Harvard Lampoon - Zmrok (pastisz Zmierzchu S. Meyer).pdf - książki - aga4681

HARVARD LAMPOON

ZMROK

1. PIERWSZY RZUT OKA

Palące słońce wiszące nad Phoenix prażyło przez szybę auta, za którą moje nieosłonięte,

blade ramiona bezwstydnie zwieszały mi się po bokach. Jechałyśmy razem z mamą na lotnisko, ale

tylko ja miałam bilet na samolot, i w dodatku był to bilet w jedną stronę.

Na twarzy malowało mi się przygnębienie przemieszane z zamyśleniem, lecz na podstawie

odbicia w szybie samochodu oceniałam, że wyglądam intrygująco. Może i było to trochę

niestosowne, jak na dziewczynę w koronkowej bluzce bez rękawów i dzwoniastych dżinsach (z

gwiazdkami na tylnych kieszeniach). Ale ja właśnie taka byłam - całkiem niestosowna. Od razu

odkleiłam łokcie od deski rozdzielczej i zajęłam normalną pozycję na fotelu. Tak było dużo lepiej.

Udawałam się właśnie na wygnanie z domu mojej mamy w Phoenix do domu mojego taty w

Switchblade. Jako wygnaniec z własnej woli miałam poznać cierpienia diaspory oraz rozkosze

poddawania się tym cierpieniom, podczas których bezdusznie zlekceważę własne prośby, by zyskać

przynajmniej ostatnią szansę pożegnania z hodowanym przeze mnie w doniczce grzybkiem.

Musiałam stać się gruboskórna, skoro miałam zostać uchodźcą w Switchblade, miasteczku w

północno - zachodnim Oregonie, o którym nikt nie słyszał. Nawet nie próbujcie go szukać na

mapach, jest tak bardzo mało ważne, że twórcy map nie zwracają na nie uwagi. A tym bardziej nie

próbujcie szukać na tych samych mapach mnie, bo najwyraźniej tak samo jestem za mało ważna.

- Belle - wycedziła moja mama, wydymając wargi, gdy znaleźliśmy się już w hali odlotów.

Od razu dopadło mnie poczucie winy z tego powodu, że zostawiam ją samą na łasce tego

gigantycznego nieprzyjaznego lotniska. Ale, jak mawiają pediatrzy, nie mogłam przecież pozwolić,

by jej pragnienie separacji uniemożliwiło mi wyjazd z domu co najmniej na osiem lat.

Osunęłam się na kolana i chwyciłam ją za ręce.

- Belle wyjeżdża tylko do czasu ukończenia szkoły średniej, jasne? Będziesz miała mnóstwo

okazji do tego, żeby się zabawiać z Billem. Mam rację, Bill?

Skinął głową. Był moim nowym ojczymem i chwilowo jedyną dostępną osobą mogącą

zaopiekować się matką pod moją nieobecność. Nie chcę przez to powiedzieć, że mu ufałam, ale z

pewnością był tańszy od jakiejkolwiek opiekunki.

Wyprostowałam się i skrzyżowałam ręce na piersi. Trzeba było skończyć z pierdołami.

- Numery alarmowe są wydrukowane na kartce wiszącej nad telefonem w kuchni -

odezwałam się do niego. - Gdyby ona się skaleczyła, pomiń dwie pierwsze pozycje, to znaczy

numer twojej komórki i dostawcy pizzy „Dominos”. Nagotowałam wystarczająco dużo żarcia, żeby

starczyło wam na cały miesiąc, jeśli tylko zadowolicie się jedną trzecią lazanii „Stouffera” dziennie.

Mama od razu się uśmiechnęła na samą myśl o lazanii.

- Naprawdę nie musisz wyjeżdżać, Belle - rzekł Bill. - To fakt, że moja drużyna ulicznego

hokeja rusza w objazd, lecz tylko po bliskim sąsiedztwie. W przyczepie mieszkalnej jest

wystarczająco dużo miejsca dla ciebie, twojej mamy i dla mnie, byśmy mogli dalej w niej mieszkać.

- Z mojej strony to żadne wyrzeczenie. Chcę wyjechać. Mam ochotę zamienić wszystkich

moich przyjaciół i tutejsze słońce na atmosferę małego, deszczowego miasteczka. Jeśli was tym

uszczęśliwię, sama też będę szczęśliwa.

- Proszę, zostań... Kto będzie płacił rachunki, kiedy wyjedziesz?

Dotarło do mnie, że wzywani są pasażerowie mojego lotu.

- Założymy się, że Bill prześcignie mamę w sprincie do sprzedawcy soku Jamba Juice?

- Nikt mnie nie prześcignie! - wykrzyknęła mama. Kiedy zerwali się do biegu, a Bill złapał

mamę za bluzkę i pociągnął do tyłu, wycofałam się powoli do swojej bramki, pokazałam bilet

stewardesie i przeszłam rękawem na pokład samolotu. Nikt z nas nie miał wprawy w pożegnaniach.

Z jakiegoś dziwnego powodu zawsze wychodziło nam przegnanie.

Byłam zdenerwowana przed spotkaniem z tatą. Bałam się jego oschłości. Dwadzieścia

siedem lat w roli jedynego czyściciela szyb w Switchblade musiało wyrobić w nim dystans do ludzi

co najmniej grubości szyby. Wciąż pamiętałam, jak kiedyś zrozpaczona mama klapnęła na sofę i

zalała się łzami po którejś kłótni, a on tylko spoglądał na nią ze stoicyzmem, właśnie zza szyby,

którą mył od zewnątrz, wodząc wycieraczką powolnymi, kolistymi ruchami.

Kiedy zobaczyłam go wśród oczekujących przy wyjściu z hali przylotów, ruszyłam

nieśmiało w jego stronę, przy czym omal nie stratowałam małego dziecka i nie przewróciłam

gabloty z breloczkami do kluczy. Jeszcze bardziej onieśmielona, wyprostowałam się błyskawicznie

i skoczyłam w kierunku ruchomych schodów, o mało nie wywinąwszy orła na wózku do bagaży

pozostawionym z lewej strony wejścia na eskalator. Brak koordynacji odziedziczyłam właśnie po

tacie, który zwykle popychał mnie ku ziemi, kiedy uczyłam się chodzić.

- Nic ci się nie stało? - zapytał z uśmiechem, łapiąc mnie pod rękę. - To moja kochana,

niezdarna Belle! - wyjaśnił jakiejś przechodzącej dziewczynie, która obrzuciła nas podejrzliwym

wzrokiem.

- Tak, to ja! Twoja Belle! - wykrzyknęłam, skrywając twarz za włosami, które zwykle

nosiłam rozpuszczone.

- Och, witaj! Wspaniale, że znów cię widzę, Belle. - Uściskał mnie dość mocno, zgniatając

w ramionach.

- Ja też się cieszę, że cię widzę, tato!

Poczułam się dziwnie, zmuszona do użycia tego określenia, bo gdy jeszcze mieszkaliśmy

wszyscy w Phoenix, mówiłam mu po imieniu, Jim, i tylko moja mama nazywała go tatą.

- Strasznie wyrosłaś... Pewnie bym cię nie poznał, gdyby nie ta pępowina.

Naprawdę była aż tak długa? Czy rzeczywiście nie widziałam ojca od ukończenia trzynastki,

kiedy to bez wątpienia przechodziłam trudny okres odcinania pępowiny? Uświadomiłam sobie

nagle, ile jeszcze mamy do nadrobienia.

Nie zabrałam z Phoenix wszystkich swoich ubrań, miałam więc tylko dwanaście sztuk

bagażu. Oboje na zmianę zapakowaliśmy je do bagażnika jego vipera.

- Zanim zaczniesz pomstować na to, że wziąłem rozwód i stałem się typowym facetem

przeżywającym kryzys wieku średniego - zaczął, gdy jeszcze zapinaliśmy pasy, naciągaliśmy

nałokietniki i nakładaliśmy plastikowe kaski - pozwól, że ci wyjaśnię: niezbędny jest mi samochód

równie dynamiczny jak wycieraczki. Moi klienci to ludzie, którzy oceniają każdy aspekt człowieka.

Jeśli uznają, że nie dorosłem do tego, by myć im okna, tym bardziej zakwestionują moją zdolność

operowania z dachu ich domu. Jeśli możesz, wciśnij ten guzik, skarbie. Wysuniesz nad maskę

wielką głowę żmii.

Miałam nadzieję, że nie zechce odwozić mnie tym autem do szkoły. W porównaniu z nim

cała reszta uczniów musiałaby przyjeżdżać na oklep mułami.

- Będziesz miała własny samochód - zapowiedział tata, kiedy już zdążyłam odliczyć w

pamięci do dziesięciu i syknęłam:

- Jasna cholera... Jaki model? - zaciekawiłam się, uznawszy błyskawicznie, że ojciec

naprawdę musi mnie kochać, bo inaczej nie zafundowałby mi żadnego porządnego bolidu!

- To półciężarówka. A konkretnie wóz holowniczy. Był bardzo tani. Szczerze mówiąc,

prawie darmowy.

- Skąd go wytrzasnąłeś? - zapytałam, szczerze licząc na to, iż nie odpowie, że ze

złomowiska.

- Ściągnąłem z ulicy.

Kurde.

- Kto ci go sprzedał?

- O to się nie martw. Dostaniesz go ode mnie w prezencie.

Nie wierzyłam własnym uszom. Solidna półciężarówka mogła pomieścić na skrzyni

wszystkie kapsle od butelek, które od dawna chciałam zbierać.

Odwróciłam spojrzenie do okna, w którym odbijała się moja mina - lekko obrażona, ale

zarazem wyrażająca odrobinę zadowolenia. Natomiast za szybą na zielone miasto Switchblade lały

się z nieba strugi deszczu. Przyszło mi do głowy, że to miasto jest aż nazbyt zielone. W Phoenix

zieleń oznaczała kolor świateł na skrzyżowaniu, ewentualnie odcień skóry przybyszów z kosmosu.

Tu jednak jakby cała przyroda kipiała zielenią.

Podjechaliśmy pod piętrowy dom w stylu Tudorów, pomalowany na kremowo, z

czekoladowymi belkami nośnymi, wskutek czego przypominał miniaturową ekierkę, za którą tęskni

się przez cały tydzień szkoły i która ma wystarczyć na wiele dni. Przez okno dojrzałam tylko

niewielki jego fragment, bo dom przysłaniał mój wóz, który miał z boku wymalowanego druida

ścinającego drzewo i ciemny napis: HOLOWANIE.

- Ten wóz jest wspaniały - powiedziałam, z trudem łapiąc oddech. A kiedy zaczerpnęłam na

nowo powietrza, dodałam: - Przepiękny.

- Cieszę się, że ci się podoba, bo od dzisiaj jest wyłącznie twój.

Jeszcze raz ogarnęłam spojrzeniem moją wspaniałą landarowatą półciężarówkę i

wyobraziłam ją sobie na szkolnym parkingu pośród błyszczących nowych sportowych aut. A potem

wyobraziłam sobie, jak pożera te cholerne sportowe cacka, i uśmiechnęłam się mimo woli.

Wiedziałam, że tata będzie nalegał, bym sama przeniosła dwanaście sztuk bagażu z

podjazdu do domu, ruszyłam więc ku niemu z niecierpliwością. Wyglądał tak, jak można się było

spodziewać. Cztery ściany i sufit kłuły w oczy nagością dokładnie tak samo jak w moim

poprzednim domu w Phoenix! Trzeba przyznać, że ojciec potrafi zadbać o szczegóły, które

sprawiają, że od razu czuję się jak w domu!

Chyba jedyną pozytywną cechą taty jest to, że jak na starego odznacza się nie najlepszym

słuchem. Kiedy więc zamknęłam drzwi od mojego pokoju, rozpakowałam rzeczy i mimowolnie

zaszlochałam, po czym z hukiem zatrzasnęłam drzwi szafy, otworzyłam je na powrót i zaczęłam z

wściekłością rozrzucać ciuchy po całym pokoju, chyba nawet nie zwrócił na to uwagi. I tak z ulgą

upuściłam nieco pary z kotła, ale nie byłam jeszcze gotowa, żeby zredukować w nim ciśnienie do

zera. To miało przyjść dopiero później, kiedy ojciec usnął, a ja leżałam, dalej gapiąc się w sufit i

myśląc o tym, jacy są na ogół moi rówieśnicy. Od razu uznałam, że jeśli któryś z nich wykaże się

czymś nadzwyczajnym, raz na zawsze uwolnię się od tej przeklętej bezsenności.

• • •

Następnego ranka tylko pogrzebałam widelcem w talerzu ze śniadaniem. Jedynymi

płatkami, jakie znalazłam w kuchennych szafkach, były płatki rybne. Ubrałam się więc i spojrzałam

w lustro. Gapiła się z niego na mnie wychudzona dziewczyna, o zapadniętych policzkach, długich

ciemnych włosach, bladej cerze i czarnych oczach. Dobry żart! Mogłam budzić postrach! Mimo

wszystko było to moje odbicie. Pospiesznie się uczesałam i spakowałam plecak, bez przerwy

wzdychając na wspomnienie mojego wozu. Pozostawało tylko mieć nadzieję, że w tutejszej szkole

nie będzie żadnych wampirów.

Na szkolnym parkingu wstawiłam półciężarówkę na jedyne miejsce, które było zdolne ją

pomieścić, to znaczy na dwa sąsiednie miejsca zarezerwowane dla dyrektora i wicedyrektora

szkoły. Poza tym autem na parkingu wyróżniało się tylko jeszcze jedno: sportowy wóz z całym

dachem usianym rozmaitymi antenami.

Co za kretyn chciałby jeździć taką wytworną limuzyną? - pomyślałam, mijając ciężkie

dwuskrzydłowe drzwi szkoły. Na pewno żaden z tych, których udało mi się dotąd w życiu spotkać.

Harvard Lampoon - Zmrok (pastisz Zmierzchu S. Meyer).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: