latwi 11.pdf

Rozdział XI

ÇATWI DO ZADOWOLENIA

Wyjątkowo postanowiłam nie zrobić z siebie idiotki.

, wraz z

pakietem wiecznej egzystencji , otrzymywanej przez bliski kontakt z jadem i zębami wampira, dostaje

się też dużo cierpliwości.

, gdzie mogę się

na niego natknąć, żeby wszystko wyglądało tak jak tego chciałam. Na coś przypadkowego. Może

nawet, aby cała ta sprawa dawała pozory jakiegoś obowiązku z mojej strony. Abym tylko nie wyszła

na jakąś

, niezrozumianą przez otoczenie i samą siebie, desperatkę, która chwyta się go jak tonący

brzytwy. Zwłaszcza, że był on prawdopodobnie ostatnią osobą na świecie

, do której powinnam się

zbliżać w tej chwili.

, odkąd opuściłam Szwajcarię i Luciusa. Prawie codziennie

podejmowałam ze sobą mentalną walkę czy nie zadzwonić do Cullenów. Wiedziałam, że się o mnie

martwią, są zapewne źli, rozczarowani i zniechęceni. Chciałam rozwiać ich obawy. Zapewnić, że się

jeszcze zobaczymy, będziemy razem, nie ma się o co martwić. Że moje zadanie jest nieco innego

charakteru , niż się spodziewałam. Tylko powiedzieć, poczuć brzmienie słów na języku, powiedzieć,

że wszystko będzie dobrze. Martwiłam się o Alice, wiedziałam, że moje odejście bardzo ją poruszy.

Tęskniłam za spokojem i ciepłem Carlisle’a i Esme, jedynymi namiastkami rodziców jakich miałam.

(To zdanie mnie pokonało - przemyśl je, proszę.) Do diabła, odczuwałam nawet coś na kształt braku

Rosalie. Było ze mną, ewidentnie, źle.

A przede wszystkim, najbardziej ze wszystkiego, chciałam usłyszeć głos Edwarda.

Co było głupie, nierozważne i bezmyślne z mojej strony. Nie dość, że nie powinnam tego teraz

pragnąć, to nie miałam prawa mącić mu w głowie. Ani tym bardziej sobie. Miałam zadanie do

wykonania. Jasny cel przed sobą. Ledwo znosiłam tę sytuację, płożącą się jak trujący bluszcz po

zacienionej ścianie, coraz mocniej wpijający się bezlitosnymi gałązkami w pozornie trwałą strukturę.

Rośliny są żywe, a kamień martwy. W ostatecznym rozrachunku, mimo pozornej przewagi materii,

wygrywa pulsujące i wciąż prące do przodu życie. Wszystko roiło się od dylematów, niepewności i

złości.

Złość była moja.

Wiedziałam, że tropienie, szukanie czy podkładanie się, nie zwabią do mnie Tony’ego, więc zamiast

tego, zdecydowałam się cierpliwie poczekać. W miarę swoich możliwości. Na szczęście

Dobrze chociaż, że moje zadanie było nieco ułatwione. Znałam Tony’ego. Wiedziałam

Minęły ponad dwa tygodnie

Edward miał kompleks boga i bohatera, wiedziałam o tym od dawna. Uwielbiał się masochistycznie

poświęcać, zwłaszcza wtedy, kiedy nie było trzeba. Co nie znaczy, że nie miał czasem racji. Tylko

przesadzał w swoich czynach. Nie rozumiał, że czasami zdobywa się więcej, ryzykując wszystkim, co

się ma, nawet jeśli szanse na powodzenie były mniejsze niż przy czymś tak pozornie pewnym, jak

samo poświęcenie. Które mogło zostać docenione i łaskawie nagrodzone albo potraktowane jak coś

bardzo zbędnego, nie na miejscu i być odrzucone precz. Nie potrafiłam zrozumieć i docenić czegoś

takiego. Wydawały mi się wielką stratą, odważne i butne czyny w imię tak naprawdę niczego.

Edward zupełnie nie widział, że wszystko , za co chce się tak poświęcać już ma. Wystarczy jedno

zdanie, jeden czyn i ma to zapewnione na wieczność. Potrafiłam to zrobić. Stracić wszystkie te pewne,

solidne rzeczy w moim życiu, które mam, Tony’ego, Luciusa, nawet siebie teraz, solidną i stałą Isabell,

w imię kochanej przez Edwarda Belli. Mogłam to dla niego zrobić. Jednakowoż… On nie chciał

przestać być bierny. Wolał schować się za fałszywymi, chaotycznymi i bezradnymi ruchami,

symulującymi moją wolność wyboru. Chciał

, abym to ja zdecydowała. Moja odpowiedzialność, nasze

istnienie, nasze szczęście, większe lub mniejsze, zależy tylko ode mnie.

Nienawidziłam go za to.

******

Całe miasto wyglądało jak obsypane brokatem, pociągnięte lukrem, nadmiernie wypielęgnowane

schronienie świętego Mikołaja i jego gorliwych elfów. Elficzek, pałętających się z wielkimi, krwistymi

rumieńcami na policzkach, w zielonych strojach. Śmiejących się zbyt głośno i ze sztuczną radością, jak

na mój gust. W niektórych momentach nadmiernie biorących do siebie zasadę „im mniej, tym lepiej”.

Czułam bijące od nich ludzkie ciepło, szybko rozchodzący się w chłodnym, rześkim górskim

powietrzu zapach ludzkiej krwi. Śnieg i szron, prawdziwe czy sztuczne, ułożyły się w fantazyjne

wzory na wielkich oknach wystaw. Zawijasy, supełki, pętle przypominały błyszczące dzieła

kiczowatych malarzy, tak często umieszczane na pocztówkach. Lampki świąteczne lekko podtapiały

zmarzlinę, tworząc najpierw schludne małe dziureczki, a potem coraz brzydsze, niszczone zaciekami ,

powierzchnie. Wszystko natychmiast było naprawiane przez gorliwe asystentki i sprzedawczynie,

starające się

, jak najdłużej podtrzymać iluzję idealnego miasteczka. Przynajmniej do końca balów

zimowych i ruchu turystycznego.

Byłam prawie stu procentowo pewna, że ten snob Tony tutaj jest. Cała atmosfera tego miejsca idealnie

wpasowywała się w teatralności jego własnej osoby. Perfekcyjne miasteczko, zagubione i zatopione w

górskich otchłaniach, luksusowe kurorty, ekskluzywne sklepy, możliwość zaaranżowania „zaginięć”

ludzkich… Wszyscy, którzy się liczyli, byli tutaj. Prawdopodobnie w tej chwili było to najbardziej

gęsto zamieszkane przez wampiry miejsce na całym świecie. Anthony musiał tu być.

Za każdym razem

, gdy miałam okazję obserwowania połączenie ludzi i wampirów, oszałamiała mnie

i wprawiała w niekłamany podziw, łatwość z jaką utrzymywane były konwenanse. Wystarczyła

odrobina wysiłku i komunikacja, wspólne przebywanie ze sobą, wydawało się tak pozornie

bezpieczne i spokojne. Na wierzchu wszystko przypominało płachtę materiału. Ładną, gładką,

jednolitą. Ludzie tak uwielbiali pozory. Dzięki temu łatwiej było im udawać, że wszystko jest w

, aby człowiek,

przynajmniej taki, który klasyfikuje się jako „normalny”, z przyjemnością dotknął wampira. Myślę, że

można nazwać to resztkami instynktu samozachowawczego. Oczywiście istniały też takie jednostki,

które lubiły podejmować to ryzyko, które, zawsze, zawsze występowało. Tacy zazwyczaj kończyli

jako posiłek, a wcześniej rozrywka. Różnego typu.

