Gunning Sally - Wojna wdowy.pdf - książki (mobi,epub)ebook - ludvikos.liberal

Sally Gunning

Wojna wdowy

Tytuł oryginału: The Widow's War

Jedna z podstawowych zasad angielskiej wolności gwarantuje wolność

we własnym domu. Dom to twierdza swojego właściciela; i póki nikomu nie

wadzi, właściciel powinien czuć się w domu tak bezpiecznie, jak książę w

swoim zamku.

Czyż kobiety nie rodzą się tak samo wolne, jak mężczyźni? Czyż nie

byłoby niecnym twierdzenie, że wszystkie niewiasty z natury są

niewolnicami?

James Otis (1725-1783)

Nasze szczęście zależy od nas, od spokoju i równowagi naszego

umysłu, a nie od fanaberii innych. Stan wojny nigdy nie sprzyja

pomyślności.

Mercy Otis Warren (1728-1814)

1 2 stycznia 1761 roku

Lyddie Berry usłyszała klangor gęsi i wiedziała, że ktoś lub coś się

zbliża - kuzynka Betsey, wnuk Nate, kolejny wilk... Chociaż te głupie ptaki

równie dobrze mogły tak zareagować na silniejszy podmuch wiatru. Kiedy

jednak ktoś głośno trzasnął drzwiami, odrzuciła wszystkie cztery

ewentualności; obróciła się gwałtownie, aż zafurkotały jej spódnice, i

zobaczyła Indianina, Sama Cowetta. Był taki wysoki i barczysty, że

wypełniał sobą całe pomieszczenie. Spojrzał na nią swoimi czarnymi oczami

- cóż takiego jest w tych oczach, że wydają się takie nieprzeniknione?

Cofnęła się o krok i zaraz się zawstydziła z tego powodu, ale mężczyzna nic

nie spostrzegł. Już patrzył przez nią na drzwi w głębi, wołając- „Wieloryby

w zatoce!". Na dźwięk tych słów wszyscy mężczyźni w osadzie zrywali się

na równe nogi, więc Lyddie wcale się nie zdziwiła, kiedy natychmiast

usłyszała stukot butów Edwarda. Mąż sięgnął po kurtkę i czapkę oraz

śniadanie. Pajdę chleba wsunął do kieszeni, duszkiem wypił piwo, odstawił

kubek i uśmiechnął się do Lyddie; nie szkodzi, że posyłając jej uśmiech,

myślami był już przy wielorybach, a nie przy żonie - i tak mu odpowiedziała

uśmiechem. Nie zauważył tego - wyszedł, nim jej spódnice przestały

szeleścić.

Lyddie zjadła chleb i wychyliła swoje piwo, po czym przystąpiła do

codziennych zajęć: wyszorowała cynowe naczynia, rozpaliła ogień, by

zrobić pranie, zestrugała mydło do kotła. Kiedy pierwszy raz szła do studni,

spojrzała na drzewa. Wiatr był porywisty, ale wiał z jednego kierunku;

obracając czwarty raz, zauważyła, że stał się zmienny, to od północy, to od

wschodu, to od zachodu, czasami przybierał na sile, czasami słabł. Weszła

do domu, wsadziła koszule i halki do kotła, żeby je wygotować, cały czas

nasłuchując zawodzenia wiatru. Zeszła po drabinie do piwnicy po warzywa

na obiad, ale nawet tam dobiegło ją wycie wichru; wdrapała się na górę,

kroiła rzepę i nasłuchiwała, zalała wodą soloną rybę, żeby się wymoczyła, i

nasłuchiwała, przycinała knoty świec i nasłuchiwała, wygładzała piernaty na

łóżku i nasłuchiwała. Powiesiła nad paleniskiem garnek z potrawką,

przegarnęła drwa w piecu i zamieszała pranie w kotle, po czym złapała

opończę i czepek, wiszące na kołku, i wyszła.

Początek zimy był łagodny, drogę prowadzącą nad morze żłobiły

głębokie i rozmiękłe koleiny; Lyddie miała całe buty ubłocone, nim dotarła

na Wzgórze Robbina i zobaczyła popielatą zatokę, upstrzoną łodziami

unoszącymi się na spienionych falach. Opierając się wiatrowi, spoglądała na

plażę, jak wzrokiem sięgnąć czarną od wielorybów zapędzonych na brzeg

przez mężczyzn, uderzających wiosłami w wodę. To był piękny widok,

jakiego nie oglądano w zatoce od kilku lat; Lyddie stała na skarpie, ściśle

owinięta peleryną, i rozkoszowała się tą sceną, chociaż wiatr nie dawał jej

spokoju. Szumiał w uszach, przechylał łodzie, miotał nimi; gnał fale daleko

w głąb plaży i porzucał je, by ginęły między wielorybami. Wypatrywała

łodzi wielorybniczej Edwarda, ale wszystkie wyglądały tak samo, chociaż

wydawało jej się, że na jednej dostrzegła potężną sylwetkę Indianina. W

końcu zrezygnowała i pozwoliła, żeby wiatr zapędził ją do domu.

Po powrocie przygotowała sobie południowy posiłek, składający się z

potrawki, chleba i piwa. Na śniadanie dokończyli poprzedni bochenek i teraz

wyciągnęła nowy, jak zwykle czując satysfakcję na widok jego idealnej

symetrii i chrupkiej skórki, niedopuszczającej do środka powietrza, które

przemieniało miąższ w kamień. Tylko przez chwilę poczuła się nieswojo,

kiedy pomyślała, że na-pocznie nowy bochenek pod nieobecność Edwarda,

ale w chwili, kiedy usłyszała słowo „wieloryby", wiedziała, że sama spożyje

południowy posiłek, więc nie trapiła się tym długo, a raczej nie trapiłaby się,

gdyby nie ten wiatr. Pospiesznie zjadła i odstawiła to, co zostało, chleb

starannie zawinęła w ściereczkę. Umyła talerz, rozwiesiła pranie przy ogniu,

zmiotła kawałki kory, suche liście i sosnowe igły, które zawsze zaśmiecały

kuchnię, kiedy się brało drwa ze skrzyni na opał, posypała podłogę

piaskiem, obserwowała, jak zapadają ciemności, i nasłuchiwała wiatru.

Kiedy niepokój przemienił się w lęk, a lęk w pewność? Wtedy, gdy

sama zasiadła do kolejnego posiłku, składającego się z chleba, piwa i

korniszonów? Wtedy, gdy ponownie usłyszała klangor gęsi? Czy też

wiedziała to od samego rana, jak tylko wyszła na dwór i poczuła wiatr?

Można równie dobrze powiedzieć, że wiedziała o tym, kiedy Edward po raz

pierwszy wybrał się na wieloryby na rzekę Canada, albo kiedy się pobrali,

albo kiedy jako młoda dziewczyna stała na plaży i obserwowała, jak Edward

manewruje łodzią swego ojca w kanale Point of Rock. Bez względu na to,

odkąd żyła z tą świadomością, Shubael Hopkins, kuzyn Edwarda,

I jego żona Betsey, przekraczając próg jej domu, nie byli zwiastunami

tragicznej nowiny, tylko potwierdzili to, o czym wiedziała już od dawna.

Mówił Shubael. Poinformował Lyddie, że łódź Edwarda się wy-

wróciła, że wyłowiono całych i zdrowych czterech ludzi, którzy z nim

płynęli, że szukali do zmroku, ale Edwarda nie znaleźli; potem Lyddie już

nic nie słyszała, aż dotarło do niej, że nie miała czego słuchać, bo wszyscy

troje stoją w milczeniu, a świeca zrobiła się krótsza o cal.

Spojrzała na Shubaela. Jego kurtka była sztywna od soli, spod czapki

wystawały pozlepiane, ciemne od wody włosy.

- Byłeś w pobliżu, kiedy to się stało? Spuścił wzrok, pokręcił głową.

- Sam Cowett dotarł tam pierwszy. On ich wyratował. Wszystkich z

wyjątkiem...

- Ile godzin temu?

Małżonkowie spojrzeli na siebie.

- Będzie ze cztery. Przy takim zimnie i tak wzburzonym morzu...

Gunning Sally - Wojna wdowy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: