PRZYDZIAŁ PASMA CZĘSTOTLIWOŚCI
Dla zaspokojenia przewidywanego, masowego użytkowania nowego rodzaju sieci potrzebne było jeszcze rozwiązanie problemu wykorzystania pasma częstotliwości, w którym każda sieć mogłaby funkcjonować przy ogromnej liczbie użytkowników, sięgającej nawet setek milionów. Należy tu bowiem wspomnieć, że pasmo częstotliwości jest cennym zasobem i w poszczególnych krajach istnieją instytucje państwowe (w Polsce jest to Państwowa Agencja Radiokomunikacyjna / Urząd Komunikacji Elektronicznej), które czuwają nad jego właściwym wykorzystaniem oraz udzielają koncesji na przydział określonego pasma na różne cele publiczne i niepubliczne (radiofonia, telewizja, łączność dla celów wojskowych, policyjnych, służby zdrowia itd.).
Oczywiście istniały już od dawna niepubliczne sieci radiokomunikacji ruchomej, które - z racji wąskiego grona użytkowników - wymagały niewielkiej liczby kanałów radiowych. (Przez kanał radiowy należy tu rozumieć kanał rozmowny, który obejmuje pasmo częstotliwości niezbędne do przesyłania sygnałów mowy - w analogowych sieciach radiokomunikacji ruchomej pasmo to wynosi 20 - 30 kHz dla jednego kierunku transmisji, tzn. potrzebne jest dwukrotnie większe pasmo do przesyłania rozmowy). Można je było łatwo wydzielić z ograniczonego pasma przydzielonego w ramach określonej koncesji.
W publicznych sieciach radiokomunikacji ruchomej, z uwagi na ich masowe użytkowanie, takie rozwiązanie było niemożliwe.
Koncepcję rozwiązania omawianego problemu opracowała amerykańska firma Bell, a jego realizacja została dokonana w 1978 r. w pierwszej na świecie publicznej sieci radiokomunikacji ruchomej pn. AMPS, która powstała w USA. Według tej koncepcji, fundamentalnej dla nowego rodzaju sieci, całkowity obszar geograficzny objęty działaniem sieci zostaje podzielony na regularne podobszary zwane komórkami (jako wzorce komórek wybrane zostały sześciokąty foremne, gdyż można nimi pokryć określony obszar bez wzajemnego nakładania się, a ponadto sześciokąty foremne stosunkowo dobrze aproksymują kołowy zasięg propagacji fal; przede wszystkim jednak sześciokąty foremne nadają się doskonale do systematyzacji projektowania topologii sieci, w tym m. in. do podziału na mniejsze sześciokąty, co jest istotne przy rozbudowie każdej funkcjonującej już sieci), które przylegając do siebie wypełniają go całkowicie. W każdej komórce wykorzystywana jest jedna z kilku grup kanałów radiowych (liczebność każdej grupy kanałów wynika z pasma częstotliwości przydzielonego dla całej sieci w ramach określonej koncesji i podzielonego przez liczbę grup; obecnie spotykamy najczęściej w praktyce 7 grup, co wynika z rozważań geometrycznych), przy czym oczywiście w komórkach bezpośrednio ze sobą sąsiadujących muszą być użytkowane różne grupy kanałów, natomiast w komórkach dostatecznie od siebie odległych (przez dostateczną odległość należy rozumieć taką odległość, przy której wzajemne zakłócenia użytkowników korzystających z tej samej grupy kanałów są pomijalne) są użytkowane te same grupy kanałów.
Przykład wielokrotnego użytkowania 7 grup kanałów
W ten sposób problem bardzo ograniczonej dotychczas pojemności sieci został rozwiązany.
Borysek12