Dei ex machina 1-4.pdf

Madam butterfly pictures presents:

Dei ex Machina

Rozdział 1

Początek

Beta: Pernix

Słoneczne refleksy przemknęły po wodzie, uciekając przed nadciągającym

wiatrem, a delikatna morska bryza poruszyła białym materiałem, okrywającym

jej alabastrowe ciało. Wpatrywała się w studnię z taką intensywnością i

determinacją, że nikt z zebranych nie śmiał przerwać ciszy. Jej postawa budziła

szacunek, jej słowo było zawsze decydujące, toteż stali bywalcy wzgórza z

niecierpliwością oczekiwali jej wyroku.

Słońce skryło się za jasną chmurą, tworząc wokół niej świetlaną otoczkę, rząd

ptaków zerwał się do lotu, mącąc ciszę. Wiatr wzmagał na sile, z zachodu

nadchodziły burzowe chmury. Morze wzbierało, a jego mieszkańcy w popłochu

uciekali w głębiny - nikt nie chciał doświadczyć kolejnego sztormu, ale władca

mórz był nieubłagany i wpadł w wyjątkowo podły nastrój. Śmiertelnicy kierowali

swoje łodzie na brzeg, przeklinając pod nosem. Na wzgórzu panował spokój.

Młodzieniec w błękitnej szacie niecierpliwie zaszurał nogą o kamienną posadzkę.

Siedząca nieopodal wyniosła blondynka, zgromiła go wzrokiem. Pochylił głowę w

geście pokory i ponownie zajął się obserwowaniem chmur zwiastujących deszcz.

Starzec siedzący po drugiej stronie studni chrząknął cicho i wszyscy powstali.

Szatynka odłożyła na bok zwój papirusu i spojrzała na starca mglistym wzrokiem,

po czym potrząsnęła delikatne głową, wprawiając powietrze w wibracje. Stojący

nieopodal młodzieniec, uśmiechnął się pod nosem, lecz jego ojciec natychmiast

go zganił i trzykrotnie uderzył w ziemię trójzębem. Morze wygładziło swe oblicze,

ptaki wróciły do gniazd, a chmury rozstąpiły się z drogi słońcu. Rydwan na niebie

przyspieszył i gdy tylko zniknął za horyzontem, zebranych otulił mrok.

Z morza zaczęły wyłaniać się bóstwa morskie, które siadały na skałach i zwodziły

marynarzy, by dla nich zmieniali kurs żeglugi i sprowadzali na swoją załogę

pewną śmierć. Szatyn, trzymający harfę, pokręcił głową w zdumieniu.

Pomimo panującego mroku, nikt nie odważył się poruszyć ani wypowiedzieć choć

jednego słowa. Wszyscy wpatrywali się w białą postać, która wyróżniała się w

ciemności. Otulała ją ciepła poświata blasku wydobywającego się ze studni.

Zawiał mocniejszy wiatr i wszyscy zebrani zwrócili się w stronę ścieżki

prowadzącej na szczyt. Pohukiwanie sowy rozdarło nocną ciszę i brązowy

puszczyk spoczął na ramieniu szatynki, uprzednio czytającej zwój pergaminu.

Z ciemności wydostały się dwie męskie postacie. Wyższy mężczyzna trzymał pod

ramię niższego, który utykał na prawą nogę. Wyniosła blondynka syknęła na

widok swojego ułomnego męża, a kobieta w białej szacie zadarła delikatnie głowę

i wciągnęła głęboko powietrze.

Silniejszy z przybyszów pomógł spocząć swojemu towarzyszowi i sam udał się w

stronę studni. Zebrani śledzili każdy jego ruch, wypatrywali jakiejkolwiek oznaki

zdenerwowania. Mężczyzna zatrzymał się na chwilę i skinął na jednego z

młodzieńców, który pojedynczym ruchem ręki rozpalił wszystkie pochodnie,

znajdujące się na szczycie. Przybysz uśmiechnął się delikatnie w podzięce i

odwrócił w stronę kobiety. Położył dłoń na jej ramieniu. Drgnęła.

- Hero – szepnął ciepło.

- Zeusie – odpowiedziała, nie otwierając oczu.

- Czy podjęłaś jakąś decyzję?

- Tak długo był samotny – powiedziała powoli. – Nikt nie zasługuje na taki los.

Brunet w czerwonych szatach prychnął cicho. Młoda kobieta spojrzała na niego

dzikimi oczami w wystrzeliła strzałą z łuku w jego kierunku. W połowie drogi

strzała została zatrzymana przez silną dłoń potężnego mężczyzny w podeszłym

wieku.

- Dość już – rozkazał gniewnym głosem. Kobieta syknęła ze złości, a na twarzy

bruneta zagościł ironiczny uśmiech. Po chwili zaczął skakać wokół własnej osi,

jęcząc z bólu.

- Erosie, tak się nie godzi. – Wyniosła blondynka podbiegła lekkim krokiem do

chłopczyka odpowiedzialnego za to wydarzenie i wzięła go na ręce. – Nie

zapominaj, że to twój ojciec, mój synu.

Kaleki bóg posłał jej zbolałe spojrzenie. Odpowiedziała mu lodowatym skinieniem

głowy.

Starzec znów cicho chrząknął i uwaga zebranych skupiła się na królewskiej parze.

- Hero, małżonko, jest ci wiadomym, że to nie leży w mojej gestii. Nie mam

prawa zmieniać przeznaczenia.

Spojrzała na niego błagalnie. Westchnął cicho i podrapał się po brodzie.

Na wzgórzu ponownie zapadła cisza przerywana uderzeniami fal o skarpy i

oddalonymi śpiewami syren.

- Herkulesie. – Skinął ręką na postawnego młodzieńca w fioletowej szacie.

- Tak, ojcze? – zapytał, ruszając w jego stronę. Hera odsunęła się od mężczyzn w

geście antypatii. Nikt nie wiedział, jak bardzo bolały ją liczne romanse małżonka

ze zwykłymi śmiertelniczkami, a Herkules był owocem jednego z nich. Kobieta z

sową na ramieniu westchnęła głośno, dając upust swojemu zniecierpliwieniu.

- Sprowadź Lechesis. Spiesz się, synu. To sprawa wielkiej wagi.

- Nie, Herkulesie. Stój.

Oczy zebranych zwróciły się w stronę ukrytej dotychczas w kącie skromnej

blondynki. W oczach Hery rozbłysły iskierki nadziei.

- Hestio, cóż to ma znaczyć? – Zeus wyglądał na zdezorientowanego.

- Zeusie, jestem patronką domowego ogniska, czyżbyś zapomniał? –

Uśmiechnęła się i podeszła do studni. – Nie mogę zmieniać ludzkich losów, ale

mogę tworzyć nowe życie.

Przejechała ręką po powierzchni wody, która drgnęła pod jej dotykiem. Obraz w

wodzie uległ diametralnej zmianie i zebrani najbliżej studni mogli ujrzeć młodą

parę zakochanych w sobie ludzi.

- Wkrótce dowiedzą się, że zostaną rodzicami. A wasz samotnik pozna miłość

swojego życia za siedemnaście lat.

Hera jęknęła rozpaczliwie.

- Czymże jest siedemnaście lat w porównaniu do wieczności, Hero? – zapytała

właścicielka sowy. Bogini spojrzała na nią łaskawym okiem i uśmiechnęła się

delikatnie.

- Masz rację, Ateno. Masz rację.

Tętent koni zmącił spokój zebranych. Po kilku sekundach na szczycie pojawił się

młodzieniec obleczony w złotą szatę i rozświetlony pojedynczymi promieniami

słonecznymi, schowanymi w jego kieszeniach. Oparł ręce na kolanach i zaczął

ciężko dyszeć.

- Czy… coś… mnie… ominęło? – wydukał. Brunetka trzymająca łuk zaśmiała się

cicho i spojrzała na przybysza z niemym uwielbieniem.

- Witaj, Heliosie. Przyznaję, piękny zachód słońca. – Zeus poklepał swojego

bratanka po plecach.

Nocne niebo rozdarł piorun zwiastujący zmiany.

***

Edward Cullen był wampirem. Liczył mniej więcej siedemnaście lat, lecz jeśli

mielibyśmy trzymać się dokładnych liczb, jego wiek wynosiłby osiemdziesiąt

siedem.

Edward Cullen był wampirem. Co więcej, Edward był osamotnionym wampirem.

Skazany na wieczną tułaczkę, błądził po najbardziej pochmurnych zakamarkach

globu w towarzystwie swojej przybranej rodziny – czwórki domniemanego

rodzeństwa i rodziców, którzy, jak głosi wieść, adoptowali go z wielką

przyjemnością. A mimo to nie potrafił odnaleźć samego siebie wśród tylu

pobratymców.

Edward Cullen był wampirem. W dodatku wampirem, który był mądrzejszy od

wielu wykładowców na najlepszych uniwersytetach. Który posiadł niezmierzoną

wiedzę i biegle władał prawie każdym językiem. Ponadto był świetnym pianistą.

Ćwiczył nocami, by zagłuszyć własne myśli i odgłosy mącące nocną ciszę.

Edward Cullen był wampirem. Wampirem o nieskazitelnym wyglądzie i dzikich,

złotych oczach. Jego urok i szarmanckość wzbudzały zachwyt wielu kobiet, które

oddałyby wszystko za jego jedno ukradkowe spojrzenie. Tymczasem on nie

zwracał uwagi na kobiety – nawet na wampirzyce. Był obojętny na ich wdzięki.

Edward Cullen był wampirem. Wampirem pragnącym miłości.

***

Isabella Swan swoją egzystencję zaczęła dwa dni temu z polecenia Hestii. Nie

wiedziała jeszcze, kim jest i jak się nazywa, tego nie wiedzieli nawet jej rodzice –

Charlie i Renee Swan. Wciąż była mikroskopijną komórką jajową i nie miała

pojęcia, jak wielkie zadanie ją czeka.

Isabella Swan była zwykłą śmiertelniczką. Śmiertelniczką, na której polegała

bogini wszystkich bogiń. Śmiertelniczką, której Hera powierzyła losy swojego

ulubieńca.

Isabella Swan była osobą, nad którą pieczę sprawować będą wszyscy bogowie

Olimpu.

Isabella Swan urodzi się, by Edward Cullen uwierzył w przeznaczenie.

Byli sobie pisani. Od zawsze.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: