H. Ch. Andersen

Choinka

Daleko w lesie rosła śliczna mała choinka; wybrała sobie piękne miejsce,
słońce miało do niej dostęp, powietrza było dużo i wszędzie dookoła niej
rosło wielu jej starszych towarzyszy: sosny i świerki; ale mała choinka
chciała tylko rosnąć, nie myślała o gorącym słońcu ani o świeżym
powietrzu, nie zwracała uwagi na wiejskie dzieci, które biegały rozmawiając
i zbierając poziomki czy maliny; dzieci przychodziły z pełnym dzbankiem,
układały jagody na trawie, a potem siadały obok choinki i mówiły:

- Jakie to śliczne, maleńkie drzewko! - choinka nie lubiła tego.
Następnego roku była już znacznie wyższa, a gdy znowu upłynął rok,
urosła jeszcze bardziej; sądząc po ilości słojów, można było wiedzieć, ile
ma lat.

- Ach, gdybym już była taka duża jak inne drzewa! - wzdychała mała
choinka. - Mogłabym wtedy rozpostrzeć szeroko gałęzie i patrzeć w daleki
świat. Ptaki wiłyby gniazda pośród moich gałęzi, a wiatrowi, gdyby zawiał,
kłaniałabym się wytwornie głową, zupełnie tak samo jak inne drzewa!

Nie cieszyło jej słońce ani ptaki, ani różowe obłoki, które przepływały
wysoko nad nią co rano i co wieczór.

Kiedy nadchodziła zima i wszystko wokoło przykryte było iskrzącym się,
białym śniegiem, zdarzało się, że zając przeskakiwał przez choinkę (o,
jakież to było irytujące!). Ale przeszły dwie zimy i na trzecią zimę drzewo
zrobiło się takie duże, że zając musiał je okrążać.

"Ach, rosnąć, rosnąć, być dużą, dorosłą to jedyne szczęście na świecie!" -
myślała choinka.

Na jesieni przychodzili zawsze drwale i ścinali niektóre z dużych drzew,
zdarzało się to co roku i młoda choinka, która była teraz zupełnie duża,
drżała, bo wielkie, wspaniale drzewa padały na ziemię z trzaskiem i
hukiem. Odrąbywano gałęzie i drzewa leżały teraz nagie, wąskie i długie;
trudno je było poznać, a potem ładowano je na wóz i konie wywoziły je z
lasu.

Dokąd je wieźli? Co je czekało?

Na wiosnę, kiedy przylatywały jaskółki i bocian, choinka pytała:

- Czy wiecie, dokąd je zabrano? Czy nie spotkałyście ich? Jaskółka nic nie
wiedziała, ale bocian słuchał w zamyśleniu, kiwał głową i mówił:

- Tak, wydaje mi się, że wiem; kiedy leciałem z Egiptu, spotkałem wiele
nowych okrętów; na okrętach były wspaniałe maszty, wydaje mi się, że to
były one, pachniały sosną; pozdrawiałem je wielokrotnie, ale one stały
tak dumnie, takie wyprostowane!

- Ach, gdybym to ja już była dość duża na to, aby jeździć po morzach!
Jakie ono właściwie jest, to morze, i jak wygląda?

- To za trudne do wytłumaczenia! - powiedział bocian i odleciał.

- Raduj się twoją młodością! - mówiły promienie słoneczne. - Ciesz się z
tego, że jesteś młoda, że rośniesz!

Wiatr całował choinkę, rosa płakała nad nią łzami, ale drzewo nie
rozumiało tego wcale.

Kiedy nadeszło Boże Narodzenie, ścięto dwa młode drzewka, może
mniejsze, a może w tym samym wieku co choinka, ale ona nie miała ani
chwili spokoju, tylko ciągle chciała w świat. Tym młodym drzewkom, a były
to najpiękniejsze, nie odrąbano gałęzi, położono je na wozie i konie
wywiozły je z lasu.

- Dokąd je zabierają? - pytała choinka. - Nie są większe ode mnie, jedna
była nawet o wiele ode mnie mniejsza. Dlaczego zostawiono im wszystkie
gałęzie? Dokąd je wiozą?

- Wiemy, wiemy! - ćwierkały wróble. - Zaglądaliśmy w mieście do okien!
Wiemy, dokąd one jadą! Wiozą je do największych wspaniałości, jakie
sobie można wyobrazić! Zaglądałyśmy do okien i widziałyśmy, że
zasadzono je pośrodku ciepłego pokoju i ozdobiono najpiękniejszymi
przedmiotami, złoconymi jabłkami, piernikami, zabawkami i tysiącem
świeczek!

- A potem? - pyta choinka i drżała wszystkimi gałązkami. - A potem? Co
się dzieje potem?

- Więcej nie widziałyśmy. Ale to było cudowne!

"Czy i ja jestem stworzona, aby pójść tą promienną drogą? - myślała
choinka. - To jeszcze lepiej niż pływać po morzu! Jakże cierpię z tęsknoty!
Żeby już nadeszło Boże Narodzenie! Oto jestem już duża i rozrośnięta,
tak jak te, które wywieziono zeszłego roku! Ach, gdybym już była na
wozie! Gdybym już była w tym ciepłym pokoju wśród przepychu i
wspaniałości. A potem? Tak, potem będzie coś jeszcze piękniejszego, po
co by mnie tak stroili? Potem musi się stać coś wspanialszego,
większego - ale co? Ach, jakże cierpię, jakże tęsknię, nie wiem sama, co
się ze mną dzieje!"

- Ciesz się ze mnie! - mówiło powietrze i światło słoneczne. - Ciesz się, że
jesteś młoda, świeża i stoisz na wolności.

Ale choinka nie cieszyła się wcale; rosła i rosła, latem i zimą była zielona,
ciemnozielona; ludzie, którzy ją widzieli, mówili: "To piękne drzewo!" A na
Boże Narodzenie ścięto ją pierwszą. Siekiera przecięła ją głęboko aż do
szpiku, choinka upadła z jękiem na ziemię, czuła ból, omdlenie i nie
mogła wcale myśleć o swoim szczęściu; była zmartwiona, że musi porzucić
miejsce rodzinne, rozłączyć się z pniem, z którego wyrosła: wiedziała, że
już nigdy nie zobaczy swych drogich, starych towarzyszy, małych
krzaczków i kwiatów, które dookoła niej rosły, może nawet i ptaków.
Odjazd wcale nie był przyjemny.

Choinka ocknęła się, kiedy wypakowano ją razem z innymi drzewami na
podwórzu i kiedy usłyszała, jak jakiś człowiek powiedział:

- Ta jest wspaniała, tylko ta nam się przyda.

Potem przyszło dwóch służących w pięknej liberii i zaniosło choinkę do
wielkiej, pięknej sali. Naokoło na ścianach wisiały portrety, a obok
wielkich, kaflowych pieców stały wielkie chińskie wazy z lwami na
pokrywach; stały tam bujające fotele, sofy kryte jedwabiem, wielkie stoły
pokryte albumami i zabawki, które kosztowały sto razy po sto talarów
(tak przynajmniej mówiły dzieci). Wstawiono choinkę w skrzynię do
śmieci, napełnioną piaskiem, którą dla niepoznaki pokryto dookoła
zielonym suknem, i postawiono ją na dużym barwnym dywanie. Ach,
jakże drzewko drżało! Co się teraz stanie? Przyszli lokaje i pokojówki i
zaczęto przystrajać choinkę. Powiesili na jej gałązkach małe siateczki,
wycięte z kolorowego papieru; każda napełniona była cukierkami; złocone
jabłka i orzechy zwieszały się jak przyrośnięte, a do gałęzi przymocowano
przeszło sto czerwonych, niebieskich i białych świeczek. Lalki, które
wyglądały jak żywi ludzie (choinka nie widziała takich nigdy przedtem),
kołysały się wśród zieleni, a na szczycie drzewa umocowano wielką, złotą
gwiazdę - to było wspaniałe, niewypowiedzianie wspaniałe!

- Dzisiaj wieczór - mówili wszyscy - dzisiaj wieczór zabłyśnie!

"Ach - myślała choinka - żeby to już był wieczór! Kiedyż już zapalają się
choinki? A co potem będzie? Czy przyjdą drzewa z lasu, aby mnie
oglądać? Czy wróble przylecą do okien? Czy wrosnę tu na zawsze i będę
stała zimą i latem, wystrojona?"

Tak, czekała z upragnieniem, ale bolała ją bardzo kora z niecierpliwości,
a bóle kory są tak przykre dla choinki jak bóle głowy dla nas.

Wreszcie zapalono świeczki. Jaki blask! Jak cudownie! Gałęzie choinki
drżały, tak że od jednej ze świeczek zapaliła się zielona gałązka;
porządnie ją zabolało.

- Boże święty! - zawołały pokojówki i ugasiły prędko ogień. Teraz choinka
nie odważyła się już drżeć! O, jakie to było przykre! Bała się, że zgubi coś
ze swoich ozdób, była zupełnie oszołomiona tym całym blaskiem - oto
otworzyły się szeroko drzwi i do pokoju wtargnęła cała gromada dzieci tak
gwałtownie, jak gdyby miały przewrócić drzewko; dorośli wchodzili
spokojniej; dzieci stały oniemiałe, ale trwało to tylko chwilkę, potem
zaczęły się znowu cieszyć, aż rozbrzmiewało, tańczyły dookoła drzewka i
zrywały jeden podarek po drugim.

"Co one robią? - myślało drzewko. - Co się jeszcze teraz stanie?" Świeczki
wypaliły się do końca, a gdy tylko która się wypaliła, gaszono ją
natychmiast, a potem pozwolono dzieciom zrywać wszystko, co było na
choince. Rzuciły się na nią, tak że aż trzeszczały wszystkie gałęzie; gdyby
jej szczyt ze złotą gwiazdą nie był przywiązany do sufitu, przewróciłaby się
na pewno.

Dzieci tańczyły ze swymi pięknymi zabawkami, nikt nie patrzył już na
choinkę z wyjątkiem starej niani, która podeszła i zaglądała pomiędzy
gałązki, ale tylko po to, aby zobaczyć, czy nie zapomniano tam jeszcze
jakiejś figi lub jabłka.

- Bajkę, bajkę! - wołały dzieci i ciągnęły małego, grubego człowieczka do
choinki, człowieczek usiadł akurat pod samą choinką.

- Będzie nam miło wśród zieleni - powiedział - choinka także posłucha
bajki, ale opowiem wam tylko jedną historię. Czy chcecie posłuchać bajki
o Ivede-Avede, czy o Klumpe-Dumpe, który spadł ze schodów, ale mimo
to spotkały go zaszczyty i zdobył rękę księżniczki?

- Ivede-Avede! - krzyczały jedne dzieci. - Klumpe-Dumpe! - wołały inne;
było tyle hałasu i krzyku, tylko choinka milczała i myślała sobie:

"Czyż dla mnie nie ma tu nic do roboty, zupełnie nic?!" Ale przecież
spełniła już swe zadanie.

Mały człowieczek opowiedział bajkę o Klumpe-Dumpe, który spadł ze
schodów i w końcu zdobył rękę księżniczki. A dzieci klaskały w ręce i
wołały: - Jeszcze! Jeszcze! - Chciały także usłyszeć drugą bajkę, ale
usłyszały tylko tę jedną o Klumpe-Dumpe. Choinka stała cicha i
zamyślona, ptaszki w lesie nigdy nie opowiadały jej nic podobnego o
Klumpe-Dumpe, który spadł ze schodów, a jednak zdobył
księżniczkę. "Więc to tak, tak dzieje się na świecie - myślała choinka i
wierzyła, że tak było naprawdę, opowiadał to przecież taki miły pan. -
Tak, tak, któż to może wiedzieć. Może i ja spadnę ze schodów, a potem
dostanę księcia za męża." I myślała z radością o tym, że na drugi dzień
ubiorą ją w świeczki, zabawki, złoto i owoce.

"Jutro już nie będę drżała - myślała choinka - będę się cieszyła całym
sercem z mego szczęścia. Jutro usłyszę znowu bajkę o Klumpe-Dumpe,
może także tę drugą o Ivede-Avede."

I przez noc całą drzewko stało ciche i zamyślone.

Rano przyszli służący i pokojówka.

"Zaraz zaczną mnie na nowo stroić" - myślało drzewko. Ale wyciągnięto je
z pokoju na strych, gdzie nie zaglądał ani jeden promyk słońca. "Co to
ma znaczyć? - myślała choinka. - Co mam tu robić? Co ja tu usłyszę?"
Oparła się o ścianę i rozmyślała... A miała dość czasu, bo upływały dni i
noce, nikt do niej nie wchodził, a kiedy nareszcie ktoś przyszedł, to
jedynie po to, aby wstawić do kąta parę wielkich skrzyń; drzewko stało
ukryte: pewnie wszyscy o nim zapomnieli.

"Teraz tam na dworze jest zima - myślała choinka. - Ziemia jest twarda i
przykryta śniegiem, ludzie nie mogą mnie zasadzić i dlatego muszę tu
czekać aż do wiosny w tym schronieniu. Jakże to świetnie obmyślone! Jacy
ludzie są dobrzy! Gdyby tu tylko nie było tak ciemno i tak strasznie
samotnie! Gdyby tu się zjawił przynajmniej jakiś mały zajączek. Jakże
tam było przyjemnie w lesie, kiedy leżał śnieg i przelatywał zając; tak,
nawet kiedy przeskakiwał przeze mnie, ale wówczas nie lubiłam tego. Tu
na strychu jest tak strasznie samotnie".

- Pip! pip! - pisnęła w tej chwili mała myszka i wyskoczyła z kąta, a za nią
biegła druga. Obwąchały drzewko i wsunęły się pomiędzy gałęzie.

- Jakże tu okropnie zimno - powiedziały obie małe myszki. - Gdyby nie
to, byłoby tu dobrze, prawda, stara choinko?

- Nie jestem wcale stara - powiedziała choinka. - Znam dużo, dużo drzew
o wiele starszych ode mnie!

- Skąd się tu wzięłaś i co potrafisz? - pytały myszy. Były takie strasznie
ciekawe. - Opowiedz nam o najpiękniejszym miejscu na świecie. Czy byłaś
tam? Czy byłaś w spiżarni, gdzie leżą na półkach sery, gdzie spod sufitu
zwisają szynki, gdzie się tańczy na świecach łojowych i gdzie się wchodzi
chudym, a wychodzi tłustym?

- Nie znam tego miejsca - powiedziała choinka. - Ale znam las, gdzie
świeci słońce i śpiewają ptaki! - I potem opowiedziała wszystko o swojej
młodości, a małe myszki jeszcze nigdy niczego podobnego nie słyszały,
więc słuchały uważnie i mówiły:

- Jakże ty dużo widziałaś. Jakże byłaś szczęśliwa!

- Ja? - śmiała choinka i myślała o tym, co sama opowiedziała. - Tak, były
to w istocie szczęśliwe czasy. - A potem opowiedziała o wieczorze
wigilijnym, kiedy ozdobiono ją piernikami i świeczkami.

- O - powiedziały małe myszki - jakże byłaś szczęśliwa, stara choino!

- Nie jestem wcale stara - powiedziała choinka. - Dopiero tej zimy
przybyłam z lasu. Jestem w najlepszych latach. Przestałam tylko dalej
rosnąć.

- Jak ślicznie opowiadasz! - powiedziały myszki i następnej nocy przyszły
z czterema innymi myszami, które także chciały słuchać, co drzewo
opowiada, a im więcej choinka opowiadała, tym wyraźniej przypominała
sobie sama wszystko i rozmyślała: "Były to jednak wesołe czasy. Ale
mogą jeszcze wrócić, mogą wrócić. Klumpe-Dumpe spadł ze schodów, a
pomimo to ożenił się z księżniczką, a może i ja dostanę księcia."

A potem pomyślała o małym, ślicznym dębie w lesie, który mógłby jej
zastąpić pięknego księcia.

- Kto to jest Klumpe-Dumpe? - pytały małe myszki. Więc choinka
opowiedziała im całą bajkę, pamiętała każde słowo, a małe myszki miały
ochotę skakać z radości aż pod sam wierzchołek choinki. Następnej nocy
przyszło o wiele więcej myszy, a w niedzielę nawet dwa szczury, ale te
powiedziały, że bajka nie jest zajmująca, co bardzo zmartwiło małe
myszki, bo wobec tego bajka przestała im się podobać.

- Czy pani umie tylko tę jedną bajkę? - pytały szczury.

- Tylko tę jedną - odpowiedziała choinka. - Usłyszałam ją tego
najszczęśliwszego wieczora, ale wtedy nie myślałam o tym, jaka jestem
szczęśliwa!

- To bardzo nudne opowiadanie. Czy pani nie umie opowiedzieć jakiejś
bajki o słoninie lub o łojowych świecach? Żadnej bajki spiżarnianej?

- Nie - powiedziało drzewko.

- Wobec tego dziękujemy - oświadczyły szczury i wróciły do swego
towarzystwa.

Małe myszki odeszły w końcu także i choinka westchnęła:

- Było jednak bardzo przyjemnie, kiedy te wesołe małe myszki siedziały
dookoła mnie i słuchały, co im opowiadam. I to przeszło! Ale będę o tym
myślała i będę się cieszyła myślą, że mnie stąd zabiorą.

Kiedyż to się stało? Tak, pewnego ranka przyszli jacyś ludzie i zaczęli
porządkować strych. Odstawili skrzynie, wyciągnęli choinkę i rzucili ją co
prawda dość ostro na ziemię, ale służący ściągnął ją natychmiast po
schodach, tam gdzie był jasny dzień.

"Teraz znowu zaczyna się życie" - pomyślała choinka, czuła świeże
powietrze, pierwszy promień słońca, i oto była na podwórzu. Wszystko
odbyło się tak szybko, choinka zapomniała zupełnie spojrzeć na siebie
samą, było tyle do oglądania wokoło niej. Podwórze przylegało do
ogrodu, gdzie wszystko kwitło; róże pięły się na niskich sztachetach i były
takie świeże i pachnące; kwitły lipy, a wokoło fruwały jaskółki i ćwierkały:

- Ćwir, ćwir, przyjechała nasza ukochana! - ale nie miała na myśli choinki.

"Teraz będę żyła" - cieszyła się choinka i rozpostarła swoje gałęzie
szeroko, gałęzie były zeschłe i żółte, a ona sama leżała w kącie
pomiędzy chwastami i pokrzywami. Na jej wierzchołku tkwiła gwiazda ze
złotego papieru i błyszczała w jasnym blasku słońca.

Na podwórzu bawiło się kilkoro dzieci spośród tej wesołej gromadki, która
na Boże Narodzenie tańczyła wokoło drzewka i tak się nim cieszyła. Jedno
z najmniejszych podbiegło i zerwało złotą gwiazdę.

- Patrzcie, co tam zostało jeszcze na tej szkaradnej, starej choinie! -
powiedział chłopiec i zaczął deptać gałęzie, aż trzeszczały pod jego
butami.

A choinka spojrzała na piękne, pachnące kwiaty w ogrodzie, spojrzała na
siebie samą i zatęskniła do ciemnego kąta na strychu; myślała o swojej
młodości w lesie, o wesołym wieczorze wigilijnym i o małych myszkach,
które tak chętnie słuchały bajki o Klumpe-Dumpe.

- Skończyło się, skończyło! - powiedziała biedna choinka. - Dlaczego nie
cieszyłam się wtedy, kiedy jeszcze było z czego? Skończyło się!
Skończyło!

Przyszedł parobek i porąbał drzewo na małe kawałki, leżała ich już cała
wiązka. Paliła się jasnym płomieniem pod wielkim kotłem do warzenia
piwa i choinka wzdychała głęboko, każde westchnienie brzmiało niby
krótki wystrzał i zwabiło dzieci bawiące się na podwórzu; usadowiły się
przed ogniem, patrzały w płomień i wołały: - Piff! Paff! - Przy każdym
trzasku, który był głębokim westchnieniem, myślała choinka o letnim dniu
w lesie i zimowej nocy, kiedy błyszczały gwiazdy, myślała o wieczorze
wigilijnym i o Klumpe-Dumpe, jedynej bajce, którą usłyszała i którą
potrafiła opowiedzieć, a potem spaliła się do reszty.

Chłopcy bawili się na podwórzu, a najmniejszy z nich miał na piersi złotą
gwiazdę, która zdobiła choinkę owego najszczęśliwszego wieczoru.

Teraz się to skończyło i drzewka już nie ma, cała bajka się skończyła,
skończyła tak, jak się kończą wszystkie bajki na świecie.

1