Bale i przyjęcia wampirów były przede wszystkim miejscem, gdzie można było spotkać wszystkich.

Panowała na nich niepisana zasada białych szaliczków, chusteczek, gołąbków pokoju. Neutralność

przede wszystkim. Najstarsi z nas, najrozsądniejsi, najbardziej ucywilizowani, pilnowali tego. Brali

swoje obowiązki śmiertelnie poważnie. Nie było jakiegoś limitu wiekowego czy społecznego – każdy

mógł się zjawić na jakimkolwiek spotkaniu. Trzeba było być tylko ucywilizowanym, potrafić się

zachować. Co w środowisku wiecznych drapieżników, nie jest wcale takie oczywiste. Cullenowie byli

jednym z nielicznych wyjątków. Perfekcyjni pod każdym względem społecznym, nigdy nie zawitali

na żadne z takich spotkań. Przynajmniej z tego, co słyszałam i widziałam. Pośrednio domyślałam się

dlaczego, co powoduję ich abstynencję, świadomą czy nie.

Wyobcowywanie na siłę, nigdy nie kończy się dobrze.

*******

Siedział na środku pokoju.

Jego czarny strój idealnie komponował się z otoczeniem, co byłam pewna, było efektem zamierzonym

i bardzo dokładnie wypracowanym. Nadzwyczaj idealny, modny, niebezpieczny. Otoczony

wianuszkiem rozchichotanych wampirzych idiotek, które traktował jak niepełnosprawne umysłowo

zabawki. W pomieszczeniu nie było za dużo światła, wszystko wydawało się być stłumione. Muzyka

też nie istniała – ciszę przerywał tylko szmer rozmów, perliste śmiechy i irytujące dzwoneczki

przyczepione do prawie każdego nadgarstka wampirzycy, symbolizujące zapewne jakąś głupią

przynależność, uszanowanie tradycji, ostatni krzyk mody czy cokolwiek innego. Ja swoje też miałam.

W pewnym momencie.

Zanim wyszłam z pokoju , upewniłam się, że trafiły do bardzo zamarzniętej i bardzo głębokiej

fontanny, z nagim Kupidynkiem otoczonym wianuszkiem srebrnych ptaszków, która znajdowała się

w na dziedzińcu hotelu. Romantycznie podświetlona

, wydała mi się idealnym miejscem ostatecznego

spoczynku. Ha.

Parę osób już mnie zauważyło. Rzucały raczej zaskoczone spojrzenia, może nawet ciekawskie. Nie

byłam zbyt często uczestniczką takich nadętych spotkań, to raz. A dwa, jeśli już, to pojawiałam się z

Luciusem. Słyszałam jego imię, przetaczające się co rusz, szeptane, wysyczane i przypominające mi,

co dokładnie powinnam zrobić i dlaczego znajduję się w tym miejscu. Nienawidziłam, że miał on na

mnie wpływ nawet wtedy, kiedy nie było dookoła, a jednak… Przyzwyczaiłam się. On tak działał na

wszystkich. Jego osobowość była silna, odbijała się na reszcie. Nasz związek od samego początku stał

się dość luźny. Nie ograniczaliśmy się nawzajem, pozwalaliśmy sobie być. Razem, oddzielnie. Kiedy

odczuwaliśmy potrzebę, spotykaliśmy się znowu. Nigdy nie odczuwałam wstydu z tego powodu. To

porządku, nie ma żadnego niebezpieczeństwa. Jednak nigdy nie widziałam

znaczy, jeśli potrzebowałam kogoś takiego jak on, jego, mogłam go dostać. On tak samo.

Wymienialiśmy się uczciwie.

Oczywiście o wyłączności nie było mowy. Nie czułam zazdrości z tego powodu, nigdy.

, jak się pochylił , aby pocałować siedzącą po lewej wampirzycę, aspirującą do roli

Świątecznego Aniołka, au naturell . Idiotyczne szczegóły, pewnie nie mówiące nic nikomu innemu, jeśli

ktoś już był na tyle spostrzegawczy

, by je zaobserwować. Mnie powiedziały wszystko, czego

potrzebowałam.

Był niespokojny, zdenerwowany, a przede wszystkim, nieprzygotowany. Na mnie.

Dość bezceremonialnie podeszłam do jego kanapy, wymijając starannie grupki i sytuując się tuż obok

oparcia. Słyszałam dzwoneczki bożonarodzeniowe przyczepione do każdego damskiego nadgarstka.

Irytujące i dziwnie wbijające mi się w głowę, pulsujące pojedynczymi impulsami pod skórą.

Zapragnęłam nagle wszystkie utopić w zamarzającej fontannie i tym razem moja przekora nie miała z

tym nic wspólnego. Mój słuch wydawał się ze mnie kpić, jakby nagle teraz postanowił wyłapywać

tylko ten dźwięk, który przecież nie był ani najdonośniejszy, ani zbyt przenikliwy.

Anthony wciąż ostentacyjnie mnie ignorował, pokazując kto tu faktycznie rządzi i kto

, kogo

potrzebuje. Albo starając się zyskać na czasie. Kto wie.

W porządku, mój stary, zniewieściały przyjacielu. Dwójka może grać w tę grę.

Wzięłam głęboki oddech, bezszelestny, do samego dna, mający uspokoić mnie, wypłoszyć

dzwoneczki i całą tę Świętą Trójcę Mężczyzn Mojego Życia spod skóry. Podziałało. Jak zwykle.

, w którym stałam naprawdę widziałam zbyt wiele. Starałam się nie przewracać oczami, nie

wzdychać ani nie zachować się jak nabzdyczona nastolatka. Postanowiłam

zamiast tego , grzecznie

poczekać, spokojnie stojąc i obserwując wszystko dookoła, bo wiedziałam, że on się tego nie

spodziewa. Zazwyczaj w takich sytuacjach dość bezczelnie mu przeszkadzałam, egoistycznie

stawiając siebie przed wszystkim innym, co go w danej chwili zajmowało.

Tuż obok mnie znajdował się stolik z napojami. Czy tam kolacją. Jakkolwiek by tego nie nazwać.

Wyglądało to dość groteskowo, świetnie wpasowując się we wszelkie ludzkie wyobrażenia na temat

tego, jak faktycznie perwersyjne mogą być wampiry. W ręcznie rąbanych kryształowych kielichach

nalana była krew. Różnego rodzaju. Ludzka, zwierzęca, mieszanki. Co kto lubi.

, czy Cullenowie byli faktycznie pierwszą rodziną, która całkowicie przerzuciła

się na krew zwierząt. Możliwe, że istniały pojedyncze jednostki przed nimi oraz, oczywiście, klan

sukubów z Alaski. Na pewno natomiast stanowili jedną z tych bardziej znanych, nawet przy braku

ich entuzjazmu społecznego. W swoich początkach byli czymś rewolucyjnym, niezrozumiałym,

egzotycznym. Jednak teraz wszystko się zmieniło. Przetrwanie na ludzkiej krwi mogło być czymś

opcjonalnym. Fakt, była ona tym, co definitywnie odżywiało i utrzymywało nas przy egzystencji

najlepiej. Jednak podobnie działała krew świń – wszystkożerców, takich jak ludzie. Ona połączona z

innymi substytutami człowieka, dawała nam wszystko, czego tylko potrzebowaliśmy. Pamiętałam jak

Lucius śmiał się, obejmując mnie ramieniem, drażniąc przy tym palcami, że wreszcie, po tylu wiekach

Wiedziałam, że Tony mnie zauważył. Poznałam to po nieco bardziej zaciśniętych knykciach, ułożeniu

stóp, tym

Z miejsca

Nie miałam pojęcia

żerowania na ludziach, przełamaliśmy zakurzone, zardzewiałe schematy i zaczęliśmy być nieco

bardziej spontaniczni. Poczęliśmy minimalnie przypominać ludzi, przyswajać ich dynamizm. Bardzo

powoli i bardzo niechętnie. Ewolucja zawsze następuje, nawet w naszym wypadku.

Ironicznie, można było powiedzieć, że wszystkie zasady dotyczące naszego posilania się, stały się

płynne.

Byłam już w połowie mojego własnego kielicha, kiedy Anthony w końcu stwierdził, że się mnie nie

pozbędzie, całując kogoś innego praktycznie przed moją twarzą. Widziałam to po tym, jak przesuwa

swoje dłonie, schodząc z talii i łokci wampirzycy (między innymi…), chwytając ją ostatecznie za same

koniuszki palców. W rzeczywistości wcale mi to nie przeszkadzało. Prędzej nudziło. Nigdy nie

traktowałam Tony’ego jako potencjalnego kochanka; sypianie z własnym stwórcą było dla mnie zbyt

perwersyjne, przynajmniej jeśli chodzi o niego i mnie, nasz partnerski związek, od samego początku.

Nagle dopadła mnie myśl, że gdyby wszystko potoczyło się tak jak sobie zaplanowałam jako

nastolatka, nie byłabym pewnie wcale tak pruderyjna. Oczywiście. Edward był dla mnie kimś

zupełnie innym. Od samego początku miałam bardzo jasno określone uczucia co do niego, upierałam

się na nie, pchałam z oślim uporem. Prawdopodobnie na własne nieszczęście.

Zastanawiało mnie czy Edward nigdy nie rozważał tego, że jako człowiek mogłabym przestać go

kochać. Miałam tylko siedemnaście lat, a on był moim pierwszym zauroczeniem. Wiedziałam, że ja

będę jego pierwszą i jedyną miłością. Taka była natura wampirów, pewna, końcowa. A ja byłam

człowiekiem. Tak zmiennym i niestałym. Ciekawiło mnie

czy nigdy nie odczuwał strachu przed tym,

że ja się w końcu odkocham i go zostawię. Oczywiście, wtedy, wydawało się to niemożliwe.

Zwłaszcza przy tej całej intensywności naszego krótkiego związku. Nie interesowało mnie

macierzyństwo, college, prawo jazdy, co się ze mną stanie za dwadzieścia lat. Nie licząc zmarszczek.

Moje plany ograniczały się do przebudzenia następnego dnia w ramionach Edwarda. Nie wydaje mi

się, żeby kiedykolwiek pomyślał o tym, że ja nie jestem taka jak on. Że nie podzielam cech jego

gatunku. Wziął za takiego pewniaka to, że po prostu będziemy ze sobą aż do mojego końca.

Prawdopodobnie mu na to pozwoliłam, infantylna dziewczynka i taki sam wieczny chłopiec.

Mój Boże. Chyba staję się nieco zgorzkniała i przemądrzała.

Starzeję się.

Miałam ochotę walnąć czołem w najbliższy stolik z czarnej laki, lśniący nikłym światłem, irytujący

mnie samym swoim istnieniem. Był tak samo czarny i matowy jak ja. Identycznie irytujący.

Wzięłam następny głęboki i niepotrzebny oddech.

Czułam na sobie wzrok innych. Wprawiał mnie on w dziwny pośpiech. Nie przeszkadzał ani nie

urażał, tylko prowokował do przyspieszenia wydarzeń. Mogłam się wysilić i usłyszeć, co oni szepczą.

O czym mówią, co spekulują. Nie chciało mi się. Nigdy nie doszukiwałam się głębi w plotkach – nie

obchodziły mnie one. Akceptowałam je, były częścią nudy, produktem wieloletniego przebywania w

tym samym, ściśle zamkniętym gronie.

Poruszyłam lekko ramionami, rozciągając materiał mojej czerwonej sukienki na ramionach.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: