Williams Roseanne - Gra pozorow.pdf - Williams Roseanne - malwa-larwa

Roseanne Williams

Gra pozorw

RozdziaĀ 1

– W tym przebraniu nikt mnie nie rozpozna – stwierdziła na głos Blair Sansome,

przeglądając się w lustrze swojej sypialni – Nie wyłączając Powersa Knighta.

Poprawiła ciemnoblond perukę, pod którą ukryła swoją prawdziwą kruczoczarną

krótką fryzurę.

Brązowe szkła kontaktowe zasłoniły szeroko osadzone zielone oczy.

– Nawet z bliska nikt nie odgadnie, Ŝe to ty – zapewniła samą siebie, wsunąwszy

na nos wielkie okulary w grubej szylkretowej oprawce. Oczywiście, tym razem

Powers Knight z pewnością nie będzie miał okazji, by oglądać ją z bliska. JuŜ ona

się o to postara.

Cofnęła się i raz jeszcze uwaŜnie obejrzała swoje odbicie w lustrze. Całkiem

nieźle, zwaŜywszy, Ŝe nie miała zbyt wiele czasu, by pomyśleć o lepszym

przebraniu. Z tymi pół długimi ciemnoblond włosami, króciutko obciętymi

paznokciami i delikatnym makijaŜem, ubrana w klasyczny, wełniany kostium i

buty na płaskim obcasie, w niczym nie przypominała dawnej Blair Sansome.

Nie zdąŜyła się tylko sztucznie postarzeć, toteŜ wyglądała na swoje dwadzieścia

siedem lat, tyle, ile w rzeczywistości miała. ChociaŜ z eleganckiej, młodej damy

przemieniła się w niepozorną szarą myszkę.

Okręciła się przed lustrem, krytycznym spojrzeniem obrzucając całość. Tamtej

pamiętnej nocy, pięć lat temu, Powers był zachwycony jej nogami.

Teraz prawie w całości zakrywała je długa spódnica niemodnego juŜ kostiumu.

Blair uśmiechnęła się z zadowoleniem. Znakomicie!

Odchrząknąwszy, raz jeszcze przećwiczyła charakterystyczny, nosowy akcent, z

jakim mówiono w Nowym Orleanie. Blair opuściła rodzinne miasto jeszcze jako

dziecko. Mieszkając od lat w Seattle, zdąŜyła wyleczyć się z typowego dla

mieszkańców Południa zaciągania.

– Dziękuuję baardzo – powiedziała głośno. – Jestem paanu niezmieernie

wdzięczna.

Świetnie! Dziesięć do jednego, Ŝe nikt jej nie rozpozna. Ruszyła do kuchni, by

wypróbować swój nowy image na ulubionej papuŜce.

– Angel, skarbie – zagruchała słodko, podchodząc do klatki. – Dzień dobry,

ptaszyno.

– Aaaccckkk! — Przestraszony ptak zatrzepotał skrzydełkami.

– Angel, głuptasie, to przecieŜ tylko ja – uspokoiła papuŜkę Blair swoim

zwykłym głosem.

Ptak, podskakując na drąŜku, przyglądał jej się nieufnie czarnymi ślepkami.

– Eck?

– Tak, to ja – powtórzyła miękko dziewczyna, delikatnie gładząc nastroszone

piórka. Otworzyła klatkę. PapuŜka szczebiocząc wesoło, wskoczyła na podsunięty

jej palec.

– Przepraszam, skarbie. Nie chciałam cię przestraszyć. – Z czułością pogłaskała

miękki puszek na piersiach ptaka. Angel zagruchał zadowolony, pocierając

dzióbkiem o dłoń swojej pani.

– Słuchaj, mały – ciągnęła Blair, sadzając sobie papuŜkę na ramieniu i sięgając

po czajnik z wodą.

– Będziesz musiał zostać na parę dni z Fredem.

Twoja pani musi lecieć do San Francisco.

Choć doskonale zdawała sobie sprawę, Ŝe Angel reaguje tylko na ton głosu, jak

większość właścicieli tych zabawnych ptaków miała zwyczaj opowiadać swemu

małemu podopiecznemu o wszystkim, co wydarzyło się w jej Ŝyciu. Czasem

odnosiła nawet wraŜenie, Ŝe papuŜka rozumie kaŜde jej słowo.

– Gdyby nie Lillian – ciągnęła, bynajmniej nie zraŜona brakiem odpowiedzi ze

strony swego pierzastego przyjaciela – nie musiałabym nigdzie jechać. Niestety,

Lillian jest w szpitalu, więc to właśnie mnie przypadła w udziale ta inspekcja.

Z piersi Blair wyrwało się ciche westchnienie.

– śe teŜ musiało mi się to przytrafić! I akurat St.

Martin! Jakby nie było w mieście innych hoteli. Los płata nam róŜne figle.

Gdyby Powers nie został w zeszłym miesiącu mianowany dyrektorem St.

Martin Hotel, a wyrostek Lillian wybrał inną porę, by dać o sobie znać, nie

musiałabym teraz wygłupiać się z tym całym przebieraniem. MoŜe to i śmieszne,

ale po tamtej historii sprzed pięciu lat nie mam odwagi pokazać mu się we własnej

postaci.

Angel potakująco kiwnął kolorowym łebkiem, jakby w zupełności przyznawał

jej rację.

– UwaŜaj, Angel, ściągniesz mi perukę – roześmiała się Blair, wsypując kawę do

stojącej przed nią filiŜanki. – Nie musisz mi przypominać, Ŝe idiotycznie wyglądam

w tym przebraniu.

A moŜe... MoŜe przy odrobinie szczęścia wcale się na niego nie natknę,

pocieszała się w duchu. Na samą myśl o spotkaniu z Powersem ciarki przechodziły

jej po plecach.

– Dziękuję, Ŝe mnie wysłuchałeś, Ange. Jesteś prawdziwym przyjacielem, mój

mały. Naprawdę.

Blair wyruszyła na lotnisko wcześniej, niŜ było to konieczne. W planach miała

jeszcze krótką wizytę u Lillian, w szpitalu. Ilekroć o tym myślała, nadal nie mogła

uwierzyć, Ŝe jej szefowa uległa takiej ludzkiej słabości jak choroba.

W wieku pięćdziesięciu dwóch lat Lillian Carroll miała więcej energii i

Ŝywotności, aniŜeli niejedna dwudziestolatka. Po śmierci męŜa otworzyła małą

firmę, zajmującą się oceną usług świadczonych przez hotele i zajazdy. Dzięki

przedsiębiorczości, a takŜe sporej dozie uroku osobistego szefowej, firma Carroll

Management z roku na rok coraz bardziej liczyła się w branŜy.

Do tej pory Carroll Management zajmowała się jedynie małymi podmiejskimi

hotelikami i przydroŜnymi motelami. Niedawno podpisany kontrakt z Wesmar

Hotel Corporation stanowił ogromną szansę dla przedsiębiorstwa Lillian Carroll.

Dlatego teŜ tak wiele zaleŜało od pomyślnego wykonania zadania, jakie miała teraz

przed sobą Blair.

Jadąc szpitalną windą, raz jeszcze pomyślała, jak wiele korzyści mogła odnieść

Carroll Management z kontraktu z Wesmar Hotel Corporation. Jeśli w San

Francisco wszystko pójdzie sprawnie i szybko, będą mogły z Lillian Uczyć na

równie lukratywne propozycje ze strony innych wielkich korporacji.

Scott i Ray, pozostali dwaj współpracownicy Lillian, nie mieli aŜ tyle

doświadczenia i zręczności, by zastąpić szefową w St. Martin. Dlatego

przedsięwzięcie to musiało przypaść w udziale właśnie jej, Blair. Na szczęście

zarząd spółki nie Ŝyczył sobie, by kierownictwo hotelu wiedziało o planowanej

kontroli. Blair udawała się do St. Martin jako zwykły gość.

Przed drzwiami szpitalnego pokoju poprawiła okulary. Nerwowo przesunęła

dłońmi po peruce, wzięła głęboki oddech i zapukała.

– Proszę – usłyszała znajomy, lekko zachrypnięty głos szefowej. – Jeśli moŜna

dostać w tym przybytku coś mocniejszego, chętnie napiłabym się szklaneczkę

dŜinu. Z lodem.

– Przykro mi, ale dŜin właśnie się skończył – odpowiedziała Blair, podchwytując

Ŝartobliwy ton Lillian. – Co by pani powiedziała na kieliszeczek likieru

miętowego?

Chora poprawiła się na poduszkach, obrzucając Blair zaciekawionym

spojrzeniem.

– Obawiam się, Ŝe to jakaś pomyłka. W tym pokoju nie ma, niestety, miłośników

likieru miętowego – odpowiedziała. – Pułkownik z południa, któremu usunięto

właśnie woreczek Ŝółciowy, leŜy dwa pokoje dalej.

Blair zmarszczyła brwi.

– Pomyłka? Wydawało mi się, Ŝe dobrze usłyszałam. Trzysta dziewięć. Tak mi

powiedziano w recepcji, na dole.

Lillian potakująco kiwnęła głową.

– W takim razie, proszę siadać – uśmiechnęła się, wskazując przybyłej krzesło. –

Jestem Lillian Carroll. Uwielbiam towarzystwo, a bardzo mi go tutaj brakuje.

– Miło mi panią poznać, Lillian. – Blair odwzajemniła uśmiech, ściskając dłoń

wyciągniętą w jej stronę w powitalnym geście.

– Ma pani bardzo interesujący akcent – zauwaŜyła Lillian. – Moja

współpracownica pochodzi z Południa, choć słuchając jej, nikt by tego nie odgadł.

– CzyŜby, pani Carroll? – roześmiała się Blair, powracając do swojego zwykłego

sposobu mówienia. – CzyŜby?

– Cco? – zająknęła się Lillian, patrząc na nią szeroko otwartymi ze zdumienia

oczami. – Czy to ty, Blair?

– Ja – potwierdziła dziewczyna, poprawiając zjeŜdŜające jej z nosa ogromne

okulary. – Jak się dzisiaj miewa nasza pacjentka?

Lillian z niedowierzaniem pokręciła głową.

– Coś takiego! To naprawdę ty?

Blair skinęła głową.

– Zapewniam cię, Ŝe tak. Wygląda na to, Ŝe mi się udało. Jak myślisz, czy on

równieŜ da się nabrać na to przebranie?

– Oczywiście – przytaknęła Lillian, przyglądając się jej z zachwytem. –

Wyglądasz świetnie. I ten akcent. Prawdziwy majstersztyk. Ciekawi mnie tylko, co

naprawdę zaszło miedzy tobą i panem Knightem, skoro tak bardzo zaleŜy ci, by nie

zostać przez niego rozpoznaną? – dodała, patrząc na Blair pytająco.

– Jak ci mówiłam – skrzywiła się lekko Blair – nie chcę do tego wracać. To

zbyt... krępujące.

Lillian ze zdziwieniem uniosła brwi.

– A więc to aŜ tak?

Policzki Blair oblały się ciemnym rumieńcem.

– Rozumiem. – Lillian uśmiechnęła się domyślnie.

– Co rozumiesz?

– Sądząc po tym panieńskim rumieńcu, to musiała być jakaś bardzo romantyczna

historia – wyjaśniła Lillian.

Williams Roseanne - Gra pozorow.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: