Aleksandra Ruda - Odnaleźć swą drogę (całość).pdf - ♣NOWOŚCI♣ - GRY_FILMY_STREFAXXX

ALEKSANDRA RUDA

tłumaczyła

Monika Jasudowicz

fabryka słów

Lublin IOIO

Prolog

Ja i mój przyjaciel półkrasnolud

Twierdzicie, że półkrasnoludy nie istnieją?

Otóż mój przyjaciel z Uniwersytetu Nauk Magicznych, a zarazem najlepszy kompan od kieliszka,

Otto der Szwart, jest właśnie półkrasnoludem. To niemożliwe! — możecie wykrzyknąć. — Słyszeliśmy o

półorkach, tłukliśmy się z półtrollami w sąsiedniej karczmie, widywaliśmy półelfy, ale półkrasnoludy? Akurat!

Oczywiście, wielu twierdzi także, że wśród krasnoludów nie ma kobiet. Kto je niby widział? A same kras-

noludy rozmnażają się jakoby w sposób bardzo tajemny i pojawiają na świecie od razu z brodą i toporem w

ręku.

Tej akurat pogłoski roztropnie nie chcą dementować same krasnoludy, w obawie, że tłumy chętnych ruszą

po ich niewiasty, które po prostu porażają oszałamiającym pięknem i wielką roztropnością. Tak to w każdym

razie wyłuszczył nam profesor Swingdar der Kirchechast, wykładający magię rzemiosł.

Wszyscy chrząkali z niedowierzaniem, ale głośno nikt tego nie skomentował, ponieważ profesor miał

żonę krasnoludkę oraz trzech synów. Jego żony nikt nigdy nie widział, gdyż żyła w domu położonym

gdzieś w beskidzkich wąwozach. Za to siły pięści młodych Kirchechastów nie doświadczyli wyłącznie

niemrawcy i superpacyfiści.

— Rozumiesz, Ola — objaśniał mi Otto podczas wspólnej degustacji nowego koktajlu — kobieta

powinna siedzieć w domu, chować dzieci i wspierać we wszystkim męża. To dlatego mamy takie mocne

rodziny i silne związki familijne, nie to co...

Nie dokończył, zakaszlał i wypluł na talerz coś podejrzanego.

— Co to???

— Marynowana mysz.

— Ze co?!

— Chciałeś przecież coś niezwyczajnego. Koktajl nazywa się „Pikantny Ogonek".

Sposobem zarobkowania, który zasilał nasze portfele po roztrwonieniu mizernego stypendium, był

nielegalny handel wyrobami spirytusowymi. Otto odziedziczył po przodkach krasnoludach umiejętność

przygotowywania wspaniałego bimbru, a ja, studentka — teoretyk magii, opracowywałam receptury na

koktajle. Degustację na ogół przeprowadzaliśmy wspólnie albo w gronie takich samych lubiących ryzyko

eksperymentatorów.

— To jest okropne świństwo!

— Ale mysz dodaje napojowi pikantnego zapachu — obraziłam się, że mój przepis nie został

należycie doceniony.

— No dobra, ale wyciągaj ją chociaż przed sprzedażą, bo jeszcze będziemy musieli płacić kary za

szkody moralne.

— Nasze kobiety są przepiękne — ciągnął Otto z rozmarzeniem. —Jedyny minus, że ich jest

niewiele. Dlatego 11 nas żenią się tylko ci wysoko postawieni.

Z jego opowieści wynikało, że w standardowej krasno- ludzkiej rodzinie zwykle rodziło się czworo

łub pięcioro dzieci, wśród których, jeśli rodzina miała szczęście, były dwie dziewczynki. Tak

zadecydowała sama natura — wcześniej śmiertelność w kopalniach była bardzo wysoka.

Zresztą wydawało mi się, że i bez tego męska część krasnoludzkiej rasy ma tendencje zniżkowe —

większość krasnoludów jest bardzo zadziorna i pospolite bijatyki zabierały więcej istnień, niż wypadki w

podziemnych sztolniach!

Na przykład, pewnego razu Otto nie pojawił się na wykładach wspólnych dla naszych fakultetów.

Pierwszego dnia sądziłam, że się po prostu przeziębił, ale drugiego już ogarnął mnie niepokój i poszłam

po zajęciach do jego akademika. Zastałam go leżącego na łóżku z boleściwym wyrazem oblicza, na

którym nawet przez gęstą brodę prześwitywały sińce.

Przyłożywszy mu okład na owe znamiona bitewne i wydawszy z siebie odpowiednią porcję ochów i

achów, czekałam na wyjaśnienia. Otto wiedział, że o cudzych sekretach milczę jak grób, pożalił się więc,

że oberwał podczas Święta Obfitości, obchodzonego zwyczajowo w końcu listopada przez krasnoludzką

wspólnotę. Otóż podczas tradycyjnego konkursu piękności aktywnie zainteresował się niejaką Writte, nie

wiedząc, że ma ona narzeczonego „zazdrośnika z ciężką ręką". I teraz Otto cierpiał zarówno z powodu

niespełnionej miłości, jak i jej skutków.

— Sęk w tym, że hormony ci szaleją. Wypijesz nale- weczkę i przejdzie.

— Nie rozumiesz, Ola! Ona jest prześliczna! Nawet Ptrońka by się jej nie oparł.

Ptrońka słynął na całym uniwerku z tego, że interesował się nie dziewczynami, a wyłącznie

„przystojnymi i dzielnymi trollami", cierpiąc permanentnie z powodu nieszczęśliwych miłości.

Moja bogata wyobraźnia od razu podsunęła mi obraz szałowej blondynki, wraz z jej delikatnymi

erotycznymi wypukłościami i nogami po samą szyję. Z jakiegoś powodu w jednej ręce dzierżyła topór,

drugą zaś trzymała Ottona za brodę.

— Nie słuchasz mnie! — oburzył się Otto. — Zobacz sama!!!

Wyciągnął spod poduszki jakiś długi wymiętolony zwój. Po pewnym czasie rozszyfrowałam

nagłówek: „Portrety miss tegorocznego konkursu piękności Święta Obfitości". Na samej górze zwoju

widniał konterfekt Writte. Rację miałam tylko w tym, że była blondynką.

Miała maleńkie oczka i obfite blond bokobrody wokół szerokiej twarzy, pełne policzki i maleńkie

usta, oraz wiecheć jasnych włosów z mnóstwem warkoczyków. A figura! Jakie tam 90—60—90! W

najlepszym razie miała w obwodach 150—120—150, a i to naciągane. I należy przy tym pamiętać, że

zwyczajny krasnolud sięga człowiekowi do ramienia. W masywnych rączkach dzierżyła owa piękność nie

toporek, a zwykły wałek.

— Co to? — spytałam oszołomiona.

— Writte, esencja krasnoludzkiej piękności.

— A gdzie ta esencja ma figurę, co?

— Niczego nie pojmujesz. Kobieta powinna być śmiała, dobrze zbudowana, mądra i silna. Po to, by

wydawać na świat zdrowe dzieci, w razie potrzeby pomóc mężowi w kuźni i nie bać się życia w górach.

Z wielką uwagą oglądałam portrety wszystkich mis- sek. Różniły się one tylko obfitością i kolorem

baczków oraz objętością ciał. Dotarło do mnie, skąd wzięła początek pogłoska o braku kobiet u

krasnoludów — niezwykle łatwo pomylić taką z chłopakiem.

— A dlaczego one trzymają wałki, patelnie i inne naczynia?

— Bo kobieta powinna być przede wszystkim dobrą gospodynią, dopiero potem jest miejsce na całą

resztę! — zezłościł się Otto. — Widzę, że nie jesteś w stanie tego ogarnąć tym swoim ludzkim

rozumkiem! A moja mama to zrozumiała, chociaż jest człowiekiem. Wiesz, kim jest moja mama? Jest

wspaniałą kobietą! Zaraz ci opowiem...

Ottorn der Szwart, ojciec Ottona, pojechał kiedyś w interesach do pewnego dużego miasta na północy

kraju. Z powodu bliskości elfich miasteczek nie było tam żadnej wspólnoty krasnoludów i dlatego też

szanse rozwoju interesów na tym terenie mogły być po prostu kolosalne. Po dobiciu wszelkich targów i

postawiwszy kropkę nad i w sprawach biznesowych, gospodarze zaprosili Ottorna do cyrku osobliwości,

który akurat stacjonował w mieście. Podczas przedstawienia klauni zaczęli kpić z krasnoludów.

(„Jak rozmnażają się krasnoludy? — Przez beczkowanie. Wypił beczkę piwa — i już jest ich dwóch").

Rozsierdzony do białości Ottorn przedarł się do kierownika cyrku. Facet, widząc prawdziwego, żywego kras-

noluda, porządnie się przestraszył i zwalił całą winę na właścicielkę, niejaką Walinę. Ottorn wszedł do jej pokoju i

zamarł. Za stołem siedziała bardzo duża kobieta, będąca jednocześnie posiadaczką bujnej brody. Powoli wyszła na

środek pokoju i podniosła stukilogramowego krasnoluda za kołnierz, jak piórko.

— Czego pan tu sobie życzy? — rozbrzmiał jej głos.

Ottorn zachrypiał z zachwytu. Gdy znowu poczuł

pod stopami podłogę, utknął nosem w obfitych piersiach nieznajomej, westchnął i osunął się na kolana. — Ręka,

serce i biznes...

Nieznajoma nie zrozumiała.

Ottorn odwrócił wzrok od uwodzicielskiej postaci, zastanowił się i rzekł:

— O cudne, niedościgłe marzenie mojego życia! Pozwól sobie ofiarować do całkowitego rozporządzania moją

rękę, serce i biznes: dwa sklepiki z bronią magiczną i trzy kuźnie! Obiecuję kochać cię po kres moich dni i usuwać

każdy pyłek spod stóp twoich, tylko proszę, zostań moją żoną.

Walina oczywiście odmówiła.

Scharakteryzowawszy Ottorna dość dobitnie („psy- chol"), wyrzuciła go za drzwi.

Ottorn jednak nie poddał się. W karczmie poddusił trochę pewnego młodzieńca, który lekkomyślnie

wypowiadał się o jego cudnym marzeniu jako o „babochłopie z brodą", a potem rozpoczął oblężenie Waliny.

Jako krasnolud inteligentny, nabył poradnik „Jak zdobyć ludzką dziewczynę. 50 kroków". Obliczywszy

koszty od kroku pierwszego („ofiaruj jej bukiet róż") do pięćdziesiątego („podaruj jej kolię wykonaną przez

krasnoludy, na poduszce z elfickich róż"), Ottorn podniósł ceny w najbardziej dochodowym ze swoich

sklepów i poszedł do Waliny.

Bukiet róż wylądował za oknem. W ślad za nim poleciał krasnolud.

Zwój z hymnami ku czci nieziemskiej piękności został podarty w drobny mak.

Wynajęci do śpiewania miłosnych pieśni minstrele wzięli prysznic z pomyj z Walininego balkonu.

Zaproszenie na romantyczną przejażdżkę łódką zostało pogardliwie odrzucone.

Ottorn nie poddawał się.

Członkowie rodziny desperata znacząco pukali się w czoło. Matka Ottorna słała tragiczne w tonie

listy dopóty, dopóki on nie wysłał jej portretu swojej wybranki. Po tym wydarzeniu przybyło wsparcie.

W mieście szalały plotki. Zwarty oddział krasnoludów był atakowany przez powabne kusicielki, które

zresztą niczego nie wskórały. Bo czyż mogły równać się z powabną stupięćdziesięciokilową brodatą

Waliną, która w dodatku potrafi być taka twarda?

Do Waliny zaczęły ciągnąć tabuny interesantów z nadzieją otrzymania przepisu na napój miłosny. Na

każde przedstawienie w cyrku bilety były wyprzedane ze sporym wyprzedzeniem.

Partnerzy biznesowi podarowali Ottornowi „Podbój elficy. Cenne porady", „Młotem po głowie czyli troll

— zwycięzca" i, nie wiadomo dlaczego, „Rozmnażanie widm. Podręcznik III roku Uniwersytetu Nauk

Magicznych".

Walina poddała się na czterdziestym kroku („przedstaw jej walory wspólnego życia"). Ottorn napisał

całą listę takich korzyści. Owo wyznanie uczuć przesłał przez swoich trzech kuzynów, którzy otrzymali

srogi nakaz dopilnowania, by lista została przez Wahnę dokładnie przeczytana.

Walina zaprosiła wówczas Ottorna, aby omówić „warianty współpracy".

— A rezultat współpracy siedzi tutaj — dumnie podsumował Otto. — Mam jeszcze brata i trzy

siostry, nasz interes kwitnie, a małżeństwo moich rodziców jest bardzo udane. A ty mi o figurze gadasz!

A wy twierdzicie, że półkrasnoludy nie istnieją...

Aleksandra Ruda - Odnaleźć swą drogę (całość).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: