Obróbka ręczna i jej rodzaje
– Obróbka ręczna zaliczana jest do prac ślusarskich i ma na celu nadanie pożądanych kształtów, właściwych wymiarów, oraz poprawę jakości powierzchni danego przedmiotu, poprzez usuwanie warstwy materiału przy pomocy narzędzi wyposażonych w ostrze. W miarę znaczącego postępu w dziedzinie obróbki metali, a w dużej mierze mechanizacji i automatyzacji procesów wytwarzania, obróbka ręczna nie straciła na znaczeniu.
Narzędzia pomiarowe służące do obróbki ręcznej :
– suwmiarka, jest to przyrząd pomiarowy z noniuszem do pomiarów wewnętrznych i zewnętrznych oraz głębokości, dokładność pomiaru nawet do 0,02mm.
– mikrometr, przyrząd służący głównie do pomiarów zewnętrznych, skok wrzeciona ma skok wynoszący 0,5mm. Zakres pomiarowy średnicówki bez przedłużacza wynosi 75mm,
– głębokościomierz, służy do wykonywania głębokości otworów.
– czujnik, ma na celu sprawdzenie odchyłek os wymiaru nominalnego, zakres pomiarowy nie przekracza 0,2mm. Bogate zastosowanie w pomiarach warsztatowych, właśnie czujniki zegarowe znalazły zastosowanie przy odbiorze i kontroli maszyn.
– Średnicówka mikrometryczna, służy do wykonywania otworów, głównie średnic, bęben z podziałką co 0,5mm, pozwala na odczyt z dokładnością 0,01mm.
Rodzaje obróbki ręcznej :
Trasowanie, są to czynności wyznaczania na powierzchni półwyrobu środków i okręgów kół, osi symetrii, obrysu naddatków obróbczych i wykreślanie rozwinięć konstrukcji według wymiarów podanych na rysunkach warsztatowych przed obróbką. Wyróżnia się trasowanie płaskie(na płaszczyźnie) i przestrzenne. Przed obróbką należy w wielu przypadkach wyznaczyć na przedmiocie linie, do których należy zebrać nadmiar materiału, lub określić miejsca, w których należy wywiercić lub wyciąć otwory. Trasowanie jest potrzebne w licznych pracach ślusarskich.
Trasowanie na płaszczyźnie, jest podobne do kreślenia technicznego na papierze, Na płycie należy wyznaczyć środki otworów, które następnie będą wywiercone na wiertarce. Za pomocą cyrkla traserskiego odmierza się i zaznacza rysą odległość środków otworów od brzegów płyty. Tak wyznaczone środki należy napunktować punktakiem.
Trasowanie przestrzenne, w tym trasowaniu wyznacza się linie określające granice, do których należy zebrać materiał, gdy linie te leżą w różnych płaszczyznach. Trasowanie przestrzenne rozpoczyna się od wyznaczenia głównych osi przedmiotu, względem których wyznacza się następnie wszystkie pozostałe osie i linie.
Prostowanie i gięcie, gięcie ma na celu nadanie materiałom metalowym określonych kształtów. Długość materiału wyginanego trzeba tak obliczyć,aby po wygięciu otrzymać przedmiot o wymiarach podanych na rysunku technicznym. Można prostować materiały przerobione plastycznie, jak blachy, płaskowniki, kształtowniki oraz wszelkiego rodzaju pręty. Można również prostować przedmioty uprzednio hartowane lub odlewane.
Prostowanie blach jest znacznie trudniejsze od operacji prostowania prętów lub płaskowników. Do prostowania układa się blachy na płycie wypukłością ku górze i następnie miejsca wygięte oznacza się kredą lub ołówkiem. Ułożoną na płycie blachę prostuje się częstymi uderzeniami młotka, zmieniając miejsca uderzeń wzdłuż linii prostej biegnącej od brzegu blachy ku wypukłości .
Ścinanie, przedmioty poddawane ścinaniu zamocowuje się w imadle, następnie przystawia się w odpowiednim miejscu narzędzie i uderzeniami młotka powoduje usuwanie nadmiaru materiału.
Przerzynanie wykonuje się narzędziem wieloostrzowym, zwanym piłą (ręczną lub mechaniczną). Robocza część piły nosi nazwę brzeszczotu. Jest to cienka uzębiona stalowa taśma, którą zamocowuje się w oprawie. Do przerzynania materiałów twardych używa się brzeszczotów o uzębieniu drobnym. Brzeszczoty o uzębieniu grubym stosuje się do przerzynania metali miękkich s tworzyw sztucznych.
Piłowanie, Piłowanie odbywa się za pomocą pilnika i ma na celu usunięcie nadmiaru materiału z obrabianego przedmiotu, aby nadać mu właściwy kształt i wymiary, a powierzchniom – określoną gładkość. Rozróżnia się pięć rodzajów nacięć pilników. Pilniki o nacięciu jednorzędowym są używane do piłowania materiałów miękkich. Zbierają one wiór równy szerokości pilnika, co przy piłowaniu twardych materiałów wymagałoby bardzo dużego wysiłku. Zakres prac wykonywanych pilnikiem jest szeroki. Obejmuje on piłowanie powierzchni płaskich i krzywoliniowych, zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych, oraz dopasowywanie elementów współpracujących. W procesie piłowania wyodrębnia się piłowanie zgrubne i wykańczające
Struganie, W robotach ciesielskich rzadko się wymaga wyrównywania powierzchni drewna na gładko, co jest podstawowa czynnością w robotach stolarskich. Jedynie deskowania elementów betonowych, których powierzchnia nie będzie już tynkowana, wyrównuje się strugając powierzchnie desek. Do strugania służy strug (dawniej zwany heblem), którego działanie polega na zdzieraniu nierówności drewna nożem stalowym osadzonym w drewnianej lub metalowej skrzynce. Wysuniecie noża ze skrzynki ustalane klinem decyduje o grubości warstwy drewna struganej przez cieśle.Niektóre rodzaje połączeń ciesielskich wymagają wykonania w drewnie gniazd lub otworów o różnym kształcie. Do wykonania gniazd używa się dłut różnych wielkości i o różnych kształtach noża. Dłuto wbija się w drewno uderzając w uchwyt pobijakiem drewnianym, co powoduje przecinanie włókien i umożliwia drążenie otworu. Na jakość strugania drewna mają wpływ :
– dobór odpowiednich strugów do konkretnego zastosowania;
– kształt i stan ostrza noża oraz odchylaka i klina;
– wielkość kąta ostrza noża i kąta skrawania;
– ustawienie (wysunięcie) krawędzi tnącej noża w oprawie struga;
– odpowiednie zamocowanie obrabianych elementów.
– szerokość szczeliny roboczej w płozie struga;
– kierunek skrawania;
Wiercenie, wierceniem nazywa się sposób obróbki skrawaniem polegający na. wykonywaniu otworów w pełnym materiale za pomocą narzędzia zwanego wiertłem, wykonującego ruch obrotowy i ruch posuwowy wzdłuż osi obrotu. Wiercenie można wykonywać wzdłuż linii traserskich lub w przyrządzie wiertarskim. Metodą wiercenia można wykonywać otwory cylindryczne o średnicy 60-80 mm. W wyniku wiercenia otrzymuje się otwory o przeciętnej dokładności. Aby polepszyć dokładność, poddaje się wywiercony otwór operacji rozwiercania. Otwory o dużej głębokości wykonuje się za pomocą specjalnych narzędzi, zwanych wiertłami do głębokich otworów.
Pogłębianie, jest to powiększanie na pewnej długości wykonywanego otworu w celu ścięcia ostrych krawędzi otworu lub wykonania wgłębiania na umieszczenie walcowego lub stożkowego łba wkręta lub nitu. Narzędzia do pogłębiania nazywają się pogłębiaczami. Bywają one stożkowe i czołowe. Pogłębiacze czołowe mają czop prowadzący o średnicy równej średnicy otworu w celu utrzymania współosiowości. Pogłębiaczem stożkowym nadaje się kąty wierzchołkowe 30°, 45°, 60°, 90° i 120°. Chwyty pogłębiaczy są takie same jak wierteł. Podczas pogłębiania należy zwrócić szczególną uwagę na wykonanie właściwej głębokości wgłębienia, tak żeby łeb śruby nie wystawał lub nie był położony zbyt nisko.
Gwintowanie, Do ręcznego gwintowania otworów służą gwintowniki ślusarskie. W praktyce są stosowane komplety gwintowników, składające się z dwóch lub trzech sztuk. Pierwszy gwintownik jest przeznaczony do gwintowania zgrubnego, drugi do gwintowania średniego, a trzeci do wykańczającego
komplet gwintowników
Gwintowanie prętów odbywa się za pomocą narzynek, tj. krążków z naciętym gwintem. Narzynka przedstawiona na jest przecięta i dzięki temu może sprężynować.
–
Marcinio