralne. Objawy fizjologiczne LS to m.in. silne bicie serca, uderzenia ciepła lub tzw. „zimny

pot”, mdłości i trudności z oddychaniem, przeżywanie silnego napięcia, które, między innymi,

powoduje problemy z emisją głosu. Poznawcze symptomy LS to zamartwianie się o to, jak obierają

nas inni ludzie, myślenie przede wszystkim o tym, co może pójść źle podczas interakcji społecznej,

nadmierna koncentracja na własnej osobie – kontrolowanie, aby nie powiedzieć i nie zrobić

niczego, co mogłoby w naszym rozumienia narazić nas na dezaprobatę innych, a także „pustka w

głowie”, kiedy to jednostka nie wie, co powiedzieć oraz jak zareagować (Butler, 1999). Pojęciem

bliskim znaczeniowo terminowi lęk społeczny, a przez niektórych autorów utożsamianym z nim,

jest nieśmiałość (Butler, 1999; Dzwonkowska, 2003; Jones, Briggs i Smith, 1986).

Chcąc być precyzyjnym, należy jednak stwierdzić, że nieśmiałość jest pewnym aspektem lęku

społecznego lub też jedną z jego konsekwencji. Można traktować nieśmiałość jako behawioralny

korelat przeżywania lęku społecznego. Mianowicie nieśmiałość odnosi się do zahamowań

interpersonalnych, czyli tendencji do unikania sytuacji społecznych oraz ucieczki, fizycznej bądź

psychicznej (wycofanie się), z tego typu sytuacji. Osoby nieśmiałe to jednostki, które przeżywają

lęk społeczny, który ich motywuje do unikania sytuacji wzbudzającej ich obawy lub też do

zachowywania się w sposób nadmiernie asekuracyjny i niepewny siebie podczas uczestniczenia w

sytuacji społecznej (Jones, Briggs i Smith, 1986). Należy jednocześnie nadmienić, że osoby lękliwe

społecznie mogą nie być nieśmiałe . Mogą, mimo przeżywania lęku społecznego, podejmować

różnego typu wyzwania społeczne, okupując swój udział w nich nadmiernymi kosztami

psychofizjologicznymi (niewspółmiernymi w stosunku do rzeczywistych wymagań sytuacji) oraz

nie w pełni zadawalającą skutecznością interpersonalną (tj. poniżej ich własnych możliwości)

(Leary i Kowalski, 2001).

Lęk społeczny, podobnie jak nieśmiałość, może być rozważany w kategoriach stanu lub cechy

(Dzwonkowska, 2003; Matthews, Deary i Whiteman, 2003). Każdemu z nas zdarza się odczuwać

lęk społeczny lub być nieśmiałym, jednak te nieprzyjemne uczucia są przelotne, krótkotrwałe,

ograniczone do pojedynczego epizodu, sytuacji (Zabłocka i Niedźwiecki, 1995). Niektóre osoby

jednakże mają tendencję do odczuwania silnego lęku społecznego w wielu różnych sytuacjach

interpersonalnych lub sytuacjach społecznych określonego typu. Lęk społeczny jako cecha jest

względnie trwałą tendencją danej jednostki do przeżywania znaczącego dyskomfortu psychicznego

zawsze wtedy, gdy musi ona podjąć jakieś wyzwanie społeczne (tj. zaangażować się w interakcję z

innymi ludźmi). Ludzie lękliwi społecznie mogą obawiać się wielu różnych sytuacji

interpersonalnych lub też bać się szczególnie tylko pewnego typu interakcji społecznych (Butler,

1999; Leary i Kowalski, 2001). Podobnie jak intensywność przeżywanego lęku społecznego może

wahać się od ledwie odczuwanego niepokoju aż do bardzo silnej reakcji lękowej, tak samo wielka

może być rozpiętość sytuacji wywołujących to uczucie. Jednostka może bać się tylko pewnego typu

sytuacji społecznej, na przykład publicznych wystąpień lub interakcji z płcią przeciwną,

jednocześnie bardzo dobrze funkcjonując we wszelkich innego typu interakcjach społecznych.

Może się jednak zdarzyć i tak, że jednostka przeżywa silny lęk społeczny na samą myśl o udziale w

jakiejkolwiek interakcji społecznej (jak to ma miejsce u osób z silną fobią społeczną) (Butler, 1999;

Dzwonkowska, 2003; Leary i Kowalski, 2001; Zimbardo, 2000).

Osoby lękliwe społecznie oraz nieśmiałe często unikają wyzwań społecznych , na przykład

przekonywania innych do własnych pomysłów i własnej osoby (Arkin, Appelman i Burger, 1980;

Jones, Briggs i Smith, 1986; Leary i Kowalski, 2001; Woolfe, Lennox i Cutler, 1986). Nie

podejmując się inicjowania kontaktów z innymi ludźmi, często są osamotnione, jeśli zaś są już w

grupie, to zazwyczaj trzymają się na jej uboczu (tzw. dysafiliacja i towarzyska nieszkodliwość (por.

Leary, 2000; Leary i Kowalski, 2001). Negatywne konsekwencje przeżywania lęku społecznego to

przede wszystkim koszta straconych szans na nawiązanie kontaktów międzyludzkich oraz szans na

autoekspresję, czyli wyrażanie własnych przekonań, zaprezentowanie własnej osoby i swojego

potencjału.

Zahamowania interpersonalne, w dobie gospodarki rynkowej, silnie rywalizacyjnej, nazywanej

czasem „kulturą uwagi”, stawiają osobę lękliwą społecznie w trudnej sytuacji. Wymogi rynku pracy

zdają się premiować jednostki ambitne, aktywnie szukające i stwarzające sobie szanse na

dostrzeżenie siebie przez potencjalnego pracodawcę, a także jednostki, które umieją swobodnie

nawiązywać kontakt z drugą osobą, przekonywać ją do siebie i działać efektywnie w stresujących

sytuacjach społecznych związanych z oceną własnej osoby (Kędzierska, Znajmiecka-Sikora i

Kaflik-Pieróg, 2002). Z tego punktu widzenia, lęk społeczny oraz zahamowania interpersonalne

należy uznać za handicap, balast, obciążenie, które nie pozwalają jednostce wykorzystać w

pełni swoich możliwości oraz zrealizować swojego potencjału . Nie ulega bowiem wątpliwości,

że żyjemy na ludzkim świecie i cokolwiek robimy, czynimy to pośrednio lub bezpośrednio dla

innych ludzi, często przy znaczącej współpracy z nimi. Jeśli bardzo obawiamy się kontaktowania

się z innymi ludźmi, jeśli czujemy się skrępowani w ich obecności, to mamy problem z

przekonywaniem ich do naszej osoby i tego, co im oferujemy. To zaś może prowadzić do poczucia

odrzucenia, osamotnienia i braku bycia zrozumianym oraz do trudności z samorealizacją.

Sytuacje społeczne, które w najwyższym stopniu służą promowaniu siebie i które są swoistymi

wehikułami kariery, to sytuacje społecznej ekspozycji (SSE). Z badań wynika, że to właśnie te

sytuacje stanowią największe wyzwanie dla zdecydowanej większości z nas i że to one najczęściej

stymulują przeżywanie silnego lęku (Kędzierska, Znajmiecka-Sikora i Kaflik-Pieróg, 2002; Leary i

Kowalski, 2001; Marcinkowska, 1994; Zimbardo, 2000). Z badań autora wynika, że 57%

uczestników jego seminariów poświęconych treningowi umiejętności interpersonalnych wymienia

SSE (publiczne wystąpienia) jako największe wyzwanie społeczne. Inni autorzy przytaczają zaś

dane, które wskazują, że problemy ze sprawnym funkcjonowaniem w SSE, przeżywaniem

nadmiernej nieśmiałości i lęku społecznego w tego typu sytuacjach, deklaruje od połowy do blisko

dwóch trzecich respondentów.

Sytuacja społecznej ekspozycji (SSE)

Sytuacje społecznej ekspozycji (SSE) to sytuacje, w których jednostka jest obiektem uwagi i

potencjalnej oceny ze strony wielu różnych osób (Matczak, 2001; Tyszkowa, 1977). Przykładami

SSE są publiczne wystąpienia (referaty, konferencje itp.), praca w grupie (praca zespołowa, w

tym burze mózgów), prowadzenie grupy (np. szkoleniowej), rozmowy kwalifikacyjne (np.

wywiad panelowy). Istotą SSE jest konieczność funkcjonowania w środowisku interpersonalnym,

w którym istnieje, choćby potencjalnie, ryzyko negatywnej oceny własnej osoby przez

interlokutorów lub audytorium. Z jednej strony są to warunki silnie pobudzające i stresujące,

mogące stymulować przeżywanie lęku społecznego, lęku przed dezaprobatą społeczną, z drugiej

strony jest to okazja do promowania własnej osoby, swoich pomysłów i inicjatyw. SSE dają szansę

na zaprezentowanie się na forum publicznym i zyskanie aprobaty społecznej, poważania i szacunku

dla swojej osoby, własnych osiągnięć i efektów swojej pracy. Z tego punktu widzenia sprawne

funkcjonowanie w SSE jest czymś bardzo istotnym (por. Kamel, Krool i Kraśko, 2002).

Efektywne funkcjonowanie w SSE oznacza, że jednostka przy minimalnych kosztach

psychofizjologicznych realizuje zamierzone cele w sposób adekwatny do kontekstu sytuacyjnego

oraz satysfakcjonujący dla stron interakcji społecznej. Oznacza to, między innymi, działanie nie

naznaczone piętnem przeżywania paraliżującego lęku społecznego, działanie, które jest ekspresją

danej osoby, nie zniekształconą przez przeżywanie nadmiernych obaw prowadzących do

zahamowań interpersonalnych i asekuranckiego, a więc nieautentycznego zachowania (Argyle,

1999; Matczak, 2001, Spitzberg i Cupach, 2002).

Specyfika SSE polega także na tym, że w tego typu sytuacjach niejako automatycznie

zachowaniem człowieka zaczynają kierować, często nie w pełni uświadamiane, motywy

autoprezentacyjne (Kenrick, Neuberg i Cialdini, 2002; Stojanowska, 1992). Wiele zjawisk

społecznych i interpersonalnych można próbować wyjaśniać jako fenomeny autoprezentacyjne

(Baumeister, 1982). Podobnie jest w przypadku lęku społecznego. Niektórzy badacze podkreślają

autoprezentacyjną naturę lub podłoże lęku społecznego. Jednostka będzie przeżywać lęk społeczny

wtedy, kiedy ma silną motywację do wywarcia określonego wrażenia na partnerze interakcji lub

audytorium, przy jednoczesnej małej wierze w to, że potrafi takie wrażenie rzeczywiście wywołać

(Leary, 2000, Leary i Kowalski, 2001).

Metody i techniki redukcji lęku społecznego

Lęk społeczny i zahamowania interpersonalne mają wielorakie uwarunkowania . W związku z tym

żadna pojedyncza technika redukcji lęku społecznego nie jest odpowiednia dla wszystkich osób

cierpiących z powodu nadmiernej lękliwości społecznej. Dla skutecznego przezwyciężenia lęku

społecznego duże znaczenie ma dobór metody jego niwelowania do jego przypuszczalnej

przyczyny u konkretnej osoby. Nawiązując do wspomnianej powyżej autoprezentacyjnej koncepcji

uwarunkowań lęku społecznego należy stwierdzić, ze skuteczne oddziaływania redukujące lęk

społeczny muszą obniżać motywację do autoprezentacji i/ lub zwiększać skuteczność

autoprezentacji i/lub bezpośrednio oddziaływać na redukcję przeżywanego pobudzenia. Wyróżnia

się cztery główne kategorie metod redukcji lęku społecznego: terapie poznawcze, trening

umiejętności społecznych (TUS), techniki relaksacyjne oraz ćwiczenia interakcji (Leary, 2000;

Leary i Kowalski, 2001).

Terapie poznawcze koncentrują się na zmianie nastawienia pacjenta do siebie i do interakcji

społecznych. Stosowane techniki mają na celu m.in. zmniejszenie koncentracji na sobie poprzez

zwiększenie uwagi przykładanej do rozwoju sytuacji społecznej oraz zachowań interlokutorów

(technika „decentracji”). Okazuje się, że proste poinstruowanie osób lękliwych społecznie, aby

dowiedzieli się, jak najwięcej o partnerach interakcji osłabia ich lęk, a także dostarcza im plan

działania w wieloznacznych sytuacjach interpersonalnych (na zasadzie informacyjnego wpływu

społecznego i naśladowania) (Leary i Kowalski, 2001). Warto w tym miejscu nadmienić, że jeżeli

osoba lękliwa społecznie ma konkretną wizję własnego zachowania w danej sytuacji społecznej,

jeżeli zawczasu sporządzi w wyobraźni plan działania w danej interakcji społecznej (technika

obrazowania w osiąganiu celu, por. Lazarus, 2000) to działa w niej znacznie pewniej siebie i

skuteczniej, przeżywając znacząco mniejsze nasilenie lęku społecznego (Leary, 2000).

Istotną rolę w przezwyciężaniu lęku społecznego terapie poznawcze upatrują w zmianie pewnych

przekonań (technika restrukturyzacji poznawczej – empiryczna, logiczna i pragmatyczna dysputa

własnych przekonań, por. Ellis, 1999; Palmer i Neenan, 2000). Chodzi o przekonania dotyczące

znaczenia aprobaty społecznej dla samopoczucia danej osoby. Lęk społeczny słabnie, kiedy

jednostka zacznie przykładać mniejszą wagę do wrażenia, jakie wywiera na innych, a zwłaszcza,

kiedy przestanie zabiegać za wszelką cenę o aprobatę społeczną dla wszelkich swoich poczynań w

sytuacjach społecznych (Leary i Kowalski, 2001). Ważny jest także „dialog wewnętrzny”, a

zwłaszcza stosunek tzw. myśli facylitujących do myśli inhibicyjnych (techniki samoinstruowania

się i myśli alternatywnych, por Butler, 1999; Padesky i Greenberger, 2004). Te pierwsze zachęcają

do udziału w interakcji społecznej, uspokajają, dodają pewności siebie, te drugie zaś niosą ze sobą

katastroficzne wizje rozwoju sytuacji społecznej. Z badań wynika, że przewaga myśli

facylitujących nad inhibicyjnymi wiąże się z bardziej asertywnym, pewnym siebie i sprawnym

funkcjonowaniem w sytuacjach społecznych (Mączyński, 1999). Jednostka może się nauczyć, że

pojawienie się lęku społecznego to sygnał obecności irracjonalnych, zniechęcających i budzących

niepewność myśli, które należy zastąpić bardziej racjonalnymi myślami, które podtrzymują

pewność siebie jednostki (Leary i Kowalski, 2001; por. Maultsby, 1992; Maultsby i Hendricks,

1992)

Trening umiejętności społecznych (TUS) ma na celu kształtowanie umiejętności niezbędnych do

tego, aby móc efektywnie podejmować określonego typu wyzwania społeczne. TUS opiera się na

technice odgrywania roli (symulowania sytuacji społecznych) (Argyle, 1994, 1999). U osób, u

których stwierdza się znaczne deficyty umiejętności społecznych i które nie wiedzą, jak się

zachować w określonego typu sytuacjach interpersonalnych TUS może zwiększyć poczucie własnej

skuteczności oraz umożliwić bardziej pewne siebie i skuteczne działanie podczas interakcji

społecznych. TUS, aby był skuteczny, zarówno w redukowaniu lęku społecznego, jak i

kształtowaniu umiejętności społecznych, musi spełnić szereg warunków. Przede wszystkim,

ćwiczenia symulacyjne, w sztucznych warunkach treningowych, powinny być wsparte

indywidualnym coachingiem w rzeczywistych sytuacjach społecznych (Leary i Kowalski, 2001;

por. Argyle, 1994; 1999; Cherniss, 2000).

Metody relaksacji są wykorzystywane do bezpośredniego oddziaływania na poziom napięcia

(pobudzenia) jednostki. Najczęściej w kontekście redukcji lęku społecznego mówi się o

progresywnej relaksacji mięśniowej (a ściślej mówiąc o jej modyfikacji zwanej kontrolowaną

relaksacją na sygnał) oraz o systematycznym odwrażliwianiu. Jednostka uczy się dowolnie

kontrolować poziom pobudzenia lub oducza się reagować nadmiernym napięciem na określone

sytuacje społeczne (Leary i Kowalski, 2001). Uważa się, że większości ludzi, którzy cierpią z

powodu lęku społecznego, wcale nie brakuje umiejętności społecznych. Te osoby raczej krępują się

je używać (Miller, 1999). Oznacza to, że jeśli wyeliminuje się silną motywację do unikania

kontaktów społecznych poprzez redukcję lęku społecznego, jaki przeżywa dana jednostka często

już na samą myśl o interakcji z innymi, to będzie ona nie tylko pewniej siebie funkcjonować w

sytuacjach społecznych, ale także bardziej skutecznie i adekwatnie do kontekstu społecznego.

Ćwiczenia interakcji to nabieranie doświadczenia poprzez uczestniczenie w zaaranżowanych,

bezpiecznych sytuacjach społecznych. Różnią się one od TUS tym, że w przypadku ćwiczenia

interakcji nie ma żadnej intencji, żadnego planu nauczenia ich uczestników jakiś konkretnych

umiejętności społecznych. Po prostu aranżuje się sytuacje interpersonalne, które stwarzają

przyjazne i bezpieczne „laboratorium” społecznych kontaktów. Mamy tu do czynienia z ekspozycją

na bodźce lękotwórcze (w tym wypadku – sytuację społeczną) i wsparciem ze strony trenera,

terapeuty, innych ćwiczących, którzy zachęcają lękliwą społecznie jednostkę do zmierzenia się z

danym wyzwaniem społecznym. Wielokrotna ekspozycja na pierwotnie budzącą lęk sytuację

społeczną z czasem prowadzi do redukcji lęku społecznego, nawet bez żadnych oddziaływań

zmierzających do zwiększenia umiejętności interpersonalnych danej osoby, umiejętności mających

jej służyć do lepszego radzenia sobie w tego typu sytuacji społecznej (Leary i Kowalski, 2001).

Programy treningowe mające na celu redukcję lęku społecznego najczęściej wykorzystują wiele

różnych metod i technik . Ma to swoje uzasadnienie w tym, że lęk społeczny, jak było to

wspomniane powyżej, ma wiele różnych aspektów oraz uwarunkowań. Skuteczność treningu w

zakresie zmniejszenia lęku społecznego będzie zależeć od tego, czy uda mu się zniwelować

przyczynę jego powstania i utrzymywania się u konkretnej osoby. Diagnoza potencjalnych

uwarunkowań lęku społecznego u danej jednostki powinna ułatwić dobór właściwych technik jego

redukcji. Można także zaangażować lękliwą społecznie osobę w złożony (eklektyczny) program

treningowy, który korzysta z wielu różnych metod i technik redukcji lęku społecznego (Leary i

Kowalski, 2001). Niektóre badania wskazują, że łącznie technik behawioralnych (TUS) i

poznawczych (restrukturyzacja poznawcza) może zwiększać gotowość jednostki do bardziej

pewnego siebie, asertywnego zachowania w sytuacjach społecznych bardziej niż oddziaływania

wykorzystujące tylko techniki behawioralne lub tylko techniki poznawcze (Mączyński, 1991).

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: