Arsan Antonin - Emmanuelle.pdf - Ksiazki dla Doroslych - fergi112

Antonin Arsan

Emmanuelle

"Albo, czy kobiety, które ganisz,

To wytwór wyobraźni twych zmysłów..."

Mallarme - "Popołudnie fauna"

"Jeszcze na świecie nie ma nas

Nie istnieje jeszcze świat

Rzeczy jeszcze nie stworzono

Podstaw bytu nie wynaleziono"

Antonin Artaud

Dla Jeana

Rozdział I

Latający Jednorożec

... Wiele jest rodzajów rozkoszy;

najłatwiej i najwygodniej jest wtedy,

gdy ona, wpół odchylona,

leży na prawym boku..."

Owidiusz - "Sztuka kochania"

Emmanuelle przesiada się w Londynie na samolot, którym doleci do Bangkoku. Oprócz zapachu skóry,

typowego dla angielskich samochodów, nawet po wieloletniej eksploatacji, początkowo do jej świadomości

dociera jedynie widok grubych, puszystych, mokietowych dywanów i pochodzące jakby nie z tego świata

oświetlenie.

Nie rozumie wprawdzie, co mówi do niej uśmiechnięty mężczyzna idący przodem, ale to jej nie

przeszkadza. Może jej serce bije trochę mocniej, ale na pewno nie ze strachu; po prostu czuje się tu trochę

obco. Niebieskie ubiory i grzeczność okazywana jej przez personel, który ma za zadanie przyjąć podróżnych

i zapoznać ich ze wszystkimi urządzeniami samolotu, rodzą w niej pełne euforii poczucie bezpieczeństwa.

Rytualne czynności przy wyłącznikach, których tajemnicy nie próbuje nawet zgłębić, umożliwią jej dostęp

do uniwersum, mającego stać się jej światem na przeciąg dwunastu godzin: uniwersum, gdzie panują inne

prawa, niż te znane jej dotychczas, może bardziej surowe, ale też bardziej rozkoszne. To uskrzydlone,

wygięte, metalowe ciało wyznacza granice zwyczajnym gestom i własnej woli.

Fotel Emmanuelle mieści się tuż przy pozbawionej okienka ścianie, wyłożonej połyskującym jedwabiście

materiałem - a więc nie będzie jej dane widzieć cokolwiek z przeciągającego na zewnątrz krajobrazu. Nie

przejmuje się tym jednak; pragnie tylko jednego poddać się mocy tego fotela, jego miękkim, aksamitnym

ramionom, oprzeć się wygodnie i odprężyć.

Nie śmie jednak wyciągnąć się tak od razu na siedzeniu, do czego zachęca ją steward. Pokazuje jej

dźwignię, która służy do odchylenia oparcia w tył, a następnie przyciska guziczek - i oto na jej kolanach

rozbłyska niewielka, owalna, świetlista plama.

Pojawia się stewardesa i z wprawą umieszcza w górnym schowku lekką, miodową torbę podróżną - jedyny

bagaż podręczny Emmanuelle, która nie zamierza przebierać się podczas lotu, nie chce też pisać ani czytać.

Stewardesa mówi po francusku i to sprawia, że Emmanuelle przezwycięża lekkie zakłopotanie, w jakie

wprawiły ją ostatnie dwa dni (tyle właśnie przebywała w Londynie).

Jasne włosy dziewczyny, nachylonej teraz nad nią, podkreślają jeszcze bardziej czerń włosów Emmanuelle.

Obie ubrane są niemal identycznie: jedna ma na sobie spódnicę z niebieskiej tkaniny w ukośne prążki i

białą koszulową bluzkę, druga obcisłą, jedwabną spódnicę i bluzkę z chińskiego jedwabiu. Ale, chociaż

stanik prześwitujący u Angielki jest niemal całkowicie przezroczysty, piersi Emmanuelle są żywsze - pod

spodem jest naga. I podczas gdy stewardesa, zgodnie z obowiązującymi w tym towarzystwie lotniczym

przepisami, bluzkę ma zapiętą pod szyję, Emmanuelle odsłania swój dekolt tak głęboko, że uważny

obserwator może dostrzec bez trudu jedną pierś; wystarczy sprzyjający powiew wiatru albo przypadkowy

ruch ramieniem.

Emmanuelle patrzy z przyjemnością na dziewczynę: jest młoda, a w jej oczach połyskują drobne, złote

iskierki - zupełnie jak u niej.

Właśnie zapoznaje ją z rozkładem samolotu: kabina znajduje się w tylnej części maszyny, tuż przy

usterzeniu. W innych typach, wyjaśnia dalej, Emmanuelle odczuwałaby tu wpływ silnych wibracji. ale na

pokładzie "Latającego Jednorożca" (w głosie dziewczyny słychać teraz wyraźnie nutę dumy), wszystkie

miejsca są wygodne. a przynajmniej (poprawia się) w klasie luksusowej, jako że pasażerowie klasy

turystycznej nie mają oczywiście ani tak dużej swobody ruchów ani tak miękkich foteli. Brakuje tam też

aksamitnych kotar pomiędzy poszczególnymi siedzeniami, stwarzających wrażenie intymności.

Emmanuelle nie krępują te udogodnienia, wprost przeciwnie na samą myśl o okazywanych jej tu przez

wszystkich względach przenika ją uczucie niemal fizycznej błogości.

Stewardesa zachwala teraz luksusowe wyposażenie łazienek, jakie zamierza zaprezentować podróżnym tuż

po starcie. Pomieszczeń tego typu jest dużo na pokładzie, tak że Emmanuelle nie będzie krępowana przez

innych pasażerów - nie muszą sobie przeszkadzać. Właściwie nie powinna stykać się z nikim poza trzema

sąsiadami z kabiny. Gdyby jednak zatęskniła za towarzystwem, wystarczy przejść na korytarz lub do baru.

Czy chciałaby teraz coś przeczytać?

- Nie, dziękuję - mówi Emmanuelle. - To bardzo miło z pani strony, ale nie w tej chwili.

Zastanawia się przez chwilę, o co mogłaby zapytać, aby zrewanżować się za uprzejmość. Może powinna

okazać zainteresowanie samolotem? Zapytać o prędkość lotu?

- Lecimy z przeciętną prędkością tysiąca kilometrów na godzinę, a jedno tankowanie wystarcza na sześć

godzin.

Przy jednym międzylądowaniu lot Emmanuelle miałby więc trwać nieco ponad dwanaście godzin, ponieważ

jednak samolot leci zgodnie z kierunkiem obrotu Ziemi, przez co następuje pozorna strata czasu, wylądują w

Bangkoku nie wcześniej, niż o dziewiątej rano czasu miejscowego. Emmanuelle będzie więc miała

wystarczająco dużo czasu, aby zjeść kolację i wyspać się.

Kotara rozsuwa się na bok. Wchodzi dwoje dzieci, chłopiec i dziewczynka - najwidoczniej bliźniacy, sądząc

po dużym podobieństwie. Uwagę Emmanuelle zwraca natychmiast ich konwencjonalny, typowo angielski,

niezbyt twarzowy strój szkolny, dostrzega też rude włosy, zblazowany wyraz twarzy i wyniosły ton, z jakim

zwracają się do obsługi samolotu. Nie mogą mieć więcej, niż dwanaście, trzynaście lat, ale ich pewność

siebie stwarza pomiędzy nimi a ich rozmówcami dystans, jakiego tamci nie usiłują nawet zmniejszyć.

Butnie rozsiadają się po drugiej stronie przejścia. Emmanuelle nie ma czasu przyjrzeć im się dokładniej,

gdyż w tym momencie zjawia się czwarty, ostatni pasażer kabiny i młoda kobieta zwraca spojrzenie na

niego.

Jest co najmniej o głowę wyższy od niej, ma orli nos, zaostrzony podbródek, czarne włosy i wąsy. Nachyla

się lekko nad Emmanuelle, aby włożyć do schowka miękką, ciemną, pachnącą wytwornie skórzaną

aktówkę, i obdarza ją przy tym sympatycznym uśmiechem. Jego garnitur o barwie przypominającej bursztyn

i wykwintna koszula sprawiają jak najlepsze wrażenie. Jest elegancki, ma wytworne maniery - cechy, jakie

ceni się u towarzysza podróży.

Emmanuelle zastanawia się, ile może mieć lat: czterdzieści, pięćdziesiąt? Zmarszczki wokół oczu zdradzają

naturę goniącą za uciechami życia. Woli jego od tych małych snobów z college'u. Jednocześnie uświadamia

sobie, jak niemądre są właściwie te jej przedwczesne sympatie i antypatie. A co najważniejsze - całkowicie

zbędne. To przecież tylko jedna noc!

Znowu ogarnia ją obojętność, a ściślej mówiąc, zapomina o dzieciach i mężczyźnie do tego stopnia, że z

odmętów jej świadomości wyłania się coś na kształt rozdrażnienia, coś co zdaje się zagrażać przyjemności 'o

jakiej marzy - ustawiczna krzątanina nowo przybyłych sprawiła, że stewardesa opuściła już kabinę, a

Emmanuelle dostrzega teraz poprzez uchyloną zasłonę błękit jej bioder, ocierających się o niewidocznego

pasażera. Ogarnia ją zazdrość: zirytowana, stara

się nie patrzeć w tamtą stronę. W głowie rozbrzmiewa jej jakaś melancholijna melodia, łączy się ze

słowami, o których nie wie nawet, skąd pochodzą. "Samotna ż opuszczona". Odgania od siebie te dręczące

myśli gestem, który sprawia, że czarne włosy chłoszczą jej policzki, spływają na twarz... Ale oto młoda

Angielka wraca, zjawia się pomiędzy zwisającymi smętnie fałdami kotary, którą rozsuwa na obie strony,

jakby były to uda; znowu jest na wyciągnięcie ręki.

- Czy mogę przedstawić teraz pani pozostałych towarzyszy podróży? - pyta. Nie czekając na odpowiedź,

wymienia nazwisko mężczyzny.

Emmanuelle wydaje się, że usłyszała "Eisenhower". Z trudem tłumi rozbawienie, ale za to jej uwagi uchodzi

nazwisko bliźniaków.

Mężczyzna mówi do niej coś, czego nie rozumie. Stewardesa, widząc jej zakłopotanie, zadaje swoim

rodakom jakieś pytanie, po czym odsłania w uśmiechu czubek języka.

- Jaka szkoda! - mówi filuternie. - Nikt z tej trójki nie zna nawet słowa po francusku. Ma pani okazję

odświeżyć swój angielski! Emmanuelle chce zaoponować, ale dziewczyna odwraca się, wykonuje na

pożegnanie gest zagadkowy i pełen uroku, po czym odchodzi. Emmanuelle czuje się znowu osamotniona.

Najchętniej nadąsałaby się teraz i ukarała wszystkich dookoła ostentacyjnym lekceważeniem.

Jej sąsiad nie daje za wygraną, mówi teraz wolno; wymawiając wyraźnie każde słowo. Te życzliwe, ale

skazane na niepowodzenie wysiłki rozśmieszają ją. Tonem dziecka i z miną pełną ubolewania wyznaje: -

Nie znam angielskiego! - Dopiero wtedy mężczyzna milknie, zrezygnowany.

W tym momencie ożywa skryty za tkaniną głośnik. Po komunikacie w języku angielskim Emmanuelle

rozpoznaje głos mówiącej teraz po francusku (dla niej! jest o tym przekonana! ) stewardesy. Wita pasażerów

na pokładzie "Jednorożca", podaje dokładny czas, wymienia nazwiska członków załogi, informuje, że start

nastąpi za kilka minut, przypomina o obowiązku zapięcia pasów bezpieczeństwa (właśnie w tej chwili

zjawia się steward, aby własnoręcznie zapiąć pas Emmanuelle) i prosi o niepalenie papierosów i

niewstawanie z miejsc, dopóki pali się czerwony sygnał.

Jedynie przytłumiony szum i słabe wibrowanie dźwiękoszczelnej powłoki zewnętrznej zdradzają, że silniki

odrzutowe zostały puszczone w ruch. Emmanuelle nie uświadamia sobie nawet, że samolot toczy się już po

pasie startowym. Dopiero po dłuższej chwili czuje, że wzbili się w górę.

Właściwie dostrzega tylko objawy tego faktu: czerwony sygnał gaśnie, a mężczyzna wstaje i daje jej do

zrozumienia, że pragnie uwolnić ją od żakietu, który - sama nawet nie wie, dlaczego - trzyma jeszcze na

kolanach. Pozwala mu na to. Mężczyzna uśmiecha się do niej ponownie, otwiera jakąś książkę i zagłębia się

w lekturze. Nadchodzi steward z tacą pełną kieliszków. Emmanuelle wybiera dla siebie koktajl, którego

kolor wydaje się jej znajomy; nie jest to jednak napój, jakiego się spodziewała, jest też mocniejszy, niż

myślała.

Za ścianą wyłożoną jedwabiem nadchodził już chyba wieczór, ale Emmanuelle zdążyła jedynie coś zjeść,

wypić herbatę i przejrzeć pobieżnie gazetę, jaką przyniosła jej stewardesa, z drugiej zrezygnowała, gdyż

chciała skoncentrować się na nieznanym jej jeszcze uczuciu, dostarczanym przez lot w powietrzu.

Nieco później umocowano obok niej mały stolik, a w pojemnikach 0 osobliwym kształcie podano całą masę

trudnych do zidentyfikowania potraw. W zagłębieniu tacy Emmanuelle dostrzegła miniaturową butelkę

szampana, z której kilkakrotnie zdołała napełnić wysmukły kieliszek. Wydawało jej się, że ten wieczorny

posiłek ciągnie się godzinami, odczuwała jednak przy tym tak olbrzymią przyjemność, że nie śpieszyła się z

jego zakończeniem. Oferta obejmowała najprzeróżniejsze desery, kawę w malutkich filiżankach i napoje

alkoholowe w kieliszkach gigantycznych rozmiarów. Kiedy obsługa samolotu zabrała stoliki z powrotem,

Emmanuelle zdała sobie sprawę, że jest stworzona do takiego życia.

Poczuła się trochę senna. Przy okazji uświadomiła sobie, że jej uprzedzenia wobec bliźniaków zniknęły. Za

każdym razem, kiedy stewardesa przechodziła koło niej, rzucała jej jakieś miłe słowo, przestała się też

niecierpliwić, kiedy czasem czekała na nią nieco dłużej.

Zastanawiała się, która może być godzina i czy nie nadeszła już pora, aby ułożyć się do snu. Ale czy wolno

było usnąć w tej skrzydlatej kołysce - tak wysoko nad powierzchnią ziemi i w tej części wszechświata, gdzie

nie ma ani wiatrów ani chmur - i gdzie Emmanuelle straciła już wszelką orientację: czy w ogóle istnieją

jeszcze dzień i noc?

Dyskretne, złociste światło z góry pada na odsłonięte kolana Emmanuelle. Spódniczka podsunęła się nieco;

mężczyzna spogląda teraz na nie z wyraźnym zainteresowaniem.

Jest świadoma, że jej kolana czynią zadość pragnieniu zawartemu

w tym wzroku, układają się tak, by uznał je za ponętne, ale jest bezradna. Cóż może zrobić? Czy ma się

ośmieszyć, zakrywając je z powrotem? A zresztą i tak nie zdoła obciągnąć spódniczki, poza tym czemu

nagle miałaby się wstydzić swoich kolan, nie ma tego zwyczaju. Dołki na jej smagłych kolanach pod

niewidocznym nylonem pończoch drżą z lekka, tworząc przelotne cienie; jest całkowicie pewna wrażenia,

jakie wywołuje. Również ona kieruje teraz wzrok na kolana, przywarte do siebie. Ich nagość przywodzi na

myśl kąpiel o północy w blasku reflektora. Emmanuelle czuje, jak mocno pulsują jej skronie, a wargi

nabrzmiewają.

Wkrótce sen skleja jej powieki i Emmanuelle znowu widzi siebie, tym razem zupełnie nagą, wydaną bez

reszty na pastwę samouwielbienia.

Walczyła z tym, ale tylko po to, aby pełniej, do syta użyć rozkoszy oddania, jaką zapowiadał ogarniający ją

całą bezwład, zanik świadomości - rosnące pragnienie, aby otworzyć się, dostąpić odprężenia, zaspokojenia.

Były to jeszcze marzenia chaotyczne, niesprecyzowane, sprawiały jednak fizyczną przyjemność, jak gdyby

wygrzewała się w słońcu, na ciepłym piasku plaży. Stopniowo jej wargi nabierały blasku, piersi

nabrzmiewały, nogi reagujące na najdrobniejszy impuls wyciągały się do przodu, a wyobraźnia zaczęła

formować obrazy, początkowo bezkształtne i pozbawione związku, ale na tyle intensywne, aby jej pochwa

stała się wilgotna, a biodra wygięły się nieco do góry.

Niemal niewyczuwalne, ale nieustające wibrowanie kadłuba samolotu dostroiło Emmanuelle do swojej

częstotliwości, odnajdując w rytmie jej ciała harmonijne odpowiedniki. Od kolan - urojonych epicentrów

tych nieokreślonych jeszcze, rozszalałych odczuć, ogarniała ją fala ciepła, wspinając się nieprzerwanie po

jej udach, coraz wyżej i wyżej, wywołując w jej ciele raz po raz dreszcze.

W następnej chwili wyobraźnia zaatakowała ją gwałtownie obsesyjnymi obrazami: wargi, przywierające do

jej ciała, męskie i kobiece genitalia (nie mogła jednak rozpoznać twarzy), członki, które starały się ją

dotknąć, otrzeć o nią, wedrzeć między kolana, między nogi, otworzyć płeć i wtargnąć w nią przemocą. Była

oszołomiona pasją tych członków, które docierały coraz dalej, nie wycofując się z powrotem, podążały

jeden po drugim wąską dróżką, zdobywały nieznane królestwo jej ciała z niesłabnącą żądzą poznania, przy

czym ich

posuwanie się naprzód zdawało się nie mieć końca; nieustannie poruszały się w niej, zaspokajając jej żądzę,

gasząc wewnętrzny płomień nie kończącą się fontanną.

Stewardesa przekonana, że Emmanuelle śpi, opuściła ostrożnie oparcie, po czym kaszmirowym kocem

okryła długie, bezwładne nogi, obnażone teraz do połowy ud. Mężczyzna wstał i jednym ruchem rączki

opuścił swój fotel w podobne położenie. Dzieci spały. Stewardesa powiedziała coś na dobranoc i zgasiła

górne światło. Jedynie dwie nocne lampki o barwie malwy dbały o to, by ludzie i przedmioty nie traciły

zupełnie swoich kształtów.

Emmanuelle rejestrowała wszystko w podświadomości, nie otwierając oczu. Cała ta krzątanina nie zdołała

osłabić intensywności i natarczywości scen rozgrywających się w jej wyobraźni. Prawa ręka zaczęła sunąć

powoli w dół i pod lekkim kocem, na którym utworzyła się teraz fala, dotarła wreszcie do wzgórka

łonowego. W tym nikłym świetle czuła się bezpieczna. Czubkami palców wędrowała po giętkim jedwabiu

spódniczki, napierając nań, ale spódniczka była zbyt obcisła, nie pozwalała otworzyć ud nawet trochę.

Próbując je rozsunąć, naprężyła materiał jeszcze bardziej i w końcu jej palce wyczuły poprzez cienką

tkaninę sterczący pączek, którego szukały i który ścisnęły teraz delikatnie.

Aby odwlec moment rozkoszy, Emmanuelle pohamowała na kilka sekund uniesienie, jakie opanowało jej

ciało, ale po chwili - dłuższy opór przekraczał jej siły - poczęła ze zdławionym jękiem przekazywać do

palca środkowego łagodny i dokładnie odmierzony impuls, mający doprowadzić ją do orgazmu. Niemal

jednocześnie ręka mężczyzny nakryła jej dłoń.

Emmanuelle wstrzymała oddech, poczuła, jak napinają się jej mięśnie, jak gdyby w jej ciało uderzył

strumień lodowatej wody. Pozostawała w bezruchu, wszystkie uczucia i myśli zastygły w niej, jak na stop

klatce filmu. Nie była wystraszona, ani zaszokowana. Nie miała również wrażenia, że przyłapano ją na

gorącym uczynku. Nie wiedziała tylko, jak ma zrozumieć gest mężczyzny i własne zachowanie. Zdążyła

jedynie zarejestrować w swojej świadomości, co się wydarzyło, potem ta świadomość zamarła. Teraz

.czekała najwidoczniej na to, co zjawi się w miejscu zburzonego świata marzeń.

Ręka mężczyzny była nieruchoma, ale nie można jej było nie czuć, samym swoim ciężarem wywierała

nacisk na łechtaczkę, na której spoczywała dłoń Emmanuelle. Przez dłuższą chwilę nie działo się nic innego.

Potem Emmanuelle poczuła, jak druga ręka unosi koc i odchyla

go, aby z całym spokojem objąć w posiadanie jedno z jej kolan, następnie, nie zatrzymując się już, poczęła

błądzić leniwie po jej udzie i wkrótce znalazła się nad skrajem pończochy.

Dopiero teraz, czując ten dotyk na nagim ciele, Emmanuelle drgnęła. Usiłowała otrząsnąć się z czaru chwili,

nie była jednak pewna, czego naprawdę chce, a poza tym ręce mężczyzny wydały jej się zbyt silne, aby

mogła przed nimi ujść - niezdarnie uniosła się więc tylko do połowy i - osłaniając wolną ręką - odwróciła na

bok. Wiedziała wprawdzie, że wyjściem równie prostym, a na pewno skuteczniejszym, byłoby zaciśnięcie

ud, ale taka reakcja wydała jej się raptem tak niestosowna i groteskowa, że natychmiast odrzuciła samą myśl

o niej, poddając się ponownie uczuciu bezwładu, które przezwyciężyła zaledwie na krótką chwilę i w tak

niemądry sposób.

Ręce mężczyzny ustąpiły całkiem nieoczekiwanie, jak gdyby chciały udzielić jej nauczki za ów daremny

bunt... Nie zdążyła jednak zastanowić się nad sensem takiego obrotu sprawy, gdyż niemal natychmiast

poczuła je znowu na sobie, tym razem na wysokości talii. Pewnym i szybkim ruchem rozpięły haftkę,

otworzyły suwak i ściągnęły spódniczkę aż do kolan. Następnie przesunęły się ponownie w górę. Jedna z

Arsan Antonin - Emmanuelle.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: